Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.241.2017.2.IR
z 6 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2017 r. (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku uregulowania odsetek od pożyczki w formie datio in solutum – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w przypadku uregulowania odsetek od pożyczki w formie datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka … (Polska); dalej: (Spółka, Wnioskodawca) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, w której udziałowcami są nierezydenci – obywatele Wielkiej Brytanii. Przedmiotem działalności spółki jest wynajem i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Do zakresu Jej działalności nie należy udzielanie pożyczek.

Spółka w latach ubiegłych zaciągnęła pożyczkę od swojego wspólnika i do dnia złożenia wniosku pożyczki tej nie spłaciła w całości. Wobec swojego wspólnika Spółka na dzień złożenia wniosku posiada zobowiązanie wynikające zarówno z niespłaconej pożyczki w kwocie 220 000 zł, jak i należnych od tej pożyczki odsetek w wysokości 165 500 zł.

W 2007 r. Spółka … udzieliła innej polskiej spółce – … Sp. z o.o. Spółka Komandytowa pożyczki, która również do dnia złożenia wniosku nie została spłacona. Wierzytelność Spółki w wysokości 385 500 zł obejmuje zarówno kwotę pożyczki (260 000 zł), jak i odsetki naliczone od tej pożyczki (125 500 zł). Tak więc Spółka występuje równocześnie jako pożyczkobiorca jak i pożyczkodawca.

W najbliższym czasie Spółka zamierza uregulować zobowiązanie wobec swojego wspólnika w drodze przewidzianej w art. 453 Kodeksu cywilnego – instytucji prawa cywilnego datio in solutum (świadczenie w miejsce wypełnienia), poprzez przeniesienie na swojego wspólnika w drodze cesji, wierzytelności jaką posiada z tytułu pożyczki udzielonej Spółce …. Cesja wierzytelności będzie dotyczyła zarówno kwoty pożyczki, jak i kwoty odsetek. W wyniku tej cesji zobowiązanie Wnioskodawcy składające się z kwoty głównej pożyczki i należnych odsetek wobec wspólnika wygaśnie.

Tak więc, w drodze datio in solutum Spółka ureguluje swoje zobowiązanie z tytułu zaciągniętej pożyczki i należnych od niej odsetek. Wnioskodawca nadmienia, że wspólnik-pożyczkodawca również nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku uregulowania w formie datio in solutum swojego zobowiązania w postaci odsetek od pożyczki Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania od swojego wspólnika zryczałtowanego podatku od odsetek od pożyczki, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przekazania pobranej kwoty do właściwego urzędu skarbowego zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy ?

Zdaniem Wnioskodawcy, istotą datio in solutum (świadczenie w miejsce wypełnienia) jest to, że dłużnik zobowiązany do spełnienia określonego świadczenia na podstawie istniejącego zobowiązania, w tym wypadku z tytułu zaciągniętej od wspólnika pożyczki i należnych od niej odsetek, spełnia za zgodą swojego wierzyciela inne świadczenie, przez co pierwotne zobowiązanie wygasa. Z punktu widzenia dłużnika, czyli Wnioskodawcy dochodzi w ten sposób do uregulowania zobowiązania, ale czy oznacza to, że wspólnik otrzyma należne mu odsetki uzyskując w ten sposób dochód.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek, od których w oparciu o art. 30a ust. 1 pkt 1 tej ustawy pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy. Przepis ten stosuje się przy uwzględnieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a przy obliczaniu podatku od przychodu nie odejmuje się kosztów uzyskania (art. 30a ust. 2 i 6).

Z treści wspomnianego wyżej art. 30a ust. 1 ww. ustawy wynika, że chodzi w nim o dochód uzyskany, a nie potencjalny. W przypadku cesji wierzytelności Wnioskodawcy z tytułu udzielonej pożyczki wraz z odsetkami, przejdą na nabywcę wszelkie prawa związane z tą wierzytelnością. Wspólnik Spółki stanie się w ten sposób wierzycielem Spółki … w Jej miejsce. Według Spółki nie oznacza to jednak, że z momentem cesji w wykonaniu datio in solutum nastąpi faktyczna zapłata odsetek generująca u wspólnika-pożyczkodawcy uzyskanie przychodu. Nie dojdzie jeszcze do uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 1.

Art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zobowiązuje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika, w tym wypadku wspólnika Spółki, pieniędzy lub wartości pieniężnych, również według Spółki, dotyczy sytuacji faktycznej wypłaty odsetek, a nie zamiany jednej wierzytelności na drugą. Przepis ten wprawdzie mówi również o świadczeniach, ale powinny to być świadczenia przynoszące realną korzyść pożyczkodawcy, a nie niepewne i odległe w czasie.

Wspólnik godzący się na taką czynność nie ma żadnej gwarancji, że jego nowy dłużnik, czyli Spółka … wywiąże się ze swojego zobowiązania i wypłaci wstępującemu w miejsce Wnioskodawcy wierzycielowi odsetki. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dopiero w momencie faktycznej realizacji wypłaty odsetek przez Spółkę … powinno dojść do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconych odsetek, wtedy bowiem wspólnik uzyska dochód. Pobranie podatku od wspólnika, już w momencie podpisania umowy cesji w wykonaniu datio in solutum spowoduje dwukrotne potrącenie podatku, raz z chwilą cesji i drugi raz w momencie faktycznego otrzymania odsetek wypłaconych przez nowego dłużnika.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w momencie podpisania umowy cesji w wykonaniu datio in solutum nie będzie On zobowiązany do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności – wymienione w pkt 7 tego przepisu – dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Wyjaśnić należy, że katalog dochodów (przychodów) wymienionych w cytowanym wyżej art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest katalogiem zamkniętym; wymienia jedynie przykładowe, najczęściej podejmowane czynności służące uzyskaniu przychodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące.

Art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. O źródle dochodów położonych w Polsce można mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Polski lub, gdy źródłem dochodu są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów. Za dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznać należy również dochody nie osiągnięte w wyniku czynności dokonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a mające swoje źródło w Polsce.

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 3 ust. 2d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a (tj. osoby posiadające w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczony obowiązek podatkowy), przychodów m.in. z tytułu odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Jednocześnie w myśl art. 29 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Sposób opodatkowania odsetek reguluje również art. 30a ust. 1 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiąc, że od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a:

1. z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej;
2. z odsetek i dyskonta od papierów wartościowych;
3. z odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku podatnika lub w innych formach oszczędzania, przechowywania lub inwestowania, prowadzonych przez podmiot uprawniony na podstawie odrębnych przepisów, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 5, tj. z wyjątkiem środków pieniężnych związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą.
   
   

Z porównania art. 29 i art. 30a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że art. 30a ust. 1 pkt 1 jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 29 w zakresie opodatkowania odsetek, ponieważ, o ile w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się ogólnym pojęciem „odsetki”, o tyle w art. 30a ww. ustawy przewidział szczególny sposób opodatkowania niektórych rodzajów tych odsetek m.in. odsetek od pożyczek.

W myśl art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od uzyskanych przychodów z odsetek od pożyczek pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 19% uzyskanego przychodu, zarówno w sytuacji, kiedy podatnikiem jest osoba posiadająca nieograniczony jak i ograniczony obowiązek podatkowy.

Zatem, odsetki od pożyczek zostały wymienione w art. 30a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Przepis ten określa również sposób opodatkowania tego rodzaju odsetek.

W świetle art. 30a ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W przypadku wypłaty odsetek od pożyczki udzielonej przez zagranicznego udziałowca istotnym jest uzyskanie przez płatnika od tej osoby certyfikatu rezydencji podatkowej potwierdzającej miejsce zamieszkania podatnika na dzień dokonania wypłaty.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji stanowi środek dowodowy posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi zastosowanie postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Istotne jest zatem, aby certyfikat, wystawiony przez władze podatkowe drugiego państwa, potwierdzał uprawnienie dotyczące obniżenia lub niepobrania podatku z tytułu wypłat należności dokonywanych przez płatnika.

Oznacza to, że realizacja uprawnień przewidzianych odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania może nastąpić jedynie pod warunkiem udokumentowania miejsca zamieszkania certyfikatem rezydencji obejmującym dzień dokonania wypłaty.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, w której udziałowcami są nierezydenci – obywatele Wielkiej Brytanii. Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Do zakresu Jej działalności nie należy udzielanie pożyczek. Spółka w latach ubiegłych zaciągnęła pożyczkę od swojego wspólnika i do dnia dzisiejszego pożyczki tej nie spłaciła w całości. Wobec wspólnika Spółka na dzień dzisiejszy posiada zobowiązanie wynikające zarówno z niespłaconej pożyczki jak i należnych od tej pożyczki odsetek. W 2007 r. Wnioskodawca udzielił innej polskiej spółce pożyczki, która również do dnia dzisiejszego nie została spłacona. Wierzytelność Spółki obejmuje zarówno kwotę pożyczki, jak i odsetki naliczone od tej pożyczki. Tak więc Spółka występuje równocześnie jako pożyczkobiorca jak i pożyczkodawca. W najbliższym czasie Wnioskodawca zamierza uregulować zobowiązanie wobec swojego wspólnika w drodze przewidzianej w art. 453 Kodeksu cywilnego instytucji prawa cywilnego datio in solutum (świadczenie w miejsce wypełnienia), poprzez przeniesienie na swojego wspólnika w drodze cesji wierzytelności, jaką posiada z tytułu pożyczki udzielonej innej spółce. Cesja wierzytelności będzie dotyczyła zarówno kwoty pożyczki jak i kwoty odsetek. W wyniku tej cesji zobowiązanie Wnioskodawcy składające się z kwoty głównej pożyczki i należnych odsetek wobec wspólnika wygaśnie. Tak więc w drodze datio in solutum Wnioskodawca ureguluje swoje zobowiązanie z tytułu zaciągniętej pożyczki i należnych od niej odsetek. Wspólnik-pożyczkodawca również nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek.

W myśl art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Uregulowana w tym przepisie instytucja świadczenia w miejsce wypełnienia/wykonania (datio in solutum) stanowi jeden z wyjątków od zasady realnego wykonywania zobowiązań cywilnych, znajdujący podstawę w zasadzie swobody umów.

Wskutek zawarcia umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia dłużnik uzyskuje upoważnienie przemienne umożliwiające mu wykonanie zobowiązania przez spełnienie świadczenia innego niż pierwotne. Z chwilą wypełnienia świadczenia zastępczego następuje wykonanie umowy o datio in solutum, a zarazem wykonanie istniejącego zobowiązania, co prowadzi do jego wygaśnięcia.

Przeniesienie przez Wnioskodawcę wierzytelności w ramach umowy o świadczenie w miejsce wypełnienia (datio in solutum), w zamian wykonania obowiązku zwrotu pożyczki i zapłaty odsetek, stanowi między innymi spłatę odsetek od udzielonej pożyczki. Wskutek wykonania zobowiązania z tytułu umowy pożyczki, zobowiązanie wygasło, gdyż doszło do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami.

Podmiotem zobowiązanym do poboru podatku od odsetek, których zapłata nastąpi w wykonaniu datio in solutum, będzie Wnioskodawca jako płatnik zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu – płatnicy, o których mowa w ust. 1 tego artykułu, tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 -16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy – płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wskazał, że świadczenie w miejsce wykonania czyli, w przedmiotowej sprawie przeniesienie wierzytelności, dotyczyło zarówno świadczenia głównego jak i odsetek.

Zdaniem Organu, w związku zawarciem umowy datio in solutum, tj. przeniesieniem przez Spółkę na pożyczkodawcę wierzytelności w stosunku do innej spółki w celu uregulowania zobowiązania wynikającego z zaciągniętej przez Spółkę pożyczki, dojdzie do faktycznej zapłaty odsetek przez Spółkę. Na skutek zastosowania datio in solutum wierzytelność przysługująca pożyczkodawcy o zapłatę odsetek od pożyczki zostanie bowiem efektywnie zaspokojona. Bez znaczenia pozostanie fakt, że faktyczna zapłata odsetek nie nastąpi w pieniądzu lecz w formie świadczenia niepieniężnego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ogranicza bowiem możliwości spłaty odsetek wyłącznie do formy pieniężnej.

Zważywszy na fakt, że skutkiem datio in solutum jest spełnienie na rzecz wierzyciela innego świadczenia niż to, do którego był dotychczas zobowiązany i – w rezultacie – zwolnienie z zobowiązania poprzez jego wygaśnięcie, nietrafne jest uznanie przez Wnioskodawcę odsetek od pożyczki za „niezapłacone”, o ile wartość odsetek została wkalkulowana w wartość datio in solutum. Każda ze stron transakcji uzyskuje jakąś korzyść majątkową: jedna strona uzyskuje zwolnienie od zobowiązania, druga strona – wierzytelność. Jeśli świadczenie w miejsce wykonania obejmowało świadczenie główne wraz z odsetkami to należy uznać, że odsetki od pożyczki zostały zapłacone, ponieważ datio in solutum jest rodzajem zapłaty.

Zdaniem Organu, przeniesienie na wierzyciela własności wierzytelności w ramach datio in solutum w celu uregulowania wierzytelności wobec pożyczkodawcy (kwoty głównej wraz z odsetkami) będzie oznaczało faktyczną zapłatę odsetek przez Spółkę i wygaśnięcie zobowiązania.

Zatem, pobranie podatku od wspólnika, już w momencie podpisania umowy cesji w wykonaniu datio in solutum nie spowoduje, jak wskazuje Wnioskodawca, dwukrotnego potrącenia podatku, raz z chwilą cesji i drugi raz w momencie faktycznego otrzymania odsetek wypłaconych przez nowego dłużnika.

Stanowisko Organu, co do momentu zapłaty odsetek w formie datio in solutum potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 3024/11, w którym Sąd stwierdził, że: „Zastosowanie przez stronę art. 453 Kodeksu cywilnego (tj. instytucji datio in solutum) w celu zwolnienia się od obowiązku spłaty pożyczki wraz z odsetkami nie skutkuje zastosowaniem do poniesionych kosztów odsetek art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p. i wyłączeniem ich z kosztów uzyskania przychodu. Jeśli świadczenie w miejsce wykonania obejmowało świadczenie główne wraz z odsetkami to należało uznać, że odsetki od pożyczek nie zostały umorzone, lecz zapłacone, ponieważ datio in solutum jest rodzajem zapłaty nie tylko w znaczeniu językowym, lecz także w znaczeniu ekonomicznym”.

Faktyczna zapłata przez Wnioskodawcę w formie datio in solutum na rzecz pożyczkodawcy odsetek od pożyczki, spowoduje z momentem przekazania jemu wierzytelności powstanie przychodu, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ponieważ przepis art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zobowiązuje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku zarówno od dokonywanych wypłat, jak również od świadczeń.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że wypłacone pożyczkodawcy przez Spółkę w formie datio in solutum odsetki od pożyczki będą stanowić jego przychód podlegający opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Wnioskodawca jako płatnik będzie podmiotem zobowiązanym do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanej na rzecz pożyczkodawcy wypłaty odsetek od pożyczki, zgodnie z treścią cytowanych powyżej przepisów art. 41 ust. 4, art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30a ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 1-5 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zatem, przepis art. 30a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, należy zastosować z uwzględnieniem właściwej dla miejsca zamieszkania podatnika umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednak zastosowanie stawki podatku, wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową, jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika, uzyskanym od niego zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej, zwanym certyfikatem rezydencji.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.