2018.09.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.413.2018.1.JK
z 24 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ustalenia wartości sprzedaży do celów ustalenia możliwości korzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ustalenia wartości sprzedaży do celów ustalenia możliwości korzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, posiada w tym zakresie wpis w CEIDG. Działalność prowadzona jest na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, sklasyfikowana według PKD jako Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet – 47.91.Z. W zakresie podatku od towarów i usług Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – dalej także jako: „UPTU” – jako, że nie przekracza wartości sprzedaży, o której mowa w ramach tej regulacji.

Działalność Wnioskodawcy polega m.in. na tzw. dropshippingu. Jest to forma sprzedaży przez Internet polegająca na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na DOSTAWCĘ (właściciela towarów, którymi często jest ich bezpośredni producent) – to DOSTAWCA zajmuje się realizacją zamówienia i wysyłką towaru bezpośrednio do NABYWCY końcowego (zwanym dalej także KLIENTEM), natomiast Wnioskodawca pełni rolę pośrednika w sprzedaży.

Rola Wnioskodawcy sprowadza się do prowadzenia sklepu internetowego, przygotowywania aukcji internetowych (w ramach ogłoszeń na portalach sprzedażowych i aukcyjnych typu (…), (…) itp.), w ramach których promuje i oferuje towary DOSTAWCY, a z drugiej strony NABYWCÓW oraz kontaktuje się z nimi w celu ustalenia warunków realizacji zamówienia. Wnioskodawca nie staje się właścicielem oferowanego towaru, nie dysponuje nim i nie wchodzi w fizyczne posiadanie zamówionych przez NABYWCÓW przedmiotów. Zestawiając ogół czynności, które Wnioskodawca wykonuje w ramach prowadzonej działalności, wymienić należy:

wyszukiwanie towarów u DOSTAWCÓW (najczęściej u producentów zagranicznych), które następnie będą przedmiotem oferty Wnioskodawcy kierowanej do polskiego NABYWCY;
kontaktowanie się, przeprowadzanie negocjacji i zawieranie ustnych lub pisemnych ustaleń co do cen z DOSTAWCAMI na potrzeby dalszej usługi pośrednictwa, oferowanej NABYWCOM (w ramach dropshippingu);
tworzenie ogłoszeń (ofert, prezentacji, aukcji) towarów, o których mowa w pkt 1 i 2 wyżej, na najpopularniejszych portalach ogłoszeniowych i sprzedażowych funkcjonujących w Polsce (np. (…), (…) itp.), z ustaleniem ceny, którą zapłaci NABYWCA. Cena ustalana jest w następujący sposób: CENA = cena za towar ustalona z DOSTAWCĄ + koszty wysyłki towaru przez DOSTAWCĘ bezpośrednio do NABYWCY + prowizja dla Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa;
świadczenie usługi pośrednictwa w sprzedaży, która polega na kontaktowaniu się z NABYWCĄ, ustalaniu warunków realizacji zamówienia, a także przyjmowaniu zapłaty CENY za sprzedane towary, zgodnie z pkt 3 powyżej;
przekazanie DOSTAWCY zamówionych towarów danych osobowych NABYWCY (w tym adresów dostawy), warunków realizacji zamówienia oraz CENY, o której mowa w pkt 3, potrąconej o wysokość prowizji dla Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie uczestniczy w procesie wysyłki (dostawy) towarów od DOSTAWCY do NABYWCY. Jego rola ogranicza się do rozliczenia z DOSTAWCĄ i przekazania danych co do adresu wysyłki i warunków realizacji zamówienia dla DOSTAWCY. To DOSTAWCA realizuje ostatni etap sprzedaży, tj. wysyła towar bezpośrednio do NABYWCY po otrzymaniu od Wnioskodawcy ustalonej ceny powiększonej o koszty wysyłki, którą pokrywa NABYWCA. Wnioskodawca pozostaje jednak do dyspozycji NABYWCÓW w przypadku problemów z dostawą towarów (towar nie dotarł lub następuje długie oczekiwanie na przesyłkę) lub ich wadliwością (i związanymi z tym wszelkimi reklamacjami). Na etapie składania zamówienia NABYWCY nie posiadają wiedzy, kto jest DOSTAWCĄ towarów. Informacja taka nie jest podawana w trakcie aukcji, opisu towarów, czy oferty.

