Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.128.2017.2.SG
z 10 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2017 r. (data wpływu 2 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym 4 października 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości rozpoznania kosztów i przychodów podatkowych w związku ze świadczeniem usługi transportowej z udziałem podwykonawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 sierpnia 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości rozpoznania kosztów i przychodów podatkowych w związku ze świadczeniem usługi transportowej z udziałem podwykonawcy. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 września 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.128.2017. 2.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na zlecenie firmy Wnioskodawczyni prowadzącej działalność spedycyjną przewoźnik, który stale od lat współpracuje z firmą Wnioskodawczyni (wybrany w drodze szczegółowej selekcji przewoźników, dobór na zasadzie spełnienia standardów jakości usług i sprzętu samochodowego dostosowanego do przewozów międzynarodowych) wykonywał zlecenie przewozowe na trasie z Holandii do Polski. Podwykonawca posiada niezbędne zezwolenia na transport zarówno krajowy jak i międzynarodowy, objęty jest ubezpieczeniem OC przewoźnika drogowego w ruchu krajowym i zagranicznym co ma potwierdzenie w kopii polisy będącej w posiadaniu firmy Wnioskodawczyni.

Załadunek towaru odbył się 10 lutego 2017 r. w miejscowości X w Holandii z planowanym rozładunkiem w miejscowości Y w Polsce 13 lutego 2017 r. Właściciel firmy podwykonawczej 11 lutego 2017 r. kontaktował się telefonicznie z odbiorcą towaru, czy jest możliwy rozładunek towaru jeszcze tego samego dnia tj. 11 lutego 2017 r. Przewoźnik ze względu na brak możliwości (magazyn nieczynny) pozostawił naczepę z towarem na parkingu przy stacji paliw w miejscowości Z w Polsce 11 lutego 2017 r., nie informując o tym fakcie spedytora organizującego transport, z zamiarem dostawy towaru w poniedziałek. Ciągnikiem natomiast odjechał do zakładu mechanicznego, jak się okazało uszkodzeniu uległ element silnika, który wymagał natychmiastowej naprawy. Naczepa zabezpieczona pozostała na parkingu. W poniedziałek 13 lutego 2017 r. przewoźnik ponownie kontaktował się z odbiorą towaru, czy może przesunąć termin dostawy na wtorek 14 lutego 2017 r. Zarówno odbiorca towaru jak i spedytor tj. Wnioskodawczyni wyrazili zgodę przy jednoczesnej niewiedzy, iż naczepa wraz z towarem w okresie od 11 lutego 2017 r. od godz. 15:00 do 14 lutego 2017 r. do godz. 10:00 pozostawała na parkingu bez nadzoru kierowcy. Przewoźnik 14 lutego 2017 r. zgłosił się po odbiór naczepy, niestety okazało się, że w trakcie postoju w dniach od 11 lutego 2017 r. do 14 lutego 2017 r. naczepa została z parkingu skradziona. O zaistniałym zdarzeniu przewoźnik niezwłocznie poinformował odbiorcę towaru, spedytora oraz zgłosił sprawę Komendzie Miejskiej Policji w miejscowości Z. Wszczęte dochodzenie policyjne nie doprowadziło do wykrycia sprawców kradzieży. Przewoźnik zwrócił się do Towarzystwa Ubezpieczeniowego o wypłatę odszkodowania, niestety otrzymał odmowę ze względu na fakt, że w zleceniu firmy Wnioskodawczyni była wzmianka, że kierowca nie może pozostawić naczepy bez dozoru na dłużej niż 30 minut. Nie skutkowała argumentacja, że pozostawienie naczepy na parkingu było spowodowane koniecznością naprawy ciągnika oraz późniejszej dostawy. Z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z polisy OC spedytora zwróciła się także Wnioskodawczyni, wniosek został odrzucony z ww. względów. W związku z tym Klient (Zleceniodawca), który zlecił firmie Wnioskodawczyni przewóz towaru obciążył firmę notą obciążeniowa w wysokości 45000 € (wartość skradzionego towaru), uzgodniona spłata w miesięcznych ratach. Wnioskodawczyni kwotą 45000 € (równowartość w PLN) obciążyła firmę przewoźnika, dokument księgowy w postaci noty obciążeniowej, spłata należności ma nastąpić w ratach miesięcznych po 2000 PLN.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 26 września 2017 r., wskazano ponadto, że:

• Wnioskodawczynię z Podwykonawcą wiąże umowa, jest nią zlecenie transportowe/zlecenie przewozu odrębne na każdą zamówioną usługę transportu. Zlecenie wystawiane jest przez Wnioskodawczynię i każdorazowo akceptowane przez obie strony drogą mailową bądź telefoniczną. Zlecenie transportowe, o wystandaryzowanym dla branży transportowej w Polsce i w Europie formacie, zawiera zbiór warunków miedzy innymi zapis, że w przypadku niewykonania bądź nienależytego wykonania usługi Podwykonawca zobowiązany jest do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody poprzez zapłatę kary umownej,
• Wnioskodawczynię ze Zleceniodawcą również wiąże umowa, także jest nią zlecenie transportowe/zlecenie przewozu odrębne na każdą zamówioną usługę transportu. Zlecenie wystawiane jest przez Zleceniodawcę i każdorazowo akceptowane przez obie strony drogą mailową bądź telefoniczną. Zlecenie transportowe zawiera zapis, że w przypadku niewykonania bądź nienależytego wykonania usługi zobowiązany jest do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody poprzez zapłatę kary umownej,
• Kwoty pieniężne otrzymywane od Podwykonawcy oraz kwoty pieniężne przekazywane przez Wnioskodawczynię stanowią kary umowne, o których mowa w art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny,
• Noty obciążeniowe wystawiane przez Wnioskodawczynię zawierają następujące dane: wystawca noty, odbiorca noty, numer noty, data wystawienia noty, opis pozycji noty tj. przedmiot, przyczyna obciążenia, wysokość kary umownej, waluta, kurs wymiany waluty, termin i forma płatności, numer rachunku bankowego, wskazany jest również numer i data zlecenia na podstawie , którego doszło do obciążenia,
• W swoim przedsiębiorstwie Wnioskodawczyni prowadzi księgi rachunkowe nieprzerwanie od 1 stycznia 2011 r.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odszkodowanie zapłacone na podstawie noty obciążeniowej za skradziony towar stanowi koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze. zm.), czy też należy je wyłączyć z kosztów podatkowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Czy odszkodowania otrzymane od podwykonawcy stanowi przychód podatkowy w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy należy je wyłączyć z przychodów podatkowych?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, unormowania zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W rozpatrywanym przypadku Wnioskodawczyni stwierdziła, iż płacone w ratach odszkodowanie za skradziony towar na rzecz jej klienta wiąże się z wadliwym wykonaniem usługi, a nawet jej niewykonaniem, ponieważ skradziony towar nigdy nie dotarł pod wskazane w przyjętym zleceniu przewozu miejsce przeznaczenia i należy je wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu.

Niemniej jednak otrzymywany w równych comiesięcznych ratach przychód z tytułu odszkodowania od Podwykonawcy na podstawie wystawionej przez Wnioskodawczynię noty obciążeniowej za kradzież towaru w transporcie, nie stanowi dla niej przychodu podatkowego, gdyż na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm., dalej: „updof”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 1 pkt 19 updof, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Do kosztów uzyskania przychodów na tej podstawie nie będą mogły zatem zostać zaliczone kary umowne i odszkodowania z tytułu:

1. wad dostarczonych towarów, wykonanych robot i usług,
2. zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
3. zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
   
   

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań, związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna lub odszkodowanie przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, może ona stanowić u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, warunkująca zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów - poniesiony wydatek musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu. Nie oznacza to zatem, że każda kara umowna bądź odszkodowanie, naliczone przez kontrahenta, może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Istotnym jest bowiem w tym względzie, aby zapłacenie kary umownej lub odszkodowania nie było związane z nieprawidłowościami, których powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika. Ponadto poniesienie kary musi być właściwie udokumentowane. Z tej też przyczyny, każda zapłacona kara umowna oraz odszkodowanie wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Zasadniczą kwestią przy ocenie zasadności zastosowania w omawianym przypadku art. 23 ust. 1 pkt 19 updof jest wykładnia pojęcia „wady wykonanej usługi”. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „wadliwy”/„wada”, stąd też słowo to należy tłumaczyć w sposób powszechnie przyjęty w języku polskim. Oznacza ono – według Słownika języka polskiego PWN (sjp.pwn.pl) – tyle co „mający braki”, „nieprawidłowy”, wybrakowany”, „defektywny”, „niepełnowartościowy”. Zdaniem tut. Organu, należy przyjąć, że wadliwie wykonana usługa to taka, która została wykonana w sposób niepełny tzn. nie zostały spełnione wszystkie obowiązki ciążące na przewoźniku wynikające z zawartej umowy oraz przepisów prawa.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia opisu stanu faktycznego wynika, że na zlecenie firmy Wnioskodawczyni prowadzącej działalność spedycyjną przewoźnik, który stale od lat współpracuje z firmą Wnioskodawczyni ( wybrany w drodze szczegółowej selekcji przewoźników, dobór na zasadzie spełnienia standardów jakości usług i sprzętu samochodowego dostosowanego do przewozów międzynarodowych) wykonywał zlecenie przewozowe na trasie z Holandii do Polski. Podwykonawca posiada niezbędne zezwolenia na transport zarówno krajowy jak i międzynarodowy, objęty jest ubezpieczeniem OC przewoźnika drogowego w ruchu krajowym i zagranicznym co ma potwierdzenie w kopii polisy będącej w posiadaniu firmy Wnioskodawczyni. Załadunek towaru odbył się 10 lutego 2017 r. w miejscowości X w Holandii z planowanym rozładunkiem w miejscowości Y w Polsce 13 lutego 2017 r. Właściciel firmy podwykonawczej 11 lutego 2017 r. kontaktował się telefonicznie z odbiorcą towaru, czy jest możliwy rozładunek towaru jeszcze tego samego dnia tj. 11 lutego 2017 r. Przewoźnik ze względu na brak możliwości (magazyn nieczynny) pozostawił naczepę z towarem na parkingu przy stacji paliw w miejscowości Z w Polsce 11 lutego 2017 r., nie informując o tym fakcie spedytora organizującego transport, z zamiarem dostawy towaru w poniedziałek. Ciągnikiem natomiast odjechał do zakładu mechanicznego, jak się okazało uszkodzeniu uległ element silnika, który wymagał natychmiastowej naprawy. Naczepa zabezpieczona pozostała na parkingu. W poniedziałek 13 lutego 2017 r. przewoźnik ponownie kontaktował się z odbiorą towaru, czy może przesunąć termin dostawy na wtorek 14 lutego 2017 r. Zarówno odbiorca towaru jak i spedytor tj. Wnioskodawczyni wyrazili zgodę przy jednoczesnej niewiedzy, iż naczepa wraz z towarem w okresie od 11 lutego 2017 r. od godz. 15:00 do 14 lutego 2017 r. do godz. 10:00 pozostawała na parkingu bez nadzoru kierowcy. Przewoźnik 14 lutego 2017 r. zgłosił się po odbiór naczepy, niestety okazało się, że trakcie postoju w dniach od 11 lutego 2017 r. do 14 lutego 2017 r. naczepa została z parkingu skradziona. O zaistniałym zdarzeniu przewoźnik niezwłocznie poinformował odbiorcę towaru, spedytora oraz zgłosił sprawę Komendzie Miejskiej Policji w miejscowości Z. Wszczęte dochodzenie policyjne nie doprowadziło do wykrycia sprawców kradzieży. Przewoźnik zwrócił się do Towarzystwa Ubezpieczeniowego o wypłatę odszkodowania, niestety otrzymał odmowę ze względu na fakt, że w zleceniu firmy Wnioskodawczyni była wzmianka, że kierowca nie może pozostawić naczepy bez dozoru na dłużej niż 30 minut. Nie skutkowała argumentacja, że pozostawienie naczepy na parkingu było spowodowane koniecznością naprawy ciągnika