2018.09.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.353.2018.2.JK
z 17 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2018 r. (data wpływu 6 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 września 2018 r. (data wpływu 11 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją Projektu – jest prawidłowe;
prawa do zastosowania wskazanego sposobu określenia proporcji przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją Projektu – jest nieprawidłowe;
obowiązku dokonywania korekty na zasadach określonych w art. 90c w związku z art. 91 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją Projektu; prawa do zastosowania wskazanego sposobu określenia proporcji przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją Projektu oraz obowiązku dokonywania korekty na zasadach określonych w art. 90c w związku z art. 91 ustawy. Wniosek uzupełniono w dniu 11 września 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 30 marca 20xx r. Politechnika (dalej: Uczelnia lub Wnioskodawca) podpisała umowę Konsorcjum – dalej: Umowa Konsorcjum, w której skład wchodzą:

A (Lider Konsorcjum),
B,
C (Partner Konsorcjum),
D (Partner Konsorcjum),
E (Partner Konsorcjum),
F (Partner Konsorcjum),
G (Partner Konsorcjum),
H (Partner Konsorcjum).

Umowa Konsorcjum dotyczy wspólnego aplikowania o dofinansowanie oraz wspólnej realizacji projektu pt. „Z” (dalej: projekt „Z” lub Projekt) w ramach Działania 4.2: Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój 2014-2020. Projekt jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego zgłoszonego w ramach konkursu i został zaakceptowany przez Komisję Europejską w dniu 12 lutego 2015 r.

Planowany okres realizacji Projektu wskazany w złożonym wniosku o dofinansowanie to 2 stycznia 2019 r. – 31 grudnia 2023 r.

W wyniku realizacji Projektu powstanie następująca infrastruktura badawcza:

system dystrybucji wzorcowych sygnałów częstotliwości oparty na optycznym zegarze atomowym oraz sieci światłowodowej „A”, obsługujący najważniejsze ośrodki akademickie w Polsce oraz wybranych odbiorców komercyjnych,
sieć laboratoriów naukowych specjalizujących się w fotonice, oraz
sieć laboratoriów naukowych prowadzących badania w domenie technologii kwantowych.

Ponadto sieć „A” zostanie wykorzystana do testowania nowatorskich rozwiązań w zakresie kryptografii kwantowej. Projekt doprowadzi do zwiększenia innowacyjności polskiej gospodarki, znaczącego rozwoju sektora nauki oraz rozwoju współpracy pomiędzy przedsiębiorstwami a instytucjami naukowymi.

W szczególności, dzięki realizacji Projektu rozproszonej sieci badawczej „Z” zasięg oddziaływania Politechniki w obrębie pozostałych polskich województw UE powinien się rozszerzyć. Dzięki środkom pomocy zasięg merytoryczny istniejącej infrastruktury badawczej na Politechnice zostanie znacząca zwiększony poprzez budowę laboratoriów o wysokim potencjale innowacyjnym oczekiwanym przez przedsiębiorców. Planowana infrastruktura pozwoli przedsiębiorcom na realizację konkretnych zadań biznesowych i badań nad innowacyjnymi rozwiązaniami, które zwiększą konkurencyjność polskich przedsiębiorstw w Europie i na świecie.

Wnioskodawca zobowiązuje się do zapewnienia trwałości finansowania Projektu w okresie co najmniej 5 lat po zakończeniu jego budowy.

Łączne koszty realizacji Projektu wynoszą 216 173 547,23 zł brutto, z czego koszt kwalifikowany wynosi 193 745 121,19 zł, a niekwalifikowany stanowi 22 428 426,04 zł. Koszt kwalifikowany dzieli się na część gospodarczą objętą pomocą publiczną oraz część niegospodarczą.

Część gospodarcza projektu stanowi 50% kosztów kwalifikowanych projektu (96 872 566,54 zł), z czego 50% (48 436 283,27 zł) pochodzi z wkładów własnych (Partnerów Konsorcjum oraz Partnerów komercyjnych), a pozostałe 50% stanowi pomoc publiczną i pomoc de minimis (48 436 283,27 zł).

Przewidywanym głównym źródłem finansowania jest dotacja z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, a także wkład rzeczowy poniesiony przez przedsiębiorców i środki własne Partnerów Konsorcjum.

Źródłem finansowania kosztów utrzymania i użytkowania przedmiotu inwestycji będą opłaty pobierane od podmiotów sektora prywatnego i konsorcjów w ramach odpłatności za korzystanie z usług laboratoriów zgodnie z zaproponowanym regulaminem dostępu oraz cennikiem. Częściowe finansowanie może również pochodzić z projektów pochodnych przy współpracy z partnerami krajowymi i zagranicznymi, finansowanych ze środków krajowych oraz UE oraz projektów stricte komercyjnych.

Dostęp do zasobów „Z” w części gospodarczej będzie możliwy z uwzględnieniem następujących form:

dostęp do infrastruktury badawczej,
przeprowadzenie dla klienta prac badawczych,
dostęp do infrastruktury badawczej i przeprowadzenie prac badawczych.

Część niegospodarcza infrastruktury projektu „Z” finansowana będzie z działalności statutowej Partnerów projektu, jak również z pozyskanych przez nich grantów badawczych krajowych i europejskich.

W części niegospodarczej zasoby „Z” będą wykorzystywane do własnej działalności badawczo-rozwojowej, tj. prowadzenia dalszych badań naukowych prac rozwojowych w ramach działalności statutowej poszczególnych Konsorcjantów. Wnioskodawca nie zamierza wykorzystywać sfinansowanej infrastruktury do działalności dydaktycznej i szkoleniowej.

W Projekcie Wnioskodawca zakłada, że w części gospodarczej podatek VAT jest kosztem niekwalifikowanym, natomiast w przypadku części niegospodarczej VAT jest kosztem kwalifikowanym.

Okres monitorowania będzie odpowiadał w Projekcie „Z” okresowi amortyzacji w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości, a zatem będzie odpowiadał ekonomicznej użyteczności elementów infrastruktury. W projekcie przewiduje się 15-letni okres użyteczności ekonomicznej elementów Infrastruktury. Monitorowanie sposobu wykorzystania infrastruktury odbywać się będzie w oparciu o czas wykorzystania zbudowanej w ramach Projektu infrastruktury badawczej.

Zgodnie z przyjętymi dla POIR ogólnymi zasadami wobec projektów, gdzie wytworzona infrastruktura ma mieć zarówno gospodarcze, jak też niegospodarcze przeznaczenie, Ośrodek Przetwarzania Informacji – Państwowy Instytut Badawczy (podmiot udzielający pomocy w ramach Projektu) będzie otrzymywał coroczne sprawozdania z przebiegu monitorowania gospodarczego wykorzystania infrastruktury.

Badanie czasu wykorzystania elementów infrastruktury dla celów gospodarczych będzie odbywać się w cyklach rocznych. Parametr przyjęty dla monitorowania gospodarczego wykorzystania infrastruktury będzie jednakowy we wszystkich okresach monitorowania (nie ulegnie zmianie aż do ustania ekonomicznej użyteczności infrastruktury). Jednocześnie Umowa Konsorcjum oraz regulamin konkursu zobowiązują Partnerów Konsorcjum, aby w przypadku wykorzystania infrastruktury badawczej do prowadzenia zarówno działalności gospodarczej, jak i niegospodarczej, rozliczali osobno finansowanie, koszty i przychody z każdego rodzaju działalności, konsekwentnie stosując obiektywnie uzasadnione zasady rachunku kosztów. Mając to na uwadze, koszty, finansowanie i przychody w zakresie części gospodarczej Wnioskodawcy będą rozdzielone księgowo w celu uniknięcia subsydiowania skrośnego działalności gospodarczej. Sprawozdania finansowe stanowić będą dowód umożliwiający dokonywanie weryfikacji odpowiedniego podziału kosztów, finansowania i przychodów.

Uwzględniając powyższą metodę wydzielenia kosztów, odpłatne udostępnianie powstałej infrastruktury badawczej podmiotom zewnętrznym stanowi w rozumieniu ustawy o VAT działalność opodatkowaną podatkiem VAT, co oznacza, że ok. 50% wykorzystania zasobów Z będzie służyło działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Wnioskodawcy w odniesieniu do wydatków służących działalności gospodarczej i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w oparciu o tzw. prewspółczynnik (proporcję), obliczony na podstawie § 6 rozporządzenia MF. Wartość prewspółczynnika na rok 2018 wynosi 17%.

