Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.236.2018.2.AKR
z 20 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 sierpnia 2018 r.) oraz pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwrotu kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 9 sierpnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz w dniu 16 sierpnia 2018 r. o sprostowanie pomyłki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca został zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym prowadzonym przez Sąd Rejonowy (…), w dniu 21 grudnia 2016 r.

W związku z obowiązkiem ewidencjonowania sprzedaży Spółki przy zastosowaniu kas rejestrujących w dniu 29 grudnia Spółka nabyła nowe kasy i dokonała stosownych pisemnych zgłoszeń właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego. Spółka rozpoczęła ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących w terminie.

W dniu 2 stycznia 2017 r. została zmieniona umowa spółki. Zmiana umowy polegała na tym, że jeden ze wspólników wniósł aport rzeczowy w postaci przedsiębiorstwa.

Przedsiębiorstwo wniesione aportem było prowadzone jako jednoosobowa działalność gospodarcza osoby fizycznej. Prowadzący to przedsiębiorstwo był czynnym podatnikiem VAT zobowiązanym do ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących i kasy takie posiadał. Skorzystał z ulgi na zakup kas rejestrujących. Kasy fiskalne jako urządzenia nie były składnikiem aportu. Wspólnik, osoba fizyczna, który wniósł aportem przedsiębiorstwo, zawiesił działalność gospodarczą prowadzoną na swoje imię i nazwisko z dniem 24 lutego 2017 r.

Spółka spełniła warunki opisane w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie odliczenia i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących tj.:

• złożyła do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, pisemne zgłoszenie o zamiarze zainstalowania kas rejestrujących i miejsca ich użytkowania,
• złożyła zawiadomienie o dokonanej przez serwis fiskalizacji oraz miejscu zainstalowania kas,
• rozpoczęła ewidencję obrotu i kwot podatku należnego w terminie,
• posiada dowód zapłaty całej należności za kasy rejestrujące.
  
  

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, że w dniu 28 grudnia 2016 r. złożyła w urzędzie skarbowym pisemne zgłoszenie o zamiarze zainstalowania kas rejestrujących i ich miejscu instalacji. Spółka w dniu 2 stycznia 2017 r. rozpoczęła ewidencjonowanie obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących. Podatnik w zgłoszeniu do Naczelnika urzędu skarbowego wskazał, że zamierza rozpocząć ewidencjonowanie sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących z dniem 2 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo do odliczenia od podatku należnego kwotę wydatkowaną na zakup każdej kasy z kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania, w wysokości 90% ceny zakupu netto (bez podatku), nie więcej niż 700 zł z jedną zgłoszoną kasę?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo skorzystania z ulgi na zakup kas fiskalnych w opisanym stanie faktycznym.

Obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas fiskalnych powstał po stronie Spółki – Wnioskodawcy przed wniesieniem przedsiębiorstwa aportem.

Spółka – Wnioskodawca spełniła wszystkie warunki związane z prawem do skorzystania z ulgi na zakup kas fiskalnych.

Spółka nie jest tym samym podatnikiem VAT jakim był przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, są to odrębne podmioty zarejestrowane dla potrzeb podatku od towarów i usług, posługują się różnymi NIP. W przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia, że właściciel aportowanego przedsiębiorstwa skorzystał z ulgi na zakup kas rejestrujących.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego – art. 111 ust. 1a ustawy.

Przez sprzedaż, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy wskazać, że stosownie do zapisu art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 7 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani stosować kasy rejestrujące wyłącznie do prowadzenia ewidencji własnej sprzedaży, z zastrzeżeniem ust. 3b.

Zgodnie z art. 111 ust. 4 ustawy, podatnicy, którzy rozpoczną ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego w obowiązujących terminach, mogą odliczyć od tego podatku kwotę wydatkowaną na zakup każdej z kas rejestrujących zgłoszonych na dzień rozpoczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania w wysokości 90% jej ceny zakupu (bez podatku), nie więcej jednak niż 700 zł.

