Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.237.2017.1.SJ
z 6 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 10 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia aneksu do umowy leasingu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia aneksu do umowy leasingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług inżynieryjnych branży drogowej i związane z nimi doradztwo techniczne. W dniu 2 czerwca 2017 r. została wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej niekorzystna dla Wnioskodawcy interpretacja indywidualna o nr 0113-KDIPT2 -3.4011.42.2017.1.RR. W interpretacji zadano pytanie: Czy zawarcie aneksu do umowy leasingu samochodu osobowego (który będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej) po podpisaniu cesji umowy leasingu, który to zmienia pierwotne postanowienia umowy leasingu tylko w obszarze harmonogramu wysokości opłat leasingowych spowoduje, że podstawowy okres umowy leasingu (o którym mowa w art. 23a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) zostanie zachowany, a tym samym scedowana umowa leasingu będzie traktowana w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako kontynuacja dotychczasowej umowy leasingu? Na tak zadane pytanie otrzymano odpowiedź niekorzystną. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, że Wnioskodawca nie ma racji. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że zawarcie aneksu do umowy leasingu po podpisaniu umowy cesji leasingu spowoduje, że podstawowy okres umowy leasingu, o którym mowa w art. 23a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostanie zachowany, a tym samym, że podatnik nie ma prawa zaliczać opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu tak jak pierwotny leasingobiorca. W związku z tym Wnioskodawca zwrócił się z prośbą do leasingodawcy – banku o przywrócenie zapisów umowy leasingu samochodu w stanie jakim istniały przed podpisaniem aneksu zmieniającego harmonogram płatności. Leasingodawca – bank zgodził się i na prośbę Wnioskodawcy wystawił w dniu 12 lipca 2017 r. aneks do umowy leasingu przywracający harmonogram płatności rat obowiązujący w chwili podpisywania umowy cesji leasingu. Dodatkowo do wystawionych od kwietnia do lipca 2017 faktur leasingodawca wystawił w dniu 12 lipca 2017 r. faktury korygujące do wysokości pierwotnych rat płatności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie aneksu do umowy leasingu, który przywraca harmonogram płatności rat obowiązujący w chwili podpisywania umowy cesji oraz wystawienie przez leasingodawcę – bank faktur korygujących za raty leasingowe do wysokości pierwotnych rat spowoduje, że podstawowy okres umowy leasingu zostanie zachowany, a tym samym czy podatnik będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodu raty leasingowe za samochód?

Zdaniem Wnioskodawcy zawarcie aneksu do umowy leasingu przywracającego harmonogram płatności rat obowiązujących w chwili podpisywania umowy cesji oraz wystawienie faktur korygujących do wysokości pierwotnych rat płatności spowoduje, że nastąpi przywrócenie pierwotnych założeń umowy leasingu obowiązujących w chwili podpisywania cesji. W związku z tym, podstawowy okres umowy leasingu (o którym mowa w art. 23a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) zostanie zachowany, a tym samym opłaty za raty leasingowe będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zwrócił się z prośbą do leasingodawcy – banku o przywrócenie zapisów umowy leasingu samochodu w stanie jakim istniały przed podpisaniem aneksu zmieniającego harmonogram płatności. Leasingodawca – bank zgodził się i na prośbę Wnioskodawcy wystawił w dniu 12 lipca 2017 r. aneks do umowy leasingu przywracający harmonogram płatności rat obowiązujący w chwili podpisywania umowy cesji leasingu. Dodatkowo do wystawionych od kwietnia do lipca 2017 faktur leasingodawca wystawił w dniu 12 lipca 2017 r. faktury korygujące do wysokości pierwotnych rat płatności.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa podatkowego do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego w nim pytania należy zauważyć, że w sytuacji zmiany strony umowy, aby można było mówić o zachowaniu podstawowego okresu umowy, o którym mowa w art. 23a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, inne postanowienia umowy leasingu nie mogą ulec zmianie.

W sytuacji, gdy dochodzi jedynie do zastąpienia jednej strony umowy przez inny podmiot, a pozostałe postanowienia umowy, takie jak np. długość czasu trwania umowy czy wartość opłat leasingowych nie ulegną zmianie, wówczas uważa się, że nie dochodzi do przerwania biegu umowy leasingu, a jedynie do zastąpienia jednej strony tej umowy przez inny podmiot. Jeżeli oprócz zmiany strony umowy nastąpiły jeszcze inne zmiany, wówczas umowa taka jest oceniana dla celów podatkowych – jako nowa umowa leasingu.

W przypadku Wnioskodawcy mamy do czynienia z sytuacją, w której po dokonanej cesji umowy leasingu nastąpiła zmiana jej postanowień poprzez zawarcie aneksu, w którym na prośbę Wnioskodawcy została zmieniona wysokość rat leasingowych. Wnioskodawca jednak zrezygnował z zapisów aneksu i powrócił do pierwotnych warunków umowy leasingu.

Zatem, przywrócenie zapisów umowy leasingu samochodu, w stanie jakim istniały przed podpisaniem aneksu zmieniającego harmonogram płatności, skutkuje tym, że w rezultacie mamy do czynienia z kontynuacją dotychczasowej umowy.

Reasumując, przywrócenie zapisów umowy leasingu powoduje, że scedowana wcześniej umowa leasingu nie jest traktowana w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako nowa umowa leasingu, tym samym można uznać, że podstawowy okres umowy leasingu został zachowany. W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo kontynuować zaliczanie opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na takich samych zasadach jak dotychczasowy korzystający (leasingobiorca), o ile spełnione są przesłanki art. 23a pkt 2 i art. 23b ww. ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.