W ocenie Wnioskodawcy, wyżej wskazany prewspółczynnik nie odpowiada jednak specyfice działalności Politechniki planowanej w ramach Projektu „Z”, ponieważ nie gwarantuje obiektywnego odzwierciedlenia zakresu, w jakim wydatki (towary/usługi) będą wykorzystywane do wykonywania przez Politechnikę czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z kryteriami przyjętymi przez Instytucję Wdrażającą, 50% działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę w ramach projektu „Z” będzie stanowić działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem VAT. Politechnika planuje zatem przyjąć odrębną zasadę odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu dla realizowanego projektu Z, opierając się na metodzie zaproponowanej przez Instytucję Wdrażającą, gdyż, w ocenie Wnioskodawcy, najbardziej odpowiada ona specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć w ramach projektu „Z”. W zakresie pozostałych wydatków (niezwiązanych z projektem „Z”), związanych z działalnością gospodarczą oraz działalnością pozostającą poza systemem VAT prowadzoną przez Uczelnię, odliczenie będzie dokonywane według prewspółczynnika obliczonego zgodnie z Rozporządzeniem MF, przy czym obroty uzyskiwane w ramach projektu nie będą już wliczane do obrotów, będących podstawą obliczania prewspółczynnika dla działalności pozostającej poza projektem „Z”.

Sposób wyliczania współczynnika podziału projektowego (dalej: prewspółczynnik projektowy) prezentowałby się zatem następująco:

(„PREWSPÓŁCZYNNIK PROJEKTOWY”) = ((czas wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych) / (całkowity czas wykorzystywania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych)) * 100%.

Projekt „Z” nie będzie uwzględniany przez Politechnikę przy obliczaniu wartości współczynnika (art. 90 ustawy o VAT) oraz prewspółczynnika (§ 6 rozporządzenia MF).

Politechnika zamierza nabywać w ramach projektu „Z” zarówno towary i usługi, które na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji (o wartości początkowej przekraczającej, jak i nieprzekraczającej 15 000 zł) oraz towary i usługi pozostałe.

Ponadto w piśmie z dnia 10 września 2018 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1

Politechnika (zwana dalej jako Politechnika lub Wnioskodawca) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ad. 2

W wyniku realizacji Projektu „Z” (zwanego dalej Projektem lub Projektem „Z”) powstanie następująca infrastruktura, która będzie należeć do Wnioskodawcy: (…)

Ad. 3

Faktury, dokumentujące nabycie towarów i usług w celu realizacji Projektu „Z” będą wystawiane na Politechnikę.

Ad. 4

W projekcie „Z” przewiduje się jedynie wydatki na zakup, bądź wytworzenie aparatury naukowo-badawczej i wartości niematerialnych i prawnych, które będą stanowiły własność Wnioskodawcy.

Ad. 5

Towary i usługi, nabywane przez Politechnikę w celu realizacji Projektu „Z”, będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT i czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

W ramach czynności opodatkowanych, Wnioskodawca będzie wykonywał odpłatne usługi badawcze na zlecenie oraz będzie wynajmował infrastrukturę. Czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT będą obejmować wykonywanie badań naukowych w ramach działalności statutowej.

Ad. 6

Pod pojęciem „wykorzystania infrastruktury dla celów gospodarczych” Politechnika rozumie wykorzystywanie ww. infrastruktury do działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT (wynajem infrastruktury, realizację badań kontraktowych, które odbywają się na zasadach rynkowych), sfinansowaną zgodnie przepisami o pomocy publicznej.

Ad. 7

Pod pojęciem „wykorzystania infrastruktury dla celów niegospodarczych” Politechnika rozumie wykorzystywanie ww. infrastruktury do działalności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, sfinansowanej ze środków publicznych w projekcie.

Ad. 8

Częścią „Z” (z punktu widzenia operacyjnego) będzie System Udostępniania, Zarządzania i Monitorowania Laboratoriów (SUZiML). System będzie zbudowany w oparciu o instrumenty pozwalające na monitorowanie użycia zasobów i ich poprawnego działania. System umożliwi zarządzanie dostępem do poszczególnych laboratoriów, a także rozliczanie wniesionych opłat przez użytkowników infrastruktury i gospodarowanie należnościami finansowymi wśród partnerów „Z”. Z technicznego punktu widzenia korzystanie z laboratoriów będzie wymagało elektronicznej rejestracji w SUZiML za pomocą stworzonej do tego celu aplikacji internetowej. Rejestracja będzie polegać na wygenerowaniu dla użytkownika danych logowania do systemu. Rejestracja w systemie będzie obowiązkowa dla wszystkich użytkowników, którym będzie udostępniana infrastruktura.

System pozwoli na tworzenie raportów o wykorzystaniu zasobów z podziałem na gospodarczy (działalność opodatkowana) i niegospodarczy (działalność niepodlegająca ustawie o VAT) charakter ich wykorzystania. Wszyscy użytkownicy zalogowani do SUZiML będą aplikować o rezerwację i przygotowanie zasobów do przeprowadzenia swoich prac badawczych. Przy tym użytkownicy będą mieli prawo wybrać, gdzie mają znajdować się zasoby, z których chcą skorzystać. SUZiML umożliwi wprowadzenie podstawowych informacji o planowanym zakresie prac. System udostępni również narzędzie pozwalające na wskazanie uczestników prac (innych użytkowników zarejestrowanych w systemie), którzy mają uzyskać prawa dostępu do udostępnionych zasobów (dedykowanego dla potrzeb indywidualnego użytkownika laboratorium) w celu wspólnej realizacji prac badawczych. Dostępność do infrastruktury będzie miała zdalny charakter, tj. umożliwione będzie przesyłanie danych wejściowych i odbieranie wyników badań. Oprócz tego infrastruktura będzie dostępna lokalnie, tj. umożliwiona będzie fizyczna obecność użytkownika przy realizacji zadania badawczego. Dostęp do infrastruktury będzie możliwy dla krajowych i międzynarodowych instytucji naukowych, firm zewnętrznych z państw EU oraz spoza EU. Punktem kontaktowym dla instytucji chcących uzyskać dostęp do zasobów „Z” będzie biuro promocji i sprzedaży wraz z lokalnymi przedstawicielstwami.

Ad. 9

Politechnika na dzień złożenia wniosku nie ma zawartych umów na odpłatne udostępnianie infrastruktury badawczej, nabytej w ramach projektu „Z”, podmiotom zewnętrznym.

Ad. 10

Infrastruktura badawcza „Z” będzie udostępniana na zasadzie równego i niedyskryminacyjnego dostępu. Zasady dostępu do infrastruktury badawczej Z, a zatem prawa i obowiązki w zakresie korzystania z infrastruktury badawczej przy prowadzeniu badań naukowych lub prac rozwojowych, określa Regulamin Dostępu. Z dostępu do usług oferowanych przez laboratorium może korzystać członek Konsorcjum „Z”, inny podmiot naukowo/badawczy oraz każde przedsiębiorstwo lub podmiot komercyjny, który podpisze pisemną umowę z podmiotem udostępniającym infrastrukturę badawczą, zwanym dalej Świadczącym (członkiem Konsorcjum „Z” umożliwiającym dostęp do usług Laboratoriów) i zaakceptuje Regulamin dostępny u Świadczącego.

Świadczącym jest członek Konsorcjum „Z” umożliwiający dostęp do Laboratoriów. Korzystanie z infrastruktury badawczej laboratoriów udostępnianych przez Świadczącego w ramach Projektu odbywać się będzie w zgodzie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, Regulaminem Dostępu oraz postanowieniami zawartej z Korzystającym na tę okoliczność umowy. Regulamin Dostępu ma zastosowanie do wszystkich kategorii podmiotów korzystających w ramach swojej pracy B+R z infrastruktury badawczej „Z”. Regulamin ten ma zastosowanie w sytuacjach obejmujących wszelkie przypadki udostępnienia infrastruktury badawczej „Z”. Udostępnienie infrastruktury badawczej innym jednostkom, na potrzeby działalności B+R, będzie mieć charakter odpłatny. Wysokość opłat za udostępnienie poszczególnych elementów infrastruktury badawczej „Z” określa Cennik Dostępu. Cennik został opracowany na podstawie aktualnego oszacowania kosztów z uwzględnieniem zmiany kosztów w przyszłości. Jednakże należy podkreślić, że cennik ten może ulec zmianie w przyszłości, z powodu konieczności dopasowania cen do warunków kosztotwórczych, trudnych do określenia w chwili obecnej. W uzasadnionych okolicznościach podyktowanych interesem obu stron, Świadczący może ustalić z Korzystającym indywidualne stawki opłaty za udostępnienie infrastruktury badawczej. O wysokości opłaty w konkretnym przypadku decyzję podejmuje Świadczący, biorąc pod uwagę uzasadnione interesy wszystkich zainteresowanych stron. Zasady dokonywania rozliczeń i płatności z tytułu udostępnienia infrastruktury badawczej podmiotowi trzeciemu każdorazowo określać będzie odpowiednia umowa. Z punktu widzenia użytkownika Z podstawą do pobierania opłat będzie czas użytkowania zarezerwowanych elementów infrastruktury badawczej przez użytkownika i/lub czas zespołu ekspertów przydzielonych do wsparcia przy prowadzeniu eksperymentu przez użytkownika. Z punktu widzenia partnerów Z przychód otrzymany od użytkownika/klienta będzie proporcjonalnie dzielony pomiędzy partnerów, którzy udostępniali zasoby ludzkie i/lub infrastrukturę niezbędne do przeprowadzenia eksperymentu.

Ad. 11

Strony Konsorcjum, w tym Wnioskodawca, zobowiązują się do realizacji Projektu zgodnie z:

Umową i jej załącznikami oraz wszelkimi aneksami do Umowy,
Umową o dofinansowanie Projektu,
Wnioskiem o dofinansowanie,
obowiązującymi przepisami prawa krajowego i Unii Europejskiej, w szczególności zasadami polityk unijnych, w tym dotyczących konkurencji, pomocy publicznej, zamówień publicznych oraz zrównoważonego rozwoju i równych szans;
wytycznymi, o których mowa w art. 5 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 ustawy wdrożeniowej obowiązującymi na dzień dokonania odpowiedniej czynności związanej z realizacją Projektu;
wytycznymi w zakresie kwalifikowalności wydatków w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności na lata 2014-2020 oraz Przewodnikiem kwalifikowatności kosztów dla Działania 4.2 PO IR, będącymi załącznikami 8 do Regulaminu przeprowadzania konkursu;
Lider i Partnerzy nie mogą w okresie kwalifikowania wydatków, aż do zakończenia okresu trwałości Projektu, przenosić na inny podmiot praw, obowiązków lub wierzytelności wynikających z Umowy o dofinansowanie ani z niniejszej Umowy bez zgody odpowiednio OPI oraz Lidera;
Lider i Partnerzy realizują Projekt zgodnie z własnymi procedurami, zgodnymi z zasadami obowiązującymi w systemie realizacji POW. Zmiany procedur w zakresie zawierania umów związanych z realizacją Projektu wymagają akceptacji OPI.

Strony Konsorcjum, w tym Wnioskodawca, zobowiązują się ponadto do:

realizacji Projektu z należytą starannością i terminowo,
osiągnięcia założonych celów i wskaźników określonych we Wniosku o dofinansowanie Projektu w części przypadającej na danego Partnera,
realizacji pełnego zakresu rzeczowego związanego z inwestycją w infrastrukturę badawczą w ramach Projektu, zgodnie z Wnioskiem o dofinansowanie Projektu,
niezwłocznego informowania Lidera o wszelkich zagrożeniach oraz nieprawidłowościach w realizacji Projektu,
do rozliczania – w związku z wykorzystaniem infrastruktury badawczej do prowadzenia zarówno działalności gospodarczej, jak i niegospodarczej – osobno finansowania, kosztów i dochodów z każdego rodzaju działalności, konsekwentnie stosując obiektywnie uzasadnione zasady rachunku kosztów,
ustalenia ceny za użytkowanie infrastruktury odpowiadającej cenie rynkowej,
udzielenia dostępu do infrastruktury badawczej użytkownikom na przejrzystych i niedyskryminacyjnych zasadach, przy zachowaniu zasady, że preferencyjny dostęp do infrastruktury badawczej dla przedsiębiorstw będzie co najwyżej proporcjonalny do wniesionego przez niego wkładu do projektu,
przestrzegania przepisów dotyczących poziomów intensywności pomocy publicznej, w tym pomocy o charakterze de minimis, przy korzystaniu z dofinansowania dla realizacji Projektu,
udzielania Liderowi informacji o postępie prac nad Projektem na każde żądanie Lidera, z zachowaniem warunków poufności określonych w Umowie,
przestrzegania zasad poufności określonych w załączniku nr 2 do Umowy,
współpracy z pozostałymi Partnerami w działaniach mających na celu realizację Projektu,
stosowania przyjętego w Umowie systemu przepływu informacji i komunikacji między Stronami,
bieżącego wzajemnego informowania o podejmowanych działaniach w celu realizacji przedmiotu Umowy,
udzielania na wniosek Kierownika Projektu informacji i wyjaśnień co do zadań realizowanych w ramach Projektu, w określonych przez niego terminach i formie umożliwiającej Liderowi wywiązanie się przez Konsorcjum z obowiązków informacyjnych względem OPI,
udzielania zamówień dotyczących Projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami, w szczególności do stosowania przepisów ustawy Prawo zamówień publicznych albo innych zasad konkurencyjnego udzielania zamówień wynikających z Wytycznych w zakresie kwalifikowalności wydatków w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności na lata 2014-2020.
nie dokonywania zmian prawnych lub organizacyjnych zagrażających należytej realizacji Projektu lub osiągnięciu celów.
osiągania lub zachowania wskaźników produktu lub rezultatu określonych we Wniosku o dofinansowanie, w części przypadającej na danego Partnera. Nieosiągnięcie lub niezachowanie tych wskaźników, może oznaczać nieprawidłowość oraz skutkować nałożeniem korekty finansowej przez OPI,
do raportowania wysokości realizacji wskaźnika udziału przychodów od przedsiębiorstw w całości przychodów operatora infrastruktury. W przypadku niezrealizowania deklarowanych wartości ww. wskaźnika, wysokość Dofinansowania ulegnie pomniejszeniu proporcjonalnie do wysokości osiągniętego wskaźnika,
przedkładania OPI za pośrednictwem Lidera informacji o osiągniętych efektach, w tym realizacji wskaźników oraz efektach finansowych generowanych przez Projekt w okresie trwałości Projektu,
informowania opinii publicznej o fakcie otrzymania Dofinansowania na realizację Projektu ze środków POIR zarówno w trakcie realizacji Projektu, jak i po jego zakończeniu;
zgłaszania Liderowi zmian w realizacji Projektu wraz z ich uzasadnieniem nie później niż 7 dni od dnia zaistnienia przyczyny uzasadniającej dokonanie zmiany i nie później niż 40 dni przed planowanym terminem złożenia Wniosku o płatność końcową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Politechnice przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od towarów i usług nabytych w celu realizacji projektu opisanego w stanie sprawy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?
Czy w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup towarów i usług związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i niegospodarczą w ramach projektu Z, Politechnice będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przedstawionym w opisie stanu sprawy kluczem podziału, tj. „sposobem określenia proporcji”, obliczonym wyłącznie dla analizowanego projektu (prewspółczynnikiem projektowym)?
Czy Politechnika będzie zobowiązana do dokonywania rocznej i wieloletniej korekty podatku VAT na zasadach określonych w art. 90c w zw. z art. 91 ustawy o VAT w przypadku zmiany udziału działalności gospodarczej i niegospodarczej, wynikającej z rzeczywistych wyliczeń czasu wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W świetle literalnej wykładni art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w danej transakcji Politechnika występuje w charakterze podatnika. Status podatnika ocenia się przez pryzmat obiektywnego „działania” w charakterze przedsiębiorcy. Ustawodawca przyznaje zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, Politechnika powinna w pierwszej kolejności, gdy to możliwe, przypisać konkretne wydatki do określonego rodzaju działalności, z którą wydatki te są związane (tzw. bezpośrednia alokacja).

W odniesieniu natomiast do towarów i usług, które będą wykorzystywane zarówno do celów działalności opodatkowanej podatkiem VAT, jak i celów innych niż działalność gospodarcza, a przypisanie których w całości do działalności opodatkowanej VAT nie będzie możliwe, odliczenie może być dokonane zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, czyli tzw. „sposobem określenia proporcji”.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, poniesione w ramach projektu Z wydatki Politechnika powinna przyporządkować do:

działalności opodatkowanej podatkiem VAT – prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w 100%,
działalności pozostającej poza systemem VAT (działalności statutowej) – nie przysługuje prawo do odliczenia,
zarówno do działalności opodatkowanej, jak i pozostającej poza systemem VAT – Politechnice przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w oparciu o tzw. „sposób określenia proporcji”, obliczony na zasadach określonych w punkcie 2.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup towarów i usług związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i niegospodarczą w ramach projektu „Z”, Politechnice będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przedstawionym w opisie stanu faktycznego kluczem podziału, tj. prewspółczynnikiem projektowym.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Przy czym Wnioskodawca podkreśla, że obowiązek ten odnosi się zarówno do specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do specyfiki dokonywanych nabyć towarów i usług.

Z kolei w świetle art. 86 ust. 2b ustawy o VAT, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli przyjęta przez podatnika metoda łącznie spełnia dwa podstawowe warunki:

zapewnia dokonanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane;
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkami wskazanymi w tym przepisie.

W odniesieniu do wydatków służących działalności gospodarczej i niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, Politechnice przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w oparciu o tzw. prewspółczynnik (proporcję), obliczony na podstawie § 6 rozporządzenia MF. Zdaniem Wnioskodawcy, ww. prewspółczynnik nie odpowiada jednak specyfice działalności Politechniki planowanej w ramach projektu Z, ponieważ nie gwarantuje obiektywnego odzwierciedlenia zakresu, w jakim wydatki (nabyte towary i usługi) będą wykorzystywane do wykonywania przez Politechnikę czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z kryteriami przyjętymi przez Instytucję Wdrażającą, 50% działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę w ramach projektu „Z’ będzie stanowić działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, w analizowanej sytuacji, specyfice wykonywanej przez Politechnikę działalności, a zarazem specyfice dokonywanych w ramach projektu zakupów towarów i usług, najbardziej odpowiada zastosowanie prewspółczynnika projektowego opartego na czasie wykorzystywania infrastruktury w ramach realizowanego projektu „Z”. Przy czym, prewspółczynnik ten może być jednak zastosowany wyłącznie w odniesieniu do wydatków związanych z realizowanym projektem.

Prowadzona przez Politechnikę wyodrębniona ewidencja księgowa umożliwi identyfikację środków finansowych wydatkowanych na realizację projektu. Koszty, finansowanie i przychody w zakresie części gospodarczej Wnioskodawcy będą rozdzielone księgowo w celu uniknięcia subsydiowania skrośnego działalności gospodarczej. Z kolei sprawozdania finansowe stanowić będą dowód umożliwiający dokonywanie weryfikacji odpowiedniego podziału kosztów, finansowania i przychodów. Jednocześnie Umowa Konsorcjum oraz regulamin konkursu zobowiązują Partnerów, aby w przypadku wykorzystania infrastruktury badawczej do prowadzenia zarówno działalności gospodarczej, jak i niegospodarczej, rozliczali osobno finansowanie, koszty i przychody z każdego rodzaju działalności, konsekwentnie stosując obiektywnie uzasadnione zasady rachunku kosztów.

Infrastruktura należąca do Politechniki będzie monitorowana pod kątem gospodarczego wykorzystania (zgodnie z art. 26 ust. 7 Rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014). Przyjęto, że wykorzystanie zasobów powstałych w ramach realizacji projektu będzie monitorowane i raportowane na poziomie laboratoriów, tzn. niezależnie dla poszczególnych laboratoriów. Badanie czasu wykorzystania elementów infrastruktury dla celów gospodarczych będzie odbywać się w cyklach rocznych. Parametr przyjęty dla monitorowania gospodarczego wykorzystania infrastruktury będzie jednakowy we wszystkich okresach monitorowania (nie ulegnie zmianie aż do ustania ekonomicznej użyteczności infrastruktury).

W związku z powyższym, w tej konkretnej sytuacji sposób obliczania proporcji – prewspółczynnik wyliczany na podstawie rozporządzenia MF nie będzie najbardziej odpowiadał specyfice wykonywanych przez Politechnikę działalności i dokonywanej przez nią nabyć. Zastosowanie tego sposobu nie zapewni bowiem obiektywnego odzwierciedlenia wydatków związanych z działalnością gospodarczą i działalnością pozostającą poza tym systemem.

Przy uwzględnieniu podziału na działalność gospodarczą (50%) i niegospodarczą (50%), odpłatne udostępnianie powstałej infrastruktury badawczej podmiotom zewnętrznym stanowić będzie w rozumieniu ustawy o VAT działalność opodatkowaną podatkiem VAT, co oznacza, że 50% wykorzystania zasobów Z będzie służyło działalności gospodarczej.

Sposób wyliczania wartości prewspółczynnika projektowego prezentowałby się zatem następująco:

(PREWSPÓŁCZYNNIK PROJEKTOWY) = ((czas wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych) / (całkowity czas wykorzystywania infrastruktury do celów gospodarczych niegospodarczych)) * 100%.

Na pierwszy rok trwania projektu 2019 bazą do odliczeń będzie prewspółczynnik oparty na uwiarygodnionych szacunkach, w latach następnych bazą do odliczeń będzie wartość prewspółczynnika oparta już na wartości rzeczywistego czasu wykorzystania elementów infrastruktury dla celów gospodarczych wyliczonych w roku poprzednim. Wskaźnik wykorzystania przedmiotowej infrastruktury będzie corocznie aktualizowany. Każda usługa będzie sparametryzowana w taki sposób, aby można było w oparciu o wartości parametrów przewidzieć czas zajęcia infrastruktury. Skumulowana roczna wydajność w zakresie zdefiniowanych usług będzie zatem stanowić bazę dla pomiarów, czyli będzie wyznaczała wartość wspomnianego wskaźnika. Monitorowanie będzie się odbywało z wykorzystaniem rzeczywistych pomiarów, każdy pomiar będzie jednak zestawiony z wcześniejszą estymacją, tak aby można było, dzięki odpowiednim korektom, szacować i planować stopień gospodarczego wykorzystania.

Ad. 3

W ocenie Wnioskodawcy, Politechnika będzie zobowiązana do dokonywania zarówno korekt rocznych, jaki i wieloletnich, na zasadach określonych w art. 90c w zw. art. 91 ustawy o VAT.

Dokonane przez Politechnikę odliczenie podatku naliczonego oparte na danych szacunkowych powinno zostać skorygowane w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, o ile dane rzeczywiste będą różniły się od założonej wstępnie wartości prewspółczynnika. W kolejnych latach do odliczeń będzie stosowana wartość prewspółczynnika oparta na danych z roku poprzedniego, korygowana zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 91 w zw. z art. 90c ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją Projektu – jest prawidłowe;
prawa do zastosowania wskazanego sposobu określenia proporcji przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z realizacją Projektu – jest nieprawidłowe;
obowiązku dokonywania korekty na zasadach określonych w art. 90c w związku z art. 91 ustawy – jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ponadto należy wskazać, że wyrażoną w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy generalną zasadę uprawniającą do odliczenia podatku naliczonego, uzupełniają regulacje zawarte w art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Stosownie do art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

W myśl art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane (art. 86 ust. 2c ustawy):

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Przepis art. 86 ust. 2d ustawy stanowi, że w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Z kolei z art. 86 ust. 2e ustawy wynika, że podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne (art. 86 ust. 2f ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Z art. 86 ust. 22 ustawy wynika, że minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Wskazać należy, że z dniem 1 stycznia 2016 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), zwane dalej rozporządzeniem. Należy zauważyć, że wśród wymienionych w rozporządzeniu podmiotów Minister Finansów wskazał również uczelnie publiczne i instytuty badawcze.

Zgodnie z § 6 rozporządzenia, w przypadku uczelni publicznej, jako sposób określenia proporcji uznaje się sposób ustalony według wzoru:

X=Ax100/A+F

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,
A – roczny obrót z działalności gospodarczej uczelni publicznej,
F – sumę wykorzystanych przez uczelnię publiczną środków obejmującą:
1. dotacje oraz inne środki o podobnym charakterze przeznaczone w danym roku przez tę uczelnię na realizację zadań wskazanych w art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r. poz. 572, z późn. zm.), z wyłączeniem dotacji przeznaczonych na:
  1. zadania związane z bezzwrotną pomocą materialną dla studentów w zakresie określonym w art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz dla doktorantów w zakresie określonym w art. 199 ust. 1 tej ustawy, jak również na realizowane w ramach tej dotacji zadania, o których mowa w art. 94 ust. 2 tej ustawy,
  2. specjalne stypendia naukowe dla doktorantów oraz specjalne stypendia naukowe dla studentów, inne niż określone w lit. a,
2. środki na finansowanie nauki do wysokości poniesionych kosztów przez uczelnię w danym roku, w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2014 r. poz. 1620 oraz z 2015 r. poz. 249 i 1268) oraz inne dotacje lub środki o podobnym charakterze – przeznaczone na realizację przez tę uczelnię w danym roku badań naukowych, prac rozwojowych oraz innych zleconych zadań, których realizacja nie mieści się w działalności gospodarczej, z wyłączeniem dotacji przeznaczonych na stypendia dla uczestników studiów doktoranckich uczestniczących w realizacji badań naukowych lub prac rozwojowych
– wynikające ze sprawozdania z wykonania planu rzeczowo-finansowego uczelni.

Stosownie do § 8 rozporządzenia, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w § 3-7, mogą być przyjęte dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych.

Przy czym cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać zgodnie z definicją działalności gospodarczej, określoną w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT, np. otrzymanie odszkodowań umownych, czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów, sprzedaż wierzytelności „trudnych”, itp.

Przez cele inne, rozumie się natomiast sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

I tak, na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2183, z późn. zm.), uczelnia ma w szczególności prawo do:

prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych oraz określania ich kierunków;
współpracy z innymi jednostkami akademickimi i naukowymi, w tym zagranicznymi, w realizacji badań naukowych i prac rozwojowych, na podstawie porozumień w celu pozyskiwania funduszy z realizacji badań, w tym z ich komercjalizacji oraz wspierania mobilności naukowców;
wspierania badań naukowych prowadzonych przez młodych naukowców, w szczególności przez przeprowadzanie konkursów finansowanych ze środków, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615 oraz z 2011 r. Nr 84, poz. 455 i Nr 185, poz. 1092);
prowadzenia kształcenia na studiach pierwszego stopnia, studiach drugiego stopnia, jednolitych studiach magisterskich i studiach doktoranckich zgodnie z przysługującymi jej uprawnieniami, w tym:
1. ustalania warunków przyjęcia na studia, w tym liczby miejsc na kierunkach i formach studiów, z wyjątkiem studiów na kierunkach lekarskim i lekarsko-dentystycznym, w zakresie w jakim mają do nich zastosowanie przepisy wydane na podstawie art. 8 ust. 9,
2. ustalania programów kształcenia uwzględniających efekty kształcenia zgodnie z Krajowymi Ramami Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego, zwanymi dalej „Krajowymi Ramami Kwalifikacji”, dla obszarów kształcenia określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 2;
prowadzenia studiów podyplomowych, kursów dokształcających i szkoleń;
wydawania dyplomów ukończenia studiów potwierdzających uzyskanie tytułu zawodowego, świadectw ukończenia studiów podyplomowych, kursów dokształcających i szkoleń;
potwierdzania efektów uczenia się na zasadach określonych w ustawie.

Stosownie do art. 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, uczelnia może prowadzić działalność gospodarczą wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo od działalności, o której mowa w art. 13 i art. 14, w zakresie i formach określonych w statucie, w szczególności w formie spółek kapitałowych.

Zgodnie z art. 13 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, podstawowymi zadaniami uczelni, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 są:

kształcenie studentów w celu zdobywania i uzupełniania wiedzy oraz umiejętności niezbędnych w pracy zawodowej;
wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności za państwo polskie, za umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka;
prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, świadczenie usług badawczych oraz transfer technologii do gospodarki;
kształcenie i promowanie kadr naukowych;
upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki, w tym poprzez gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych i informacyjnych;
prowadzenie studiów podyplomowych, kursów i szkoleń w celu kształcenia nowych umiejętności niezbędnych na rynku pracy w systemie uczenia się przez całe życie;
stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej studentów;
działanie na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych;
stwarzanie osobom niepełnosprawnym warunków do pełnego udziału w:
1. procesie kształcenia,
2. badaniach naukowych.

Władze publiczne, na zasadach określonych w ustawie, zapewniają uczelniom publicznym środki finansowe niezbędne do wykonania ich zadań oraz udzielają pomocy uczelniom niepublicznym w zakresie i formach określonych w ustawie (art. 15 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym).

Natomiast zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, działalność uczelni publicznej jest finansowana z dotacji z budżetu państwa na zadania ustawowo określone oraz może być finansowana z przychodów własnych.

Należy wskazać na przepis art. 94 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, zgodnie z którym z budżetu państwa uczelnia publiczna otrzymuje dotacje na zadania związane z:

kształceniem studentów studiów stacjonarnych,
kształceniem uczestników stacjonarnych studiów doktoranckich,
kształceniem kadr naukowych,
utrzymaniem uczelni, w tym na remonty.

W myśl art. 94 ust. 6 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, uczelnia może otrzymywać inne środki finansowe z budżetu państwa oraz z budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, przy czym z budżetów tych jednostek i ich związków może otrzymywać także dotacje celowe na zadania, o których mowa w ust. 1, jeżeli dotowane zadanie jest związane z zadaniami własnymi jednostek samorządu terytorialnego.

Ponadto w art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2018 r., poz. 87), wskazano, że użyte w ustawie określenie działalność statutowa oznacza realizację określonych w statucie jednostki naukowej zadań związanych z prowadzonymi przez nią w sposób ciągły badaniami naukowymi lub pracami rozwojowymi.

Stosownie do art. 5 pkt 4 ww. ustawy, środki finansowe na naukę przeznacza się na działalność statutową.

Wobec powyższego należy wskazać, że uczelnie publiczne w głównym nurcie swojej działalności nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Usługi będące przedmiotem działalności uczelni „narzucone” przepisami ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, które są finansowane z budżetu państwa należy kwalifikować jako zadanie publiczne czy też swoistą misję społeczną. Jest to bowiem realizacja zadania, o którym mowa w art. 70 Konstytucji, co prowadzi do uznania, że bezpłatne świadczenie usług edukacyjnych w szkołach publicznych stanowi działalność służącą realizacji konstytucyjnych zadań państwa.

Tym samym zadania realizowane przez Wnioskodawcę, wskazane w art. 94 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, finansowane z dotacji lub innych dopłat o podobnych charakterze nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zauważyć przy tym należy, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Warunek zachowania związku zakupów z działalnością opodatkowaną, jest również akcentowany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu z dnia 6 kwietnia 1995 r. (w sprawie C-4/94, BLP Group plc v. Commissioners of Customs & Excise) TSUE stwierdził, że powstanie prawa do odliczenia podatku jest uzależnione od bezpośredniego i niezwłocznego związku z transakcjami opodatkowanymi (ang. direct and immediate link with the taxable transactions).

W kontekście powyższego, odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, należy przywołać art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia – od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić – VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Należy zauważyć, że z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie – towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu (zob. np. wyrok z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-137/02, pkt 24).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu 30 marca 2018 r. Politechnika – czynny, zarejestrowany podatnik podatku od towarów i usług – podpisała Umowę Konsorcjum , w której skład wchodzą:

A (Lider Konsorcjum),
B,
C (Partner Konsorcjum),
D (Partner Konsorcjum),
E (Partner Konsorcjum),
F (Partner Konsorcjum),
G (Partner Konsorcjum),
H (Partner Konsorcjum).

Umowa Konsorcjum dotyczy wspólnego aplikowania o dofinansowanie oraz wspólnej realizacji projektu pt. „Z” w ramach Działania 4.2: Programu Operacyjnego Inteligentny Rozwój 2014-2020. Projekt jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego zgłoszonego w ramach konkursu i został zaakceptowany przez Komisję Europejską w dniu 12 lutego 2015 r.

Planowany okres realizacji Projektu wskazany w złożonym wniosku o dofinansowanie to 2 stycznia 2019 r. – 31 grudnia 2023 r.

W wyniku realizacji projektu powstanie następująca infrastruktura badawcza:

system dystrybucji wzorcowych sygnałów częstotliwości oparty na optycznym zegarze atomowym oraz sieci światłowodowej „A”, obsługujący najważniejsze ośrodki akademickie w Polsce oraz wybranych odbiorców komercyjnych,
sieć laboratoriów naukowych specjalizujących się w fotonice, oraz
sieć laboratoriów naukowych prowadzących badania w domenie technologii kwantowych.

Wnioskodawca zobowiązuje się do zapewnienia trwałości finansowania projektu w okresie co najmniej 5 lat po zakończeniu jego budowy.

Łączne koszty realizacji projektu wynoszą 216 173 547,23 zł brutto, z czego koszt kwalifikowany wynosi 193 745 121,19 zł, a niekwalifikowany stanowi 22 428 426,04 zł. Koszt kwalifikowany dzieli się na część gospodarczą objętą pomocą publiczną oraz część niegospodarczą.

W wyniku realizacji Projektu „Z’ powstanie następująca infrastruktura, która będzie należeć do Wnioskodawcy m.in.: optyczny grzebień częstotliwości na bazie lasera pracującego w paśmie 1 µm, spawarka światłowodowa z układem odtwarzania pokrycia i przygotowania włókna, kamera termowizyjna, czy stacja R&D do mikroobróbki laserowej z laserem femtosekundowym itd.

Faktury, dokumentujące nabycie towarów i usług w celu realizacji Projektu „Z” będą wystawiane na Politechnikę.

W Projekcie „Z” przewiduje się jedynie wydatki na zakup, bądź wytworzenie aparatury naukowo-badawczej i wartości niematerialnych i prawnych, które będą stanowiły własność Wnioskodawcy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą ustalenia, czy Politechnice przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od towarów i usług nabytych w celu realizacji Projektu, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości Wnioskodawcy, mając na uwadze powołane przepisy, wskazać należy, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione dwa warunki: odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Uprawnienie do dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługuje więc w przypadku nabycia towarów i usług, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W rozpatrywanej sprawie – jak wskazał Wnioskodawca – w wyniku realizacji Projektu „Z” powstanie infrastruktura, która będzie należeć do Politechniki. Faktury, dokumentujące nabycie towarów i usług w celu realizacji Projektu „Z” będą wystawiane na Politechnikę. W Projekcie „Z” przewiduje się jedynie wydatki na zakup, bądź wytworzenie aparatury naukowo-badawczej i wartości niematerialnych i prawnych, które będą stanowiły własność Wnioskodawcy. Ponadto Uczelnia wskazała, że towary i usługi, nabywane przez Politechnikę w celu realizacji Projektu „Z”, będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT i czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W ramach czynności opodatkowanych, Wnioskodawca będzie wykonywał odpłatne usługi badawcze na zlecenie oraz będzie wynajmował infrastrukturę. Czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT będą obejmować wykonywanie badań naukowych w ramach działalności statutowej.

