2018.09.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.483.2018.1.RD
z 28 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2018 r. (data wpływu 2 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest Spółką z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Polski, zarejestrowaną dla celów rozliczania podatku od towarów i usług w Polsce. Spółka składa miesięczne deklaracje dla potrzeb podatku od towarów i usług oraz informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (VAT-UE), informacje podsumowujące w obrocie krajowym (VAT-27) oraz deklaracje Intrastat. Ponadto, Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium innych krajów członkowskich. Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o całą wartość VAT naliczonego wynikającego z faktur, czyli nie jest zobowiązany do stosowania proporcji przy korzystaniu z prawa do odliczenia podatku VAT (wszystkie nabyte towary i usługi służą do działalności opodatkowanej Spółki).

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność usługowa wspomagająca transport lotniczy (PKD 52.23.Z). Wnioskodawca, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nabywa m.in. towary o statusie celnym nieunijnym - T1 od kontrahentów posiadających siedziby działalności poza Polską, głównie w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Przy czym, podatnicy prowadzący swoją działalność poza terytorium kraju, nie są zarejestrowani dla potrzeb podatku na terytorium Polski.

Przedmiotem nabycia są m.in napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe (dalej jako: „Towary”) objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego według dokumentu MRN o statusie celnym nieunijnym - T1 od kontrahentów mających siedzibę na terytorium Unii Europejskiej, a które zostały uprzednio sprowadzone z terytorium kraju trzeciego na terytorium Unii Europejskiej, do składów celnych znajdujących się w Belgii oraz w Niemczech, z zastosowaniem m.in. procedury specjalnej (m.in. tranzyt i składowanie).

Kontrahenci Spółki, będący podatnikami podatku od wartości dodanej, traktują rzeczone dostawy towarów objętych procedurą tranzytu i przemieszczanych z terytorium Belgi i Niemiec na terytorium Polski jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej: WDT) wystawiają faktury potwierdzające dokonaną dostawę towarów oraz opodatkowują dostawy stawką VAT 0%, gromadząc przy tym dokumenty niezbędne do zastosowania tej stawki VAT. W trakcie przewozu Towary nie podlegają należnościom celnym przywozowym i innym opłatom ani środkom polityki handlowej.

W momencie wyprowadzenia Towarów ze składu celnego, zostają objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego (procedura ta jest uruchomiona przez kontrahentów Spółki), a następnie, na bazie warunków Incoterms 2010 (DAP), przemieszczane są na terytorium Polski do prowadzonego przez Spółkę składu celnego. Towar ten znajduje się pod dozorem celnym i jest ujęty w ewidencji towarowej. Następnie Towary są powrotnie wywożone na pokładach statków powietrznych jako zaopatrzenie pokładowe, zgłaszane jako powrotny wywóz poza obszar celny Unii Europejskiej (procedura powrotnego wywozu). Należy wskazać, że towary na żadnym z etapów dostawy nie stają się towarami dopuszczonymi do obrotu na terytorium Unii Europejskiej (status nieunijny towarów).

Spółka jest podatnikiem posiadającym zezwolenie na prowadzenie składu celnego. Do składu celnego wprowadzane są Towary o statusie celnym nieunijnym (T1), które obejmowane są procedurą składu celnego. Spółka dokonuje oraz dalej zamierza dokonywać - na rzecz podmiotów z państw nienależących do Wspólnoty - dostaw (sprzedaży) Towarów ze składu celnego (tzw. powrotny wywóz) bez ich wprowadzania na polski obszar celny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle okoliczności przedstawionych w opisie stanu faktycznego, transakcja nabycia Towarów przez Spółkę o statusie celnym nieunijnym (T1) od podatników podatku od wartości dodanej, uprzednio przywiezionego do składu celnego na terytorium tego państwa członkowskiego (Belgii oraz Niemiec) z terytorium państwa trzeciego i objętego tam procedurą składowania celnego, a następnie po uruchomieniu procedury tranzytu i dostarczeniu Towarów do składu celnego na terytorium kraju (Polska), stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221)?

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcje nabycia Towarów o statusie celnym nieunijnym (T1) od podatników podatku od wartości dodanej, uprzednio przywiezionego do składu celnego na terytorium tego państwa członkowskiego (Belgii oraz Niemiec) z terytorium państwa trzeciego i objętego procedurą składowania celnego, a następnie przemieszczenia (procedura tranzytu) i wprowadzenia tych Towarów do składu celnego na terytorium kraju (Polska), stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221), (dalej również jako: ustawa o VAT‘).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 1 3 i 6 ustawy o VAT:

przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a,

przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się - co do zasady - terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej,

towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (dalej również jako: „WNT”), o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15. lub podatnik podatku od wartośd dodanej, a nabywane towary mają służyć działalnośd gospodarczej podatnika.
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
- z zastrzeżeniem art. 10;
dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej).

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

po pierwsze podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;

po drugie po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Ponadto, podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu nim w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane - na tle przepisów o miejscu świadczenia - za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1 (Miejsce świadczenia przy dostawie towarów) działu V (Miejsce świadczenia) ustawy o VAT. W świetle art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstaje obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności opodatkowanej podatkiem VAT.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, Spółka dokonuje nabyć Towarów o statusie celnym nieunijnym -T1 od podatników podatku od wartości dodanej, zarejestrowanych dla celów VAT w Belgii i Niemczech, które to Towary po zamknięciu procedury składu celnego oraz po uruchomieniu procedury tranzytu zostają dostarczane z terytorium Belgii i Niemiec do składu celnego zlokalizowanego na terytorium kraju w formule DAP (zgodnie z międzynarodowymi warunkami handlowymi Incoterms 2010).

W dalszej kolejności, należy wskazać, iż składem celnym jest miejsce określone w pozwoleniu wydanym przez organ celny, podlegający dozorowi celnemu i kontroli celnej, w którym towary mogą być składowane zgodnie z ustalonymi warunkami. W związku z tym, że skład celny nie jest wyłączony z terytorium kraju, transakcje realizowane w składzie należy traktować, jako dokonane na terytorium Polski i opodatkowane VAT. W ustawie o podatku od towarów i usług nie przewiduje się szczególnych uregulowań dotyczących rozliczania transakcji, których przedmiotem są towary znajdujące się w składzie celnym, które nie zostały dopuszczone do obrotu na terytorium kraju, a także nie traktuje się składu celnego eksterytorialnie. W konsekwencji dostawę towarów objętych procedurą składu celnego należy uznać za dokonaną na terytorium kraju.

Zatem, w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę Towarów od kontrahentów zagranicznych, zarejestrowanych dla celów VAT w Belgii i Niemczech, które po zamknięciu procedury składu celnego oraz po uruchomieniu procedury tranzytu zostają przemieszczone z terytorium Belgii i Niemiec na terytorium Polski, a w wyniku tej transakcji prawo do rozporządzania towarami jak właściciel przechodzi z zagranicznego kontrahenta na Spółkę, transakcja ta winna być przez Wnioskodawcę uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce.

W ocenie Wnioskodawcy fakt, iż Towary w momencie ich transportu z terytorium Belgii i Niemiec do Polski objęte są procedurą specjalną (tranzyt, składowanie) nie powinien mieć znaczenia dla kwalifikacji transakcji, jako spełniającej warunki do uznania za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Twierdzenie Spółki opiera się na braku wskazania w przytoczonych regulacjach warunków, zgodnie z którymi procedura zawieszająca (tranzytu, składowania celnego) niwelowałaby możliwość kwalifikacji transakcji jako WNT. Innymi słowy, Spółka zauważa, że kwalifikacja danej transakcji jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie jest zależna od przyjęcia w danej transakcji procedury specjalnej (tranzyt, składowanie). Wskazane przepisy w żadnej mierze nie odnoszą się do kwestii towarów objętych procedurami tranzytowymi.

Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, klasyfikacja przedmiotu transakcji do grupy tzw. towarów
o statusie celnym nieunijnym (tj. niedopuszczonych do obrotu na terytorium Unii Europejskiej) także nie ma znaczenia dla uznania transakcji jako WNT. Potwierdzeniem tego faktu jest definicja „towarów” uwzględniona w przepisach ustawy o VAT, która w żadnym jej aspekcie nie rozgranicza towarów ze względu na ich wspólnotowość (status towarów unijnych lub nieunijnych) bądź jej brak oraz ze względu na preferencyjny bądź niepreferencyjny charakter towarów.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki wskazana w stanie faktycznym transakcja dokonana pomiędzy podatnikiem zagranicznym, zarejestrowanym dla celów VAT w Belgii i Niemiec a Wnioskodawcą winna być na gruncie regulacji ustawy o VAT uznana jako WNT i opodatkowana w Polsce. Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w dotychczasowej praktyce organów podatkowych, które w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego dotyczących podobnych stanów faktycznych potwierdzały przesłanki do rozpoznania przez podatników wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 5 lipca 2017r., znak: 0111-KDIB3-3 4012.40.2017.1 PK.

Reasumując, transakcje nabycia Towarów o statusie celnym nieunijnym (T1) od podatników podatku od wartości dodanej, uprzednio przywiezionego do składu celnego na terytorium tego państwa członkowskiego (Belgii oraz Niemiec) z terytorium państwa trzeciego i objętego tam procedurą składowania celnego, a następnie przemieszczenia i wprowadzenia tych Towarów do składu celnego na terytorium kraju (Polska), stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Spółka jest właścicielem Towaru wprowadzanego do składu celnego w Polsce i magazynowanego w składzie do momentu jego dalszej odsprzedaży. Towary zostają powrotnie wywożone na pokładach statków powietrznych jako zaopatrzenie pokładowe, zgłaszane jako powrotny wywóz poza obszar celny Unii Europejskiej (procedura powrotnego wywozu). Tym samym, w istniejącym modelu działalności gospodarczej Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania dla celów VAT w Polsce wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 1 przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem art. 2a.

Za terytorium Unii Europejskiej na podstawie art. 2 pkt 3 ustawy co do zasady rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W myśl ust. 2 tego przepisu, ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

nabywcą towarów jest:
1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
- z zastrzeżeniem art. 10;
dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

po pierwsze - podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa;
po drugie - po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) z siedzibą działalności gospodarczej na terytorium Polski jest zarejestrowany dla celów rozliczania podatku od towarów i usług w Polsce. Spółka składa miesięczne deklaracje dla potrzeb podatku od towarów i usług oraz informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (VAT-UE). Ponadto, Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium innych krajów członkowskich. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest działalność usługowa wspomagająca transport lotniczy (PKD 52.23.Z). Wnioskodawca, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nabywa m.in. towary o statusie celnym nieunijnym - T1 od kontrahentów posiadających siedziby działalności poza Polską, głównie w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Przy czym, podatnicy prowadzący swoją działalność poza terytorium kraju, nie są zarejestrowani dla potrzeb podatku na terytorium Polski. Przedmiotem nabycia są m.in napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe („Towary”) objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego według dokumentu MRN o statusie celnym nieunijnym - T1 od kontrahentów mających siedzibę na terytorium Unii Europejskiej, a które zostały uprzednio sprowadzone z terytorium kraju trzeciego na terytorium Unii Europejskiej, do składów celnych znajdujących się w Belgii oraz w Niemczech, z zastosowaniem m.in. procedury specjalnej (m.in. tranzyt i składowanie). Kontrahenci Spółki, będący podatnikami podatku od wartości dodanej, traktują rzeczone dostawy towarów objętych procedurą tranzytu i przemieszczanych z terytorium Belgi i Niemiec na terytorium Polski jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT) wystawiają faktury potwierdzające dokonaną dostawę towarów oraz opodatkowują dostawy stawką VAT 0%, gromadząc przy tym dokumenty niezbędne do zastosowania tej stawki VAT. W trakcie przewozu Towary nie podlegają należnościom celnym przywozowym i innym opłatom ani środkom polityki handlowej. W momencie wyprowadzenia Towarów ze składu celnego, zostają objęte procedurą wspólnotowego tranzytu zewnętrznego (procedura ta jest uruchomiona przez kontrahentów Spółki), a następnie, na bazie warunków Incoterms 2010 (DAP), przemieszczane są na terytorium Polski do prowadzonego przez Spółkę składu celnego. Towar ten znajduje się pod dozorem celnym i jest ujęty w ewidencji towarowej. Następnie Towary są powrotnie wywożone na pokładach statków powietrznych jako zaopatrzenie pokładowe, zgłaszane jako powrotny wywóz poza obszar celny Unii Europejskiej (procedura powrotnego wywozu). Towary na żadnym z etapów dostawy nie stają się towarami dopuszczonymi do obrotu na terytorium Unii Europejskiej (status nieunijny towarów). Spółka jest podatnikiem posiadającym zezwolenie na prowadzenie składu celnego. Do składu celnego wprowadzane są Towary o statusie celnym nieunijnym (T1), które obejmowane są procedurą składu celnego. Spółka dokonuje oraz dalej zamierza dokonywać - na rzecz podmiotów z państw nienależących do Wspólnoty - dostaw (sprzedaży) Towarów ze składu celnego (tzw. powrotny wywóz) bez ich wprowadzania na polski obszar celny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy transakcja nabycia Towarów przez Spółkę o statusie celnym nieunijnym (T1) od podatników podatku wartości dodanej uprzednio przywiezionych do składu celnego na terytorium państwa członkowskiego (Belgii oraz Niemiec)

z terytorium państwa trzeciego i objętego tam procedurą składowania celnego a następnie po uruchomieniu procedury tranzytu i dostarczeniu Towarów do składu celnego na terytorium kraju stanowi wewnątrzwspólnotwe nabycie towarów.

Od dnia 1 maja 2016 r. stosuje się przepisy Unijnego Kodeksu Celnego, który został przyjęty w dniu 9 października 2013 r. rozporządzeniem (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady, a wszedł w życie 30 października 2013 r. uchylając rozporządzenie (WE) nr 450/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz.U. L z 2008 r. Nr 145, str.1).

Zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. a i b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE. L 2013 nr 269, str. 1), zwany dalej UKC, dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu oraz odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

W myśl art. 77 ust. 2-3 UKC, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 237 ust. 1 lit. a i lit. b UKC w ramach procedury składowania towary nieunijne mogą być składowane na obszarze celnym Unii, przy czym towary te nie podlegają należnościom celnym przywozowym oraz innym należnościom określonym w innych stosownych obowiązujących przepisach.

Z powyższego wynika, że zastosowanie do towarów pochodzących z państw trzecich procedury składowania celnego nie skutkuje powstaniem należności celnych.

W myśl art. 240 ust. 1, 2 i 3 UKC Procedura składowania celnego pozwala na składowanie towarów nieunijnych w miejscach zatwierdzonych przez organy celne dla tej procedury i pod dozorem celnym („składy celne”). Składy celne umożliwiają składowanie celne towarów przez każdą osobę („publiczny skład celny”) albo przez posiadacza pozwolenia na składowanie celne ("prywatny skład celny"). Towary objęte procedurą składowania celnego mogą zostać czasowo wyprowadzone ze składu celnego. Z wyjątkiem przypadku działania siły wyższej, takie wyprowadzenie wymaga uprzedniej zgody organów celnych.

W kwestii dotyczącej uznania składu celnego za terytorium kraju, na którym skład celny się znajduje oraz w kwestii opodatkowania podatkiem od wartości dodanej sprzedaży w składzie celnym rozstrzygał Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie C-165/11 Profitube. Rozstrzygnięcie zapadło na gruncie przepisów szóstej dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145 z 13.06.1977 str. 1, z późn. zm.), dalej: szósta dyrektywa Rady, które pozostały aktualne w swej treści w odpowiednich przepisach dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Trybunał Sprawiedliwości UE w ww. sprawie C-165/11 Profitube, rozstrzygał w przedmiocie zapłaty podatku od wartości dodanej (zwanego in. „podatkiem VAT”) dotyczącego sprzedaży towarów pochodzących z państwa trzeciego i umieszczonych w składzie celnym położonym na terytorium Republiki Słowackiej, objętych procedurą składu celnego, a następnie procedurą uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń.

Odnosząc się do powyższego Trybunał wskazał, iż żaden z przepisów szóstej dyrektywy Rady nie przewiduje, iż składy celne niezależnie od tego, czy chodzi o składy publiczne, czy prywatne w rozumieniu przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego, nie znajdują się „na terytorium kraju”, jeżeli są one położone na terytorium państwa członkowskiego w znaczeniu wskazanym w art. 3 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady (analogicznie art. 5 pkt 2 dyrektywy 2006/112/WE Rady).

W tezach ww. wyroku Trybunał przyjął, że w rozumieniu art. 2 ust. 1 szóstej dyrektywy Rady, skład celny znajduje się „na terytorium kraju”, jeżeli jest położony na terytorium państwa członkowskiego (pkt 59).

Trybunał wobec dokonanych ustaleń, wskazał, że w sytuacji gdy towary pochodzące z państwa trzeciego zostały objęte procedurą składu celnego w państwie członkowskim, następnie przetworzone w ramach procedury uszlachetniania czynnego z zastosowaniem systemu zawieszeń, po czym zostały sprzedane i ponownie objęte procedurą składu celnego, przy czym podczas tych wszystkich procesów i transakcji pozostawały w tym samym składzie celnym położonym na terytorium tego państwa członkowskiego, sprzedaż tych towarów podlega podatkowi od wartości dodanej na mocy art. 2 pkt 1 szóstej dyrektywy Rady, chyba że wspomniane państwo członkowskie skorzystało z przysługującej mu na mocy art. 16 ust. 1 wskazanej dyrektywy możliwości zwolnienia jej z podatku od wartości dodanej, czego ustalenie należy do sądu krajowego.

Mając na uwadze wytyczne Trybunału Sprawiedliwości UE zawarte w przytoczonym wyroku, oraz zważywszy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie nie przewidują wyłączenia składu celnego z terytorium kraju, a zatem terytorium składu celnego znajdujące się na terytorium RP, traktowane jest w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, jako terytorium kraju, jak również skład celny utworzony na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty stanowi część tego państwa członkowskiego, ponieważ art. 3 szóstej dyrektywy, wskazujący na zakres terytorialny dla celów podatku od wartości dodanej, takiego obszaru (tj. składu celnego), nie wyklucza z obszaru terytorialnego państw członkowskich, a w konsekwencji z terytorium Wspólnoty. Zatem towary znajdujące się w składzie celnym są objęte przepisami szóstej dyrektywy i podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Fakt, że towary są przemieszczane pomiędzy państwami członkowskimi w ramach procedur zawieszających należności celne jest nieistotny dla oceny charakteru tych transakcji na gruncie podatku VAT.

Z treści powołanych regulacji prawnych wynika, że skład celny prowadzony przez Spółkę na terytorium Polski należy uznać za terytorium kraju. Spółka jako podatnik zarejestrowany dla celów rozliczania podatku w Polsce nabywa od zagranicznych kontrahentów prowadzących swoją działalność poza terytorium kraju (kontrahenci posiadają siedzibę w krajach członkowskich Unii Europejskiej i nie są zarejestrowani dla potrzeb podatku na terytorium Polski) towary, które po zamknięciu procedury składu celnego oraz po uruchomieniu procedury tranzytu zostają przemieszczone z terytorium Belgii i Niemiec na terytorium Polski. Zatem towar dostarczany jest przez zagranicznych podatników do państwa członkowskiego (Polski) z innego państwa członkowskiego (Belgii i Niemiec) w wyniku czego Wnioskodawca nabywa prawo do rozporządzenia jak właściciel nabywanymi Towarami. Jak już wskazywano skład celny prowadzony przez Wnioskodawcę do którego przemieszczane są Towary ze składów celnych znajdujących się w Belgii oraz Niemczech uprzednio sprowadzone z terytorium kraju trzeciego należy uznać za terytorium kraju. Przenosząc opisaną sytuację na grunt przytoczonych przepisów należy stwierdzić, że są spełnione warunki (dostawca oraz nabywca są podatnikami podatku VAT oraz dochodzi do dostawy towarów w ramach ich przemieszczania pomiędzy państwami członkowskimi) pozwalające rozpoznać opisaną transakcję za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium kraju.

Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że transakcje nabycia Towarów o statusie celnym nieunijnym (T1) od podatników podatku od wartości dodanej uprzednio przywiezionych do składu celnego na terytorium państwa członkowskiego (Belgii i Niemiec) z terytorium państwa trzeciego i objętego tam procedurą składowania celnego a następnie przemieszczenie i wprowadzenie tych Towarów do składu celnego na terytorium kraju (Polski) stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Tut. Organ informuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin