INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 08 sierpnia 2011r. sygn. akt I SA/GL 9/11, wniosku z dnia 08 czerwca 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 14 czerwca 2010 r.), uzupełnionego w dniu 16 lutego 2012r, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w w/w wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dowody księgowe przechowywane w formie elektronicznej są prawidłowymi dowodami do udokumentowania przychodów i kosztów podatkowych Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2010r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy dowody księgowe przechowywane w formie elektronicznej są prawidłowymi dowodami do udokumentowania przychodów i kosztów podatkowych Spółki. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 06 lutego 2012 r. Znak IBPBI/2/423-1335/11/BG wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 16 lutego 2012 r.

W dniu 14 września 2010r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-793/10/BG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona w dniu 15 września 2010r. Pismem z dnia 21 września 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 29 września 2010 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 28 października 2010 r. Znak: IBPBI/2/423W-158/10/BG odmawiając zmiany w/w interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 29 października 2010r. Pismem z dnia 26 listopada 2010r. wniesiono skargę na w/w interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, pismem z dnia 31 grudnia 2010 r. Znak: IBPBI/2/4240-137/10/BG, IBRP/007-514/10 udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Następnie pismem z dnia 16 maja 2011r. Spółka celem doprecyzowania zarzutów zawartych w skardze złożyła pismo procesowe, na które tut. Organ udzielił odpowiedzi pismem z dnia 14 czerwca 2011 r. Znak: IBPBI/2/4240-137/10/BG. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 08 sierpnia 2011 r., sygn. akt I SA/GL 9/11 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. BKIP w dniu 14 listopada 2011r. W celu wykonania zaleceń zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, pismem z dnia 06 lutego 2012r. Znak: IBPBI/2/423-1335/11/BG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku z dnia 08 czerwca 2010 r. Uzupełnienia dokonano w dniu 16 lutego 2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest zarejestrowanym na potrzeby podatku od towarów i usług czynnym podatnikiem VAT. W ciągu miesiąca Spółka otrzymuje, jak również wystawia bardzo dużo faktur VAT, zarówno od, jak i na rzecz podmiotów krajowych, z innych krajów Unii Europejskiej i z państw trzecich, które to podmioty prowadzą działalność gospodarczą.

1. Obecnie Spółka zamierza skanować otrzymane od kontrahentów faktury i po zeskanowaniu utylizować ich formę papierową. Oryginały faktur przechowywane byłyby w formie elektronicznej w formacie zapewniającym ich pełną integralność i uniemożliwiającym jakąkolwiek ingerencję w ich treść (np. PDF). Możliwe byłoby również wydrukowanie faktur w każdym czasie, a treść wydruku w pełni odpowiadałaby treści pierwotnie otrzymanego dokumentu w formie papierowej. Tak samo Spółka zamierza postępować z fakturami korygującymi, notami korygującymi i duplikatami faktur i faktur korygujących.
2. Spółka zamierza także drukować tylko oryginały faktur wysyłane do jej kontrahentów, na rzecz których prowadzi sprzedaż. Natomiast kopie faktur przechowywane byłyby w formie elektronicznej w formacie zapewniającym ich pełną integralność, chroniącym przed jakąkolwiek ingerencją w treść faktury i umożliwiającym ich wydrukowanie w każdym czasie. Tak Samo Spółka zamierza postępować z fakturami korygującymi, notami korygującymi i duplikatami faktur oraz faktur korygujących.
3. Spółka zamierza także ewidencjonować i wykazywać swoje koszty oraz przychody na potrzeby podatku dochodowego w oparciu o dokumenty zakupowe i sprzedażowe przechowywane w sposób opisany w pkt 1 i 2 powyżej.
   
   

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 06 lutego 2012r. Znak IBPBI/2/423-1335/11/BG, ujętej w piśmie z dnia 13 lutego 2012r. Spółka wskazała, iż:

1. Dokumenty, o które Spółka pyta to faktury VAT, faktury VAT korekty, rachunki wystawione przez osoby niebędące podatnikami VAT, noty księgowe, noty korygujące, noty obciążeniowe, dokumenty celne takie jak SAD z importu, decyzje określające dług celny, pozostałe decyzje urzędowe określające zobowiązanie bądź powstałe nadpłaty.
2. Zdaniem Spółki, ww. dokumenty są dokumentami księgowymi w myśl przepisów o rachunkowości.
3. Spółka prosi o wydanie interpretacji według aktualnego stanu prawnego.
   
   

W związku z powyższym zadano m.in. pytanie czy Spółka może wykazywać fakt poniesienia kosztów uzyskania przychodów i rozpoznawać przychody na potrzeby podatku dochodowego w oparciu o dokumenty księgowe przechowywane w formie elektronicznej, w formacie zapewniającym ich pełną integralność i nienaruszalność ich treści oraz czytelność... (pytanie oznaczone we wniosku jako Nr 3)

Zdaniem Spółki, na potrzeby podatku dochodowego, w zakresie rozpoznawania przychodów i kosztów podatkowych możliwe jest opieranie się na dokumentach mających formę elektroniczną. Przepisy podatkowe nie wymagają bowiem, aby były do tego potrzebne dokumenty w formie papierowej. Powołując się ww. orzeczenia sądowe:

• wyrok WSA w Warszawie z dnia 08 kwietnia 2010r. (sygn. akt III SA/Wa 396/10),
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 03 listopada 2009r. (sygn. akt I FSK 1169/08),
• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 maja 2010r. (sygn. akt I FSK 1444/09),

należy stwierdzić, że podejścia w zakresie podatku dochodowego, jakie kształtuje się na gruncie podatku od towarów i usług, wymaga zasada spójności systemu podatkowego.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 14 września 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-793/10/BG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Spółka zaskarżyła, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach prawomocnym wyrokiem z dnia 08 sierpnia 2011 r., sygn. akt I SA/GL 9/11 uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wskazał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie jednak z przyczyn niewskazanych przez Skarżącą.

Zdaniem Sądu „W zakresie pytania trzeciego wnioskodawca wyjaśnił jedynie, że zamierza ewidencjonować i wykazywać swoje koszty oraz przychody na potrzeby podatku dochodowego w oparciu o dokumenty zakupowe i sprzedażowe przechowywane w sposób opisany tak samo jak w przypadku faktur VAT. Jako przepisy prawa podatkowego podlegające interpretacji w tej kwestii wskazano art. 12 i 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 14c Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe w pełnym zakresie (§ 1). W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 3). Zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest zatem wyrażenie oceny co do stanowiska wnioskodawcy, zaprezentowanego we wniosku. Wykonanie tego obowiązku zamyka się w zasadzie stwierdzeniem: "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". W razie negatywnej oceny stanowiska strony niezbędnym jest wskazanie w interpretacji stanowiska, które organ uznaje za prawidłowe oraz uzasadnienia prawnego tego stanowiska.

Na tle tych przepisów zauważyć wypada, że pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zawierająca ocenę prawną stanowiska pytającego wraz z uzasadnieniem prawnym, musi być na tyle konkretna, aby podatnik mógł się do niej zastosować. Niezbędne jest zatem, aby z interpretacji wynikała wyraźna odpowiedź na zadane przez podatnika pytanie, a zaprezentowane przez organ stanowisko poparte było jednoznacznym i czytelnym dla adresata uzasadnieniem prawnym.

Zdaniem Sądu „Z treści zacytowanych w interpretacji przepisów tj. art. 20 i 21 ustawy o rachunkowości wynika w sposób oczywisty, iż pojęcie " dokumenty księgowe" czy też "dowody księgowe" obejmuje szereg dokumentów źródłowych potwierdzających zdarzenia gospodarcze, mogących stanowić podstawę zapisów w księgach rachunkowych. Jest to pojęcie znacznie szersze od pojęcia "faktury, noty", które stanowią tylko jeden z rodzajów dokumentów odzwierciedlających operacje gospodarcze.(…). W kwestii dotyczącej przechowywania faktur VAT Dyrektor Izby Skarbowej wydał odrębną interpretację.

Ponadto Sąd podkreślił, „iż w przypadku lakonicznego przedstawienia przez wnioskodawcę stanu faktycznego, jak to miało miejsce w analizowanej sprawie, organ podatkowy nie może pozostać bierny i ma obowiązek wezwać podatnika do uzupełnienia wniosku poprzez udzielenie niezbędnych dla rozstrzygnięcia informacji. Podstawa prawna do takiego wezwania wynika w sposób jednoznaczny z art. 14h w zw. z art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej. To na organie spoczywa obowiązek dokonania oceny, czy stan faktyczny został przedstawiony przez stronę wyczerpująco, czy też nie. (tak też: WSA w Opolu w wyroku z dnia 16 kwietnia 2007r., sygn. akt I SA/Op 348/06, WSA w Łodzi w wyroku z dnia 29 września 2009 r., sygn. akt I SA/Łd 317/09).”

Mając na uwadze powyższe prawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z dnia z dnia 08 czerwca 2010r. stwierdza, co następuje:

Na wstępie należy zauważyć, iż przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm.), nie określają zasad dokumentowania zdarzeń gospodarczych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Tymi odrębnymi przepisami jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U z 2009r. Nr 152 poz. 1223 ze zm.), która w art. 20 ust. 2 tej ustawy stwierdza, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej zwane „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.
   
   

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 Ordynacji podatkowej, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Odnosząc się do faktur i ich korekt należy stwierdzić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji „faktury”, a zatem kierując się dyrektywami stosowania wykładni systemowej zewnętrznej należy sięgnąć do uregulowań dot. zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Zasady przechowywania faktur VAT regulują przepisy rozdziału 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

W myśl § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Natomiast § 19 ust. 2 cyt. powołanego wyżej rozporządzenia wskazuje, że przepisu ust. 1 nie stosuje się do faktur i faktur korygujących przesyłanych w formie elektronicznej. W przypadku tych faktur sprzedawca przesyła je, w tym udostępnia, nabywcy, zachowując je jednocześnie w swojej dokumentacji.

Stosownie do § 21 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy są obowiązani przechowywać faktury oraz faktury korygujące, a także duplikaty tych dokumentów, do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z § 21 ust. 2 ww. rozporządzenia, podatnicy przechowują faktury, faktury korygujące, a także duplikaty tych dokumentów, w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający:

1. autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego;
2. łatwe ich odszukanie;
3. organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej umożliwiający tym organom również przetwarzanie danych w nich zawartych.
   
   

Autentyczność pochodzenia, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury (§ 21 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Natomiast, integralność treści, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura (ust. 4 ww. § 21).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza skanować otrzymane od kontrahentów faktury i po zeskanowaniu utylizować ich formę papierową. Oryginały faktur przechowywane byłyby w formie elektronicznej w formacie zapewniającym ich pełną integralność i uniemożliwiającym jakąkolwiek ingerencję w ich treść (np. PDF). Możliwe będzie również wydrukowanie faktur w każdym czasie, a treść wydruku w pełni odpowiadałaby treści pierwotnie otrzymanego dokumentu w formie papierowej. Tak samo Spółka zamierza postępować z fakturami korygującymi, notami korygującymi i duplikatami faktur i faktur korygujących. Ponadto Spółka zamierza także drukować tylko oryginały faktur wysyłane do jej kontrahentów, na rzecz których prowadzi sprzedaż. Natomiast kopie faktur przechowywane byłyby w formie elektronicznej w formacie zapewniającym ich pełną integralność, chroniącym przed jakąkolwiek ingerencją w treść faktury i umożliwiającym ich wydrukowanie w każdym czasie. Tak Samo Spółka zamierza postępować z fakturami korygującymi, notami korygującymi i duplikatami faktur oraz faktur korygujących. Ponadto Spółka wskazała również iż zamierza przechowywać w formie elektronicznej także inne dokumenty tj. rachunki wystawione przez osoby niebędące podatnikami VAT, noty księgowe, noty korygujące, noty obciążeniowe, dokumenty celne takie jak SAD z importu, decyzje określające dług celny, pozostałe decyzje urzędowe określające zobowiązanie bądź powstałe nadpłaty.

W świetle powyższego jeżeli w istocie prowadzony przez Wnioskodawcę komputerowy system przechowywania faktur, faktur korygujących, not korygujących i duplikatów tych faktur gwarantuje autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność od momentu ich wystawienia do czasu upływu przedawnienia zobowiązania podatkowego jak również łatwość ich odszukania oraz dostęp do tych faktur za pomocą środków elektronicznych organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, to zgodnie z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, Wnioskodawca może przechowywać faktury i faktury korygujące i ich duplikaty w formie elektronicznej, mimo że oryginały będą miały postać papierową. Zatem dokumenty te stanowią podstawę do wykazywania przez Spółkę przychodów podatkowych i ujmowania kosztów uzyskania tych przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Odnosząc się do pozostałych dokumentów (tj. rachunki wystawione przez osoby niebędące podatnikami VAT, noty księgowe, noty korygujące, noty obciążeniowe, dokumenty celne, decyzje określające dług celny, pozostałe decyzje urzędowe), które przechowywane będą w formie elektronicznej, stwierdzić należy iż jeżeli dokumenty te będą spełniały warunki do uznania je za dokumenty księgowe w świetle ustawy o rachunkowości, to również stanowią one prawidłowe dowody do udokumentowania przychodów i kosztów Spółki dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.