Wobec powyższego w związku z planowanym wykorzystywaniem nabywanych w ramach realizacji Projektu towarów i usług do celów działalności gospodarczej (w tym działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług) oraz działalności niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie w takim zakresie, w jakim towary i usługi służą do wykonywania przez Uczelnię czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Ad. 1

Podsumowując, Politechnice przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od towarów i usług nabytych w celu realizacji Projektu, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Następnie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup towarów i usług związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i niegospodarczą w ramach Projektu Z, Politechnice będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przedstawionym w opisie sprawy kluczem podziału, tj. „sposobem określenia proporcji”, obliczonym wyłącznie dla analizowanego projektu (prewspółczynnikiem projektowym).

W okolicznościach niniejszej sprawy, w przypadku zakupów towarów i usług wykorzystywanych przez Wnioskodawcę zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza taką działalnością, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, Wnioskodawca powinien dokonać wyliczenia kwoty podatku naliczonego zawartego w cenie nabycia towarów i usług, zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a-2h ustawy.

Jak wynika z wyżej cytowanego przepisu art. 86 ust. 2a ustawy, sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Podkreślić należy, że w art. 86 ust. 2b ustawa precyzuje, kiedy sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Zgodnie z ww. przepisem ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Z uwagi na różnorodność i bogactwo życia gospodarczego wybór sposobu, według którego dokonuje się tego proporcjonalnego przypisania, należy do podatnika. Przepisy ustawowe wymagają jedynie, aby odpowiadał on najbardziej specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Będzie to spełnione, jeśli sposób ten:

zapewni dokonanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą (co do zasady dotyczącej czynności opodatkowanych VAT) oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne (z wyjątkiem celów prywatnych) – gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Sposób określenia proporcji, jak wyżej wskazano, powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać prowadzonej działalności gospodarczej. Warto nadmienić, że zastosowane przez Wnioskodawcę metody, czy też sposoby, na podstawie których dokona On wydzielenia odpowiedniej kwoty podatku naliczonego, muszą odpowiadać wartościom faktycznym i rzeczywistym. Ciężar rzetelnego ustalenia, jaka część podatku naliczonego związana jest z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jaka część wykorzystywana jest dla potrzeb innych niż prowadzona działalność gospodarcza, spoczywa zawsze na Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że wśród danych, które można wykorzystać przy wyborze sposobu określania proporcji ustawodawca wskazuje, obok średniorocznej liczby osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą, średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą, średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej oraz roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza.

Z kolei, jak wynika z art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Jednak i w takich przypadkach możliwe będzie stosowanie przez podatników innego sposobu określenia proporcji. Wynika to z art. 86 ust. 2h ustawy, który stanowi, że w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca uznał za najbardziej reprezentatywny „sposób określania proporcji” ustalony jako PREWSPÓŁCZYNNIK PROJEKTOWY, którego sposób wyliczenia prezentowałby się następująco:

Zdaniem Uczelni, tzw. prewspółczynnik (proporcja), obliczony na podstawie § 6 rozporządzenia MF, nie odpowiada specyfice działalności Politechniki planowanej w ramach Projektu „Z”, ponieważ nie gwarantuje obiektywnego odzwierciedlenia zakresu, w jakim wydatki (towary/usługi) będą wykorzystywane do wykonywania przez Politechnikę czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Politechnika planuje przyjąć odrębną zasadę odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu dla realizowanego projektu „Z”, opierając się na metodzie zaproponowanej przez Instytucję Wdrażającą, gdyż, w ocenie Wnioskodawcy, najbardziej odpowiada ona specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć w ramach projektu „Z”.

Nie sposób jednak zgodzić się z zaprezentowanym przez Zainteresowanego sposobem odliczenia części podatku naliczonego do wydatków poniesionych na zakup towarów i usług związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i niegospodarczą w ramach projektu „Z” według prewspółczynnika projektowego, gdyż wyżej wskazana argumentacja Uczelni jest nieprecyzyjna, a zaproponowana metoda nie zawiera obiektywnych powodów, dla których specjalny sposób obliczania proporcji w formie wskaźnika ustalonego na podstawie udziału czasu wykorzystania infrastruktury dla celów gospodarczych do całkowitego czasu wykorzystania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych, najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej działalności jednostki.

Przedstawiony przez Zainteresowanego sposób określenia proporcji nie może zostać uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez niego działalności, bowiem założenia przyjęte przy obliczaniu wysokości współczynnika przez Uczelnię nie potwierdzają takiego stanowiska.

W tym miejscu należy ponownie wskazać, że Minister Finansów w cytowanym wyżej rozporządzeniu z dnia 17 grudnia 2015 r., korzystając z delegacji ustawowej zawartej w art. 86 ust. 22 ustawy, określił dla uczelni publicznych, jaką jest Wnioskodawca, sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez te jednostki działalności i dokonywanych przez nie nabyć.

Podkreślenia wymaga, że dokonując wyboru sposobu określenia proporcji należy mieć na uwadze charakter działalności prowadzonej przez daną uczelnię publiczną, a także sposób finansowania tego podmiotu, w którym znaczącą rolę odgrywają kwoty wykorzystanych przez uczelnie dotacji.

Z tego powodu wskazano w ww. rozporządzeniu odrębny sposób określenia proporcji dla uczelni publicznych uwzględniający specyfikę ich działalności, jak i sposób finansowania tych podmiotów.

Na potrzeby określania proporcji w mianowniku wzoru wskazanego w rozporządzeniu ujęto dotacje oraz inne środki o podobnym charakterze przeznaczone w danym roku przez tę uczelnię na realizację zadań wskazanych w art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz środki na finansowanie nauki do wysokości poniesionych kosztów przez uczelnię w danym roku, w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki oraz inne dotacje lub środki o podobnym charakterze – przeznaczone na realizację przez tę uczelnię w danym roku badań naukowych, prac rozwojowych oraz innych zleconych zadań, których realizacja nie mieści się w działalności gospodarczej, z wyłączeniem dotacji przeznaczonych na stypendia dla uczestników studiów doktoranckich uczestniczących w realizacji badań naukowych lub prac rozwojowych – wynikające ze sprawozdania z wykonania planu rzeczowo-finansowego uczelni.

Ponadto zaproponowana w rozporządzeniu metoda ma charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą VAT.

Natomiast zaproponowana przez Wnioskodawcę metoda, tj. prewspółczynnik projektowy, nie uwzględnia wszystkich tych elementów działalności, które mają wpływ na prowadzenie i funkcjonowanie Uczelni. Należy także zwrócić uwagę, że zakładany czas pracy wykorzystania infrastruktury dla celów gospodarczych, jak i zakładany całkowity czas wykorzystywania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych, nie odzwierciedla w pełni wielkości działalności gospodarczej i czynności wykonywanych poza działalnością gospodarczą.

Według Wnioskodawcy argumentem przemawiającym za zastosowaniem sposobu określenia proporcji ustalonego na podstawie prewspółczynnika projektowego jest fakt, że zgodnie z kryteriami przyjętymi przez Instytucję Wdrażającą, 50% działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę w ramach Projektu „Z” będzie stanowić działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem VAT. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że Umowa Konsorcjum oraz regulamin konkursu zobowiązują Partnerów Konsorcjum, aby w przypadku wykorzystania infrastruktury badawczej do prowadzenia zarówno działalności gospodarczej, jak i niegospodarczej, rozliczali osobno finansowanie, koszty i przychody z każdego rodzaju działalności, konsekwentnie stosując obiektywnie uzasadnione zasady rachunku kosztów. Mając to na uwadze, koszty, finansowanie i przychody w zakresie części gospodarczej Wnioskodawcy będą rozdzielone księgowo w celu uniknięcia subsydiowania skrośnego działalności gospodarczej. Sprawozdania finansowe stanowić będą dowód umożliwiający dokonywanie weryfikacji odpowiedniego podziału kosztów, finansowania i przychodów. Uwzględniając powyższą metodę wydzielenia kosztów, odpłatne udostępnianie powstałej infrastruktury badawczej podmiotom zewnętrznym stanowi w rozumieniu ustawy o VAT działalność opodatkowaną podatkiem VAT, co oznacza, że ok. 50% wykorzystania zasobów „Z” będzie służyło działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT.

Nie jest to argument wystarczający do uznania tego sposobu określenia proporcji za bardziej reprezentatywny niż ten wskazany w rozporządzeniu w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników. Należy mieć na uwadze charakter działalności publicznej prowadzonej przez uczelnię publiczną, a także sposób finansowania tego rodzaju działalności. Jak zaznaczył Wnioskodawca – w części niegospodarczej zasoby „Z” będą wykorzystywane do własnej działalności badawczo-rozwojowej, tj. prowadzenia dalszych badań naukowych prac rozwojowych w ramach działalności statutowej poszczególnych Konsorcjantów, tj. również w ramach działalności statutowej Politechniki. Natomiast przyjęta przez Wnioskodawcę metoda nie uwzględnia tych elementów prowadzonej działalności publicznej – realizacji zadań wynikających z ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, jak również faktu, że działalność ta finansowana jest z dotacji.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 86 ust. 2h ustawy, Wnioskodawca może zastosować inny sposób określania proporcji. Należy jednak zauważyć, że zapis ten umożliwia poszukiwanie innej metody określania proporcji, jednakże tylko w przypadku gdy Wnioskodawca uzna, że „wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć”. W zapisie tym nie odniesiono się do poszczególnych działań, projektów czy wręcz nabyć dotyczących poszczególnych nieruchomości podatnika, ale do specyfiki działalności Podatnika. Wnioskodawca jako argument do zastosowania innego sposobu określania proporcji podaje, że prewspółczynnik obliczony na podstawie § 6 rozporządzenie MF nie odpowiada jednak specyfice działalności Politechniki planowanej w ramach projektu „Z”, ponieważ nie gwarantuje obiektywnego odzwierciedlenia zakresu, w jakim wydatki (towary/usługi) będą wykorzystywane do wykonywania przez Politechnikę czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT, jednakże nie można zgodzić się, że realizowany Projekt (o ustalonym charakterze) nie odpowiada specyfice działalności Uczelni, dotyczy bowiem realizacji działalności statutowej Politechniki (m.in. prowadzeniu badań naukowych) oraz korzysta z dotacji. Wnioskodawca nic wskazał wprost, że realizowany Projekt będzie miał charakter wyodrębniony o innej specyfice, odbiegającej od pozostałej działalności Uczelni. W związku z tym, że przedmiotowy Projekt nie odbiega od specyfiki działalności Uczelni, nie wydaje się zasadne poszukiwanie innej metody obliczania proporcji niż zaproponowanej w rozporządzeniu MF dla uczelni publicznych, opartej na wzorze, w którym zasadniczą rolę odgrywają kwoty wykorzystywanych dotacji.

Co istotne metoda oparta na porównaniu czasu wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych do całkowitego czasu wykorzystywania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych oddaje jedynie ewentualny (zakładany) czas wykorzystania infrastruktury w ramach działalności gospodarczej, a nie specyfikę prowadzonej działalności, o której mowa w art. 86 ust. 2b ustawy oraz nie zapewnia obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane.

Zatem uznać należy, że zastosowanie zaproponowanej metody, tj. prewspółczynnika projektowego mogłoby w analizowanej sprawie prowadzić do nieadekwatnego odliczenia podatku naliczonego – niezgodnego z rzeczywistością. Zaproponowana przez Uczelnię metoda określająca udział procentowy czasu wykorzystania infrastruktury dla celów gospodarczych do całkowitego czasu wykorzystania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych, w której podstawą rozliczeń czasu wykorzystania będzie System Udostępniania pozwalający na monitorowanie użycia zasobów i ich poprawnego działania, zdaniem tut. Organu jest nieprecyzyjna.

Ponadto zwrócić należy uwagę, że to wyłącznie zgodnie z kryteriami przyjętymi przez Instytucję Wdrażającą, 50% działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę w ramach Projektu Z będzie stanowić działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem VAT. Jednakże Wnioskodawca wskazuje, że Politechnika nie ma zawartych umów na odpłatne udostępnianie infrastruktury badawczej, nabytej w ramach projektu „Z”, podmiotom zewnętrznym. Zatem w rozpatrywanej sprawie możliwe jest wystąpienie sytuacji, w której Uczelnia nie znajdzie najemców infrastruktury lub nie będzie wykonywała żadnych badań kontraktowych, które odbywają się na zasadach rynkowych.

Wnioskodawca w uzupełnieniu opisu sprawy poinformował, że infrastruktura badawcza „Z” będzie udostępniana na zasadzie równego i niedyskryminacyjnego dostępu. Zasady dostępu do infrastruktury badawczej „Z”, a zatem prawa i obowiązki w zakresie korzystania z infrastruktury badawczej przy prowadzeniu badań naukowych lub prac rozwojowych, określa Regulamin Dostępu.

Świadczącym jest członek Konsorcjum Z umożliwiający dostęp do Laboratoriów. Korzystanie z infrastruktury badawczej laboratoriów udostępnianych przez Świadczącego w ramach Projektu odbywać się będzie w zgodzie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, Regulaminem Dostępu oraz postanowieniami zawartej z Korzystającym na tę okoliczność umowy. Regulamin Dostępu ma zastosowanie do wszystkich kategorii podmiotów korzystających w ramach swojej pracy B+R z infrastruktury badawczej Z. Regulamin ten ma zastosowanie w sytuacjach obejmujących wszelkie przypadki udostępnienia infrastruktury badawczej „Z”. Udostępnienie infrastruktury badawczej innym jednostkom, na potrzeby działalności B+R, będzie mieć charakter odpłatny. Wysokość opłat za udostępnienie poszczególnych elementów infrastruktury badawczej „Z” określa Cennik Dostępu. Cennik został opracowany na podstawie aktualnego oszacowania kosztów z uwzględnieniem zmiany kosztów w przyszłości. Jednakże należy podkreślić, że cennik ten może ulec zmianie w przyszłości, z powodu konieczności dopasowania cen do warunków kosztotwórczych, trudnych do określenia w chwili obecnej. W uzasadnionych okolicznościach podyktowanych interesem obu stron, Świadczący może ustalić z Korzystającym indywidualne stawki opłaty za udostępnienie infrastruktury badawczej. O wysokości opłaty w konkretnym przypadku decyzję podejmuje Świadczący, biorąc pod uwagę uzasadnione interesy wszystkich zainteresowanych stron. Z punktu widzenia użytkownika „Z” podstawą do pobierania opłat będzie czas użytkowania zarezerwowanych elementów infrastruktury badawczej przez użytkownika i/lub czas zespołu ekspertów przydzielonych do wsparcia przy prowadzeniu eksperymentu przez użytkownika. Z punktu widzenia partnerów „Z” przychód otrzymany od użytkownika/klienta będzie proporcjonalnie dzielony pomiędzy partnerów, którzy udostępniali zasoby ludzkie i/lub infrastrukturę niezbędne do przeprowadzenia eksperymentu.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W analizowanej sprawie – jak wynika z opisu sprawy – Wnioskodawca będzie prowadził ewidencje czasu wykorzystania infrastruktury, którą będzie udostępniał do działalności gospodarczej, a z punktu widzenia użytkownika „Z” podstawą do pobierania opłat będzie czas użytkowania zarezerwowanych elementów infrastruktury badawczej przez użytkownika i/lub czas zespołu ekspertów przydzielonych do wsparcia przy prowadzeniu eksperymentu przez użytkownika. Jednakże – jak wskazuje Wnioskodawca – z punktu widzenia partnerów „Z” przychód otrzymany od użytkownika/klienta będzie proporcjonalnie dzielony pomiędzy partnerów, którzy udostępniali zasoby ludzkie i/lub infrastrukturę niezbędne do przeprowadzenia eksperymentu.

Zatem z opisu sprawy wynika, że nie zawsze w danej jednostce czasowej Wnioskodawca będzie uzyskiwał taki sam obrót z prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem w uzasadnionych okolicznościach podyktowanych interesem obu stron, Politechnika może ustalić z Korzystającym indywidualne stawki opłaty za udostępnienie infrastruktury badawczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego) w danym czasie nie będzie zawsze takie samo, zatem nie można stwierdzić, że sposób obliczenia proporcji, tj. prewspółczynnik projektowy, gwarantuje obiektywne odzwierciedlenia zakresu, w jakim wydatki (towary/usługi) będą wykorzystywane do wykonywania przez Politechnikę czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT, ponieważ metoda ta nie uwzględnia obrotu uzyskiwanego przez Uczelnię w danym czasie wykorzystania infrastruktury, który – co istotne – będzie proporcjonalnie dzielony pomiędzy partnerów, którzy udostępniali zasoby ludzkie i/lub infrastrukturę niezbędne do przeprowadzenia eksperymentu.

Wskazać należy również, że proponowany przez Uczelnię sposób określenia proporcji, tj. prewspółczynnik projektowy nie może zostać uznany za reprezentatywny oraz za obiektywny. Należy bowiem zwrócić uwagę na możliwość wystąpienia sytuacji, w której liczba podmiotów korzystających z prawa dostępu do udostępnionych zasobów może różnić się w danym czasie, co w konsekwencji spowoduje różną wielkość obrotu z tytułu działalności gospodarczej Politechniki, a nie przełoży się na zwiększenie czy zmniejszenie czasu przeznaczonego na udostępnianie odpłatne infrastruktury. Zatem Wnioskodawca nie uwzględnia faktycznej ilości użytkowników korzystających z infrastruktury w ramach czynności odpłatnych oraz działalności poza VAT. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca – system udostępni narzędzie pozwalające na wskazanie uczestników prac (innych użytkowników zarejestrowanych w systemie), którzy mają uzyskać prawa dostępu do udostępnionych zasobów (dedykowanego dla potrzeb indywidualnego użytkownika laboratorium) w celu wspólnej realizacji prac badawczych.

Ponadto zdaniem Organu, sam fakt, iż wartość prewspółczynnika obliczona na podstawie § 6 rozporządzenia na rok 2018 wynosi 17% dla Wnioskodawcy, podczas gdy zakładany prewspółczynnik projektowy będzie wynosił 50% nie wskazuje, że obliczony według danych określających udział procentowy czasu wykorzystania infrastruktury dla celów gospodarczych do całkowitego czasu wykorzystania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych zapewni dokonanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą oraz obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz cele inne. Przedstawione przez Wnioskodawcę założenie przyjęte przez Instytucję Wdrażającą wskazuje jedynie, że sposób proponowany przez Wnioskodawcę pozwala na odliczanie podatku naliczonego w 50%, natomiast określony w rozporządzeniu 17%. Nie oznacza to, że proponowany przez Wnioskodawcę sposób zapewnia neutralność tego podatku, ani nie wskazuje, że zapewni dokonanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą oraz obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne.

Zatem proponowana przez Politechnikę ww. metoda, tj. prewspółczynnik projektowy, nie jest metodą gwarantującą, że zakres wykorzystywania do działalności gospodarczej nabywanych towarów i usług będzie odzwierciedlony w sposób obiektywny i pełny. Zdaniem tutejszego Organu, przedstawiony sposób nie jest w pełni obiektywny i nie jest w stanie precyzyjnie odzwierciedlić stopnia wykorzystania zakupów związanych z działalnością gospodarczą Politechniki planowaną w ramach projektu „Z”. Tym samym powyższy sposób nie może być uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez Uczelnię działalności i dokonywanych nabyć w ramach projektu „Z”.

Ponadto należy zaznaczyć, że sposób określenia proporcji wprowadzony przepisami art. 86 ust. 2a ustawy, nie przewiduje możliwości odrębnego liczenia sposobu określania proporcji dla każdej nieruchomości będącej w zasobach uczelni publicznej, jak również każdej działalności prowadzonej przez daną uczelnię publiczną.

Postępowanie takie mogłoby doprowadzić do sytuacji, w której w ramach jednej uczelni – oprócz proporcji określonej dla tej jednostki – funkcjonowałyby inne sposoby określenia proporcji w ramach jednej uczelni. Nie jest do zaakceptowania pogląd, żeby w ramach jednej jednostki w odniesieniu do różnych nieruchomości, czy działalności istniały odrębne sposoby określenia proporcji.

Tym samym, proponowany przez Wnioskodawcę sposób określenia proporcji, tj. prewspółczynnik projektowy, nie spełnia wymogów, o których mowa w art. 86 ust. 2c ustawy i jest nieprawidłowy.

Ad. 2

Zatem mając na względzie powołane przepisy prawa, w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup towarów i usług związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i niegospodarczą w ramach projektu „Z”, Politechnice nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przedstawionym w opisie sprawy kluczem podziału, tj. „sposobem określenia proporcji”, obliczonym wyłącznie dla analizowanego projektu (prewspółczynnikiem projektowym).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy Politechnika będzie zobowiązana do dokonywania rocznej i wieloletniej korekty podatku VAT na zasadach określonych w art. 90c w zw. z art. 91 ustawy, w przypadku zmiany udziału działalności gospodarczej i niegospodarczej, wynikającej z rzeczywistych wyliczeń czasu wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych.

W odniesieniu do kwestii obowiązku dokonywania korekt podatku odliczonego wskazać należy, że jak stanowi art. 90c ust. 1 ustawy – w przypadku nabytych towarów i usług, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 2a, po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku odliczonego przy ich nabyciu, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego. Przepisy art. 91 ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.

W przypadku, gdy korekty podatku odliczonego dokonuje podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22, może on uwzględnić dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy, jeżeli takie dane przyjęto w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 2a (art. 90c ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 90c ust. 3 ustawy, dokonując korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik może przyjąć inny sposób określania proporcji, niż został przyjęty dla danego roku podatkowego, jeżeli byłby on bardziej reprezentatywny dla zakończonego roku.

Z kolei w myśl art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10a, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6, 10 lub 10a lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Stosownie do art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z ust. 2a powołanego artykułu, obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Natomiast stosownie do ust. 3 powołanego artykułu, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej – w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 90c ust. 1 ustawy korekty rocznej (rzeczywistej) dokonuje się przy odpowiednim zastosowaniu zasad wynikających z art. 91 ust. 2-9 ustawy.

Należy zauważyć, że powołany powyżej przepis art. 91 ust. 2 ustawy wprowadza szczególny tryb korekty do wybranych składników majątku. Z uwagi na zazwyczaj wieloletni okres wykorzystania składników majątku zaliczanych do środków trwałych oraz nieruchomości ustawa przyjmuje zasadę dokonywania cząstkowej i równomiernej korekty w dłuższym czasie (dla nieruchomości przez 10 lat, a dla pozostałych składników majątku, których wartość początkowa przekracza 15.000 zł, przez 5 lat). Regulacje te mają na celu urealnienie odliczenia podatku naliczonego. Ustawa zakłada bowiem, że środki trwałe (jako dobra o charakterze trwałym) zużywają się w określonym czasie, a nie jednorazowo. W tym też czasie stopniowo konsumowane jest prawo do odliczenia i należy je oceniać w dłuższej perspektywie czasu, a nie jednorazowo.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Politechnika zamierza nabywać w ramach Projektu „Z” zarówno towary i usługi, które na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji (o wartości początkowej przekraczającej, jak i nieprzekraczającej 15 000 zł) oraz towary i usługi pozostałe.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, co do zasady Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonywania rocznej i wieloletniej korekty podatku VAT na zasadach określonych w art. 90c w zw. z art. 91 ustawy, w sytuacji gdy proporcja oparta na danych rzeczywistych i ostatecznych będzie różnić się od danych przyjętych do proporcji wstępnej. Przy czym dokonywana korekta musi uwzględniać wszystkie wymogi wskazane w ww. przepisach, w tym dotyczące wielkości korygowanych kwot podatku oraz okresów za które korekta winna być dokonana.

Natomiast jak wskazano powyżej, w odpowiedzi na pytanie nr 2, w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup towarów i usług związanych zarówno z działalnością gospodarczą, jak i niegospodarczą w ramach projektu „Z”, Politechnice nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przedstawionym w opisie sprawy kluczem podziału, tj. „sposobem określenia proporcji”, obliczonym wyłącznie dla analizowanego projektu (prewspółczynnikiem projektowym), tj. według udziału czasu wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych do całkowitego czasu wykorzystywania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych.

Ad. 3

Wobec powyższego odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy należy stwierdzić, że Politechnika będzie zobowiązana do dokonywania rocznej i wieloletniej korekty podatku VAT na zasadach określonych w art. 90c w zw. z art. 91 ustawy, w przypadku zmiany udziału działalności gospodarczej i niegospodarczej, w sytuacji gdy proporcja oparta na danych rzeczywistych i ostatecznych będzie różnić się od danych przyjętych do wyliczenia proporcji wstępnej.

Oceniając jednak całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ Wnioskodawcy w celu wyliczenia proporcji wstępnej nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z przedstawionym w opisie sprawy kluczem podziału, tj. „sposobem określenia proporcji”, obliczonym wyłącznie dla analizowanego projektu (prewspółczynnikiem projektowym), tj. według udziału czasu wykorzystywania infrastruktury dla celów gospodarczych do całkowitego czasu wykorzystywania infrastruktury do celów gospodarczych i niegospodarczych.

Tut. Organ informuje, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze, że wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez Politechnikę, zaznacza się, że interpretacja wywiera skutki prawne dla Wnioskodawcy – Partnera Projektu. Natomiast powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych Partnerów Projektu, jak i Lidera Projektu, którzy chcąc uzyskać interpretację indywidualną w powyższych zakresach, powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o ich wydanie.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin