Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.257.2017.2.BJ
z 9 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2017 r. (data wpływu 25 maja 2017 r.),uzupełnionym w dniu 21 lipca 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży działek gruntu niezabudowanego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2017 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 21 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług ww. zakresie.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 9 marca 1990 r. wspólnie z mężem nabyła Pani działkę o powierzchni 1.2500 ha. Na części działki postawiono rodzinny dom. Zamieszkała Pani w nim razem z mężem i dwoma synami. W kwietniu 2014 r. z myślą o przyszłości dzieci i trójki wnuków postanowiła Pani wraz z mężem podzielić działkę na 6 części. Na największej części stoi Pani dom rodzinny. Pozostałych 5 działek ma powierzchnię 825 m². Nie istniał zamiar sprzedaży tych działek jednak choroba męża i zła sytuacja materialna rodziny (jeden syn pracuje na pół etatu, drugi jest bezrobotny) zmusiła do sprzedaży jednej działki w dniu 9 czerwca 2014 r. Uzyskane środki przekazane zostały na bieżące utrzymanie rodziny: na leki dla Pani (jest Pani po dwóch zawałach) i męża oraz spłatę bieżących zaległości. Jednak sytuacja rodzinna i finansowa uległa znacznemu pogorszeniu w momencie śmierci męża w dniu 27 maja 2015 r. Została Pani z długami, z jedną emeryturą, bez możliwości wsparcia ze strony dzieci. W dniu 19 sierpnia 2015 r. na podstawie aktu notarialnego stała się Pani wyłącznym właścicielem spadku po mężu. Po jego śmierci przeszła Pani udar mózgu. Wtedy w ramach pomocy brat synowej nabył jedną z działek w dniu 31 stycznia 2017 r. Otrzymana kwota jednak nie pokryła długów, które narastały latami. W związku z tym postanowiła Pani sprzedać 14 marca 2017 r. kolejną działkę. Uzyskaną kwotę przeznaczyła Pani na spłatę zaległości, na zakup leków dla siebie i syna (który choruje na nadciśnienie tętnicze) i codzienne wydatki. Sprzedaż działek spowodowana była wyłącznie trudną sytuacją materialną.

Nie jest Pani czynnym podatnikiem VAT, ani rolnikiem ryczałtowym i nie prowadzi gospodarstwa rolnego. Od 1995 r. do 2011 r. pozostawała Pani na rencie, a od 2011 r. jest Pani emerytką.

Sprzedane przez Panią działki nie były uzbrojone. Po podziale działki na mniejsze nie było zamiaru wykonywania czynności w sposób ciągły i częstotliwy, w ogóle nie było zamiaru sprzedaży, a działki miały być przeznaczone na cele osobiste (dom rodzinny na jednej z nich i inne dla dzieci). Zatem czynność sprzedaży w przedmiotowym przypadku Pani zdaniem należy potraktować jako czynność wykonywaną okazjonalnie, nie zmierzającą do nadania jej stałego charakteru, co tym samym nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu z dnia 21 lipca 2017 r. wskazała Pani, że aktualne przeznaczenie działek o numerach X, X, X, X, X, X, X powstałych po podziale działki nr X położonej w obrębie geodezyjnym X wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego to teren zabudowy mieszkaniowej (Uchwała Rady Gminy).

Przed uchwaleniem ww. mpzp, dla działki nr X (przed podziałem) wydana została decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie domu mieszkalnego jednorodzinnego oraz budynku gospodarczego o charakterze składowym. Działka nr 180 stanowiła grunty orne. Po podziale działki nr X powstałe działki o nr X, X, X, X, X, X w rejestrze gruntów są sklasyfikowane jako grunty orne o różnej klasie (III,IV,V,VI) zaś działka nr X oprócz gruntów ornych ma również oznaczenie „B”- tereny mieszkaniowe. Na działce X usytuowany jest budynek mieszkalny. Nie wykorzystywała Pani ww. gruntów w żaden sposób oprócz działki, na której wybudowano dom mieszkalny.

Również nie podejmowała Pani żadnych działań mających na celu podniesienie atrakcyjności działek w celu ich sprzedaży. Nie uzbrajała Pani ww. terenu. Przy dotychczasowej sprzedaży nie korzystała Pani z usług biur nieruchomości (jedną z działek nabył brat synowej, a drugą osoba obca, która dowiedziała się od kogoś znajomego, że jest możliwość nabycia ode mnie działki). Nie zamierza Pani podejmować aktywnych działań o charakterze typowym dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie handlu, w związku z przygotowaniem gruntów do sprzedaży. Nadal nie zamierza Pani uzbrajać terenu działek będących w posiadaniu, ani podejmować działań marketingowych polegających na ogłoszeniu na rynku nieruchomości.

Do sprzedaży była Pani zmuszona z powodów finansowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy od sprzedanych w styczniu i marcu br. działek (nr 2 i 3) oraz przy sprzedaży kolejnych będzie musiała Pani zapłacić podatek VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że jako właściciel działek nie jest Pani czynnym podatnikiem VAT, nie jest rolnikiem ryczałtowym i nie prowadzi gospodarstwa rolnego i od 2011 r. jest emerytką, a działki nie były uzbrojone, zostały podzielone z myślą przekazania ich w przyszłości synom, nie powinna płacić podatku VAT od sprzedaży tych działek. Ponadto właściciel działek nie prowadzi w myśl ustawy o VAT działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była oddana w dzierżawę czy najem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepis art. 15 ust. 2 ustawy stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Analizując opis sprawy przedstawiony przez Panią w kontekście powołanych regulacji ustawy o VAT oraz powyższych orzeczeń TSUE trudno uznać Panią za podatnika podatku od towarów i usług, w związku z dokonaną sprzedażą 2 działek gruntu i z ewentualną sprzedażą pozostałych działek. Pomimo, iż grunt spełnia definicję towaru, o którym mowa w art. 2 pkt 6 ustawy, to nie można uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowych działek gruntu działa Pani i działać będzie w charakterze handlowca. Nieruchomość gruntowa została zakupiona w 1990 r. na potrzeby własne. Na części działki postawiono rodzinny dom. W kwietniu 2014 r. z myślą o przyszłości dzieci i trójki wnuków postanowiła Pani wraz z mężem podzielić działkę na 6 części. Z uwagi na trudną sytuację rodzinną i finansową, dokonano sprzedaży 2 działek i może dojść do sprzedaży kolejnych. Nie podejmowała Pani żadnych zorganizowanych działań mających na celu przygotowanie przedmiotowych gruntów do sprzedaży. Powyższe wyklucza zatem handlowy cel transakcji.

Należy również nadmienić, iż powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Zatem mając powyższe na względzie w związku z dokonaną dostawą 2 działek i ewentualną sprzedażą kolejnych działek - o ile przed sprzedażą nie będzie występował ciąg ww. działań - nie będzie Pani występowała jako podatnik podatku od towarów i usług, w konsekwencji czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.