Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.854.2017.1.AJ
z 18 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 27 listopada 2017 r.), uzupełnionym w dniu 4 grudnia 2017 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy pawilonu handlowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy pawilonu handlowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą od 15 grudnia 1990 r. Przeważająca działalność gospodarcza polega na transporcie drogowym towarów (PKD 49.41 .Z). Do chwili obecnej pozostaje Pan w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustawowy ustrój majątkowy. Zawarł Pan związek małżeński przed rozpoczęciem działalności gospodarczej i do dnia dzisiejszego w związku małżeńskim obowiązuje nieprzerwanie ustrój ustawowej wspólności majątkowej.

Od dnia 1 października 1995 r. do 30 września 2005 r. Panu (jako Dzierżawcy) została oddana w dzierżawę od Gminy Miasta (jako Wydzierżawiającego) nieruchomość stanowiąca własność Gminy Miasta, położona w …. oznaczona geodezyjnie jako działka nr 5/36 o łącznej powierzchni 284 m² (0.0284 ha) z przeznaczeniem pod pawilon handlowy (dalej jako działka lub nieruchomość). Następnie Gmina Miasto na podstawie umowy dzierżawy z dnia 5 października 2005 r. zawartej na okres 10 lat postanowiła po raz kolejny oddać Panu w dzierżawę nieruchomość. Zgodnie z zapisami umowy kolejna dzierżawa nieruchomości zawarta została od 1 października 2005 r. i miała wygasnąć dnia 30 września 2015 r.

Tym samym działka była dzierżawiona przez Pana nieprzerwanie od dnia 1 października 1995 r. Z tytułu zawartej umowy uiszczał Pan (Dzierżawca) kwartalnie czynsz dzierżawny, który zgodnie z umową był corocznie waloryzowany według średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych na podstawie aneksu do umowy dzierżawy.

W trakcie okresu dzierżawy w roku 1996 zabudował Pan nieruchomość (działkę) na podstawie pozwolenia na budowę pawilonem handlowym murowanym, krytym stropodachem o powierzchni użytkowej około 100 m². wyposażonym w instalacje: wodno-kanalizacyjną, elektryczną, gazową i centralnego ogrzewania. Wybudowany przez Pana pawilon handlowy na dzierżawionej od Miasta działce wpisany był do ewidencji środków trwałych w prowadzonym przedsiębiorstwie oraz były od niego dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Od 1997 r. do dnia 30 maja 2017 r. wybudowany na nieruchomości pawilon był przedmiotem najmu. Pawilon był wynajmowany przez Pana innym przedsiębiorcom w celu wykonywania przez nich działalności gospodarczej. Zawierał Pan w tym czasie umowy z najemcami (przedsiębiorcami) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W tym czasie (tj. od wybudowania pawilonu handlowego) wartość ulepszeń nigdy nie przekroczyła 30% wartości początkowej wybudowanego pawilonu. Dokonywał Pan tylko nakładów koniecznych oraz ulepszeń o nieznacznej wartości. Wybudowany pawilon handlowy nie został też od czasu jego wybudowania przebudowany, rozbudowany, rekonstruowany ani modernizowany.

Przeddzień dnia w którym miała wygasnąć umowa dzierżawy tj. dnia 29 września 2015 r. na podstawie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza nabył Pan od Gminy Miasta własność dzierżawionej uprzednio nieruchomości (działki) za cenę 48.500,00 zł. Działka została nabyta do majątku wspólnego małżonków. Zakup działki był poprzedzony rokowaniami pomiędzy Panem a Gminą Miasta. Zgodnie z protokołem z 15 września 2015 r. z rokowań dotyczących sprzedaży w drodze bezprzetargowej nieruchomości położonej w I. oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 5/36 o łącznej powierzchni 0,0284 ha ustalono cenę sprzedaży na 48.500,00 zł (z czego wartość gruntu wyniosła 43.952,66 zł, jednorazowe wynagrodzenie za ustanowienie służebności gruntowej 3.687,34 zł, przygotowanie nieruchomości do sprzedaży 860 zł). Cena sprzedaży nieruchomości (działki) wynikała z faktu, iż Pan (jako Dzierżawca) poniósł nakłady w wysokości 139.561,00 zł w postaci wybudowania na podstawie pozwolenia na budowę pawilonu handlowego. Cena sprzedaży została oznaczona i ustalona jako należność stanowiącą różnicę pomiędzy ogólną wartości przedmiotu umowy określoną na kwotę 188.061,00 zł a wartością pawilonu handlowego stanowiącego kwotę 139.561 zł (188.061,00 zł – 139.561,00 zł = 48.500,00 zł).

Dnia 30 maja 2017 r. wraz z małżonką sprzedał Pan na podstawie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza opisaną w stanie faktycznym nieruchomość zabudowaną pawilonem handlowym (będącym jej częścią składową) na rzecz małżonków Stefana i Danuty B. za cenę 180.000,00 zł. Wydanie przedmiotu umowy nastąpiło z dniem zapłaty ceny.

Był Pan zatem właścicielem (wraz z małżonką) dzierżawionej uprzednio nieruchomości od dnia 29 września 2015 r. (dzień nabycia nieruchomości na własność od Gminy Miasta) do dnia 30 maja 2017 r. (dzień sprzedaży nieruchomości na rzecz małżonków Stefana i Danuty B.).

Nieruchomość opisana w niniejszym stanie faktycznym jest zlokalizowana w obszarze, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Miasta, uchwalony uchwałą Rady Miejskiej z dnia 21 czerwca 2000 r. wyznacza przeznaczenie 67U- teren nieuciążliwych usług, zakaz rozbudowy istniejących budynków, dopuszcza się wjazd gospodarczy z ulicy zbiorczej 87KZ, obowiązuje utrzymanie istniejącego wodociągu o przekroju 0300. Działka posiada dostęp do drogi publicznej, oraz nie jest położona na obszarze rewitalizacji i Specjalnej Strefy Rewitalizacji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia „9 października o rewitalizacji”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym sprzedaż wskazanej nieruchomości (tj. gruntu zabudowanego przez Pana pawilonem handlowym) przez Pana (wraz z małżonką) na rzecz małżonków Stefana i Danuty B. dokonana aktem notarialnym z dnia 30 maja 2017 roku korzysta ze zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza przedstawionych w niniejszej sprawie okoliczności pozwala przyjąć (prowadzi do wniosku), iż dostawa pawilonu handlowego, posadowionego na działce gruntu dokonana została po pierwszym zasiedleniu w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług. Od pierwszego zasiedlenia upłynęły ponad 2 lata. W przepisie art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił bowiem co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. I tak zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu,
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Przedstawiony stan faktyczny pozwala Pana zdaniem przyjąć, iż do pierwszego zasiedlenia doszło w roku 1997, kiedy to po wybudowaniu pawilonu Wnioskodawca wynajął pawilon handlowy innym przedsiębiorcom.

Zarówno dyspozycja przepisu art. 2 pkt 14 ustawy jak i przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 z późń. zm.) pozwalają na rozumienie pojęcia pierwszego zasiedlenia szeroko jako pierwsze zajęcie, używanie budynku, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Rozumowanie takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14 stwierdził bowiem, iż: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.”

Wobec powyższego w Pana opinii należy uznać, że dostawa pawilonu handlowego korzystała ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług z uwagi na okoliczność, iż pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą pawilonu handlowego upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy okresem zasiedlenia a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Ponadto z uwagi na zapis art. 29a ust. 8 ustawy (w świetle, którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu) również „usługa” zbycia gruntu (dokonana aktem notarialnym dnia 30 maja 2017 r. na rzecz małżonków Danuty i Stefana B.) na którym posadowiony jest pawilon handlowy korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust 1 pkt 10 ustawy. W tej sytuacji bowiem w Pana opinii zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania jak do obiektu budowlanego (pawilonu) będącego przedmiotem sprzedaży.

Najemcy pawilonu handlowego (tj. przedsiębiorcy, „których Wnioskodawca wynajął pawilon lub jego część”) w czasie trwania najmu, tj. w okresie od roku 1997 do 30 maja 2017 roku nigdy nie dokonali ulepszeń o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej wybudowanego pawilonu. Dokonywali oni jedynie bardzo drobnych nakładów i ulepszeń na potrzeby prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Tym samym od wybudowania pawilonu handlowego ani Pan ani najemcy pawilonu (przedsiębiorcy) nigdy nie dokonali ulepszeń, których wartość przekraczałaby 30% wartości początkowej wybudowanego pawilonu. Co więcej nawet łączne nieznaczne ulepszenia wraz z nieznacznymi ulepszeniami najemców nigdy nie przekroczyły wspomnianego wyżej pułapu 30% wartości początkowej wybudowanego pawilonu. Podobnie wybudowany przez Wnioskodawcę pawilon handlowy nie został też od czasu jego wybudowania przebudowany, rozbudowany, rekonstruowany ani modernizowany zarówno przez Pana jak i przez najemców pawilonu. Nie posiada informacji czy dokonane nieznaczne ulepszenia (o wartości nieprzekraczającej 30% wartości początkowej) były przez najemców rozliczane w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, np. przed organami podatkowymi itd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu ustawy, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ww. ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy wynika, że zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str., 1 z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Analiza okoliczności przedstawionych w treści wniosku, a także obowiązujących przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz tez wynikających z powołanego orzecznictwa pozwala na stwierdzenie, że dostawa pawilonu handlowego korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ nastąpiła po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy. Ponadto przez cały okres użytkowania budynku nie były ponoszone wydatki na jego ulepszenie (ani przez Pana ani przez dzierżawców), które przekraczały 30% wartości początkowej. W konsekwencji powyższego również zbycie gruntu, na którym posadowiony jest pawilon handlowy, na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy, podlega zwolnieniu od podatku.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że pawilon handlowy, o którym mowa we wniosku, stanowi budynek w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.).

Końcowo wskazuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Pan, jako współwłaściciel nieruchomości, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla żony, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.