Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.734.2017.2.BM
z 11 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2017 r. (data wpływu), uzupełnionym pismem z dnia 19 grudnia 2017 r. (data wpływu 21 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy udziału we współwłasności lokalu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy udziału we współwłasności lokalu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i uznania odsetek z tytułu rozłożenia płatności na raty za wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 grudnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania, przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego oraz o uzupełnienie opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług prawnych (Wnioskodawca prowadzi działalność wyłącznie opodatkowaną). Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca prowadzi działalność indywidualną oraz prowadzi działalność w formie spółki komandytowej (dalej Spółka), w której Wnioskodawca posiada status komplementariusza. Spółka ta także prowadzi działalność prawniczą.

Wnioskodawca nabył kilka lat temu (tj. w 2015 r.) do majątku prywatnego własność lokalu mieszkalnego we współwłasności z kilkoma osobami fizycznymi (osoby te są wspólnikami - komandytariuszami ww. spółki komandytowej przy czym dwaj wspólnicy nabyli udziały we własności lokalu do majątku wspólnego małżeńskiego). Sprzedawcą była osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal nie został zaliczony do środków trwałych a Wnioskodawca nie dokonywał jego amortyzacji (tak samo kwestia ta przedstawia się w stosunku do pozostałych współwłaścicieli). Przychody z tytułu najmu Wnioskodawca jak i pozostali współwłaściciele rozlicza na zasadach ogólnych, jak przychody, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. Następnie lokal został wynajęty spółce komandytowej w listopadzie 2015 r. W związku z zawartą umową Wnioskodawca jak i pozostali wspólnicy wystawiali spółce komandytowej faktury VAT, stawka 23%, z tytułu wynajmu. Spółka komandytowa zgodnie z zawartą umową najmu miała prawo do przystosowania przedmiotu najmu do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka komandytowa poniosła w związku z tym nakłady na wynajmowany lokal.

Obecnie Spółka prowadzi w tym lokalu działalność prawniczą. Wnioskodawca jak i pozostali współwłaściciele nie ponosili żadnych wydatków na przedmiotowy lokal. Obecnie współwłaściciele podjęli decyzję o sprzedaży lokalu spółce komandytowej. Sprzedaż planowana jest na początek 2018 r. Ustalona cena sprzedaży zostanie, w umowie zawartej w postaci aktu notarialnego, podzielona na raty. Do każdej z rat zostanie doliczone oprocentowanie. Spłata całości ceny nastąpi w ciągu jednego roku lub maksymalnie dwóch lat po dokonaniu dostawy nieruchomości lokalowej. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości na sprzedaż i nie zamierza w najbliższym czasie nabywać kolejnych nieruchomości celem ich późniejszego zbycia czy wynajmu.

Przedmiotowa transakcja ma charakter jednorazowy. Wnioskodawca nie prowadzi również działalności finansowej a jedynie działalność prawniczą.

W piśmie z dnia 19 grudnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, na pytanie Organu zawarte w wezwaniu: „Należy wskazać:

• kiedy dzień/miesiąc/rok, wystąpiło pierwsze zajęcie (używanie) lokalu lub jego części;
  

• kto dokonał/dokona pierwszego zajęcia (używania) lokalu lub jego części;
  

• czy pomiędzy pierwszym zajęciem (używaniem) lokalu lub jego części a sprzedażą upłynie okres krótszy niż 2 lata?”
  
  

Wnioskodawca udzielił następującej odpowiedzi:

„Lokal po jego zakupie przez Wnioskodawcę był używany od dnia 01.11.2015 r.

Wnioskodawca nie posiada informacji dotyczących używania lokalu sprzed daty jego zakupu.

Lokal od razu po zakupie został przeznaczony do wynajmu. Był używany na podstawie umowy najmu przez spółkę komandytową w której Wnioskodawca posiada status komplementariusza.

Nie. Pomiędzy oddaniem lokalu do używania a jego sprzedażą upłynął okres 2 lat.”

Lokal nie był użytkowany w części tylko w całości.

Na pytanie Organu: „Czy ponoszone przez Spółkę komandytową nakłady na ulepszenie lokalu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, były wyższe niż 30% wartości początkowej lokalu? Jeżeli tak, to należy wskazać kiedy takie nakłady były ponoszone (miesiąc, rok)?”, Wnioskodawca odpowiedział, że „Nie, nakłady nie przewyższyły 30% wartości początkowej lokalu.”

W odpowiedzi na pytanie „Czy w stosunku do poniesionych nakładów Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego?”, Wnioskodawca podał, że: „Tak przysługiwało.”

Na pytania: „W przypadku, gdy ponoszono nakłady na ulepszenie lokalu powyżej 30% jego wartości początkowej, należy wskazać, kiedy lokal po ulepszeniu został oddany do użytkowania (należy podać dzień, miesiąc i rok).”(pytanie nr 5 wezwania) oraz „W przypadku, gdy ponoszono nakłady na ulepszenie lokalu powyżej 30% jego wartości początkowej, należy wskazać, w jaki sposób lokal – po ulepszeniu – był wykorzystywany?” (pytanie nr 6 wezwania), Wnioskodawca odpowiedział „Nie dotyczy.”

Odpowiadając na pytanie „Przez jaki okres lokal był przedmiotem najmu na rzecz Spółki komandytowej, skoro Wnioskodawca wskazał, że „(…) lokal został wynajęty spółce komandytowej w listopadzie 2015 r. W związku z zawartą umową Wnioskodawca jak i pozostali wspólnicy wystawiali Spółce komandytowej faktury VAT, stawka 23%, z tytułu wynajmu.”?, Wnioskodawca podał: „Dokładnie 24 miesiące. Wnioskodawca ponownie podkreśla, że objęcie usługi najmu podatkiem VAT wynikało z tego, że zgodnie ze stanowiskiem organów podatkowych (vide interpretacja indywidualna z dnia 01.02.2013 IPTIPP4/443-769/12-2/UNR DIS w Łodzi, interpretacja DIS z dnia 23.06.2017 r. nr 0112 -KDIL1-2.4012.120.2017.2.PG), jeżeli podmiot prowadzi działalność gospodarczą to wszystkie świadczone usługi (w tym najem prywatny) zobowiązany jest już rozliczać z podatkiem VAT. Wnioskodawca dodatkowo wskazuje, że na fakturze dokumentującej usługę najmu nie podawał danych kancelarii (głównego rodzaju działalności) a swoje prywatne dane (imię i nazwisko). Zyski z najmu powiększały obrót Wnioskodawcy do opodatkowania podatkiem VAT zgodnie z art. 29a uVAT.

Na pytanie: „Należy wskazać, czy odsetki będą naliczane (będą należne) za okres do dnia realizacji dostawy czy za okres po zrealizowaniu dostawy? Wnioskodawca udzielił odpowiedzi: „Odsetki będą naliczane po dokonaniu dostawy w związku z odroczeniem terminu płatności ceny.”

W odpowiedzi na pytanie: „Czy doszło/dojdzie do rozliczenia nakładów na lokal między Spółką komandytową a Współwłaścicielami lokalu (w tym Wnioskodawcą)? Jeżeli tak, to należy wskazać kiedy nastąpiło/nastąpi rozliczenie nakładów – przed sprzedażą lokalu czy po sprzedaży.”, Wnioskodawca wskazał, że: „Nie dojdzie do takiego rozliczenia.”

Na pytania nr od 10-13) wezwania, dotyczące sytuacji, gdyby doszło do rozliczenia nakładów, Wnioskodawca podał: „Nie dotyczy.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1).

Czy sprzedaż lokalu podlega zwolnieniu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 uVAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy przedmiotowa sprzedaż będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 uVAT. Zgodnie z przepisem zwalnia się z opodatkowania dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Pojęcie pierwszego zasiedlenia zostało uregulowane w art. 2 pkt 14 uVAT. Przepis pod tym pojęciem nakazuje rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Pierwsze oddanie do używania w wykonaniu czynności opodatkowanych miało miejsce w listopadzie 2015 r. Wnioskodawca jak i pozostali współwłaściciele nie posiadali ww. nieruchomości lokalowej w swojej ewidencji środków trwałych i nie dokonywali odpisów amortyzacyjnych.

Dodatkowo nie przeprowadzali na nieruchomości remontów i nie ponosili w związku z nią nakładów.

Z racji tego, że upływ dwuletniego terminu, o którym mowa ww. definicji, nastąpi w listopadzie 2017 r. to sprzedaż nieruchomości lokalowej po tej dacie będzie korzystało ze zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stwierdzić należy, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

Sąd w ww. wyroku stwierdził, że warunek „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”, o którym mowa w art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy „ w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem, a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (budowli lub ich części) – po jego wybudowaniu – należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki nie niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2), musi również zawierać:

• imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
  

• planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
  

• adres budynku, budowli lub ich części.
  
  

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do konkluzji, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z kilku podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie ww. obiektów. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter świadczonych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Odnosząc powyższe uregulowania do niniejszej sprawy należy wskazać, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, jedynie w sytuacji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jak wyżej wskazano, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył kilka lat temu (tj. w 2015 r.) do majątku prywatnego własność lokalu mieszkalnego we współwłasności z kilkoma osobami fizycznymi (osoby te są wspólnikami - komandytariuszami ww. spółki komandytowej przy czym dwaj wspólnicy nabyli udziały we własności lokalu do majątku wspólnego małżeńskiego). Sprzedawcą była osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej. Lokal po jego zakupie przez Wnioskodawcę był używany od dnia 01.11.2015 r. Lokal od razu po zakupie został przeznaczony do wynajmu. Był używany na podstawie umowy najmu przez spółkę komandytową w której Wnioskodawca posiada status komplementariusza. Spółka komandytowa zgodnie z zawartą umową najmu miała prawo do przystosowania przedmiotu najmu do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka komandytowa poniosła w związku z tym nakłady na wynajmowany lokal. Ponoszone przez Spółkę komandytową nakłady na ulepszenie lokalu nie przewyższyły 30% wartości początkowej lokalu. Obecnie współwłaściciele podjęli decyzję o sprzedaży lokalu spółce komandytowej. Sprzedaż planowana jest na początek 2018 r.

Analizując okoliczności zawarte w opisie sprawy w kontekście pierwszego zasiedlenia należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie lokalu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Do pierwszego zasiedlenia doszło z chwilą oddania lokalu Spółce w najem tj. 01.11.2015 r. Ponadto, od pierwszego zasiedlenia do dostawy upłynie okres dłuższy niż dwa lata.

Zatem, planowana sprzedaż udziału we współwłasności lokalu przez Wnioskodawcę, będzie korzystała ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zauważyć tu należy, że zgodnie z art. 43 ust. 10 ustawy, strony mogą zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części, przy spełnieniu przesłanek wskazanych w tym przepisie oraz w przepisie art. 43 ust. 11 ustawy.

W świetle powyższego rozstrzygnięcia, stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w zakresie podatku od towarów i usług w przedmiocie zwolnienia od podatku dostawy udziału we współwłasności lokalu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Natomiast, odnośnie wniosku w zakresie podatku od towarów i usług dotyczącego uznania odsetek z tytułu rozłożenia płatności na raty za wynagrodzenie za odrębną usługę finansową zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla pozostałych współwłaścicieli lokalu.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, niniejsza interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.