2017.10.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.214.2017.3.IP
z 12 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia: 7 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.) oraz 27 września 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Wniosek uzupełniono w dniach: 14 września 2017 r. oraz 4 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym – prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Dłużnik jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej nieruchomości, nr ew. działki 8 (objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy) oraz 5/1, 6/1 i 7/1 (objętych księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy). Działki znajdują się w użytkowaniu wieczystym dłużnika do dnia 5 grudnia 2089 r. Łączna powierzchnia działek wynosi 33580 m². Zabudowę nieruchomości stanowią: budynek handlowo-usługowy w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym (stanowiący Centrum Handlowe) budynek handlowo-usługowy-restauracyjny, budynek przemysłowy – trafostacji oraz budynek myjni samochodowej. Wnioskodawca, jako organ egzekucyjny, na wniosek wierzyciela prowadzi egzekucję z powyższych składników majątkowych dłużnika, które nie stanowią jednak całego majątku dłużnika.

Budynek handlowo-usługowy został wzniesiony w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym i funkcjonalnie stanowią jeden budynek. Najstarsza część – hala handlowa – została wybudowana w latach 70 ubiegłego wieku, w latach 1998-99 w ramach rozbudowy istniejącego obiektu wykonano dwukondygnacyjną halę handlową konstrukcji stalowej oraz czterokondygnacyjny budynek biurowy konstrukcji stalowej, a także jednokondygnacyjne magazyny. Następnie w oparciu o pozwolenie na budowę z 2007 i 2008 r. wykonano przebudowę budynku połączoną z rozbudową, w ramach której rozbudowano istniejący budynek o część magazynową, przebudowano wnętrza i instalacje wewnętrzne, wykonano nowe podziały powierzchni najmu oraz przebudowano i odświeżono elewację. Decyzję o pozwoleniu na użytkowanie centrum wydano w dniu 24 września 2007 r.

Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny jest jednokondygnacyjny, wolnostojący i został wzniesiony w 2010 r. Przedmiotowy budynek został wydzierżawiony podmiotowi zewnętrznemu – sieci restauracyjnej.

Budynek myjni samochodowej został wzniesiony w 2010 r. i składa się z części kubaturowej oraz zadaszonych dwóch stanowisk do mycia samochodów. Budynek ten został wynajęty podmiotowi zewnętrznemu – przedsiębiorcy prowadzącemu myjnię samochodową.

Teren nieruchomości posiada pełne uzbrojenie w media. Na terenie nieruchomości znajduje się 191 miejsc parkingowych. Z przedmiotowymi nieruchomościami funkcjonalnie związane są także działki sąsiednie stanowiące własność dłużnika, lecz nieobjęte postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez Wnioskodawcę, na których to działkach znajduje się parking z 402 miejscami obsługującymi Centrum Handlowe. Nawierzchnie dróg i placów są utwardzone, a nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Nieruchomości pełnią funkcję handlową, co jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość obciążona jest pięcioma hipotekami na rzecz wierzycieli, w tym na rzecz banków. Nieruchomość jest także obciążona służebnościami m.in na rzecz zakładu energetycznego. W obu księgach wieczystych przedmiotowej nieruchomości znajduje się wpis prawa najmu jednego z lokali użytkowych znajdujących się w budynku handlowo-usługowym oraz prawo dzierżawy części nieruchomości znajdującej się na działce nr 8 (budynku restauracyjnego). Dłużnik zawarł wieloletnie umowy najmu lokali użytkowych znajdujących się w obszarze przedmiotowej nieruchomości oraz części gruntu – około 100 umów z przedsiębiorcami prowadzącymi placówki handlowe, spożywcze, usługowe i gastronomiczne. Stosownie do treści art. 1002 k.p.c., z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności w ramach postępowania egzekucyjnego nabywca nieruchomości wstąpi w prawa i obowiązki dłużnika wynikające ze stosunków najmu i dzierżawy.

Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużnika na mocy umowy zawartej z poprzednim właścicielem w dniu 16 maja 2007 r. Nieruchomość w dalszym ciągu użytkowana jest jako Centrum Handlowe. Dłużnik od chwili nabycia nieruchomości nie ponosił nakładów na jej ulepszenie, które przekraczałyby 30% wartości początkowej.

