Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.607.2018.3.IK
z 28 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 lipca 2018 r. (data wpływu 1 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nabycia portfela wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2018 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nabycia portfela wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i podmiotem prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 2009 r. o listach zastawnych i bankach hipotecznych (dalej: „Ustawa LZiBH”). Jedynym akcjonariuszem Wnioskodawcy jest i w dacie dokonywania planowanych czynności będzie Bank.

Ustawa LZiBH w art. 12, wśród podstawowych czynności banku hipotecznego, wymienia:

1. udzielanie kredytów zabezpieczonych hipoteką;
   
2. udzielanie kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o których mowa w art. 3 ust. 2;
   
3. nabywanie wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz wierzytelności z tytułu kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o których mowa w pkt 2;
   
4. emitowanie hipotecznych listów zastawnych, których podstawę stanowią wierzytelności banku hipotecznego z tytułu:
   
   1. udzielonych kredytów zabezpieczonych hipoteką oraz
   2. nabytych wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów zabezpieczonych hipoteką;
5. emitowanie publicznych listów zastawnych, których podstawę stanowią:
   
   1. wierzytelności banku hipotecznego z tytułu udzielonych kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o których mowa w pkt 2,
   2. nabyte przez bank hipoteczny wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów niezabezpieczonych hipoteką, o których mowa w pkt 2.
   
   
   

Wnioskodawca w ramach działalności bankowej, zamierza nabywać od banków mających siedzibę na terytorium RP, w tym również od Bank, wierzytelności kredytowe zabezpieczone hipoteką. Każdorazowe nabycie portfela wierzytelności nastąpi w celu emisji listów zastawnych, gdyż Wnioskodawca zamierza dokonywać, w oparciu o nabyte wierzytelności, emisji listów zastawnych, na zasadach i warunkach opisanych w Ustawie LZiBH. W związku z nabyciem wierzytelności kredytowych, Wnioskodawca będzie udzielać zbywcom refinansowania portfela wierzytelności hipotecznych, obejmującego udzielenie refinansowania w postaci uzgodnionej przez strony kwoty refinansowania w zamian za przeniesienie na Wnioskodawcę portfela wierzytelności hipotecznych.

Zbywcy wierzytelności będą podatnikami podatku od towarów i usług i czynności zbycia będą dokonywać w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT.

Nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie stosownej umowy przeniesienia wierzytelności. Wnioskodawca będzie miał przez pewien okres prawo do weryfikacji wierzytelności, podczas którego będzie mógł sprawdzić czy nabyte wierzytelności mogą stanowić podstawę emisji listów zastawnych. Jeśli dana wierzytelność nie będzie mogła być podstawą emisji listów zastawnych z uwagi na ryzyko nieściągalności lub inne ekonomiczne lub prawne doniosłe przyczyny, umowa przeniesienia takiej wierzytelności może zostać rozwiązana, a kwota wypłacona z tytułu nabycia wierzytelności ulegnie odpowiedniemu obniżeniu. W takim przypadku, w miejsce „zwróconej” wierzytelności, Wnioskodawca będzie mógł również nabyć od tego samego podmiotu inną wierzytelność lub wierzytelności, spełniające kryteria uznania takiej wierzytelności za podstawę emisji listów zastawnych.

Przedmiotem nabycia będą wierzytelności niewymagalne, tj. takie, których termin płatności bieżących rat kredytowych i odsetek nie upłynął w chwili nabycia. Wierzytelności te będą wierzytelnościami „pewnymi” w tym sensie, że na moment dokonywania ich cesji na Wnioskodawcę brak będzie przesłanek uzasadniających wątpliwości co do możliwości ich zaspokojenia lub też zwiększających ryzyko ich niezaspokojenia.

W wyniku przeniesienia wierzytelności hipotecznych na rzecz Wnioskodawcy, zbywający bank uzyska korzyść, której istota polegać będzie na wcześniejszym uzyskaniu przez zbywcę spłaty udzielonych uprzednio kredytów i pozyskaniu w ten sposób środków do prowadzenia działalności bankowej, zwiększających płynność finansową banku-zbywcy. Korzyść ta wystąpi także w przypadku, gdyby zapłata przez Wnioskodawcę kwoty refinansowania poszczególnego portfela wierzytelności, została odroczona do momentu uzyskania przez Wnioskodawcę środków z tytułu emisji listów zastawnych. Również w tym przypadku, zapłata przez Wnioskodawcę kwoty refinansowania wierzytelności następowałaby (w przeważającej części) przed terminem płatności cedowanych wierzytelności. Celem świadczonej przez Wnioskodawcę usługi jest zatem udzielenie zbywcy finansowania.

Wnioskodawca oprócz udzielenia zbywcy w/w finansowania, nie będzie zasadniczo wykonywał na rzecz zbywcy innych czynności, związanych z nabytymi wierzytelnościami. Wnioskodawca wstąpi w prawa zbywcy wierzytelności, związane z nabytymi wierzytelnościami, stanie się wierzycielem w stosunku do dłużników nabytych wierzytelności i będzie ponosił ryzyko ich niewypłacalności. Celem usługi nie jest zatem dokonywanie przez Wnioskodawcę na rzecz banku-zbywcy wierzytelności czynności windykacji długu, lecz wyłącznie udzielenie finansowania.

Nabyte przez Wnioskodawcę wierzytelności stanowić będą następnie podstawę emisji listów zastawnych. W wyniku emisji listów zastawnych, Wnioskodawca będzie pozyskiwał środki niezbędne do prowadzenia działalności banku hipotecznego, w tym do udzielania kredytów, a także do sfinansowania nabycia wierzytelności z tytułu kredytów udzielonych przez inne banki oraz, gdy Wnioskodawca przed emisją listów zastawnych zapłaci z innych środków za nabywane wierzytelności na rzecz banku zbywającego - do zrefinansowania kwot zapłaconych wcześniej bankowi zbywającemu wierzytelności z tytułu nabycia od niego wierzytelności kredytowych. Wnioskodawca zakłada, że nabywane wierzytelności będą miały co do zasady wyższą marżę odsetkową niż emitowane przez Wnioskodawcę listy zastawne, co umożliwi Wnioskodawcy osiąganie zysku z nadwyżki przychodu z odsetek od nabytych wierzytelności, ponad ponoszone przez Wnioskodawcę łączne koszty z tytułu odsetek od wyemitowanych przez Wnioskodawcę listów zastawnych. Powyższe założenie pozostaje w związku z art. 18 ust. 2 Ustawy LZiBH, który stanowi, że dochód banku hipotecznego z tytułu odsetek od wierzytelności zabezpieczonych hipoteką (...) nie może być niższy od kosztów z tytułu odsetek od znajdujących się w obrocie hipotecznych listów zastawnych.

Kwota refinansowania wierzytelności przez Wnioskodawcę zostanie ustalona z uwzględnieniem warunków rynkowych. W związku z powyższym, może być ona według jednego z trzech wariantów, tj.:

1. jako kwota równa wartości nominalnej kredytów wchodzących w skład Portfela wraz z odsetkami naliczonymi na dzień nabycia.
2. jako kwota niższa od wartości nominalnej kredytów wchodzących w skład Portfela wraz z odsetkami naliczonymi na dzień nabycia.
3. jako kwota wyższa od wartości nominalnej kredytów wchodzących w skład Portfela wraz z odsetkami naliczonymi na dzień nabycia.
   
   

Poprzez wartość nominalną kredytów należy rozumieć wartość nominalną kwot podstawowych (kapitału) kredytów na dzień nabycia Portfela Kredytowego.

W każdym z wyżej opisanych wariantów, kwota refinansowania płatnego przez Wnioskodawcę zostanie ustalona w oparciu o zasady rynkowe. Nadto, każdy z ww. opisanych wariantów może wystąpić w dwóch wersjach tj. z prowizją w związku ze świadczoną przez Wnioskodawcę usługą refinansowania jak i bez tej prowizji.

Ustalona w umowie kwota refinansowania w związku z nabyciem portfela wierzytelności kredytowych będzie zasadniczo stanowić ostateczną kwotę finansowania udzielonego przez Wnioskodawcę na rzecz zbywcy wierzytelności. Może ona ulec zmniejszeniu w przypadku rozwiązania umowy przeniesienia w zakresie określonej wierzytelności w razie jej zweryfikowania przez Wnioskodawcę jako wierzytelności niemogącej stanowić podstawy emisji listów zastawnych zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Wnioskodawca podkreśla w tym miejscu, że w razie ustalenia kwoty refinansowania portfela wierzytelności poniżej lub powyżej jego wartości nominalnej, ewentualna różnica może odzwierciedlać spadek lub wzrost wartości ekonomicznej nabywanego portfela wierzytelności. Może jednak również odzwierciedlać wynagrodzenie Wnioskodawcy. Zasadniczo bowiem zamierza on nabywać „zdrowe” wierzytelności kredytowe, ponieważ podstawą emisji listów zastawnych nie mogą być wierzytelności wątpliwe, ani wierzytelności nieściągalne. Z tych powodów, w przypadku ustalenia kwoty refinansowania portfela wierzytelności poniżej jego wartości nominalnej, ewentualna różnica może także odzwierciedlać zwiększenie kwoty wynagrodzenia Wnioskodawcy z tytułu wykonania świadczenia finansowania na rzecz banku zbywającego wierzytelności. W szczególności, Wnioskodawca zarabiać bowiem będzie na różnicy między kwotami uzyskanymi z tytułu spłaty nabytych od innych banków wierzytelności kredytowych, w tym odsetek liczonych według stopy stałej lub zmiennej oraz innych należności ubocznych, a wydatkami poniesionymi na nabycie tych wierzytelności. W konsekwencji, im większa będzie ta różnica, tym większe będzie wynagrodzenie Wnioskodawcy.

Także w przypadku udzielenia finasowania w kwocie wyższej od wartości nominalnej nabywanych wierzytelności, Wnioskodawca może uzyskać wynagrodzenie z tego tytułu w wysokości powołanej powyżej różnicy między kwotami uzyskanymi z tytułu spłaty nabytych od innych banków wierzytelności kredytowych, w tym odsetek oraz innych należności ubocznych, a wydatkami poniesionymi na nabycie tych wierzytelności. Nabywane wierzytelności obejmować będą bowiem kwotę podstawową kapitału, podczas, gdy Wnioskodawca będzie otrzymywał spłatę tych wierzytelności, obejmującą, oprócz spłaty kapitału, zapłatę odsetek naliczonych do końca okresu kredytowania. Jeżeli wartość odsetek pozostałych do zapłaty po dniu nabycia wierzytelności kredytowych przez Wnioskodawcę będzie odpowiednio wysoka, bank zbywający wierzytelności będzie oczekiwał od Wnioskodawcy zrekompensowania aktualnej wartości przyszłych wpływów Wnioskodawcy także z tytułu odsetek naliczonych do końca okresu kredytowania. Prowadzić to może do podwyższenia kwoty finansowania na rzecz zbywcy wierzytelności ponad wartość nominalną kapitału. Ponadto do ważnych przyczyn uzasadniających zapłatę kwoty przekraczającej wartość nominalną nabywanych wierzytelności zaliczyć należy bowiem także sytuację, gdy oprocentowanie nabywanych wierzytelności kredytowych jest ustalane według stopy zmiennej, a po nabyciu tych wierzytelności stopa oprocentowania tych kredytów ma wzrosnąć.

Natomiast, w niektórych przypadkach, w szczególności, gdy Wnioskodawca i zbywca wierzytelności uznają, że taka powyżej określona kwota wynagrodzenia Wnioskodawcy jest zbyt niska, Umowa przeniesienia portfela wierzytelności może przewidywać, że zbywający bank będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy dodatkowego wynagrodzenia w postaci określonej kwoty prowizji, w związku ze świadczoną przez Wnioskodawcę usługą finansowania. Wówczas, w takich przypadkach, kwota tego wynagrodzenia prowizyjnego zostanie ustalona odrębnie od kwoty refinansowania portfela wierzytelności, niezależnie od tego czy kwota refinansowania zostanie ustalona wg wskazanych powyżej punktów a), b), c). Kwota wynagrodzenia prowizyjnego zostanie przez Wnioskodawcę uwzględniona w fakturze lub innym dokumencie finansowym wystawionym na rzecz zbywającego wierzytelności banku.

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania:

1. Czy świadczenie dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz banku zbywającego portfel wierzytelności, polegające na udzieleniu przez Wnioskodawcę opisanego wyżej finansowania, stanowić będzie usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy VAT?
2. W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie Nr 1, czy usługa ta jest usługą, która na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy VAT jest zwolniona od podatku od towarów i usług?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że świadczenie dokonywane przez niego na rzecz banku zbywającego portfel wierzytelności, polegające na udzieleniu opisanego wyżej finansowania, będzie stanowić usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy VAT.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisana wyżej usługa świadczona przez niego na rzecz zbywcy portfela wierzytelności, jest usługą, która na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy VAT jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Ad. 1 Świadczenie Wnioskodawcy na rzecz zbywcy wierzytelności - usługa VAT

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Ponieważ w analizowanym zdarzeniu przyszłym przedmiotem zbycia będą wierzytelności, które w rozumieniu art. 2 pkt 6 Ustawy VAT nie stanowią „towaru” (towarem są jedynie rzeczy i ich części oraz wszelkie postaci energii), transakcję zbycia wierzytelności należy rozważać jedynie jako „usługę” zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 Ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem, „usługą” jest „każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towaru w rozumieniu art. 7 (...)”.

W świetle poglądów prezentowanych w orzecznictwie i doktrynie, o zaistnieniu czynności stanowiącej usługę w rozumieniu Ustawy VAT przesądza zaistnienie następujących przesłanek:

• działanie podmiotu (usługodawcy) w charakterze podatnika VAT
• istnienie stosunku prawnego pomiędzy tym podatnikiem a odbiorcą usługi,
• wystąpienie świadczenia, polegającego na działaniu lub zaniechaniu, na rzecz podmiotu będącego odbiorca tego świadczenia,
• odpłatność świadczenia.
  
  

Na gruncie przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, nabywanie przez Wnioskodawcę wierzytelności hipotecznych stanowi element wykonywania działalności gospodarczej banku hipotecznego, regulowanej Ustawą LZiBH. W szczególności, art. 12 pkt 3 tej ustawy przewiduje, że do podstawowych czynności banku hipotecznego należy „nabywanie wierzytelności innych banków z tytułu udzielonych przez nie kredytów (...)”. Niewątpliwie zatem przy transakcji nabycia wierzytelności, Wnioskodawca działać będzie jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy VAT.

Nabywanie przez Wnioskodawcę portfeli wierzytelności będzie następowało na podstawie umów przeniesienia wierzytelności w celu emisji listów zastawnych. Świadczenie Wnioskodawcy na rzecz zbywcy wierzytelności będzie zatem następowało w ramach istniejącego stosunku prawnego.

Zbywca z tytułu przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy niewymagalnych jeszcze wierzytelności odnosić będzie korzyść polegającą na wcześniejszym uzyskaniu kwot udzielonego dłużnikom kredytu, na które co do zasady musiałby czekać aż do daty ich całkowitej spłaty. Jest to niewątpliwie korzyść odnoszona w wyniku działania Wnioskodawcy, będąca istotą świadczenia Wnioskodawcy na rzecz zbywcy usług refinansowania wierzytelności.

Powyższa korzyść zbywcy wierzytelności (usługa), będąca wynikiem działania Wnioskodawcy, będzie przez zbywcę uzyskiwana odpłatnie. Jak wynika bowiem z opisu zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie Wnioskodawcy w zamian za udzielenie zbywcy finansowania, będzie uwzględnione w różnicy między kwotami uzyskanymi z tytułu spłaty nabytych od innych banków wierzytelności kredytowych, w tym odsetek liczonych według stopy stałej lub zmiennej oraz innych należności ubocznych, a wydatkami poniesionymi na nabycie tych wierzytelności, jak również będzie nim - w niektórych przypadkach - ewentualna kwota dodatkowego wynagrodzenia w postaci prowizji.

W świetle zatem powyższych okoliczności opisanego zdarzenia przyszłego, nabywanie przez Wnioskodawcę opisanych wierzytelności stanowić będzie usługę w rozumieniu Ustawy VAT.

Ad. 2 Usługa zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy VAT

Stosownie do art. 41 ust. 1 Ustawy VAT, świadczenie usług zasadniczo podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, którego podstawowa stawka wynosi aktualnie 23 %.

Artykuł 43 ust. 1 Ustawy VAT przewiduje w odniesieniu do określonego rodzaju usług zwolnienie podatkowe. Do usług zwolnionych zaliczone zostały m.in. usługi w zakresie długów, wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy VAT, przy czym - stosownie do ust. 15 pkt 1 tego przepisu, zwolnienie o którym mowa w pkt 40 nie ma zastosowania do „czynności ściągania długów, w tym factoringu”.

Usługi faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Usługa faktoringowa ma charakter złożony i obok podstawowej czynności, jaką jest przelew wierzytelności, przedmiotem faktoringu czynią strony często szereg usług, jakie podmiot faktoringowy ma wykonać na rzecz przedsiębiorcy, takich, jak monitorowanie stanu wypłacalności dłużników, kierowanie upomnień do dłużników opieszałych, czy windykacja należności. Tym samym, zasadnicza istota usługi faktoringu polega na „wyręczeniu” zbywcy wierzytelności z czynności zmierzających do odzyskania długu.

Ponadto zauważyć należy, że brzmienie pkt 1 art. 43 ust. 15 Ustawy VAT wyraźnie wskazuje na to, że wyłączone z zakresu usług dotyczących długów są takie usługi, których istotą świadczenia jest podejmowane przez świadczącego usługę na rzecz odbiorcy usługi czynności mających na celu ściągniecie długu.

Tymczasem, jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, istotą świadczenia (usługi) dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz zbywcy, jest udzielenie zbywcy wierzytelności finansowania, polegającego na umożliwieniu mu odzyskania „z góry” zainwestowanego kapitału przed upływem terminu płatności należności, obejmujących raty udzielonych kredytów i należnego od nich oprocentowania. Wnioskodawca, poza nabyciem przedmiotowych wierzytelności i zapłatą kwoty refinansowani, nie będzie dokonywał na rzecz zbywcy jakichkolwiek innych czynności. W szczególności, Wnioskodawca nie będzie dokonywał na rzecz zbywcy czynności ściągania długów, a kwota refinansowania wierzytelności nie będzie podlegała zmianie w zależności od skuteczności windykacji wierzytelności od dłużników przez Wnioskodawcę. Jakiekolwiek dalsze czynności, jakie będą podejmowane przez Wnioskodawcę w związku z nabytymi wierzytelnościami, nie będą miały żadnego wpływu na sytuację zbywcy i nie będą powodować osiągnięcia przez zbywcę dodatkowych korzyści ponad udzielone mu finansowanie. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz zbywcy wierzytelności nie będzie miała charakteru złożonego i wskazanych wyżej cech umowy faktoringowej.

Dla kwalifikacji świadczonej przez Wnioskodawcę usługi istotne znaczenia ma również to, że przedmiotem cesji będą wyłącznie wierzytelności „pewne”, co do których brak będzie w dniu ich nabycia przesłanek mogących uzasadniać podejrzenie co do istnienia ryzyka niewypłacalności dłużników wierzytelności. Celem Wnioskodawcy nie będzie zatem „wyręczenie” zbywcy z ciężarów, jakie wiążą się z odzyskiwaniem długów. Wręcz przeciwnie, Wnioskodawca nabędzie wierzytelności w celu włączenia ich do podstawy emisji listów zastawnych. Z kolei, podstawa takiej emisji nie mogą być wierzytelności wątpliwe lub nieściągalne. Brak jest w tym kontekście podstaw do przyjęcia, by istotą świadczenia Wnioskodawcy na rzecz zbywcy wierzytelności, miało być przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużników, w szczególności w sytuacji, gdy przedmiotem cesji nie będą wierzytelności „zagrożone”. Zamiarem stron nie jest zatem przeniesienie na Wnioskodawcę ciężarów związanych z windykacją należności, lecz udzielenie zbywcy finansowania, dającego możliwość dysponowania kwotą wierzytelności jeszcze przed terminem jej płatności.

Z ostrożności Wnioskodawca podnosi, że w świetle przedstawionych okoliczności zdarzenia przyszłego, usług świadczonych przez niego na rzecz zbywcy wierzytelności, w oczywisty sposób nie można uznać za usługi doradztwa lub leasingu, wymienionych w art. 43 ust. 15 pkt 2 i 3, które również wyłączałyby możliwość zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy VAT.

W świetle przedstawionych okoliczności zdarzenia przyszłego, usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz zbywcy wierzytelności, stanowić będzie usługę w zakresie długów, do której zastosowanie mieć będzie zwolnienie z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT i do której nie będzie miał zastosowania art. 43 ust. 15 ustawy VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienia się, że tekst jednolity ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług został opublikowany w Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.

Dodatkowo wskazać należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.