Jak wynika z powyższego przepisu, odliczenie (ulga) przysługuje tylko przy zakupie kas w związku z wypełnieniem powstającego po raz pierwszy u danego podatnika obowiązku ewidencjonowania. Przepis ten stanowi bowiem o ulgach przysługujących przy zakupie kas rejestrujących zgłoszonych na dzień powstania obowiązku ewidencjonowania.

Zatem, ustawodawca utożsamia dzień rozpoczęcia ewidencjonowania z dniem powstania obowiązku ewidencjonowania. Art. 111 ust. 4 ustawy, stosuje tryb warunkowy i odnosi się do podatników, którzy wcześniej nie byli obowiązani do prowadzenia ewidencji obrotów i kwot podatku należnego za pomocą kas rejestrujących.

W tym miejscu należy podkreślić, że kwestia odliczenia kwoty wydatkowanej na zakup kasy rejestrującej została szczegółowo uregulowana przepisami aktów wykonawczych do ustawy.

W obecnym stanie prawnym obowiązuje w tym zakresie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 163).

Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących, odliczenia kwoty, o której mowa w art. 111 ust. 4 ustawy, zwanego dalej „odliczeniem”, lub jej zwrotu można dokonać pod warunkiem:

1. złożenia przez podatnika do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, pisemnego zgłoszenia o liczbie kas rejestrujących i miejscu (adresie) ich używania, które podatnik zamierza stosować do tego ewidencjonowania;
2. rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego nie później niż w obowiązujących terminach, przy użyciu kas rejestrujących nabytych w okresie, kiedy kasy te były objęte ważnym potwierdzeniem, że kasy te spełniają funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać, zwanym dalej „potwierdzeniem”;
3. posiadania przez podatnika dowodu zapłaty całej należności za kasę rejestrującą.
   
   

Stosownie do § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących, odliczenie może być dokonane w deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług za okres rozliczeniowy, w którym rozpoczęto ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego, lub za okresy następujące po tym okresie rozliczeniowym.

Cytowane wyżej przepisy wskazują, że ulga z tytułu zakupu kasy rejestrującej, przysługuje podatnikowi w sytuacji, gdy m.in. złoży on naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania, pisemne zgłoszenie o liczbie przewidywanych stanowisk kasowych wraz z podaniem miejsca instalacji kasy.

Z powołanych przepisów wynika, że ulga przysługuje tylko przy zakupie kas rejestrujących w związku z wypełnieniem powstającego po raz pierwszy u danego podatnika obowiązku ewidencjonowania.

Powyższe oznacza, że nabycie – po dacie powstania obowiązku ewidencjonowania (lub w związku z dobrowolnym rozpoczęciem ewidencjonowania) – kolejnych kas (które nie zostały wymienione w pisemnym zgłoszeniu) nie uprawnia podatnika do skorzystania z ustanowionej ulgi. Odnosi się to także do sytuacji, w której podatnik dokonuje rozszerzenia działalności, w związku z czym instalowane są nowe kasy, które są kasami nabytymi już po dniu powstania obowiązku ewidencjonowania (lub w związku z dobrowolnym rozpoczęciem ewidencjonowania), a także w sytuacji nabycia kas w celu wymiany starych modeli na nowe.

Zatem ulga z tytułu zakupu kas rejestrujących dotyczy tylko kas zgłoszonych na dzień rozpoczęcia ewidencjonowania czyli prawo do skorzystania z ww. ulgi jest prawem przysługującym podatnikowi jednorazowo w trakcie jego działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca został zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 21 grudnia 2016 r. W związku z obowiązkiem ewidencjonowania sprzedaży Spółki przy zastosowaniu kas rejestrujących w dniu 29 grudnia Spółka nabyła nowe kasy i dokonała stosownych pisemnych zgłoszeń właściwemu Naczelnikowi Urzędu Skarbowego.

W dniu 28 grudnia 2016 r. Spółka złożyła w urzędzie skarbowym pisemne zgłoszenie o zamiarze zainstalowania kas rejestrujących i ich miejscu instalacji. Spółka w dniu 2 stycznia 2017 r. rozpoczęła ewidencjonowanie obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących. Podatnik w zgłoszeniu do Naczelnika Urzędu Skarbowego wskazał, że zamierza rozpocząć ewidencjonowanie sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących z dnia 2 stycznia 2017 r.

