2018.01.19 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0112-KDIL2-2.4012.499.2017.2.AKR

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.499.2017.2.AKR
z 19 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 stycznia 2018 r. (data wpływu 15 stycznia 2018 r.) oraz pismem z dnia 15 stycznia 2018 r. (data wpływu 18 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów stawki podatku przy świadczeniu usług budowalnych w obiektach budownictwa mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia metody obliczania powierzchni użytkowej dla celów stawki podatku przy świadczeniu usług budowalnych w obiektach budownictwa mieszkalnego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 15 i 18 stycznia 2018 r. o doprecyzowanie pytania oraz własne stanowisko.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, mającą swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy są:

PKD 4120Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych;
PKD 4521A Wykonywanie robót ogólnobudowlanych związanych ze wznoszeniem budynków.

W ramach swojej działalności Spółka m.in. wykonuje usługi budowlane w zakresie prefabrykowanych domów jednorodzinnych na podstawie (i) gotowych projektów budowlanych dostępnych w katalogu Spółki, (ii) projektów indywidualnych opracowanych przez architektów na zlecenie Spółki lub też (iii) projektów dostarczonych przez klienta.

Przedmiotem usług budowlanych wykonywanych przez Wnioskodawcę są w przeważającej części budynki mieszkalne o powierzchni całkowitej poniżej 200 m² wznoszone na podstawie gotowych projektów z katalogu Spółki.

Intencją Wnioskodawcy jest przyjęcie dla celów kalkulacji powierzchni użytkowej definicji legalnej zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustaw o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 r. Dz. U. z 2015 r., poz. 1865, (dalej „ustawa o ochronie praw lokatorów”), stanowiącym, że przez powierzchnię użytkową należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Wskazana powyżej metoda obliczania powierzchni użytkowej byłaby wykorzystywana zarówno dla celów podatkowych, jak i dla celów gospodarczych (biznesowych). W szczególności, Wnioskodawca planuje wskazywanie powierzchni użytkowej obliczonej m.in. zgodnie z ww. definicją w katalogu na stronie internetowej Spółki, w jej materiałach reklamowych (m.in. katalogi, ulotki), a także stosowanie tej metody w bieżącej komunikacji z potencjalnymi klientami, w tym w fazie sporządzania projektu budowlanego. Ponadto Spółka zamierza umieścić odpowiednią klauzulę w umowach na budowę domu mieszkalnego zawieranych z klientami dotyczącą stosowanej przez nią metodologii obliczania powierzchni użytkowej wg tej definicji i jej wielkości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku).

Czy dla celów określenia prawidłowej stawki podatku VAT przy świadczeniu usług budowalnych w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest uprawniony do obliczenia powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych, o których mowa w art. 41 pkt 12b ust. 1 ustawy o VAT, w oparciu o definicję legalną z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronnie praw lokatorów?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sprecyzowanym w uzupełnieniu do wniosku), dla celów określenia prawidłowej stawki podatku VAT przy świadczeniu usług budowalnych w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka jest uprawniona do obliczania powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych, o których mowa w art. 41 pkt 12 ust. 1 ustawy o VAT, w oparciu o definicję legalną z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów.

W konsekwencji, w przypadku usług opisanych w zdarzeniu przyszłym dotyczących budynków mieszkalnych jednorodzinnych (przy założeniu spełniania przez nich definicji z art. 41 ust. 12a ustawy o VAT), których powierzchnia użytkowa nie przekracza 300 m² stawka VAT wyniesie 8%, a w przypadku gdy powierzchnia ta przekracza 300 m², stawkę 8% Wnioskodawca będzie mógł zastosować tylko do części podstawy opodatkowania, która odpowiada udziałowi powierzchni użytkowej poniżej 300 m² w ich całkowitej powierzchni użytkowej (w pozostałym zakresie zastosowanie znajdzie stawka podstawowa 23%).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017, poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Według art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy o VAT, wynosi 8%.

Ponadto, zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b, stawkę podatku o której mowa w ust. 2, zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Definicję obiektów budownictwa mieszkaniowego zawiera art. 2 ust. 12 ustawy. Zgodnie z nim, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Mając na uwadze ww. przepisy należy stwierdzić, że zastosowanie stawki preferencyjnej (8%) możliwe jest jedynie dla dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji, przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

W tym miejscu należy podkreślić, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie i w przepisach wykonawczych do ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, mającą swoją siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy są:

PKD 4120Z Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych;
PKD 4521A Wykonywanie robót ogólnobudowlanych związanych ze wznoszeniem budynków.

Jednakże w związku ze zmianami rynkowymi, w ostatnim czasie Spółka obserwuje zwiększone zainteresowanie klientów usługami budowlanymi większych domów mieszkalnych projektowanych indywidualnie, których powierzchnia całkowita może przekroczyć 300 m². W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy powstały wątpliwości odnośnie właściwego sposobu obliczenia powierzchni użytkowej budynku mieszkalnego. Intencją Wnioskodawcy jest przyjęcie dla celów kalkulacji powierzchni użytkowej definicji legalnej zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 7 ustaw o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, stanowiącym, że przez powierzchnię użytkową należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy dla celów określenia prawidłowej stawki podatku VAT przy świadczeniu usług budowalnych jest on uprawniony do obliczenia powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 12b ustawy, w oparciu o definicję legalną z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronnie praw lokatorów.

W odniesieniu do metody określania powierzchni użytkowej należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują zasad ustalania powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Ustawa nie odsyła także do definicji legalnych zawartych w innych aktach normatywnych. Pojęcie „powierzchnia użytkowa” występuje natomiast w innych aktach prawnych.

Zatem przy obliczaniu powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego na potrzeby ustalania limitów, o których mowa w art. 41 ust. 12b ustawy, celem skorzystania z obniżonej stawki podatku od towarów i usług, Wnioskodawca jest uprawniony do dokonania ww. obliczeń w oparciu o jedną z dostępnych definicji normatywnych. Istotne jest jednak aby przyjęta metoda była jednolita, zarówno dla określenia stawki podatku, jak i dla potrzeb związanych z działalnością gospodarczą (np. powierzchnia lokalu wyliczona dla nabywcy).

W ocenie organu, można posłużyć się każdą normatywnie określoną metodą ustalenia takiej powierzchni na potrzeby art. 41 ust. 12b oraz 12c ustawy podatku od towarów i usług, w tym z zastosowaniem definicji powierzchni użytkowej budynku, lokalu zawartej w ustawie:

z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016, poz. 610, z późn. zm.);
z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017, poz. 1785);
z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2017 r., poz. 833, z późn. zm.).

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, przez powierzchnię użytkową lokalu należy rozumieć powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania; za powierzchnię użytkową lokalu nie uważa się powierzchni balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, powierzchnią użytkową budynku lub jego części jest powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych; za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

W myśl art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, za powierzchnię użytkową budynku (lokalu) w rozumieniu ustawy uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń na wszystkich kondygnacjach (podziemnych i naziemnych, z wyjątkiem powierzchni piwnic i klatek schodowych oraz szybów dźwigów). Powierzchnie pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m – powierzchnię tę pomija się.

Podkreślić należy, że w zakresie zastosowania właściwej stawki opodatkowania na podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia wystąpienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki podatku VAT innej niż stawka podstawowa, tj. w tym przypadku 8%.

Podatnik obowiązany jest wykazać, że świadczone przez niego usługi są związane z budownictwem mieszkaniowym oraz, że powierzchnie użytkowe są odpowiednie. Powyższe ma wynikać z materiału dowodowego jakim dysponuje podatnik. Zatem wielkości powierzchni użytkowej określane przez podatnika na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług, muszą wynikać ze stosownej dokumentacji podatnika w tym zakresie, przykładowo: kserokopii dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa rodzaju i formy dokumentów, jednakże podatnik powinien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne, które formalnie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać będą wielkość powierzchni użytkowej i rzetelność preferencyjnego opodatkowania.

Podsumowując, przy określaniu powierzchni użytkowej na potrzeby art. 41 ust. 12a-12c ustawy, z uwagi na brak definicji pojęcia „powierzchnia użytkowa” w ustawie, można posłużyć się jedną z normatywnie określonych metod ustalenia takiej powierzchni. Zatem, Wnioskodawca wykonując usługi budowlane w budynku spełniającym warunki z art. 41 ust. 12b ustawy, będzie mógł obliczyć powierzchnię użytkową budynku zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego i zastosować preferencyjną 8% stawkę podatku.

Nadmienić jednak należy, że to na podatniku spoczywa ciężar odpowiedzialności w zakresie wykazania okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki preferencyjnej. Posiadane przez podatnika dokumenty i dowody mają zatem potwierdzić określony stan faktyczny i tym samym potwierdzić rzetelność preferencyjnego opodatkowana.

Wskazać należy, że weryfikacja zgodności informacji zawartej w zgromadzonej dokumentacji (w postaci np. dokumentacji budowlanej, aktu notarialnego), a zatem ocena dowodów przedłożonych w sprawie będzie mogła być dokonywana w ramach postępowania podatkowego i kontrolnego.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin