Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.353.2018.4.AP
z 21 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2018 r. (data wpływu 20 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 19 lipca 2018 r., Nr 0113-KDIPT1-2.4012.479.2018.1.IR, Nr 0113-KDIPT2-1.4011.353.2018.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP - w dniu 19 lipca 2018 r. (data doręczenia 19 lipca 2018 r. - identyfikator poświadczenia doręczenia UPD20528406). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 20 lipca 2018 r. (data wpływu 26 lipca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 20 lipca 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – ... z siedzibą w .... - prowadzi „samodzielną działalność gospodarczą” w zakresie wykonywania posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych Wnioskodawca opłaca miesięcznie. Wnioskodawca nie ma zamiaru dobrowolnie dokonywać zapłaty zobowiązań, w tym podatku naliczonego, na rzecz kontrahentów po dniu 1 lipca 2018 r. w ramach podzielonej płatności na rachunek VAT kontrahenta. Wnioskodawca przewiduje, że z powodu oczywistej omyłki lub też na żądanie kontrahenta całość lub część należności przekraczającej kwotę podatku naliczonego może zostać wpłacona na rachunek VAT kontrahenta, a naczelnik urzędu skarbowego nie wyrazi zgody, na podstawie wniosku Wnioskodawcy, na zwrot błędnie dokonanej wpłaty z rachunku VAT kontrahenta na Jego rachunek płatniczy. ..... Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w ..., podatnik VAT czynny (zwana dalej kontrahentem), z nieznanych powodów sugeruje, aby całość zapłaty za nabywane przez Wnioskodawcę od ww. kontrahenta materiały budowlane m.in. udokumentowane fakturą z dnia 28 czerwca 2018 r. (kwota zobowiązania brutto 18 639 zł 67 gr, w tym podatek naliczony 3 485 zł 47 gr), z terminem płatności 18 sierpnia 2018 r., została po dniu 1 lipca 2018 r. wpłacona na rachunek VAT kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w przyszłości, w przypadku wpłacenia przez Wnioskodawcę po dniu 1 lipca 2018 r. na rachunek VAT kontrahenta całości należności lub części należności w kwocie przekraczającej podatek naliczony wyszczególniony na fakturze dokumentującej nabyte towary i usługi, Wnioskodawca ma prawo do uznania, że w przypadku wpłaty całości należności na rachunek VAT nie ma w stosunku do niniejszej płatności zastosowania art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług, skutkujący obowiązkiem korekty przez Niego podatku naliczonego?
2. Czy w przyszłości, w przypadku wpłacenia przez Wnioskodawcę po dniu 1 lipca 2018 r. na rachunek VAT kontrahenta całości należności lub części należności w kwocie przekraczającej podatek naliczony wyszczególniony na fakturze dokumentującej nabyte towary i usługi, Wnioskodawca ma prawo do uznania, że w przypadku takiej wpłaty należy uznać, że ww. płatność została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego, a wydatek z tego tytułu może być zaliczony przez Niego do kosztów uzyskania przychodów w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest zagadnienie zawarte w pytaniu Nr 2, dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie zagadnienia zawartego w pytaniu Nr 1, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatku w tej części, w jakiej płatność nie została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego. Wskazać należy, że zgodnie z art. 108a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy mogą od dnia 1 lipca 2018 r. przy dokonywaniu płatności należności, wynikających z faktur dokumentujących nabyte towary i usługi, zastosować mechanizm podzielonej płatności. Faktem jest, że wszyscy podatnicy VAT czynni mają założone rachunki VAT od dnia 1 lipca 2018 r. Wnioskodawca nie przewiduje, że będzie dobrowolnie stosować mechanizm podzielonej płatności. Zdaniem Wnioskodawcy, nawet w przypadku, gdy całość lub część wpłaty zostanie dokonana na rachunek VAT, nie można uznać, że została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Reasumując należy uznać, że w przyszłości, w przypadku wpłacenia przez Wnioskodawcę po dniu 1 lipca 2018 r. na rachunek VAT kontrahenta całości lub części należności w kwocie przekraczającej podatek naliczony wyszczególniony na fakturze dokumentującej nabyte towary i usługi, Wnioskodawca ma prawo do uznania, że w przypadku takiej wpłaty ww. płatność należności została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego, a wydatek z tego tytułu może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Od 1 lipca 2018 r. do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.; dalej: „ustawa o VAT”) wprowadzono przepisy o podzielonej płatności (tzw. „split payment”).

Zgodnie z art. 108a ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności. Zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

1. zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
2. zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania posadzek w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych. Od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%. Wnioskodawca nie ma zamiaru dobrowolnie dokonywać zapłaty zobowiązań, w tym podatku naliczonego, na rzecz kontrahentów po dniu 1 lipca 2018 r. w ramach podzielonej płatności na rachunek VAT kontrahenta. Wnioskodawca przewiduje, że z powodu oczywistej omyłki lub też na żądanie kontrahenta całość lub część należności przekraczającej kwotę podatku naliczonego może zostać wpłacona na rachunek VAT kontrahenta, a naczelnik urzędu skarbowego nie wyrazi zgody, na podstawie wniosku Wnioskodawcy, na zwrot błędnie dokonanej wpłaty z rachunku VAT kontrahenta na Jego rachunek płatniczy. Kontrahent Wnioskodawcy, z nieznanych powodów sugeruje, aby całość zapłaty za nabywane przez Wnioskodawcę od ww. kontrahenta materiały budowlane m.in. udokumentowane fakturą z dnia 28 czerwca 2018 r. z terminem płatności 18 sierpnia 2018 r., została po dniu 1 lipca 2018 r. wpłacona na rachunek VAT kontrahenta.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy zapłata zostanie dokonana omyłkowo nie na rachunek kontrahenta, lecz na Jego rachunek VAT. W takiej sytuacji kontrahent nie będzie mógł dysponować pieniędzmi wpłaconymi przez Wnioskodawcę bez zgody naczelnika urzędu skarbowego.

