Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.80.2017.2.PK
z 2 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 lipca 2017 r. (data wpływu 21 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z 29 sierpnia 2017 r. data wpływu 11 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaconej premii pieniężnej oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wypłaconej premii pieniężnej oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 29 sierpnia 2017 r. (data wpływu 11 września 2017r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 23 sierpnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.80.2017.1.PK, 0111-KBIB1-3.4010.211.2017.1.BM.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe oraz stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spotka) jest producentem szyb samochodowych oraz czynnym podatnikiem VAT i podatnikiem CIT w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy handlowe o współpracę z podatnikami podatku od wartości dodanej, posiadającymi siedziby w innych niż Polska państwach Unii Europejskiej i nieposiadającymi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, którzy potencjalnie mogą być kluczowymi partnerami biznesowymi Spółki (dalej: Kontrahenci lub pojedynczo: Kontrahent). Przedmiotowe umowy dotyczą zasad i warunków sprzedaży towarów na rzecz Kontrahentów.

Z uwagi na znaczną konkurencję panującą w branży motoryzacyjnej, w wyniku negocjacji ww. umów, Spółka zobowiązuje się wypłacić wybranym Kontrahentom jednorazową kwotę (tzw. „upfront fee”), stanowiącą bezzwrotną zachętę do nabywania produktów Wnioskodawcy na warunkach współpracy ustalonych w umowach. Przedmiotowa płatność zostaje przekazana Kontrahentowi przed dokonaniem przez niego pierwszego zamówienia. Wysokość opłaty nie jest uzależniona od rzeczywiście zrealizowanego obrotu z danym Kontrahentem w przyszłości.

Zgodnie z ustaleniami stron transakcji, dokonanie przedmiotowej opłaty jest warunkiem koniecznym do rozpoczęcia współpracy.

Wnioskodawca i Kontrahent każdorazowo zawierają porozumienie, które reguluje ogólne postanowienia dotyczące wypłaty „upfront fee”.

Stosownie do postanowień zawartych w porozumieniu, przedmiotowa opłata może zostać udokumentowana fakturą, tzw. credit notą lub innym dokumentem wystawionym przez Kontrahenta zgodnie z odpowiednimi przepisami kraju, w którym ma on siedzibę i w którym jest zarejestrowany dla celów podatku od wartości dodanej.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

W ocenie Spółki wypłata kwoty „upfront fee” kontrahentowi w zamian za jego gotowość do:

• zaakceptowania warunków Spółki i rozpoczęcia z nią współpracy na zasadach ustalonych w zawartych kontraktach handlowych oraz
• powstrzymania się od zerwania umów ze Spółką (bądź negocjowania mniej korzystnych dla Spółki warunków współpracy) i szukania innych dostawców oferowanych produktów

-ma na celu zagwarantowanie realizacji przez Spółkę dostaw na jego rzecz i przyczynia się do nawiązania stałej, długoterminowej współpracy pomiędzy podmiotami.

Zdaniem Spółki, powyższe powinno przyczynić się do zwiększenia sprzedaży towarów przez Spółkę, która to będzie podlegała opodatkowaniu VAT (na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT).

W konsekwencji, w opinii Spółki, pomiędzy czynnościami wykonywanymi przez kontrahenta w zamian za wynagrodzenie w postaci „.upfront fee”, a czynnościami opodatkowanymi dokonywanymi przez Spółkę będzie istniał związek (efektem działań stron jest bowiem nawiązanie współpracy handlowej pomiędzy podmiotami i rozpoczęcie przez Spółkę realizacji dostaw wytwarzanych przez nią produktów na rzecz kontrahenta).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy kwota należna Kontrahentowi, wypłacana przez Wnioskodawcę przed rozpoczęciem współpracy (tzw. „upfront fee”) stanowi wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT i w konsekwencji Spółka powinna rozpoznać import usług z tego tytułu?
2. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, czy Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z tej transakcji w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do importowanych usług powstał obowiązek podatkowy (tj. w rozliczeniu za okres, w którym Kontrahent i Spółka zawrą stosowne porozumienie), pod warunkiem, że uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tej transakcji w deklaracji podatkowej za ten okres (nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym strony zawrą porozumienie)?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Kwota należna Kontrahentowi, wypłacana przez Wnioskodawcę przed rozpoczęciem współpracy (tzw. „upfront fee”) stanowi wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT i w konsekwencji Spółka powinna rozpoznać import usług z tego tytułu.
2. Spółka będzie uprawniona do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z tej transakcji w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do importowanych usług powstał obowiązek podatkowy (tj. w rozliczeniu za okres, w którym Kontrahent i Spółka zawrą stosowne porozumienie), pod warunkiem, że uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tej transakcji w deklaracji podatkowej za ten okres (nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym strony zawrą porozumienie).
   
   

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1

Zachowanie Kontrahenta jako czynność opodatkowana VAT

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2004 nr 54 poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju rozumie się w szczególności przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, odpłatne świadczenie usług to m.in. każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W świetle powyższego, należy zauważyć, iż pojęcie „świadczenia usług” ma charakter uzupełniający wobec dostawy towarów i zostało zdefiniowane dla celów VAT bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług świadczy bowiem o tym, że intencją ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem każdej transakcji dokonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów. Zatem analizowany przepis jest przejawem zasady powszechności opodatkowania.

Również z treści art. 24 ust. 1 oraz art. 25 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm., dalej: Dyrektywa VAT), których implementację w ustawie o VAT stanowi właśnie art. 8 ust. 1, wynika, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów, a jednocześnie definicją świadczenia usług objęte jest również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W konsekwencji, za świadczenie usług można uznać każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego. Nie jest przy tym konieczne, aby polegało ono na faktycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu aktywnych działań. Na zachowanie to może się bowiem składać zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Powyższe zgodne jest z poglądem prezentowanym w doktrynie, zgodnie z którym „Z ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, „świadczenie” zaś to - według niego - obowiązek wykonania, przekazania czegoś. Wskazywałoby to, że przez „świadczenie” należy rozumieć wyłącznie działanie aktywne. Wykładnia taka jest jednak nieuprawniona w świetle ogólnych zasad konstrukcyjnych podatku (w tym przede wszystkim powszechności opodatkowania), jak również dalszych przepisów ustawy”.

Przedstawione stanowisko pozostaje także w zgodzie z zasadami prawa cywilnego wyrażonymi w art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), stosownie do których świadczenie może polegać zarówno na działaniu, jak i na powstrzymywaniu się od działania.

W tym miejscu należy jednak wyraźnie zaznaczyć, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności może zostać uznane za świadczenie usług w świetle ustawy o VAT. W celu klasyfikacji, czy dana czynność lub też brak podjęcia działania stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT, należy dokonać analizy przedmiotowej transakcji w kontekście ogólnych zasad konstrukcyjnych systemu VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów.

I tak, zgodnie z doktryną podatkową oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), aby dane świadczenie (zarówno polegające na działaniu jak i na powstrzymywaniu się od działania) mogło być uznane za czynność opodatkowaną VAT muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. świadczenie musi mieć charakter odpłatny, czyli odbywać się za wynagrodzeniem;
2. świadczenie musi wynikać z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego;
3. musi istnieć konkretny podmiot, bezpośredni beneficjent świadczenia odnoszący z jego tytułu (choćby potencjalną) korzyść.
   
   

Przenosząc powyższe na grunt analizowanej sprawy Spółka pragnie wskazać, iż jej zdaniem kwota należna Kontrahentom wypłacana przez Wnioskodawcę przed rozpoczęciem współpracy (tzw. „upfront fee”), stanowi wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, ponieważ w analizowanej sytuacji zostały spełnione wszystkie wymienione powyżej warunki determinujące możliwość zakwalifikowania zachowania Kontrahenta jako świadczenia usługi.

Jak bowiem wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, w rezultacie negocjacji warunków umów o współpracę dochodzi do zawiązania nowego, niezależnego stosunku zobowiązaniowego (odzwierciedlonego w zawieranym porozumieniu), zgodnie z którym Kontrahent w zamian za jednorazową kwotę pieniężną (tzw. „upfront fee”), jest skłonny zaakceptować warunki Spółki i rozpocząć z nią współpracę na zasadach ustalonych w zawartych kontraktach handlowych. Co więcej, w konsekwencji otrzymania przedmiotowego wynagrodzenia Kontrahent powstrzymuje się także od zerwania umów ze Spółką (bądź negocjowania mniej korzystnych dla Spółki warunków współpracy) oraz szukania innych dostawców oferowanych produktów. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy kwota, którą ma otrzymać Kontrahent od Spółki jest ściśle związana z jego określonym zachowaniem. W analizowanej sprawie wystąpi zatem element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność „upfront fee” stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczenia przez niego usługi.

Należy ponadto zauważyć, że celem wypłaty „upfront fee” jest zachęcenie Kontrahenta do nabywania towarów Spółki i tym samym - umożliwienie Spółce osiągnięcia przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż Kontrahenci będą potencjalnie kluczowymi partnerami biznesowymi Spółki i ich strata może wiązać się z poważnymi konsekwencjami finansowymi po jej stronie, jak również z koniecznością ponoszenia dodatkowych kosztów związanych z szukaniem przez nią nowych klientów. Dlatego też Spółce zależy na tym, aby Kontrahenci zachowali się w określony sposób - zaakceptowali warunki umów i rozpoczęli z nią współpracę.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, iż Spółka jest beneficjentem przedmiotowego świadczenia, gdyż w jego wyniku może osiągnąć wymierne korzyści - w szczególności uzyskać przychód ze sprzedaży towarów na rzecz Kontrahentów (nabywanych przez nich na podstawie zaakceptowanych umów o współpracę), jak również nie będzie zmuszona do ponoszenia wydatków związanych z pozyskaniem nowych klientów.

Stanowisko organów podatkowych

W tym miejscu Spółka pragnie również zwrócić uwagę na liczne interpretacje indywidualne prawa podatkowego, które potwierdzają zaprezentowane powyżej stanowisko.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 16 czerwca 2014 r. (sygn. IPPP1/443-455/14- 2/MPe) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „kwota „na zachętę” ma skłonić najemcę do zawarcia nowej umowy najmu i tym samym umożliwić Spółce osiąganie przychodów z tytułu prowadzonej działalności związanej z wynajmem najemcy powierzchni. W takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez Spółkę wynagrodzenia za wzajemne zachowanie najemcy - przedłużenie umowy najmu i wyrażenie zgody na proponowane przez Spółkę warunki wynikające z jej treści. (...) Zatem występuje konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę. W przestawionych okolicznościach zachowanie najemcy w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT uznać należy za usługę świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT”.

Analogiczny pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 6 marca 2015 r. (sygn. IPPP1/443-1496/14-2/JL), który wskazał co następuje: „kwota „na zachętę” ma skłonić kontrahenta do zawarcia/przedłużenia umowy bądź terminowego uzgodnienia warunków, na których taka umowa zostanie zawarta lub przedłużona i tym samym umożliwić Spółce osiąganie przychodów z tytułu prowadzonej działalności związanej ze sprzedażą czasu reklamowego w radiu oraz czasu i przestrzeni reklamowej w serwisach reklamowych. Zatem, w takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez Spółkę Wynagrodzenia z wzajemnym zachowaniem kontrahentów - zawarcie (gotowość do zawarcia) bądź przedłużenie (gotowość do przedłużenia) umowy o współpracy i wykonywania obowiązków z niej wynikających. (...) W konsekwencji w świetle przestawionych okoliczności sprawy, zachowanie kontrahenta mocą art. 8 ust. 1 ustawy, należy uznać za usługę świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy”.

W podobnym tonie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 kwietnia 2015 r. (sygn. IBPP1/4512-15/15/MS) uznając, że „przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie ww. czynności za odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, tj.: istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie świadczącego usługę, tj. kontrahenta, gdyż za swoje zachowanie (wyświadczenie usługi) otrzymuje on wynagrodzenie w postaci wskazanej we wniosku premii, odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z konkretnym zachowaniem kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy, wynagrodzenie otrzymane przez kontrahenta stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za świadczenie usługi, jaką jest zobowiązanie się kontrahenta do długoterminowego zakupu uszczelek samochodowych u Wnioskodawcy, istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia, w analizowanym przypadku premia ma określoną wartość, zatem kwota świadczenia jest jasno i precyzyjnie przez strony określona, kontrahenta łączą więzy prawne z Wnioskodawcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne. (...) Zatem w przedmiotowych okolicznościach zachowanie kontrahenta w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT uznać należy za usługę świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT”.

Pogląd zbliżony do przedstawionego przez Spółkę został również wyrażony m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 czerwca 2016 r. (sygn. IPPP1/4512-283/16-2/JL), w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 stycznia 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1158/14-2/JŻ) oraz w interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 marca 2013 r. (sygn. IPPP2/443-1305/12-5/RR).

Mając na uwadze przedstawione w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym oraz uzasadnieniu okoliczności, jak również przytoczone powyżej interpretacje indywidualne prawa podatkowego Spółka stoi na stanowisku, iż w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wszystkie przesłanki warunkujące uznanie czynności wykonywanych przez Kontrahentów za odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Jak zostało bowiem wykazane:

1. czynności te mają charakter odpłatny - wynagrodzeniem za nie jest kwota zachęty („upfront fee”) wypłacana Kontrahentom:
2. świadczenie wynika z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego - w zamian za zaakceptowanie warunków umowy przez Kontrahentów i gotowość do nabywania towarów Wnioskodawcy, Spółka na podstawie zawartego porozumienia zobowiązuje się do zapłaty na jego rzecz kwoty „upfront fee” istnieje zatem wyraźny związek pomiędzy zapłatą a usługą:
3. istnieje konkretny podmiot będący bezpośrednim beneficjentem świadczenia, odnoszący z tego tytułu (choćby potencjalną) korzyść - tym podmiotem jest Spółka, która w wyniku transakcji może osiągnąć wyższy obrót ze sprzedaży swoich produktów i nie musi ponosić wydatków wiązanych z wyszukiwaniem nowych klientów.
   
   

W konsekwencji, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy o VAT zachowanie każdego z Kontrahentów uznać należy za usługę świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlegającą opodatkowaniu VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Klasyfikacja transakcji jako importu usług

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT przez import usług „rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4”.

Stosownie zaś do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są także osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi od podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Przepis ten ma zastosowanie w sytuacji, gdy:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,
2. usługobiorcą jest - w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ustawy o VAT (a zatem w przypadku usług, których miejscem opodatkowania jest zgodnie z zasadą ogólną państwo, gdzie podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej i do których nie mają zastosowania wyjątki od tej reguły) - podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT (a zatem podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą).
   
   

Spółka pragnie wskazać, iż w analizowanej sytuacji zostaną spełnione wszystkie powyższe przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie przedmiotowej transakcji jako importu usług.

Jak zostało bowiem wyjaśnione w pierwszej części uzasadnienia oraz w opisie stanu faktycznego, Kontrahenci są podatnikami podatku od wartości dodanej, nieposiadającymi siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, świadczącymi na rzecz Spółki usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Natomiast Wnioskodawca (w analizowanej sprawie: usługobiorca) jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, tj. osobą prawną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą obejmującą produkcję i sprzedaż szyb samochodowych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto, w analizowanej sytuacji zastosowanie będzie miał art. 28b ustawy o VAT (nabywane przez Spółkę usługi nie mieszczą się bowiem w katalogu świadczeń, do których stosuje się szczególne przepisy dotyczące miejsca świadczenia), a zatem miejscem opodatkowania tych transakcji będzie terytorium Polski - kraju, w którym Spółka (nabywca usług) posiada siedzibę działalności gospodarczej.

W konsekwencji, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 2 ust. 9 ustawy o VAT Spółka będzie podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia przedmiotowej transakcji w Polsce rozpoznając ją jako import usług.

Ad 2

Podstawowe reguły dotyczące odliczania VAT naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. W myśl ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie zaś do ust. 2 pkt 4 lit. a przedmiotowej regulacji, w przypadku świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca (a zatem w przypadku importu usług), kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tego tytułu.

Ponadto w art. 88 ustawy o VAT, zostały wymienione sytuacje, które wyłączają możliwość odliczenia VAT naliczonego. Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do m.in. do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, jak również do kwot otrzymanych przez nabywców, stanowiących zwrot udokumentowanych wydatków. Co więcej odliczenie VAT naliczonego nie jest możliwe w przypadku podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy jest on upoważniony do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z usług świadczonych przez Kontrahentów na jego rzecz. W analizowanej sprawie został bowiem spełniony podstawowy warunek uprawniający Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT, a mianowicie wydatek poniesiony na wypłatę kwoty tzw. „upfront fee” jest bez wątpienia związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy w zakresie produkcji i sprzedaży szyb samochodowych. Ma on bowiem na celu zachęcić Kontrahentów do zaakceptowania warunków umowy o współpracę i skłonić ich do nabywania towarów Spółki, a zatem służyć Wnioskodawcy do celów związanych z działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT. Co więcej, w analizowanej sytuacji nie będzie także spełniona żadna z przesłanek negatywnych wskazanych w art. 88 ustawy o VAT, uniemożliwiających odliczenie VAT naliczonego. Ponadto kwota podatku naliczonego będzie w analizowanej sytuacji równa kwocie podatku należnego.

W dalszej kolejności należy zauważyć, iż zgodnie z treścią art. 86 ust 10 oraz l0b pkt 3 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadku importu usług powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy, „pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tej transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy”.

Jednocześnie obowiązek podatkowy z tytułu importu usług powstaje na zasadach ogólnych, czyli zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, tj. w momencie wykonania przedmiotowych usług.

W ocenie Spółki w omawianym przypadku należy uznać, że Kontrahent wykonuje usługę, za którą otrzymuje wynagrodzenie w postaci kwoty tzw. „upfront fee”, z chwilą przyjęcia ustaleń dotyczących warunków umowy o współpracę i wyrażenia gotowości do jej rozpoczęcia. Przejawem powyższego zachowania jest zawarcie porozumienia z Wnioskodawcą na podstawie którego wypłacana jest zachęta. Mając na uwadze niematerialny charakter tego świadczenia, zdaniem Spółki, moment zawarcia porozumienia najlepiej odzwierciedla moment wykonania usług przez Kontrahenta w omawianej sytuacji.

W świetle powyższego, w opinii Spółki będzie ona uprawniona do odliczenia VAT naliczonego z tytułu importu usług nabytych od Kontrahenta w rozliczeniu za okres, w którym Kontrahent zawrze z nią przedmiotowe porozumienie, pod warunkiem jednak, że dokona rozliczenia VAT należnego z tytułu tej transakcji w deklaracji podatkowej za ten sam okres, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym strony zawrą porozumienie.

Spółka pragnie ponadto wskazać, iż jej stanowisko, zgodnie z którym analizowane usługi uprawniają do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidulanych prawa podatkowego, w tym przykładowo:

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 czerwca 2016 r. (sygn. IPPPl/443-455/14-2/MPe), w której organ zauważył, że „Z uwagi na wskazany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz przedstawione we wniosku okoliczności stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie został spełniony podstawowy warunek uprawniający Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT, gdyż wydatek związany z zachętą finansową jest związany niewątpliwie z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (podatnika podatku VAT) w zakresie wynajmu powierzchni komercyjnych, a przesłanki ograniczające prawo do odliczania w omawianej sprawie nie zaistnieją”:
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 marca 2015 r. (sygn. IPPP1/443-1496/14-2/JL), w której organ wskazał, iż „W konsekwencji, z uwagi na powołany art. 86 ust. 1 ustawy oraz przedstawione we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w opisanej sprawie został spełniony podstawowy warunek uprawniający Wnioskodawcę do odliczenia podatku VAT, gdyż wydatek związany z zachętą finansową będzie związany niewątpliwie z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (podatnika podatku VAT) w zakresie sprzedaży czasu reklamowego w radiu oraz czasu i przestrzeni reklamowej w serwisach reklamowych, a przesłanki ograniczające prawo do odliczania w omawianej sprawie nie zaistnieją”;
• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 czerwca 2013 r. (sygn. IPPP1/443-217/13-5/AS), w której organ wyraził pogląd, iż „faktura wystawiana Spółce przez najemcę z tytułu otrzymanej kwoty pieniężnej stanowiącej zachętę do zawarcia umowy najmu, dokumentuje czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W związku z powyższym Spółka ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony zawarty w otrzymanej fakturze, ponieważ nabyta usługa jest wykorzystywana przez Wnioskodawcę, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, związanych ze świadczeniem usług najmu powierzchni znajdujących się w galerii handlowej.”
  
  

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego jest prawidłowe

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Na marginesie zaznacza się, że zgodnie z obwieszczeniem Marszałka Sejmu z 26 maja 2017 r. obowiązującym tekstem jednolitym ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jest tekst ustawy opublikowany w Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 z póź. zm.

Nadmienia się, ze w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 i 4 zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu - ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.