Spółka rozpoczęła ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących w terminie. W dniu 2 stycznia 2017 r. została zmieniona umowa spółki. Zmiana umowy polegała na tym, że jeden ze wspólników wniósł aport rzeczowy w postaci przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo wniesione aportem było prowadzone jako jednoosobowa działalność gospodarcza osoby fizycznej. Prowadzący to przedsiębiorstwo był czynnym podatnikiem VAT zobowiązanym do ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących i kasy takie posiadał. Skorzystał z ulgi na zakup kas rejestrujących. Kasy fiskalne jako urządzenia nie były składnikiem aportu. Wspólnik, osoba fizyczna, który wniósł aportem przedsiębiorstwo, zawiesił działalność gospodarczą prowadzoną na swoje imię i nazwisko z dniem 24 lutego 2017 r.

Spółka spełniła warunki opisane w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2010 r. w sprawie odliczenia i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących tj.:

• złożyła do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, pisemne zgłoszenie o zamiarze zainstalowania kas rejestrujących i miejsca ich użytkowania,
• złożyła zawiadomienie o dokonanej przez serwis fiskalizacji oraz miejscu zainstalowania kas,
• rozpoczęła ewidencję obrotu i kwot podatku należnego w terminie,
• posiada dowód zapłaty całej należności za kasy rejestrujące.
  
  

W związku z powyższym Spółka ma wątpliwości czy może skorzystać z ulgi na zakup nowych kas rejestrujących, na podstawie art. 111 ust. 4 ustawy.

Na gruncie niniejszej sprawy zauważyć należy, że następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie podatkowym regulują m.in. przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Stosownie do art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl art. 93 § 2 Ordynacji podatkowej przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

Zgodnie z art. 93a § 1 Ordynacji podatkowej osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

W myśl art. 93a § 2 Ordynacji podatkowej przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej;
   2. spółki kapitałowej;
2. (uchylony);
3. stowarzyszenia utworzonego w wyniku przekształcenia stowarzyszenia zwykłego.
   
   

W myśl art. 93e Ordynacji podatkowej, przepisy art. 93-93d stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej.

Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie (z uwzględnieniem postanowień art. 93e Ordynacji podatkowej) przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika.

W art. 93a § 5 Ordynacji podatkowej wskazano, że spółka niemająca osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa, wstępuje w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa wniesionego przedsiębiorstwa, z wyjątkiem tych praw, które nie mogą być kontynuowane na podstawie przepisów regulujących opodatkowanie spółek niemających osobowości prawnej.

Mając na uwadze powyższy przepis należy podkreślić, że odnosi się on do wniesienia całego przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki nieposiadającej osobowości prawnej, a następnie kontynuowania w tej formie działalności gospodarczej. W świetle powyższego, jeżeli do spółki nieposiadającej osobowości prawnej (a taka jest spółka komandytowa) osoba fizyczna wniesie wkład niepieniężny w postaci zorganizowanej części prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, to spółka nieposiadająca osobowości prawnej nie wstąpi w prawa i obowiązki osoby fizycznej (która wniosła ww. wkład niepieniężny) przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, iż stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa), przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

A zatem, w przypadku gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Przywołane przepisy polskiej ustawy stanowią implementację art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

W świetle cyt. wyżej regulacji należy uznać, że przyjęta w art. 6 pkt 1 ustawy opcja wyłączenia od opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części wymaga, aby w przypadku zbycia tak określonego przedmiotu, jego nabywca traktowany był jako następca prawny podatnika dokonującego zbycia. W konsekwencji, w takiej sytuacji dochodzi do sukcesji prawnopodatkowej w zakresie podatku od towarów i usług – następuje przeniesienie na nabywcę zasad dotyczących opodatkowania tym podatkiem w odniesieniu do czynności związanych z nabytym mieniem na warunkach identycznych, jakie obowiązywały zbywcę, gdyby do zbycia nie doszło.