oraz późniejszej dostawy. Z wnioskiem o wypłatę odszkodowania z polisy OC spedytora zwróciła się także Wnioskodawczyni, wniosek został odrzucony z ww. względów. W związku z tym Klient (Zleceniodawca), który zlecił firmie Wnioskodawczyni przewóz towaru obciążył firmę notą obciążeniowa w wysokości 45000 € (wartość skradzionego towaru), uzgodniona spłata w miesięcznych ratach. Wnioskodawczyni kwotą 45000 € (równowartość w PLN) obciążyła firmę przewoźnika, dokument księgowy w postaci noty obciążeniowej, spłata należności ma nastąpić w ratach miesięcznych po 2000 PLN. Wnioskodawczynię z Podwykonawcą wiąże umowa, jest nią zlecenie transportowe/zlecenie przewozu odrębne na każdą zamówioną usługę transportu. Zlecenie wystawiane jest przez Wnioskodawczynię i każdorazowo akceptowane przez obie strony drogą mailową bądź telefoniczną. Zlecenie transportowe, o wystandaryzowanym dla branży transportowej w Polsce i w Europie formacie, zawiera zbiór warunków miedzy innymi zapis, że przypadku niewykonania bądź nienależytego wykonania usługi Podwykonawca zobowiązany jest do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody poprzez zapłatę kary umownej. Wnioskodawczynię ze Zleceniodawcą również wiąże umowa, także jest nią zlecenie transportowe/zlecenie przewozu odrębne na każdą zamówioną usługę transportu. Zlecenie wystawiane jest przez Zleceniodawcę i każdorazowo akceptowane przez obie strony drogą mailową bądź telefoniczną. Zlecenie transportowe zawiera zapis, że przypadku niewykonania bądź nienależytego wykonania usługi zobowiązany jest do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody poprzez zapłatę kary umownej. Kwoty pieniężne otrzymywane od Podwykonawcy oraz kwoty pieniężne przekazywane przez Wnioskodawczynię stanowią kary umowne, o których mowa w art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny. Noty obciążeniowe wystawiane przez Wnioskodawczynię zawierają następujące dane: wystawca noty, odbiorca noty, numer noty, data wystawienia noty, opis pozycji noty tj. przedmiot, przyczyna obciążenia, wysokość kary umownej, waluta, kurs wymiany waluty, termin i forma płatności, numer rachunku bankowego, wskazany jest również numer i data zlecenia na podstawie, którego doszło do obciążenia. W swoim przedsiębiorstwie Wnioskodawczyni prowadzi księgi rachunkowe nieprzerwanie od 1 stycznia 2011 r.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że skoro wystawione noty obciążeniowe związane są z nienależytym wykonaniem zobowiązania przez Podwykonawcę, któremu Wnioskodawczyni podzleciła wykonanie usługi transportowej, za którą odpowiadała przed klientem na mocy zawartej z nim umowy, to na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 updof, kwota wynikająca z wystawionej przez Zleceniodawcę noty obciążeniowej nie może stanowić dla Wnioskodawczyni kosztu uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 14 ust. 1 updof, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 4 updof, przychodem z działalności gospodarczej są również otrzymane kary umowne.

W myśl natomiast art. 14 ust. 3 pkt 3a updof, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Przy czym należy podkreślić, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w powołanym przepisie, konieczne jest by wydatek ten został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie został mu zwrócony. Dodatkowo należy zastrzec, że wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony. „Zwróconym innym wydatkiem” nie jest bowiem uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku. W związku z tak rozumianą wykładnią omawianego przepisu należy stwierdzić, że kwota otrzymana przez Wnioskodawczynię z tytułu zapłaty noty obciążeniowej przez Podwykonawcę jest tym samym wydatkiem (a nie takim samym wydatkiem), który został uprzednio poniesiony przez Wnioskodawczynię na zapłatę noty obciążeniowej, wystawionej przez Zleceniodawcę.

Skoro zatem zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 updof nota obciążeniowa wystawiona Wnioskodawczyni przez Zleceniodawcę nie może zostać zaliczona w ciężar kosztów podatkowych, to w tej części kwota otrzymana przez Wnioskodawczynię z tytułu noty obciążeniowej, zapłaconej przez Podwykonawcę, jako zwrot innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a updof, nie będzie stanowić przychodu z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.