Podkreślić należy, że planowana transakcja dotycząca przedmiotowej nieruchomości zostanie dokonana w trybie art. 921 i następne kodeksu postępowania cywilnego, przewidzianym dla egzekucji z nieruchomości. Przygotowany na potrzeby powyższego postępowania operat szacunkowy dotyczy wyłącznie opisanej powyżej nieruchomości i nie obejmuje innych praw składających się na przedsiębiorstwo dłużnika, w tym innych nieruchomości należących do dłużnika, które to prawa nie są przedmiotem egzekucji.

Wnioskodawca wyjaśnia przy tym, że w dniu 1 lutego 2017 r. złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie. W dniu 25 kwietnia 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zwrócił się do Wnioskodawcy o uzupełnienie braków formalnych wniosku poprzez udzielenie odpowiedzi na zadane pytania. Z uwagi na brak możliwości uzyskania odpowiedzi w ustawowymi terminie (7 dni), Wnioskodawca cofnął powyższy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z uzyskaniem od dłużnika oczekiwanych informacji, Wnioskodawca ponownie składa wniosek w przedmiotowej spawie, a dodatkowo w załączeniu do niniejszego wniosku Wnioskodawca przedkłada:

Wezwanie Dyrektora KAS z dnia 25 kwietnia 2017 r.
Odpowiedzi udzielone przez dłużnika z dnia 17 maja 2017 r., 22 maja 2017 r., 29 maja 2017 r.
Zestawienie nakładów poniesionych na budynek handlowo-usługowy.
Umowa służebności z dnia 28 sierpnia 2003 r.
Wyciąg z operatu szacunkowego z dnia 25 maja 2016 r.
Wypis z rejestru gruntów.
Wypis z kartoteki budynków.
Wyrys z mapy ewidencyjnej.
Akt notarialny nabycia nieruchomości.
Raport o środkach trwałych.
Wydruki z ksiąg wieczystych.
Decyzja.

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnia, że w piśmie dłużnika z dnia 17 maja 2017 r. błędnie wskazano, że dłużnik nie jest właścicielem budynku handlowo-usługowo-restauracyjnego i budynku myjni samochodowej. W rzeczywistości powyższe obiekty są własnością dłużnika i będą przedmiotem licytacji.

Przedstawiony opis sprawy w ocenie tutejszego organu wymagał doprecyzowania, w związku z powyższym, pismem z dnia 1 września 2017 r., wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. W wezwaniu zaznaczono, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych do wniosku, zatem wszystkie informacje składające się na opis sprawy muszą wynikać z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego a nie dołączonych załączników.

W piśmie z dnia 7 września 2017 r. – stanowiącym odpowiedź na ww. wezwanie – Zainteresowany wyjaśnił, że:

Budynek handlowo-usługowy stanowiący jeden budynek z funkcjonalnie z nim połączonym budynkiem biurowym:
Dłużnik poniósł nakłady na ulepszenie ww. budynku. Szczegółowe zestawienie poniesionych nakładów stanowi załącznik nr 1 do niniejszego pisma (zestawienie zostało przedłożone także do wniosku). Wydatki nie były wyższe niż 30% wartości początkowej opisywanego obiektu. Dłużnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Budynek był wykorzystywany do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat od daty jego ulepszenia i nadal jest w tym celu wykorzystywany.
Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny:
Na mocy umowy dzierżawy z 2010 r. dłużnik wydzierżawił na rzecz A. sp. z o.o. część gruntu (2.350 m²) w celu wybudowania na nim przez powyższy podmiot budynku restauracyjnego. Powyższy podmiot na własny koszt wzniósł przedmiotowy budynek i wykorzystuje go na potrzeby własnej działalności. Dłużnik nie ponosił żadnych nakładów związanych z tym budynkiem – wszelkie nakłady ponosił A. sp. z o.o. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pomimo tego, że budynek został wzniesiony przez dzierżawcę gruntu, stanowi on własność dłużnika jako użytkownika wieczystego gruntu.
Budynek myjni samochodowej:
Na mocy umowy dzierżawy z 2009 r. dłużnik wydzierżawił na rzecz B. część gruntu (88,54 m²) w celu wybudowania przez ten podmiot budynku myjni samochodowej. Powyższy podmiot na własny koszt wzniósł przedmiotowy budynek i wykorzystywał go na potrzeby własnej działalności. Dłużnik nie ponosił żadnych nakładów związanych z tym budynkiem – wszelkie nakłady ponosił dzierżawca. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pomimo tego, że budynek został wzniesiony przez dzierżawcę gruntu, stanowi on własność dłużnika jako użytkownika wieczystego gruntu.
Budynek przemysłowy – trafostacja:
Budynek będzie przedmiotem licytacji. Został on wybudowany w 1999 r. i nie był modernizowany od daty jego nabycia przez dłużnika w 2007 r. Dłużnik nie ponosił nakładów związanych z budynkiem. Instalacje energetyczne zlokalizowane w tym budynku nie należą do dłużnika, lecz do przedsiębiorstwa przesyłowego. Budynek był i nadal jest użytkowany jako trafostacja. W związku z nabyciem dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
191 miejsc parkingowych:
Jest to budowla w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Dłużnik nie posiada wiedzy kiedy zostały one wybudowane, ale z całą pewnością nastąpiło to przed nabyciem obiektu w 2007 r. W związku z nabyciem dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ostatnie nakłady na miejsca parkingowe zostały poniesione nie później niż w 2008 r. i nie były one wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu. Miejsca parkingowe są wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem. W stosunku do wydatków dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Dłużnik jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Ponadto, w piśmie z dnia 27 września 2017 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku –Wnioskodawca wskazał, że:

Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny (A.)
Dłużnik nie ma obowiązku rozliczenia nakładów poniesionych przez dzierżawcę na budowę ww. budynku, stąd też dłużnik powyższych nakładów nie rozliczał, a także takiego rozliczenia nie planuje. Zgodnie z umową zawartą z dzierżawcą podmiot ten zrealizował inwestycję na własny koszt. W przypadku zakończenia umowy, dłużnik nie ma obowiązku uiszczania jakichkolwiek należności z tytułu nakładów poniesionych przez dzierżawcę na wybudowanie powyższego budynku. Powyższy budynek nie widnieje w ewidencji środków trwałych dłużnika.
Budynek myjni samochodowej:
Dłużnik nie ma obowiązku rozliczenia nakładów poniesionych przez dzierżawcę na budowę ww. budynku, stąd też dłużnik powyższych nakładów nie rozliczał, a także takiego rozliczenia nie planuje. Zgodnie z umową zawartą z dzierżawcą podmiot ten zrealizował inwestycję na własny koszt. W przypadku zakończenia umowy, dłużnik nie ma obowiązku uiszczania jakichkolwiek należności z tytułu nakładów poniesionych przez dzierżawcę na wybudowanie powyższego budynku. Powyższy budynek nie widnieje w ewidencji środków trwałych dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy transakcja licytacyjnej sprzedaży nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego wraz z prawem własności posadowionych budynków) w ramach postępowania egzekucyjnego będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieruchomość (prawo użytkowania wieczystego wraz z prawem własności posadowionych budynków) była przedmiotem nabycia w 2007 r. Nieruchomość funkcjonowała jako centrum handlowe w obecnym kształcie architektonicznym od 1999 r., kiedy to doszło do istotnej przebudowy centrum. Dłużnik od momentu nabycia nieruchomości (tj. od 2007 r.) nie poniósł nakładów na jej ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej. Budynki, które zostały wzniesione w obrębie nieruchomości w 2010 r. (restauracja i myjnia samochodowa) zostały oddane w dzierżawę oraz najem, które stanowią czynności podlegające opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynków, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich a) wybudowaniu lub b) ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do wydania budynku lub jego części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie ma miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem, dzierżawę.

