Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.217.2017.2.MR
z 4 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 3 sierpnia 2017 r. (data wpływu 9 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowani prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, w ramach której świadczą usługi gastronomiczne (bar z obiadami domowymi). Spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Kilka razy w tygodniu, Zainteresowani dokonują zakupu produktów spożywczych niezbędnych w prowadzonej działalności gospodarczej. Zainteresowani zakupują potrzebny towar w sieciach handlowych takich jak sp. z o.o., spółka akcyjna, innych hurtowniach spożywczych, a także u lokalnych dostawców, oferujących sezonowe towary. Wybór podmiotu, u którego zostaną zakupione towary uzależniony jest od oferowanych warunków, tj. ceny za produkt, warunków dostawy, ilości zamawianego towaru. Ze względu na ww. czynniki Zainteresowani z żadnym z wymienionych podmiotów nie mają podpisanych umów o współpracy/ umów ramowych. Zamiarem Zainteresowanych nie jest bowiem zaopatrywanie się wyłącznie u jednego podmiotu, na z góry określonych warunkach, lecz pozyskanie towaru zgodnie z rachunkiem ekonomicznym, tj. po najniżej cenie, w najlepszej jakości i z dogodnymi warunkami dostawy. W ocenie Zainteresowanych porównywanie ofert i promocji w sieciach handlowych i u zwykłych dostawców pozwala na skuteczną optymalizację kosztów. Zawarcie długookresowej umowy z jednym podmiotem, w przypadku prowadzenia baru z obiadami, praktycznie uniemożliwi korzystanie z promocji oferowanych przez innych dostawców, bowiem Zainteresowani będą wtedy zobowiązani do zakupu konkretnej ilości towaru. Ponadto z uwagi na specyfikę branży gastronomicznej oraz fakt, iż produkty spożywcze ulegają szybkiemu zepsuciu, Zainteresowani nie mają możliwości robienia znacznych zapasów i zmuszeni są do uzupełniania braku towarów na bieżąco. W związku z powyższym wartość poszczególnych rachunków i faktur nie przekracza kwoty 15.000,00 zł. Wskazać jednak należy, iż Zainteresowani dokonują zakupów tych samych produktów z dużą częstotliwością (kilka razy w tygodniu), tym samym miesięczna suma obrotów z poszczególnymi dostawcami może przekraczać kwotę 15.000,00 zł. Jednakże podkreślić należy, iż uzależnione jest to w znacznej mierze od tego, czy w danym miesiącu inni dostawcy nie oferowali korzystniejszych warunków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłacone gotówką wydatki, o których mowa w stanie faktycznym, można uznać za koszty uzyskania przychodów w przypadku, gdy kwoty wynikające z poszczególnych faktur nie przekraczają 15.000,00 zł, ale miesięczny obrót dokonany z jednym kontrahentem przekracza tę kwotę?

Zdaniem Zainteresowanych, opisane w stanie faktycznym wydatki, pomimo iż zostały opłacone gotówką, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów, bowiem nie przekraczają ustawowego limitu 15.000,00 zł. Zakupy dokonywane przez Zainteresowanych stanowią bowiem jednorazowe, oddzielne i niezależne od siebie transakcje. W świetle powyższego niezasadnym byłoby sumowanie kwot wynikających z faktur wystawionych przez jednego kontrahenta.

Zgodnie z art. 22 u.s.d.g. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, wartość jednorazowej transakcji u Zainteresowanych nie przekracza kwoty 15.000 zł. Podkreślić należy, iż warunki w jakich Zainteresowani dokonują zakupu towarów od kontrahentów, świadczą o tym, iż każdy zakup, dokumentowany oddzielną fakturą VAT będzie stanowił oddzielną transakcję. Zainteresowani nie zawierają bowiem ze swoimi kontrahentami żadnych umów o stałej współpracy, czy też umów ramowych. Decyzja o zakupie danego produktu nie wynika z żadnych porozumień, lecz jedynie warunków jakie w danym dniu oferuje dany sprzedawca. Zainteresowani, porównując ceny danego produktu u większości dostępnych im dostawców, każdorazowo wybierają tego kontrahenta, który w danym dniu przedstawi najlepszą cenę na dany produkt. Ponadto wskazać należy, iż zakup towaru uzależniony jest od zapotrzebowania Zainteresowanych w danym dniu, a nie od limitów narzuconych w ramach jakiejkolwiek współpracy. Zainteresowani kupują tyle towaru, ile aktualnie jest niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. Co więcej mogą zdarzyć się sytuacje, iż w tym samym dniu, ten sam towar zostanie zakupiony w części u jednego dostawcy, a w części u innego. Powyższe uzależnione jest od oferowanych cen, dziennego zapotrzebowania na dany towar, warunków dostawy, czy konieczności pozyskania towaru w bardzo krótkim czasie. Fakt, iż Zainteresowani jednego dnia zakupują towar w jednej z sieci handlowych, czy u lokalnego dostawy nie oznacza, iż zamierzają oni współpracować z tym konkretnym dostawcą. Wskazać również należy, iż w przypadku, gdy na lokalnym rynku pojawia się nowy dostawca, Zainteresowani biorą pod uwagę również jego ofertę. Zamiarem Zainteresowanych jest więc pozyskanie towaru z uwzględnieniem jak najlepszych warunków ekonomicznych, a nie nawiązanie trwałej współpracy z jednym dostawcą. Możliwa jest również sytuacja, w której to Zainteresowani zakupią towar u jednego dostawcy, natomiast później przez długi okres czasu nie będą dokonywali żadnych zakupów u tego kontrahenta.

Zdaniem Zainteresowanych, każdy zakup towaru będzie stanowił oddzielną transakcję. Zgodnie ze znaczeniem zawartym w Słowniku Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl) transakcja to operacja handlowa dotycząca kupna sprzedaży towarów lub usług lub umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług lub zawarcie takiej umowy. Tak rozumiane pojęcie transakcji ma zatem charakter zbliżony do pojęcia zamówienia. Podkreślić bowiem należy, iż Zainteresowani nie zawierają z dostawcami żadnych umów o stałej współpracy, ani umów podobnych. Jedyną zawartą umową jest ustna umowa sprzedaży towaru zawierana w momencie zakupu towaru w danym dniu. Zatem stwierdzić należy, iż opisane w niniejszym wniosku zakupy towaru każdorazowo spełniają definicję transakcji. Każdy jednorazowy zakup towaru, na który Zainteresowani otrzymają fakturę, będzie stanowił osobne zlecenie, w wyniku którego dojdzie do zawarcia odrębnej ustnej umowy. Podkreślić należy, iż jak wskazał Minister Rozwoju i Finansów w odpowiedzi z dnia 8 lutego 2017 r., nr DD6.054.5.2017 na interpelację nr 9279 w sprawie wyjaśnienia wątpliwości dotyczących znowelizowanych przepisów o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustawy podatku dochodowym, w zakresie określenia limitów płatności gotówkowych „przez transakcję należy rozumieć taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonywaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność.(...). O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych.(...) jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami”. W powyższych wyjaśnieniach mowa jest o wartości określonej w umowie między przedsiębiorcami. W tym miejscu podkreślić należy, iż Zainteresowani każdorazowo dokonując zakupu towaru zawierają odrębną umowę sprzedaży i to wartość tej konkretnej pojedynczej umowy powinna być brana pod uwagę przy określaniu, czy przekroczono limit 15.000,00 zł. Tezę taką potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 13 stycznia 2017 r., nr 0461-ITPB1.4511.971.2016.1.MR, wskazując iż „Skoro działalność gospodarcza to - ni mniej ni więcej - tylko realizacja szeregu umów zawieranych, zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (...) i wykonywanych w celach zarobkowych w warunkach zorganizowania i ciągłości, stąd przez pojęcie „Transakcji” należałoby rozumieć umowę, której przedmiotem jest odpłatne świadczenie usług/ dostaw towarów i umowa ta jest zawierana między przedsiębiorcami. Takie rozumienie pojęcia „transakcja” znajduje swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (...), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi (...). Jeżeli zatem płatność dotyczy czynności kupna - sprzedaży, na którą wystawiona jest faktura, to rzeczywiście w przypadku gdy nie przekracza ona limitu 15 000 zł może być zrealizowana gotówką.(...) W sytuacji więc, w której Wnioskodawca - nie zawierając wcześniej umowy handlowej z kontrahentem - dokonywał będzie zakupu towarów, a każda z faktur dokumentujących pojedynczą (osobną, odrębną) transakcję nie przekroczy wartości 15 000 zł wówczas nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 22 p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odrębne transakcje nie podlegają w takich warunkach sumowaniu”. W ocenie Zainteresowanych powyższa analiza wskazuje, iż świadczenie wykonywane na podstawie różnych zamówień i w związku z tym w ramach różnych umów będą klasyfikowane jako odrębne transakcje.

Ponadto wskazać należy, iż ustawodawca w art. 22 ust. 1 u.s.d.g. wskazuje na „jednorazową wartość transakcji”, a nie jak w przypadku ustawy o VAT „jednolitej wartości transakcji”. Zakładając więc racjonalność ustawodawcy, przyjąć należy, iż w świetle takiego zapisu brak jest podstaw do tego aby sumować transakcje zawierane przez Zainteresowanych nawet w przypadku, gdy dotyczą one tego samego kontrahenta.

Podkreślić również należy, iż Zainteresowani nie są w stanie dokładnie określić ile razy w ciągu miesiąca dokonają zakupów u danego dostawcy ani jaką kwotę uiszczą na rzecz swojego dostawcy z tytułu zapłaty za wszystkie wystawione faktury z tytułu wszystkich umów sprzedaży. Cena towaru nie jest ustalona z góry w umowie, lecz wynika z cen obowiązujących w dniu zakupu oraz ilości towaru jaką zdecydują się zakupić Zainteresowani. Ze względu na fakt, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie ma możliwości wcześniejszego określenia ani ilości zawartych w miesiącu transakcji z danym kontrahentem, ani też ceny za jaką Zainteresowani kupią towar w danym dniu, niezasadnym jest sumowanie wszystkich kwot wynikających z każdej, odrębnie zawieranej w danym miesiącu umowy sprzedaży. Ponadto za traktowaniem każdego zakupu jako odrębnej transakcji przemawia fakt, iż Zainteresowani nigdy nie gwarantują swoim dostawcom, że będą nabywali towar właśnie od nich. Decyzja o zakupie towaru każdorazowo uzależniona jest od warunków jakie mogą zaoferować wszyscy dostawcy dostępni na lokalnym rynku.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż wydatki, o których mowa w stanie faktycznym mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu nawet w przypadku, gdy faktury zostaną opłacone gotówką, bowiem kwota poszczególnych transakcji nie przekroczy wartości 15.000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Według art. 8 ust. 1 ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 22p ust. 1 ustawy podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Wskazać należy, że art. 22p ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dodany został przez art. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2016 r., poz. 780), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Ma on zastosowanie do płatności dokonywanych w roku podatkowym rozpoczynającym się po dniu 31 grudnia 2016 r. z wyłączeniem wynikającym z art. 4 ust. 2 i ust. 3 ww. ustawy zmieniającej.

W ustępie 2 cytowanego powyżej artykułu 22p wskazano, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

• w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1829), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15.000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15.000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość – kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł.

Ponieważ adresatem normy prawnej jest przedsiębiorca dokonujący i przyjmujący płatności związane z działalnością gospodarczą, w pierwszej kolejności należałoby sięgnąć do definicji działalności gospodarczej i przedsiębiorcy zawartych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Jak z powyższego wynika przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadająca wynikającą z przepisów prawnych zdolność prawną („ułomne osoby prawne”) wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą jak również poszczególni wspólnicy spółki cywilnej. Status taki przyznawany jest również spółkom kapitałowym w organizacji (spółce z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółce akcyjnej).

Przepisy podatkowe, określające konsekwencje nieprzestrzegania normy wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej na gruncie ustawy podatkowej odwołują się wprost do nomenklatury stosowanej w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, także w zakresie rozumienia pojęcia „transakcja”.

Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), natomiast można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych umów (transakcji) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. Trzeba przy tym podkreślić, że art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie wprowadza czasowego ograniczenia okresu sumowania wielu płatności, składających się na pojedynczą transakcję. Może się zatem okazać, że jedna transakcja obejmuje transfery pieniężne dokonane w ciągu kilku lat (np. w przypadku zawarcia umowy realizowanej etapami, takiej jak umowa wdrożeniowa, czy umowa o roboty budowlane).

W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że jednorazowa wartość transakcji będzie odnosiła się do wartości poszczególnych zakupów. Jeżeli zatem każda z faktur dokumentujących pojedynczą transakcję nie przekroczy wartości 15 000 zł, wówczas nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego, gdy wartość poszczególnych zakupów nie będzie przekraczała kwoty 15 000 zł, to Wnioskodawca jako wspólnik spółki jawnej może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów – z uwzględnieniem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wartość takiej transakcji dokonywanej bez pośrednictwa rachunku płatniczego, stosownie do jego udziału w zysku tej spółki.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.