Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.495.2018.1.BJ
z 18 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2018 r. (data wpływu 6 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia lokali mieszkalnych powstałych w wyniku podziału istniejącego lokalu, będących towarem handlowym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku zbycia lokali mieszkalnych powstałych w wyniku podziału istniejącego lokalu, będących towarem handlowym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami oraz obrotu nieruchomościami (kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek). W ramach swojej działalności realizuje różne projekty, w tym zakup nieruchomości, przeprowadzenie w nich gruntownego remontu, a następnie sprzedaż z zyskiem.

Obecnie Wnioskodawca planuje zakup lokalu o pow. ok. 100 m² (dalej – „Lokal”) położonego w budynku wielorodzinnym mieszkalnym (wskazanym w PKOB pod numerem 1122) w postaci kamienicy. Lokal ten, jak również sam budynek, są faktycznie zamieszkałe od ponad 2 lat (według wiedzy Wnioskodawcy od wielu lat). Lokal jest zamieszkały przez obecnego właściciela od co najmniej 6 lat. Lokal pełni funkcję mieszkalną - jest przeznaczony na stały pobyt ludzi.

Sprzedawcą Lokalu będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, która sama nabyła Lokal (wg najlepszej wiedzy Wnioskodawcy) ok. 6 lat wcześniej, choć Wnioskodawca nie zna konkretnej daty. W konsekwencji sprzedaż będzie miała charakter prywatny, nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT, a Wnioskodawca zapłaci PCC od nabycia lokalu.

Wnioskodawca zamierza uzyskać pozwolenie na budowę, zezwalające mu na podział Lokalu na trzy mniejsze lokale mieszkalne, dokonać ich gruntownego remontu i sprzedać lokale z zyskiem, osobom prywatnym na cele mieszkalne. Przedmiotem sprzedaży będzie odrębna własność powstałych w ten sposób lokali. Wydatki na podział i gruntowny remont Lokalu prawdopodobnie przekroczą 30% wartości Lokalu sprzed podziału i remontu. Wnioskodawca będzie odliczał VAT naliczony od zakupów towarów i usług niezbędnych do dokonania podziału i remontu od swojego VAT należnego.

Wnioskodawca nie wprowadzi Lokalu do ewidencji środków trwałych, ale zaewidencjonuje jego zakup jako towar handlowy. Lokal nie spełni bowiem definicji środka trwałego - Wnioskodawca w żadnym momencie nie będzie go używał na potrzeby własnej działalności, a jedynie podzieli Lokal na trzy mniejsze i gruntownie wyremontuje, aby następnie sprzedać powstałe lokale z zyskiem, w możliwie najkrótszym czasie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, podział Lokalu na odrębne lokale mieszkalne spowoduje, że późniejsza sprzedaż trzech mniejszych wyodrębnionych lokali przez Wnioskodawcę stanowi „oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po ich wybudowaniu” w rozumieniu art. 2 pkt 14 lit. a u.p.t.u.?
2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, sprzedaż przez Wnioskodawcę odrębnej własności lokali może korzystać ze zwolnienia z VAT niezależnie od tego, czy wydatki remontowe poniesione na każdy z lokali przekroczą 30% wartości tego lokalu?
3. W przypadku uznania, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym podział Lokalu na trzy mniejsze i ich sprzedaż stanowi ponowne „pierwsze zasiedlenie” tych lokali (pytanie 1), to czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u.?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Pytanie nr 1

Podzielenie lokalu mieszkalnego, który był wcześniej przez wiele lat (ponad 2 lata) używany przez jego właściciela, na 3 mniejsze lokale i sprzedaż odrębnych własności tych lokali, nie stanowi „oddania do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po jego wybudowaniu” w rozumieniu art. 2 pkt 14 u.p.t.u.