W treści ogłoszeń lub prowadzonej korespondencji każdy KLIENT jest informowany przez Wnioskodawcę o charakterze zawieranej transakcji, w szczególności o tym, że:

Wnioskodawca jest wyłącznie pośrednikiem w sprzedaży (prezentuje oferty, pośredniczy w zakupie oraz służy pomocą na każdym etapie zamówienia),
Wnioskodawca nie jest właścicielem towarów, nie dysponuje nimi, nie posiada ich fizycznie ani nie zamawia ich przed złożeniem zamówienia przez NABYWCĘ,
zamówienie towaru przez Wnioskodawcę od DOSTAWCY następuje dopiero po ustaleniu warunków zamówienia i dokonaniu płatności przez NABYWCĘ,
zakupione towary stanowią własność DOSTAWCY towarów, który do momentu otrzymania przesyłki, nie jest znany NABYWCY (dopiero wówczas NABYWCA odczytując dane na paczce, kopercie, może dowiedzieć się kto jest DOSTAWCĄ towarów).

Podsumowując, usługa Wnioskodawcy polega na złożeniu zamówienia u DOSTAWCY towaru w imieniu NABYWCY, przekazanie DOSTAWCY płatności za towar w imieniu NABYWCY, zlecenie wysyłki towaru na adres NABYWCY oraz monitorowanie przesyłki adresowanej do NABYWCY. Dlatego też NABYWCA, decydując się na zakup przedmiotu z ogłoszenia (aukcji) Wnioskodawcy, nie kupuje od Niego towaru, lecz zleca Mu usługę pośrednictwa w przeprowadzeniu całej procedury zakupu w imieniu i na rzecz NABYWCY.

Dodatkowo zauważyć należy, że Wnioskodawca nie jest importerem towarów, a w przypadku objęcia zamówionych towarów procedurą celną, to na NABYWCY będzie ciążył obowiązek celny (Wnioskodawca wyłącznie pośredniczy w transakcji), o czym informuje NABYWCĘ.

Ponadto, w celu zwiększenia konkurencyjności na rynku, Wnioskodawca umożliwia dokonywanie NABYWCOM zwrotów zakupionych wcześniej towarów bez podania przyczyny zwrotu. Rozwiązanie takie wprowadzone jest po to, aby NABYWCA posiadał takie same opcje w zakresie odstąpienia od umowy, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2017 r., poz. 683 ze zm.). W takiej sytuacji NABYWCY przysługuje zwrot zapłaconej CENY, w rozumieniu przedstawionym powyżej (tj. cena za towar ustalona przez Wnioskodawcę z DOSTAWCĄ + prowizja dla Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa) z wyłączeniem kosztów wysyłki towaru przez DOSTAWCĘ do NABYWCY. Koszt zwrotu towaru do Wnioskodawcy ponosi NABYWCA.

W takiej sytuacji Wnioskodawca ponosi stratę na takiej transakcji. Mianowicie nie uzyskuje wynagrodzenia za pośredniczenie w sprzedaży; na własny koszt ponosi wydatki związane z wystawieniem aukcji (ogłoszenia) towaru DOSTAWCY; prowadzi korespondencję z NABYWCĄ w celu zwrotu towarów. Po otrzymaniu zwrotu towaru, Wnioskodawca nie zwraca go dalej DOSTAWCY. Byłoby to działanie nieopłacalne, tj. koszt przesyłki zagranicznej oferowany przez polskich kurierów, czy Pocztę Polską (DOSTAWCY posiadają siedziby poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej) niekiedy byłby wyższy niż koszt samego towaru. Koszt wysyłki zwrotnej Wnioskodawcy do DOSTAWCY byłby dodatkowo ponoszony wyłącznie przez Wnioskodawcę – takie są ustalenia między Wnioskodawcą a DOSTAWCĄ. Stąd też, aby minimalizować występowanie strat na zwrotach dokonywanych przez NABYWCÓW, Wnioskodawca nie odsyła DOSTAWCY towarów zwracanych na ww. zasadach. Wnioskodawca ponosi w takiej sytuacji wydatek na zwracaną CENĘ NABYWCY i staje się właścicielem takiego towaru. Następnie podejmuje działania w celu sprzedaży zwróconego towaru we własnym zakresie, tj. w sposób tradycyjny, za pośrednictwem ww. portali sprzedażowych i ogłoszeniowych, będąc właścicielem towarów i sprzedawcą zarazem. Ten rodzaj działalności Wnioskodawcy odbywa się sporadycznie, tj. tylko kiedy otrzymuje zwrotu towarów od NABYWCÓW.