Stosownie bowiem do art. 108b ust. 1 ustawy o VAT, na wniosek podatnika naczelnik urzędu skarbowego wydaje, w drodze postanowienia, zgodę na przekazanie środków zgromadzonych na wskazanym przez podatnika rachunku VAT na wskazany przez niego rachunek bankowy albo rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony ten rachunek VAT.

Podatnik we wniosku określa wysokość środków zgromadzonych na rachunku VAT, jaka ma zostać przekazana (art. 108b ust. 2 ustawy o VAT). Naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie w terminie 60 dni od dnia otrzymania wniosku. W postanowieniu naczelnik urzędu skarbowego określa wysokość środków, jaka ma zostać przekazana.

Wnioskodawca przewiduje sytuację, w której Jego kontrahent może nie odzyskać pieniędzy omyłkowo wpłaconych na rachunek VAT.

W myśl art. 108b ust. 5 ustawy o VAT, naczelnik urzędu skarbowego ma prawo odmówić, w drodze decyzji, wydania zgody na przekazanie środków zgromadzonych na rachunku VAT:

1. w przypadku posiadania przez podatnika zaległości podatkowej w podatku – w wysokości odpowiadającej zaległości podatkowej w podatku wraz z odsetkami za zwłokę, istniejącej na dzień wydania decyzji;
2. w przypadku gdy zachodzi uzasadniona obawa, że:
   1. zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku nie zostanie wykonane, w szczególności gdy podatnik trwale nie uiszcza wymagalnych zobowiązań z tytułu podatku lub dokonuje czynności polegających na zbywaniu majątku, które mogą utrudnić lub udaremnić egzekucję zobowiązań z tytułu podatku, lub
   2. wystąpi zaległość podatkowa w podatku lub zostanie ustalone dodatkowe zobowiązanie podatkowe.
   
   
   

Aby odpowiedzieć na pytanie zadane we wniosku, należy jednak poddać ocenie sytuację prawnopodatkową Wnioskodawcy, a nie Jego kontrahenta.

Odnosząc się do problemu poruszonego przez Wnioskodawcę w pytaniu Nr 2, należy przywołać art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509). W myśl tego przepisu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestia możliwości korzystania przez kontrahenta ze środków wpłaconych przez Wnioskodawcę nie może być rozpatrywana pod kątem możliwości zaliczenia przez Niego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

W myśl art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zgodnie z art. 22p ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

- w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
2. dokonania płatności:
   1. po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej,
   2. po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym

– z tym, że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej działalności, albo za rok podatkowy poprzedzający rok podatkowy, w którym nastąpiła zmiana formy opodatkowania.

W tym miejscu zauważyć należy, że ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej z dniem 30 kwietnia 2018 r. utraciła moc w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646), która obowiązuje od dnia 30 kwietnia 2018 r.

W myśl art. 19 obecnie obowiązującej ustawy - Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zatem, pomimo wejścia w życie ustawy Prawo przedsiębiorców, zasada dotycząca obowiązku dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego między przedsiębiorcami dla transakcji przekraczającej 15 000 zł nie uległa zmianie.

Pojęcie rachunku płatniczego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2003, z późn. zm.), zgodnie z którym rachunek płatniczy jest to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Rodzaje rachunków bankowych określone zostały w rozdziale 3 ustawy prawo bankowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 1876, z późn. zm.). Art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo bankowe stanowi, że jako rachunki bankowe należy rozumieć rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze oraz prowadzone dla nich na zasadach określonych w rozdziale 3a rachunki VAT.

Przepisy rozdziału 3a ustawy prawo bankowe, dotyczące regulacji związanych z prowadzeniem rachunku VAT weszły w życie w związku z wprowadzeniem przepisów dotyczących podzielonych płatności.

Ponieważ rachunek VAT w rozumieniu przepisów ustawy prawo bankowe definiowany jest jako rachunek bankowy, a rachunek bankowy w świetle ustawy o usługach płatniczych mieści się w definicji rachunku płatniczego, tym samym należy przyjąć, że rachunek VAT powinien być traktowany jako rachunek „płatniczy”, o którym mowa w art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, zapłata (całości należności lub części należności w kwocie przekraczającej podatek naliczony wyszczególniony na fakturze) przelewem bankowym, omyłkowo dokonanym przez Wnioskodawcę w ramach mechanizmu podzielonej płatności na rachunek VAT kontrahenta, powinna być traktowana jako przelew dokonany za pośrednictwem rachunku płatniczego.

Biorąc pod uwagę opis zdarzenia przyszłego oraz powyższe przepisy prawa stwierdzić należy, że wpłata na rzecz kontrahenta, dokonana z rachunku płatniczego Wnioskodawcy, po spełnieniu ogólnych warunków uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów wskazanych przez Organ w niniejszej interpretacji, będzie stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy. Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przypadku wpłacenia przez Niego po dniu 1 lipca 2018 r. na rachunek VAT kontrahenta całości należności lub części należności w kwocie przekraczającej podatek naliczony wyszczególniony na fakturze dokumentującej nabyte towary i usługi, Wnioskodawca ma prawo uznać, że ww. płatność należności została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego, a wydatek z tego tytułu może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie się różnić od zdarzenia, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.