Przytoczone sformułowanie, jak i samą definicję pierwszego zasiedlenia wskazaną w tym przepisie, trzeba rozumieć możliwie szeroko, jako faktyczne „oddanie do użytkowania”. Podział zamieszkałego od lat lokalu na trzy mniejsze i ustanowienie odrębnej własności trzech samodzielnych lokali, nie stanowi o tym, że następuje ponowne pierwsze zasiedlenie tego lokalu. Lokal do tej pory istniał, był samodzielny i od wielu lat był on zamieszkiwany, a sam budynek ma kilkadziesiąt lat. Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie pierwszego zasiedlenia odnosi się do nowowybudowanych obiektów, tj. takich obiektów budowlanych, które zostały po raz pierwszy wyprodukowane, wybudowane.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym trudno stwierdzić, aby Wnioskodawca wybudował lokale mieszkalne. Wnioskodawca dokona jedynie czynności, w wyniku których jedna rzecz zostanie podzielona na mniejsze rzeczy, przy czym rzeczy powstałe po podziale są dokładnie tą samą rzeczą co przed podziałem - przed podziałem występował lokal mieszkalny i po podziale mamy do czynienia z lokalem mieszkalnym. Jedynie liczba lokali mieszkalnych na tej samej (zamieszkałej od lat) powierzchni, ulegnie zmianie. Poza tą jedną różnicą w istocie jest to nadal ten sam lokal mieszkalny, który po podziale będzie spełniać dokładnie tą samą funkcję co przed podziałem. W istocie bowiem, Wnioskodawca dokona jedynie podziału już wybudowanego lokalu mieszkalnego na trzy mniejsze lokale mieszkalne, a nie wybudowania lokali mieszkalnych (nie można ponownie „wybudować” lokalu, który został już wybudowany; nie można wybudować tej samej rzeczy dwa razy).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 marca 2017 roku, nr 3063-ILPP3.4512.16.2017.2.NK.

Pytanie nr 2

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż odrębnej własności lokalu może korzystać ze zwolnienia z VAT niezależnie od tego, czy wydatki remontowe poniesione na lokal przekroczą 30% wartości tego lokalu.

Przewidziano dwa zwolnienia dostawy nieruchomości (w tym lokali) z podatku do towarów i usług:

1. Gdy dostawa części budynku (lokalu) jest dokonywana po upływie co najmniej 2 lat od jego pierwszego zasiedlenia. Przy czym za „pierwsze zasiedlenie” rozumie się również sytuację, w której podatnik rozpoczyna korzystanie z lokalu po jego ulepszeniu, jeżeli poniesione na ten cel wydatki stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej lokalu (art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 2 pkt 14 u.p.t.u.).
2. Gdy w stosunku do sprzedawanego lokalu podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a podatnik nie ponosił wydatków na jego ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej lokalu (art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u.).

Zatem upraszczając, warunkiem wspólnym dla zastosowania każdego z tych zwolnień jest, aby wydatki poniesione na ulepszenie części budynku (lokalu), nie stanowiły więcej niż 30% wartości początkowej tego lokalu. Ograniczenie to ma jednak zastosowanie wyłącznie do nieruchomości będących środkami trwałymi. Świadczy o tym fakt, że ustawodawca posłużył się pojęciami „ulepszenia” oraz „wartości początkowej”, które w prawie podatkowym mają określone znaczenie i odnoszą się wyłącznie do środków trwałych. Podkreśla to treść art. 2 pkt 14 lit. b u.p.t.u., który wprost odsyła w tym zakresie do „przepisów o podatku dochodowym”.

Zatem w sytuacji dokonywania nakładów w budynkach niebędących środkami trwałymi prowadzonego przedsiębiorstwa nie dochodzi do ich ulepszenia w rozumieniu ww. przepisów. W konsekwencji, powyższe ograniczenia nie mają zastosowania do nieruchomości będących towarami handlowymi. Potwierdza to m.in. stanowisko doktryny: „Przepisy dotyczącego pierwszego zasiedlenia w zakresie ulepszeń wynoszących 30% wartości początkowej nie znajdą natomiast zastosowania do nieruchomości inwestycyjnej” (J. Matarewicz, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, art. 2, LEX 2018). Podobnie wskazuje się w licznych interpretacjach podatkowych wydawanych w podobnych sprawach. Jako przykład wskazać można na interpretacje indywidualne:

• Dyrektora IS w Katowicach z dnia 20-10-2016, sygn. IBPP1/4512-544/16-2/ES;
• Dyrektora IS w Poznaniu z dnia 14-07-2014, sygn. ILPP2/443-347/14-4/AK;
• Dyrektora IS w Warszawie z dnia 16-09-2015, sygn. IPPP2/4512-607/15-3/DG.

Wobec powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, ograniczenia zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 2 pkt 14 lit. b u.p.t.u. oraz w art. 43 ust. 1 pkt l0 a lit. b u.p.t.u., nie mają zastosowania w przypadku sprzedawanych przez Wnioskodawcę lokali powstałych w wyniku podziału większego lokalu. Wynika to z faktu, że zarówno Lokal przed podziałem, jak i powstałe z podziału 3 mniejsze lokale, stanowią dla Wnioskodawcy towary handlowe, a nie środki trwałe.

Wobec tego, dla zastosowania zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., wystarczające będzie, że Wnioskodawca wykaże, że lokal sprzedawany jest po upływie 2 lat od oddania tego lokalu do użytkowania (co jest przedmiotem pierwszego pytania), w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. Bez znaczenia pozostanie wysokość wydatków na remont Lokalu lub lokali po podziale.

Natomiast gdyby Wnioskodawca nie mógł skorzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u., to dla objęcia dostawy trzech lokali po podziale zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u., wystarczające będzie wykazanie, że w stosunku do tych lokali (lub Lokalu przed podziałem) nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Bez znaczenia pozostanie wysokość wydatków na remont tego Lokalu lub lokali po podziale.

Pytanie nr 3

Mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy dot. pytania nr 2, w ocenie Wnioskodawcy, jeżeli nie będzie możliwe skorzystanie ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. (z uwagi na uznanie podziału i sprzedaży lokali za „pierwsze zasiedlenie”), to Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10a u.p.t.u.

Wnioskodawcy nie przysługiwało bowiem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie Lokalu, a fakt, że Wnioskodawca może ponieść na remont lokali wydatki przekraczające 30% ich wartości, nie ma w tej sprawie znaczenia (z uwagi na stanowisko dot. pytania nr 2).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716).

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy o własności lokali – odrębną własność lokalu można ustanowić w drodze umowy, a także jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości albo orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej.

Z powyższych przepisów wynika, że odrębną nieruchomość może stanowić samodzielny lokal, a dla powstania odrębnej własności lokali niezbędny jest wpis do księgi wieczystej mający charakter konstytutywny. Bez wpisu do księgi wieczystej odrębna własność lokalu (części budynku) nie może skutecznie powstać. Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług lokal ten staje się odrębnym od budynku towarem i stanowi samodzielny przedmiot czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy budynków, budowli i ich części zostały określone w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych określających go warunków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zauważyć ponadto należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera własnej definicji ulepszenia ani wartości początkowej środka trwałego, w tym zakresie zatem należy odwołać się do przepisów ustaw o podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036 z późn. zm.), jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Analizując treść wniosku w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do lokali mieszkalnych, które powstaną w wyniku podziału istniejącego lokalu wraz z ustanowieniem ich odrębnej własności oraz sprzedaż tych lokali nie będą stanowiły oddania do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi po ich „wybudowaniu”, czyli nie będą spełniać definicji pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy bowiem zauważyć, że opisane lokale powstaną z lokalu, który jest zamieszkały przez obecnego właściciela od co najmniej 6 lat. Zatem w odniesieniu do tej części budynku (kamienicy), z której lokale zostaną wydzielone doszło już do pierwszego zasiedlenia. Natomiast czynność ustanowienia odrębnej własności – zgodnie z ustawą o własności lokali – będzie w tym przypadku czynnością czysto formalną, zmierzającą do uregulowania kwestii prawnej lokali, co będzie znajdowało swoje odzwierciedlenie w księgach wieczystych.

Ponadto należy stwierdzić, że wydatki które zostaną poniesione na remont i podział lokalu na mniejsze, nie będą stanowiły wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym, gdyż lokal mieszkalny i nowo powstałe lokale mieszkalne – jak wskazał Wnioskodawca – stanowi i stanowić będzie towar handlowy. Natomiast, jak już zaznaczono, na gruncie prawa podatkowego „ulepszenie” jest pojęciem, które dotyczy wyłącznie składników majątku będących środkami trwałymi.

W konsekwencji sprzedaż „nowych” 3 lokali mieszkalnych (traktowanych jako towar handlowy) powstałych w wyniku podziału istniejącego już lokalu mieszkalnego będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż nastąpi po upływie co najmniej dwóch lat od pierwszego zasiedlenia tych lokali. Zwolnienie to będzie miało zastosowanie niezależnie od wysokości wydatków poniesionych na remont danego lokalu.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, bezzasadne stało się rozstrzygnięcie kwestii zwolnienia od podatku planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży lokali na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Natomiast stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy zwolnienie obejmie również sprzedaż gruntu przynależnego lokalom mieszkalnym będącym przedmiotem sprzedaży.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w wniosku jest prawidłowe.

Końcowo zauważyć należy, że w niniejszej interpretacji indywidualnej nie rozstrzygano kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupów towarów i usług poniesionych w celu wykonania podziału i remontu lokalu, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.