Podsumowując, przychodem Wnioskodawcy z wykonywanej działalności są przede wszystkim kwoty prowizji, jakie uzyskuje z pośredniczenia w sprzedaży na rzecz NABYWCÓW (Wnioskodawca działający wówczas jako pośrednik w sprzedaży) oraz ceny za towary zwrócone przez NABYWCÓW, które następnie zostały odsprzedane w ramach tradycyjnej sprzedaży internetowej (Wnioskodawca działający wówczas jako właściciel towarów i sprzedawca).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób określić przy przedstawionym modelu prowadzenia działalności wartość sprzedaży do celów ustalenia możliwości korzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia podmiotowego w VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i nast. UPTU?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku usług pośrednictwa – bo na tym w głównej mierze opiera się sprzedaż dropshippingowa – do wartości sprzedaży z art. 113 ust. 1 UPTU wlicza się tylko kwoty prowizji pobieranej od każdego zrealizowanego zamówienia. Natomiast w przypadku sprzedaży towarów, których Wnioskodawca staje się właścicielem (wskutek zwrotu przez NABYWCĘ), do wartości sprzedaży z art. 113 ust. 1 UPTU wilcza się cenę uzyskaną za sprzedany towar.

Przepis art. 113 ust. 1 UPTU stanowi, że zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości tej nie wlicza się kwoty podatku. Zgodnie z ust. 2 artykułu nie wlicza się również:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Zgodnie z ust. 5 ww. artykułu, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę. Przepis art. 113 ust. 13 UPTU opisuje dodatkowo sytuacje, w których nie stosuje się co do podatników zwolnienia podmiotowego na mocy ust. 1 tego artykułu. Przepis nie wymienia świadczenia usług pośrednictwa w jakiejkolwiek formie, tak więc nie jest istotny na gruncie rozpatrywania powstałego zagadnienia. Przedmiotem opodatkowania VAT są m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 UPTU).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPTU, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zgodnie natomiast z ust. 2 w art. 7 UPTU, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
wszelkie inne darowizny
– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z kolei zgodnie z przepisami art. 8 ust. 1 i 2 UPTU, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa (ust. 1);
użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (ust. 2).

Ustawa nie wskazuje wprost jako czynności opodatkowanych świadczenia usług pośrednictwa, ani ich nie definiuje. Wskazuje natomiast, że świadczeniem usług jest każde świadczenie usług, które na gruncie ustawy nie jest dostawą towarów. Katalog zatem jest otwarty, a usługi pośrednictwa w sprzedaży z pewnością nie stanowią dostawy towarów, o której mowa wyżej.

Słownik Języka Polskiego wskazuje, że pośrednictwem są: działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, a także kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Z kolei w orzecznictwie, definiując charakter usług pośrednictwa warto powołać wyrok TSUE z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05, który podjął się próby opisania kilku cech takiej działalności. Według Trybunału pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. W akapicie 28 uzasadnienia Trybunał wskazał ponadto „(...) działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”.

Wnioskodawca, po ustaleniu ceny, którą ma przekazać DOSTAWCY za dany towar oraz kosztów przesyłki do NABYWCY, dolicza do należności prowizję, którą pobiera za usługi pośrednictwa w transakcji. Te wszystkie należności składają się na CENĘ danego towaru oferowanego w ogłoszeniach. CENA stanowi należność, którą NABYWCA zobowiązany jest uregulować za złożone zamówienie. Po otrzymaniu środków od NABYWCY, Wnioskodawca składając zamówienie u DOSTAWCY, przekazuje mu wraz z informacjami na temat zamówienia należności z tytułu ustalonej z nim ceny za towar oraz z tytułu pokrycia kosztów wysyłki.

Opisany model rozliczania jest jednym z dwóch sposobów uzyskiwania należności w ramach prowadzonej działalności. Drugi to wpływy z tytułu sprzedaży towarów, które zostały Wnioskodawcy zwrócone przez NABYWCÓW w ramach wcześniejszej usługi pośrednictwa. Rozliczeń przy zwrotach towarów z NABYWCĄ dokonuje Wnioskodawca z własnych środków. Można zatem uznać, że formalnie wówczas nabywa on towar od NABYWCÓW, aby następnie już jako jego właściciel sprzedać go na aukcjach/ogłoszeniach w internecie. Kwoty z takiej sprzedaży stanowią drugi sposób zarobkowania w ramach prowadzonej działalności.

Przepis art. 29a ust. 1 UPTU stanowi, że podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32. art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów łub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy łub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych łub usług świadczonych przez podatnika.

Obecnie ustawa nie zawiera przepisów szczególnych, które wskazywałyby inny sposób ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku uzyskiwania wynagrodzenia prowizyjnego. To oznacza, że zastosowanie znajdą przepisy ogólne – powołany wyżej art. 29a ust. 1 UPTU, który jako podstawę opodatkowania wskazuje wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy/usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy/usługobiorcy.

Zatem na gruncie podatku VAT, w przypadku sprzedaży prowizyjnej, w kontekście ustalenia kwoty zobowiązania znaczenie ma wyłącznie uzyskiwana prowizja (wszystko co stanowi zapłatę za usługę), a nie ogół należności, z których część przekazywana jest dalej, do innego uczestnika transakcji. Konsekwentnie uznać zatem należy, że do ustalenia wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 UPTU, zaliczyć należy wyłącznie prowizje uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usług pośrednictwa oraz należności uzyskane z tytułu sprzedaży zwróconych do Wnioskodawcy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jak stanowi art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
− jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 (art. 113 ust. 11 ustawy).

W myśl art. 113 ust. 11a ustawy, przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5.

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  - energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  - wyrobów tytoniowych,
  - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W świetle powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że podatnik może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

od końca roku, w którym nastąpiła utrata prawa do zwolnienia od podatku lub rezygnacja z tego zwolnienia upłynął co najmniej rok,
podatnik w poprzednim roku podatkowym oraz w trakcie roku podatkowego nie przekroczył określonej wartości sprzedaży, definiowanej zapisem art. 113 ust. 1 ustawy,
podatnik nie wykonuje czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Wskazany przepis zawiera zamknięty katalog czynności, które ustawa uznaje za sprzedaż.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powołanych przepisów wynika, że co do zasady świadczeniem usługi jest wszystko co nie stanowi dostawy towarów.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako usługową (usługę) jest bowiem przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby zatem daną czynność uznać za świadczenie usługi, musi istnieć bezpośredni związek charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zatem, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jak wynika z treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z przepisu tego wynika, że podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług stanowi wynagrodzenie, które dostawca lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług. Wynagrodzenie to oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną (lub która ma być otrzymana) w konkretnym przypadku.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, posiada w tym zakresie wpis w CEIDG. Działalność prowadzona jest na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, sklasyfikowana według PKD jako Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet – 47.91.Z. W zakresie podatku od towarów i usług Wnioskodawca korzysta ze zwolnienia podmiotowego na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy, jako że nie przekracza wartości sprzedaży, o której mowa w ramach tej regulacji.

wyszukiwanie towarów u DOSTAWCÓW (najczęściej u producentów zagranicznych), które następnie będą przedmiotem oferty Wnioskodawcy kierowanej do polskiego NABYWCY;
kontaktowanie się, przeprowadzanie negocjacji i zawieranie ustnych lub pisemnych ustaleń co do cen z DOSTAWCAMI na potrzeby dalszej usługi pośrednictwa, oferowanej NABYWCOM (w ramach dropshippingu);
tworzenie ogłoszeń (ofert, prezentacji, aukcji) towarów, o których mowa w pkt 1 i 2 wyżej, na najpopularniejszych portalach ogłoszeniowych i sprzedażowych funkcjonujących w Polsce (np. (…), (…) itp.), z ustaleniem ceny, którą zapłaci NABYWCA. Cena ustalana jest w następujący sposób: CENA = cena za towar ustalona z DOSTAWCĄ + koszty wysyłki towaru przez DOSTAWCĘ bezpośrednio do NABYWCY + prowizja dla Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa;
świadczenie usługi pośrednictwa w sprzedaży, która polega na kontaktowaniu się z NABYWCĄ, ustalaniu warunków realizacji zamówienia, a także przyjmowaniu zapłaty CENY za sprzedane towary, zgodnie z pkt 3 powyżej;
przekazanie DOSTAWCY zamówionych towarów danych osobowych NABYWCY (w tym adresów dostawy), warunków realizacji zamówienia oraz CENY, o której mowa w pkt 3, potrąconej o wysokość prowizji dla Wnioskodawcy.

W treści ogłoszeń lub prowadzonej korespondencji każdy KLIENT jest informowany przez Wnioskodawcę o charakterze zawieranej transakcji, w szczególności o tym, że:

Wnioskodawca jest wyłącznie pośrednikiem w sprzedaży (prezentuje oferty, pośredniczy w zakupie oraz służy pomocą na każdym etapie zamówienia),
Wnioskodawca nie jest właścicielem towarów, nie dysponuje nimi, nie posiada ich fizycznie ani nie zamawia ich przed złożeniem zamówienia przez NABYWCĘ,
zamówienie towaru przez Wnioskodawcę od DOSTAWCY następuje dopiero po ustaleniu warunków zamówienia i dokonaniu płatności przez NABYWCĘ,
zakupione towary stanowią własność DOSTAWCY towarów, który do momentu otrzymania przesyłki, nie jest znany NABYWCY (dopiero wówczas NABYWCA odczytując dane na paczce, kopercie, może dowiedzieć się kto jest DOSTAWCĄ towarów).

Usługa Wnioskodawcy polega na złożeniu zamówienia u DOSTAWCY towaru w imieniu NABYWCY, przekazanie DOSTAWCY płatności za towar w imieniu NABYWCY, zlecenie wysyłki towaru na adres NABYWCY oraz monitorowanie przesyłki adresowanej do NABYWCY. Dlatego też NABYWCA, decydując się na zakup przedmiotu z ogłoszenia (aukcji) Wnioskodawcy, nie kupuje od niego towaru, lecz zleca mu usługę pośrednictwa w przeprowadzeniu całej procedury zakupu w imieniu i na rzecz NABYWCY.

Wnioskodawca nie jest importerem towarów, a w przypadku objęcia zamówionych towarów procedurą celną, to na NABYWCY będzie ciążył obowiązek celny (Wnioskodawca wyłącznie pośredniczy w transakcji), o czym informuje NABYWCĘ.

Ponadto, w celu zwiększenia konkurencyjności na rynku, Wnioskodawca umożliwia dokonywanie NABYWCOM zwrotów zakupionych wcześniej towarów bez podania przyczyny zwrotu. Rozwiązanie takie wprowadzone jest po to, aby NABYWCA posiadał takie same opcje w zakresie odstąpienia od umowy, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. W takiej sytuacji NABYWCY przysługuje zwrot zapłaconej CENY, w rozumieniu przedstawionym powyżej (tj. cena za towar ustalona przez Wnioskodawcę z DOSTAWCĄ + prowizja dla Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa) z wyłączeniem kosztów wysyłki towaru przez DOSTAWCĘ do NABYWCY. Koszt zwrotu towaru do Wnioskodawcy ponosi NABYWCA.

Przychodem Wnioskodawcy z wykonywanej działalności są przede wszystkim kwoty prowizji, jakie uzyskuje z pośredniczenia w sprzedaży na rzecz NABYWCÓW (Wnioskodawca działający wówczas jako pośrednik w sprzedaży) oraz ceny za towary zwrócone przez NABYWCÓW, które następnie zostały odsprzedane w ramach tradycyjnej sprzedaży internetowej (Wnioskodawca działający wówczas jako właściciel towarów i sprzedawca).

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, w jaki sposób określić przy przedstawionym modelu prowadzenia działalności wartość sprzedaży do celów ustalenia możliwości korzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i następnych ustawy.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że działalność Zainteresowanego polega na tzw. dropshippingu, w którym Wnioskodawca pełni rolę pośrednika w sprzedaży, jak również na sprzedaży towarów zwróconych przez NABYWCÓW w ramach tradycyjnej sprzedaży internetowej (Wnioskodawca działa wówczas jako właściciel towarów i sprzedawca).

Należy wskazać, że usługi pośrednictwa nie zostały zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak również w przepisach wykonawczych do tej ustawy. Również wśród umów wymienionych przez kodeks cywilny nie ma umowy pośrednictwa. Dwie definicje pośrednictwa zawiera natomiast Słownik języka polskiego PWN, (www.sjp.pwn.pl), zgodnie z którym jest to działalność osoby trzeciej, mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, zgodnie z drugą definicją – przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji.

Natomiast z wyroku TSUE C-453/05 wynika, że: „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy”.

Zatem należy stwierdzić, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

W analizowanej sprawie odnośnie tzw. dropshippingu Wnioskodawca poinformował, że jest to forma sprzedaży przez Internet polegająca na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na DOSTAWCĘ (właściciela towarów, którymi często jest ich bezpośredni producent) – to DOSTAWCA zajmuje się realizacją zamówienia i wysyłką towaru bezpośrednio do NABYWCY końcowego, natomiast Wnioskodawca pełni rolę pośrednika w sprzedaży. Ponadto z opisu sprawy wynika, że NABYWCA, decydując się na zakup przedmiotu z ogłoszenia (aukcji) Wnioskodawcy, nie kupuje od niego towaru, lecz zleca mu usługę pośrednictwa w przeprowadzeniu całej procedury zakupu w imieniu i na rzecz NABYWCY. Wnioskodawca jest wyłącznie pośrednikiem w sprzedaży (prezentuje oferty, pośredniczy w zakupie oraz służy pomocą na każdym etapie zamówienia), jak również Wnioskodawca nie jest właścicielem towarów, nie dysponuje nimi, nie posiada ich fizycznie ani nie zamawia ich przed złożeniem zamówienia przez NABYWCĘ. Zatem w trakcie trwania transakcji nie następuje przeniesienie na osobę Wnioskodawcy prawa do rozporządzania jak właściciel towarem wysyłanym przez DOSTAWCĘ do NABYWCY. Wnioskodawca nie uczestniczy w procesie wysyłki (dostawy) towarów od DOSTAWCY do NABYWCY. DOSTAWCA realizuje ostatni etap sprzedaży, tj. wysyła towar bezpośrednio do NABYWCY po otrzymaniu od Wnioskodawcy ustalonej ceny powiększonej o koszty wysyłki, którą pokrywa NABYWCA. Ponadto Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizji.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że czynności podejmowane przez Wnioskodawcę – polegające na złożeniu zamówienia u DOSTAWCY towaru w imieniu NABYWCY, przekazanie DOSTAWCY płatności za towar w imieniu NABYWCY, zlecenie wysyłki towaru na adres NABYWCY oraz monitorowanie przesyłki adresowanej do NABYWCY, gdzie DOSTAWCA realizuje dostawę towaru bezpośrednio do klienta, a stronami transakcji kupna-sprzedaży są DOSTAWCA oraz NABYWCA – klient składający zamówienia na portalach sprzedażowych i aukcyjnych, a Wnioskodawca jest tylko ogniwem łączącym dwie strony transakcji, za co pobiera wynagrodzenie prowizyjne, i w żadnym momencie Wnioskodawca nie staje się właścicielem towaru – należy uznać za usługi pośrednictwa.

Ponadto Wnioskodawca za świadczoną usługę pośrednictwa na rzecz NABYWCY otrzymuje wynagrodzenie w formie prowizji, bowiem jak wynika z opisu sprawy CENA obejmuje cenę za towar ustaloną z DOSTAWCĄ, koszty wysyłki towaru przez DOSTAWCĘ bezpośrednio do NABYWCY oraz prowizję dla Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa. Wnioskodawca bowiem przekazuje DOSTAWCY zamówionych towarów dane osobowe NABYWCY (w tym adresy dostaw), warunki realizacji zamówienia oraz CENĘ, o której mowa powyżej, potrąconą o wysokość prowizji dla Wnioskodawcy.

Zatem stwierdzić należy, że Wnioskodawca świadcząc usługi pośrednictwa na rzecz NABYWCY, za które otrzyma od NABYWCY towaru określoną kwotę wynagrodzenia (prowizji) powinien wliczyć jej wartość do limitu wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Ponadto z opisu sprawy wynika, że w celu zwiększenia konkurencyjności na rynku, Wnioskodawca umożliwia dokonywanie NABYWCOM zwrotów zakupionych wcześniej towarów bez podania przyczyny zwrotu. W takiej sytuacji NABYWCY przysługuje zwrot zapłaconej CENY, w rozumieniu przedstawionym powyżej (tj. cena za towar ustalona przez Wnioskodawcę z DOSTAWCĄ + prowizja dla Wnioskodawcy za wykonaną usługę pośrednictwa) z wyłączeniem kosztów wysyłki towaru przez DOSTAWCĘ do NABYWCY. Po otrzymaniu zwrotu towaru, Wnioskodawca nie zwraca go dalej DOSTAWCY. Wnioskodawca, aby minimalizować występowanie strat na zwrotach dokonywanych przez NABYWCÓW, nie odsyła DOSTAWCY towarów zwracanych na ww. zasadach. Wnioskodawca ponosi w takiej sytuacji wydatek na zwracaną CENĘ NABYWCY i staje się właścicielem takiego towaru. Następnie podejmuje działania w celu sprzedaży zwróconego towaru we własnym zakresie, tj. w sposób tradycyjny, za pośrednictwem ww. portali sprzedażowych i ogłoszeniowych, będąc właścicielem towarów i sprzedawcą zarazem. Ten rodzaj działalności Wnioskodawcy odbywa się sporadycznie, tj. tylko kiedy otrzymuje zwrotu towarów od NABYWCÓW.

Wobec powyższego do limitu wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, Zainteresowany powinien wliczyć również całą kwotę z tytułu sprzedaży (dostawy) we własnym imieniu towarów nabytych w ramach zwrotów dokonywanych przez NABYWCÓW.

Podsumowując, przy przedstawionym modelu prowadzenia działalności do celów ustalenia możliwości korzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia podmiotowego od VAT, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i następnych ustawy, Zainteresowany powinien wliczyć wartość sprzedaży z tytułu otrzymania od NABYWCY towaru określonej kwoty wynagrodzenia (prowizji) z tytułu świadczenia usługi pośrednictwa oraz całą kwotę z tytułu sprzedaży (dostawy) we własnym imieniu towarów nabytych w ramach zwrotów.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz DOSTAWCY posiadającego siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na informacji, że w przypadku działalności polegającej na tzw. dropshippingu NABYWCA, decydując się na zakup przedmiotu z ogłoszenia (aukcji) Wnioskodawcy, nie kupuje od Niego towaru, lecz zleca Mu usługę pośrednictwa w przeprowadzeniu całej procedury zakupu w imieniu i na rzecz NABYWCY. Powyższe stwierdzenie przyjęto jako element opisanego stanu faktycznego i nie było ono przedmiotem analizy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin