Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.229.2017.1.AA
z 6 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2017 r. (data wpływu 24 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

(…) S.A. (zwana dalej także: Wnioskodawcą, Spółką) jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją maszyn i urządzeń dla sektora górniczego oraz świadczącym usługi dla górnictwa hutnictwa.

Spółka zamierza zorganizować piknik rodzinny dla pracowników oraz członków ich rodzin (współmałżonków lub partnerów oraz dzieci). W związku z organizacją pikniku, Spółka poniesie w szczególności wydatki związane z:

• wynajęciem ośrodka wypoczynkowego wraz z obsługą ochrony (zabezpieczenie terenu);
• przewozem uczestników (wynajem autokarów) do miejsca pikniku i z powrotem;
• usługą cateringową;
• występem zespołu muzycznego (koncert);
• obsługą pikniku w zakresie organizacji gier i zabaw dla dzieci (animatorzy), udostępnieniem dmuchanych zamków/zjeżdżalni dla dzieci, placu zabaw itp.;
• ubezpieczeniem uczestników od następstw nieszczęśliwych wypadków,
• udostępnieniem energii elektrycznej dla celów obsługi pikniku.
  
  

Udział w pikniku będzie miał charakter dobrowolny i będzie częściowo odpłatny. Pracownicy, którzy zdecydują się na udział w pikniku, będą ponosić odpłatność za uczestnictwo w wysokości: 10 zł za osobę dorosłą i 5 zł za dziecko. Podczas pikniku pracownicy oraz członkowie rodzin otrzymają talony na posiłki oraz napoje, do wykorzystania wyłącznie podczas pikniku. Niewykorzystane talony nie będą podlegały zwrotom/rekompensacie pieniężnej.

Wszelkie pozostałe koszty organizacji imprezy (w tym zasadnicza cześć konsumpcji) poniesione zostaną przez Spółkę. Wszelkie inne (niż konsumpcja) atrakcje - dostępne będą dla wszystkich uczestników bez jakichkolwiek limitów czy ograniczeń.

Spółka sfinansuje wydatki związane z organizacją pikniku w części ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: ZFŚS) oraz w części ze środków obrotowych.

W związku z okolicznością, że udział w pikniku będzie nieobowiązkowy, Spółka nie zamierza sporządzać listy obecności osób uczestniczących w pikniku; planuje jednak uzyskanie wstępnych deklaracji od pracowników, celem oszacowania niezbędnej liczby miejsc w autokarach, wielkości cateringu itp.

Podczas pikniku będzie możliwość zapoznania się z produktami Spółki (maszynami górniczymi), których ekspozycja umieszczona zostanie na terenie pikniku. Udostępnione będą również foldery techniczne dotyczące produkowanych maszyn oraz świadczonych usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udział pracowników w rodzinnym pikniku skutkować będzie powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), w związku z czym dla Spółki powstanie obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu uczestnictwa w rodzinnym pikniku pracownicy nie otrzymają żadnego nieodpłatnego (częściowo nieodpłatnego) świadczenia w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od źródła sfinansowania imprezy przez Spółkę. A zatem Spółka nie będzie zobowiązana do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w ww. zakresie.

Impreza o charakterze pikniku rodzinnego ma głównie cel służący pracodawcy, jakim jest integracja zespołu i poprawa atmosfery pracy. Pracownik nie otrzyma z tytułu udziału w pikniku żadnego przysporzenia majątkowego, bądź zmniejszenia wydatków. Dodatkowo, nie ma możliwości określenia konkretnej kwoty świadczenia nieodpłatnego przypadającej na konkretnego pracownika. Uczestnicy otrzymają wprawdzie talony na konsumpcję i napoje, ale wykorzystanie ich będzie całkowicie w gestii uczestników, co znaczy iż trudne będzie określenie wartości faktycznie wykorzystanych - przez konkretnego pracownika i członków jego rodziny - świadczeń. W przypadku pozostałych atrakcji - koncert zespołu, udział w grach i zabawach itp. - wartość świadczenia „skonsumowanego” przez poszczególnych uczestników będzie zupełnie niewymierna i niemożliwa do określenia.

Powyższe stanowisko jest w pełni zgodne z tezami wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w świetle których art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji, o ile rozumie się przez nie wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości.

Zdaniem Trybunału, przede wszystkim należy ustalić, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą mieć charakter dobrowolny oraz muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej. Korzyść ta z kolei może polegać na: powiększeniu aktywów (np. otrzymanie pieniędzy), lub zaoszczędzeniu wydatków (co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi). Ponadto, świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane” (nie zaś tylko - „postawione do dyspozycji”), co implikuje konieczność rzeczywistego skorzystania przez konkretnego pracownika z danego świadczenia oraz możliwość określenia jego wartości.

Odnosząc powyższe uwagi do uczestnictwa pracowników i ich rodzin w planowanym przez Spółkę pikniku, należy uznać, że udział ten miał przymiot „dobrowolności”, rozrywkowo- rekreacyjny aspekt imprezy miał również służyć wypoczynkowi i rozrywce pracowników i ich rodzin. Zasadniczo jednak, służył on w pierwszej kolejności realizacji interesu pracodawcy polegającego na integracji i budowie poczucia wspólnoty pracowników z pracodawcą, a przez to - kreowaniu dobrej atmosfery pracy, sprzyjającej wzrostowi jej wydajności. Interesowi Spółki dodatkowo będzie służyć towarzysząca imprezie prezentacja wyrobów przedsiębiorstwa.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z udziałem pracowników w pikniku żaden przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń po stronie pracowników nie powstanie, nie dojdzie bowiem ani do powiększenia aktywów, ani - zmniejszenia wydatków po ich stronie: dla realizacji tego ostatniego należałoby przyjąć, że pracownik musiałby tak czy inaczej wykupić uczestnictwo w podobnej imprezie (co byłoby zupełnie arbitralnym wnioskiem). Dodatkowo, nie sposób indywidualnie przypisać poszczególnym pracownikom skonkretyzowanego świadczenia, o możliwej do określenia wartości: większość atrakcji (wysłuchanie koncertu muzycznego, korzystanie z gier i zabaw) dostępna jest bowiem dla wszystkich uczestników, bez możliwości zweryfikowania i oszacowania wartości przypadającego na danego pracownika benefitu. Także w zakresie konsumpcji nie możliwa będzie weryfikacja czynnika „otrzymania” świadczenia przez poszczególnych pracowników oraz jego wyceny.

Podobne stanowisko zaprezentowane zostało w licznych interpretacjach organów skarbowych, których przykłady wymieniamy poniżej:

1. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 marca 2016 r., sygn. IBPBII/1/415-1029/14/BP;
2. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 15 listopada 2016 r., sygn. ILPB1/415-299/13/16-S/IM;
3. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 17 lutego 2017 r., sygn. 04661-ITPB2.4511.971.2016.1.BK;
4. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 marca 2017 r., sygn. 2461-IBPB-2-2.4511.1141.2016.1.MMA.
   
   

Należy przy tym zauważyć, że skoro udział w pikniku rodzinnym nie kreuje w ogóle przychodu ze stosunku pracy na gruncie art. 12 ustawy, bez znaczenia pozostaje źródło sfinansowania świadczenia (środki obrotowe czy też ZFŚS) przez Spółkę.

Podsumowując, z tytułu udziału w pikniku nie powstanie dla pracowników Spółki przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w związku z czym Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do potrącania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016, poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować piknik rodzinny dla pracowników oraz członków ich rodzin (współmałżonków lub partnerów oraz dzieci). Udział w pikniku będzie miał charakter dobrowolny i będzie częściowo odpłatny. Podczas pikniku pracownicy oraz członkowie rodzin otrzymają talony na posiłki oraz napoje, do wykorzystania wyłącznie podczas pikniku. Spółka sfinansuje wydatki związane z organizacją pikniku w części ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz w części ze środków obrotowych.

Udział w pikniku będzie nieobowiązkowy. Podczas pikniku będzie możliwość zapoznania z produktami Spółki (maszynami górniczymi), których ekspozycja umieszczona zostanie na terenie pikniku. Udostępnione będą również foldery techniczne dotyczące produkowanych maszyn oraz świadczonych usług.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie w postaci sfinansowania przez pracodawcę pikniku rodzinnego dostępnego dla pracowników oraz członków ich rodzin nie powoduje wystąpienia po stronie pracowników biorących udział w pikniku rodzinnym przysporzenia w postaci uzyskania wymiernej korzyści majątkowej w postaci powiększenia aktywów, czy też w postaci zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego należy stwierdzić, że w przypadku zorganizowania przez Wnioskodawcę pikniku rodzinnego dla pracowników i ich rodzin, po stronie pracowników nie wystąpi przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.