Jak wskazano wyżej, zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie regulują przepisy zawarte w art. 93-93e Ordynacji podatkowej. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, to jest sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Jednakże, jak wynika z powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, na gruncie tej ustawy istnieje szczególne rozwiązanie, niezależne od unormowań zawartych w Ordynacji podatkowej, regulujące prawa i obowiązki następców prawnych. Norma wynikająca z art. 6 pkt 1 ustawy stanowi bowiem lex specialis wobec rozwiązań zawartych w Ordynacji podatkowej. W konsekwencji podatnik, który nabył przedsiębiorstwo (jego zorganizowaną część), i nadal je prowadzi, może korzystać w zakresie podatku od towarów i usług z uprawnień służących zbywcy tego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, a zarazem przejmuje jego obowiązki.

Mając powyższe na względzie, należy wskazać, że podatnik nabywający przedsiębiorstwo lub zorganizowaną część przedsiębiorstwa staje się następcą prawnym w podatku VAT zbywcy przedsiębiorstwa niezależne od następstwa określonego przepisami ustawy Ordynacja podatkowa. Tym samym dochodzi do sukcesji podatkowej, w wyniku której nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest beneficjentem czynności podatnika dokonującego zbycia.

Zatem w świetle przywołanych wyżej uregulowań należy stwierdzić, że skoro będąca Wnioskodawcą Spółka nabyła w drodze aportu przedsiębiorstwo, to na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług jest następcą prawnym podmiotu wnoszącego aport.

Wobec powyższego, jeżeli w zakresie czynności wykonywanych w ramach przedsiębiorstwa, które Spółka nabyła w drodze aportu, wnoszący aport był zobowiązany do prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, to Spółka – stosownie do zapisu art. 111 ust. 1 ustawy – dokonując sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych będzie zobowiązana kontynuować prowadzenie ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Oznacza to, że Wnioskodawca, który nabył przedsiębiorstwo w drodze aportu przejmuje wszystkie prawa i obowiązki wynikające z przepisów ustawy o VAT jakie przysługiwały i ciążyły na zbywcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, w tym również obowiązek ewidencji sprzedaży za pomocą kas rejestrujących.

Ponadto jak wcześniej wskazano prawo do skorzystania z ulgi na zakup kasy rejestrującej jest prawem przysługującym podatnikowi jednorazowo w trakcie jego działalności gospodarczej, to w sytuacji nabycia przez Spółkę komandytową przedsiębiorstwa osoby fizycznej, która to osoba skorzystała z przedmiotowej ulgi – Spółka jako następca prawny nie nabędzie ponownie prawa do ulgi z tytułu zakupu kas rejestrujących.

Spółka komandytowa będzie bowiem na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług traktowana jako następca prawny osoby fizycznej wnoszącej aport w postaci przedsiębiorstwa, co oznacza że Spółka przejmie istniejący już obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. W konsekwencji Spółka nie ma podstawy prawnej do odliczenia od podatku kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących, ponieważ nie będzie podatnikiem, który rozpoczyna ewidencjonowanie zgodnie z art. 111 ust. 4 ustawy.

Bez znaczenia w tej sytuacji, pozostaje fakt, że Spółka złożyła do Naczelnika Urzędu Skarbowego zawiadomienie o terminie rozpoczęcia ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas rejestrujących, bowiem termin rozpoczęcia ewidencjonowania sprzedaży u Spółki pokrył się datą z nabyciem przez Spółkę przedsiębiorstwa osoby fizycznej, która wniosła je aportem. Oznacza to, że 2 stycznia 2017 r. u Spółki nie był dniem rozpoczęcia ewidencjonowania w określonym terminie, tylko dniem, w którym Spółka stała się sukcesorem obowiązku związanego z zainstalowaniem kas i nie nabyła prawa do ulgi na zakup kas, gdyż z prawa tego skorzystał wnoszący aportem przedsiębiorstwo.

Reasumując, Spółce nie przysługuje prawo do ulgi z tytułu zakupu nowych kas rejestrujących, gdyż ulga ta jest jednorazowa i dotyczy tylko kas zgłoszonych na dzień rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego za pomocą kasy rejestrującej. Natomiast, Spółka jako następca prawny osoby fizycznej wnoszącej aport w postaci przedsiębiorstwa (w stosunku do której powstał już obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej) nie nabywa ponownie prawa do ulgi z tytułu zakupu kasy rejestrującej.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.