Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.385.2017.1.JK
z 4 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2017 r. (data wpływu 8 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym w dniu 25 września 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na parkingach zlokalizowanych w pasie drogowym, w zakresie obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z inwestycją polegającą na przebudowie placu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów na parkingach zlokalizowanych w pasie drogowym, w zakresie obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z inwestycją polegającą na przebudowie placu. Wniosek uzupełniono w dniu 25 września 2017 r. o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina na podstawie art. 13b ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.) zamierza wprowadzić strefę płatnego parkowania, zlokalizowaną na rynku miasta, tj. placu X. W tym celu podjęta zostanie przez Radę Miejską stosowna uchwała. Z tego tytułu pobierane będą, zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, opłaty. Strefa płatnego parkowania obsługiwana będzie przez parkomat. Parkomat służyć będzie do poboru jednorazowej opłaty za parkowanie w wyznaczonej strefie, natomiast pozostałe opłaty określone w uchwale np.: miesięczna opłata abonamentowa, uiszczane będą przelewem na rachunek bankowy Gminy.

Plac X zaliczony został do kategorii dróg gminnych zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 23 kwietnia 2007 roku. Pobierane opłaty stanowić będą dochód Gminy, o którym mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870 z późn. zm.).

Gmina na podstawie umowy z dnia 24 listopada 2014 r. realizuje zadanie polegające na przebudowie placu X wraz z przebudową ulicy Y w ramach zadań inwestycyjnych pod nazwą „Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (plac X)”. Planowy termin zakończenia prac przewidziany jest na listopad 2017 roku. Po zakończeniu inwestycji, nakłady poniesione w ramach zadania – „Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (plac X)” podwyższą wartość środka trwałego pod nazwą „Plac X”. Gmina w czasie realizacji wyżej wymienionej inwestycji nie dokonywała obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy dochody uzyskane z opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania zlokalizowanej na placu X, który zaliczony został do kategorii dróg gminnych będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. Czy będzie istniał obowiązek ewidencjonowania obrotu z tytułu pobieranych opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania przy zastosowaniu kas rejestrujących?
3. Czy gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy realizacji inwestycji związanej z przebudową placu X w ramach zadania inwestycyjnego „Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (plac X)”? Jeśli tak to czy poprzez korektę na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, czy też na podstawie art. 91 ust. 7a wskazanej ustawy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Gmina uważa, że dochody uzyskane z opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania zlokalizowanej na placu X, który został zaliczony do kategorii dróg gminnych nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów usług. W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty.

W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym). Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

• krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,
• wojewódzkich – zarząd województwa,
• powiatowych – zarząd powiatu,
• gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
  
  

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tę pobiera się, zgodnie z art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych, za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

Natomiast art. 13b ust. 3 i 4 ustawy o drogach publicznych, nakłada na radę gminy (radę miasta) obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych, zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy. Natomiast zgodnie z podanym wyżej przepisem art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych, wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym wynikają z wykonywania władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870, z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Zatem pobieranie przez gminę opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania mieścić się będzie w zakresie wykonywania zadań własnych gminy a więc, jako daniny publiczne nie będą podlegać przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 2.

W związku z tym, iż pobieranie opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania nie będzie podlegać przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, gmina nie będzie miała obowiązku ich ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Ad. 3.

Gminie nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy realizacji inwestycji związanej z przebudową placu X w ramach zadania inwestycyjnego „Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (plac X”), gdyż zakupione towary i usługi nie będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Pobierane opłaty parkingowe nie będą opodatkowane podatkiem VAT, gdyż nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w sytuacji, gdyby wyżej wymienione opłaty podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, gminie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego przy realizacji inwestycji polegającej na przebudowie placu X. W tej sytuacji gmina mogłaby dokonać odliczenia poprzez korektę na podstawie art. 91 ust. 7a ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, że w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 ustawy o drogach publicznych – zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5, 5a i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
3. powiatowych – zarząd powiatu;
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Zarządca drogi, o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca (art. 21 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 – zgodnie z art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych – pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o drogach publicznych, użyte w ustawie określenia oznaczają:

1. pas drogowy – wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą;
2. droga – budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym
   
   

Art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych, rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania.

Na podstawie art. 13b ust. 4 ustawy o drogach publicznych – rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania:

1. ustala wysokość opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, z tym że opłata za pierwszą godzinę postoju pojazdu samochodowego nie może przekraczać 3 zł;
2. może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi;
3. określa sposób pobierania opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1.
   
   

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku – zarządca drogi.

Zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych, rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi dochód gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870, z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa oraz banków państwowych, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Z opisu sprawy wynika, ze Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina na podstawie art. 13b ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych zamierza wprowadzić strefę płatnego parkowania, zlokalizowaną na rynku miasta, tj. placu X. W tym celu podjęta zostanie przez Radę Miejską stosowna uchwała. Z tego tytułu pobierane będą, zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, opłaty. Strefa płatnego parkowania obsługiwana będzie przez parkomat. Parkomat służyć będzie do poboru jednorazowej opłaty za parkowanie w wyznaczonej strefie, natomiast pozostałe opłaty określone w uchwale np.: miesięczna opłata abonamentowa, uiszczane będą przelewem na rachunek bankowy Gminy.

Plac X zaliczony został do kategorii dróg gminnych zgodnie z Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 23 kwietnia 2007 roku. Pobierane opłaty stanowić będą dochód Gminy, o którym mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy o finansach publicznych.

Gmina realizuje zadanie polegające na przebudowie placu X wraz z przebudową ulicy Y w ramach zadań inwestycyjnych pod nazwą „Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (plac X)” oraz Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (...)”. Planowy termin zakończenia prac przewidziany jest na listopad 2017 roku. Po zakończeniu inwestycji, nakłady poniesione w ramach zadania – „Rewitalizacja placów i dróg staromiejskich (plac X)” podwyższą wartość środka trwałego pod nazwą „Plac X”. Gmina w czasie realizacji wyżej wymienionej inwestycji nie dokonywała obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności dotyczą kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług pobieranych przez niego opłat parkingowych.

Jak wynika z powyższego, Gmina korzystając z przysługujących jej uprawnień administruje parkingami, w tym pobiera opłaty parkingowe za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w pasie drogowym dróg publicznych wykonuje czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (przepisami ustawy o drogach publicznych). W konsekwencji, Wnioskodawca, który wykonuje te czynności jako organ władzy publicznej, nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji ww. opłaty pobierane przez Wnioskodawcę nie podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, dochody uzyskane z opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania zlokalizowanej na placu X, który zaliczony został do kategorii dróg gminnych nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Gminy w dalszej części dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego przy realizacji przedmiotowej inwestycji, a jeśli tak to na podstawie jakich przepisów.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Podstawowym warunkiem, którego spełnienie należy analizować w aspekcie prawa do odliczenia podatku VAT, jest związek dokonywanych nabyć towarów i usług ze sprzedażą uprawniającą do dokonywania takiego odliczenia, czyli sprzedażą generującą podatek należny. W omawianej sprawie związek taki nie występuje. Z opisu sprawy wynika, że Gmina w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji nie nabywa towarów i usług w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym dokonując zakupów nie działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem, Gmina nie będzie miała prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wydatków poniesionych na realizację planowanej operacji polegającej na przebudowie placu X wraz z przebudową ulicy Y.

Tym samym, pytanie w części dotyczącej odliczenia poprzez korektę na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, czy też na podstawie art. 91 ust. 7a wskazanej ustawy – stało się bezzasadne.

Mając więc na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z realizacją przedmiotowej inwestycji nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabywanych towarów i usług związanych z jej realizacją.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Gminy dotyczą obowiązku ewidencjonowania obrotu z tytułu pobieranych opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z treści art. 111 ust. 1 ustawy, który stanowi, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zgodnie z art. 111 ust. 1a ustawy do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Powyższe przepisy określają generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Przez sprzedaż należy rozumieć, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak już wskazano wyżej opłata za parkowanie na drodze publicznej w strefie płatnego parkowania ma charakter publicznoprawny, a nie cywilnoprawny, a ich wysokość jest ściśle określona w przepisach prawa. Dlatego też uznać należy, że pobierana opłata za parkowanie, stanowiąca należność Gminy, nie jest objęta przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, tym samym nie spełnia definicji sprzedaży co oznacza, że nie podlega obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Dlatego też, należności z tytułu opłaty za parkowanie na drodze publicznej w strefie płatnego parkowania, jako niestanowiącej – w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – sprzedaży, o której mowa w art. 2 pkt 22 ustawy, Wnioskodawca nie ma obowiązku ewidencjonować przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej opłaty targowej należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.