Zdaniem Wnioskodawcy, w kontekście przedstawionych okoliczności faktycznych, tj. wybudowania i oddania do używania budynków już w latach 70 ubiegłego wieku oraz ich przebudowy w latach 90 ubiegłego wieku, a następnie dokonania sprzedaży nieruchomości na rzecz dłużnika w 2007 r., a także oddania w najem i dzierżawę nowoposadowionych budynków myjni i restauracji, planowana transakcja (tj. sprzedaż licytacyjna nieruchomości) nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a nadto pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną transakcją upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży licytacyjnej przedmiotowej nieruchomości w ramach postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Wnioskodawcę, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Dostawa dokonana zostanie bowiem po pierwszym zasiedleniu oraz pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą upłynął okres dłuższy niż 2 lata, natomiast nakłady poniesione przez dłużnika na nieruchomość nie przekroczyły 30% wartości początkowej. Jedynie porządkowo należy wskazać, że zwolnieniem z VAT będzie również objęta dostawa gruntu, na którym omawiane budynki są posadowione, zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych (albo części takich budynków lub budowli) z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Należy zauważyć, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Zgodnie z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W tym miejscu należy podkreślić, że w wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, odpłatna dostawa gruntu jak i prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Natomiast świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, to – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Komornik Sądowy) prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi. Dłużnik jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej nieruchomości, nr ew. działki 8 oraz 5/1, 6/1 i 7/1. Działki znajdują się w użytkowaniu wieczystym dłużnika do dnia 5 grudnia 2089 r. Łączna powierzchnia działek wynosi 33580 m². Zabudowę nieruchomości stanowią: budynek handlowo-usługowy w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym (stanowiącej Centrum Handlowe) budynek handlowo-usługowy-restauracyjny, budynek przemysłowy – trafostacji oraz budynek myjni samochodowej. Wnioskodawca, jako organ egzekucyjny, na wniosek wierzyciela prowadzi egzekucję z powyższych składników majątkowych dłużnika, które nie stanowią jednak całego majątku dłużnika. Budynek handlowo-usługowy został wzniesiony w zwartej zabudowie z budynkiem biurowym i funkcjonalnie stanowią jeden budynek. Najstarsza część – hala handlowa – została wybudowana w latach 70 ubiegłego wieku, w latach 1998-99 w ramach rozbudowy istniejącego obiektu wykonano dwukondygnacyjną halę handlową konstrukcji stalowej oraz czterokondygnacyjny budynek biurowy konstrukcji stalowej, a także jednokondygnacyjne magazyny. Następnie w oparciu o pozwolenie na budowę z 2007 i 2008 r. wykonano przebudowę budynku połączoną z rozbudową, w ramach której rozbudowano istniejący budynek o część magazynową, przebudowano wnętrza i instalacje wewnętrzne, wykonano nowe podziały powierzchni najmu oraz przebudowano i odświeżono elewację. Decyzję o pozwoleniu na użytkowanie centrum wydano w dniu 24 września 2007 r. Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny jest jednokondygnacyjny, wolnostojący i został wzniesiony w 2010 r. Przedmiotowy budynek został wydzierżawiony podmiotowi zewnętrznemu – sieci restauracyjnej. Budynek myjni samochodowej został wzniesiony w 2010 r. i składa się z części kubaturowej oraz zadaszonych dwóch stanowisk do mycia samochodów. Budynek ten został wynajęty podmiotowi zewnętrznemu – przedsiębiorcy prowadzącemu myjnię samochodową. Teren nieruchomości posiada pełne uzbrojenie w media. Na terenie nieruchomości znajduje się 191 miejsc parkingowych. Z przedmiotowymi nieruchomościami funkcjonalnie związane są także działki sąsiednie stanowiące własność dłużnika, lecz nieobjęte postępowaniem egzekucyjnym prowadzonym przez Wnioskodawcę, na których to działkach znajduje się parking z 402 miejscami obsługującymi Centrum Handlowe. Nawierzchnie dróg i placów są utwardzone, a nieruchomość posiada dostęp do drogi publicznej. Nieruchomości pełnią funkcję handlową, co jest zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomość obciążona jest pięcioma hipotekami na rzecz wierzycieli, w tym na rzecz banków. Nieruchomość jest także obciążona służebnościami m.in. na rzecz zakładu energetycznego. W obu księgach wieczystych przedmiotowej nieruchomości znajduje się wpis prawa najmu jednego z lokali użytkowych znajdujących się w budynku handlowo-usługowym oraz prawo dzierżawy części nieruchomości znajdującej się na działce nr 8 (budynku restauracyjnego). Dłużnik zawarł wieloletnie umowy najmu lokali użytkowych znajdujących się w obszarze przedmiotowej nieruchomości oraz części gruntu – około 100 umów z przedsiębiorcami prowadzącymi placówki handlowe, spożywcze, usługowe i gastronomiczne. Stosownie do treści art. 1002 k.p.c. z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności w ramach postępowania egzekucyjnego nabywca nieruchomości wstąpi w prawa i obowiązki dłużnika wynikające ze stosunków najmu i dzierżawy. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez dłużnika na mocy umowy zawartej z poprzednim właścicielem w dniu 16 maja 2007 r. Nieruchomość w dalszym ciągu użytkowana jest jako Centrum Handlowe. Dłużnik od chwili nabycia nieruchomości nie ponosił nakładów na jej ulepszenie, które przekraczałyby 30% wartości początkowej. Podkreślić należy, że planowana transakcja dotycząca przedmiotowej nieruchomości zostanie dokonana w trybie art. 921 i następne kodeksu postępowania cywilnego, przewidzianym dla egzekucji z nieruchomości. Przygotowany na potrzeby powyższego postępowania operat szacunkowy dotyczy wyłącznie opisanej powyżej nieruchomości i nie obejmuje innych praw składających się na przedsiębiorstwo dłużnika, w tym innych nieruchomości należących do dłużnika, które to prawa nie są przedmiotem egzekucji.

Budynek handlowo-usługowy stanowiący jeden budynek z funkcjonalnie z nim połączonym budynkiem biurowym: dłużnik poniósł nakłady na ulepszenie ww. budynku, jednak wydatki nie były wyższe niż 30% wartości początkowej opisywanego obiektu. Dłużnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Budynek był wykorzystywany do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat od daty jego ulepszenia i nadal jest w tym celu wykorzystywany.
Budynek handlowo-usługowy-restauracyjny: na mocy umowy dzierżawy z 2010 r. dłużnik wydzierżawił na rzecz A. sp. z o.o. część gruntu (2.350 m²) w celu wybudowania na nim przez powyższy podmiot budynku restauracyjnego. Powyższy podmiot na własny koszt wzniósł przedmiotowy budynek i wykorzystuje go na potrzeby własnej działalności. Dłużnik nie ponosił żadnych nakładów związanych z tym budynkiem – wszelkie nakłady ponosił A. sp. z o.o. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pomimo tego, że budynek został wzniesiony przez dzierżawcę gruntu, stanowi on własność dłużnika jako użytkownika wieczystego gruntu. Dłużnik nie ma obowiązku rozliczenia nakładów poniesionych przez dzierżawcę na budowę ww. budynku, stąd też dłużnik powyższych nakładów nie rozliczał, a także takiego rozliczenia nie planuje. Zgodnie z umową zawartą z dzierżawcą podmiot ten zrealizował inwestycję na własny koszt. W przypadku zakończenia umowy, dłużnik nie ma obowiązku uiszczania jakichkolwiek należności z tytułu nakładów poniesionych przez dzierżawcę na wybudowanie powyższego budynku. Powyższy budynek nie widnieje w ewidencji środków trwałych dłużnika.
Budynek myjni samochodowej: na mocy umowy dzierżawy z 2009 r. dłużnik wydzierżawił na rzecz B. część gruntu (88,54 m²) w celu wybudowania przez ten podmiot budynku myjni samochodowej. Powyższy podmiot na własny koszt wzniósł przedmiotowy budynek i wykorzystywał go na potrzeby własnej działalności. Dłużnik nie ponosił żadnych nakładów związanych z tym budynkiem – wszelkie nakłady ponosił dzierżawca. Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, pomimo tego, że budynek został wzniesiony przez dzierżawcę gruntu, stanowi on własność dłużnika jako użytkownika wieczystego gruntu. Dłużnik nie ma obowiązku rozliczenia nakładów poniesionych przez dzierżawcę na budowę ww. budynku, stąd też dłużnik powyższych nakładów nie rozliczał, a także takiego rozliczenia nie planuje. Zgodnie z umową zawartą z dzierżawcą podmiot ten zrealizował inwestycję na własny koszt. W przypadku zakończenia umowy, dłużnik nie ma obowiązku uiszczania jakichkolwiek należności z tytułu nakładów poniesionych przez dzierżawcę na wybudowanie powyższego budynku. Powyższy budynek nie widnieje w ewidencji środków trwałych dłużnika.
Budynek przemysłowy – trafostacja: budynek będzie przedmiotem licytacji. Został on wybudowany w 1999 r. i nie był modernizowany od daty jego nabycia przez dłużnika w 2007 r. Dłużnik nie ponosił nakładów związanych z budynkiem. Instalacje energetyczne zlokalizowane w tym budynku nie należą do dłużnika, lecz do przedsiębiorstwa przesyłowego. Budynek był i nadal jest użytkowany jako trafostacja. W związku z nabyciem dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
191 miejsc parkingowych jest to budowla w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Dłużnik nie posiada wiedzy kiedy zostały one wybudowane, ale z całą pewnością nastąpiło to przed nabyciem obiektu w 2007 r. W związku z nabyciem dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ostatnie nakłady na miejsca parkingowe zostały poniesione nie później niż w 2008 r. i nie były one wyższe niż 30% wartości początkowej obiektu. Miejsca parkingowe są wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem. W stosunku do wydatków dłużnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na tle powyższego wątpliwości Zainteresowanego dotyczą m.in. kwestii zwolnienia od podatku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wskazanej we wniosku nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków i budowli (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie, Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. akt I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „(…) definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego, „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynków i budowli posadowionych na nieruchomości mającej być przedmiotem sprzedaży licytacyjnej, tj. budynku handlowo-usługowego stanowiącego jeden budynek z funkcjonalnie z nim połączonym budynkiem biurowym, budynku przemysłowego – trafostacji, budynku handlowo-usługowego-restauracyjnego, budynku myjni samochodowej oraz budowli w postaci 191 miejsc parkingowych. Powyższe wynika z faktu, że ww. obiekty od chwili ich nabycia (czynność opodatkowywana VAT) lub wybudowania były wykorzystywane przez dłużnika w ramach działalności gospodarczej do czynności opodatkowanych, w tym jako przedmiot umowy najmu/dzierżawy. Ponadto, od pierwszego zasiedlenia przedmiotowych budynków oraz budowli do ich dostawy, upłynie okres dłuższy niż dwa lata. Co istotne, jak wynika z opisu sprawy, dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na budynek handlowo-usługowo-restauracyjny oraz budynek myjni samochodowej, natomiast dłużnik poniósł nakłady na ulepszenie budynku handlowo-usługowego połączonego funkcjonalnie z biurowym oraz budowli stanowiącej 191 miejsc parkingowych, jednakże wydatki te nie przekroczyły 30% wartości początkowej tych obiektów. W konsekwencji powyższego, sprzedaż licytacyjna prawa własności ww. budynków i budowli spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Tym samym – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowione są ww. budynki oraz budowla będzie korzystać ze zwolnienia od VAT.

W związku z tym, że dostawa prawa użytkowania wieczystego nieruchomości wraz z prawem własności posadowionych na niej budynków i budowli będzie korzystała ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, rozpatrywanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się bezzasadne.

Odnosząc przytoczone wyżej przepisy do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że ponieważ sprzedaż budynków i budowli posadowionych na nieruchomości nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą ww. obiektów upłynie okres dłuższy niż dwa lata, sprzedaż licytacyjna ww. obiektów będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Ze zwolnienia od podatku od towarów i usług – na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy – korzystać będzie również dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowione są ww. budynki i budowla.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tutejszy organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego, w szczególności na oświadczeniu Wnioskodawcy, że dłużnik jest właścicielem wszystkich budynków i budowli posadowionych na nieruchomości mającej być przedmiotem sprzedaży licytacyjnej, tj. budynku handlowo-usługowego stanowiącego jeden budynek z funkcjonalnie z nim połączonym budynkiem biurowym, budynku handlowo-usługowego-restauracyjnego, budynku myjni samochodowej, budynku przemysłowego – trafostacji, budowli w postaci 191 miejsc parkingowych. W świetle powyższego tutejszy organ zaznacza, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zaistniały stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) pokrywać się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci zatem swoją aktualność.

Jednocześnie należy zaakcentować, że w niniejszej interpretacji tutejszy organ ocenił zaprezentowane w sprawie stanowisko Wnioskodawcy wyłącznie w kontekście przepisów w zakresie podatku od towarów i usług, przyjmując oświadczenia dłużnika w kwestii braku obowiązku rozliczenia nakładów poniesionych przez dzierżawców na wzniesienie budynku handlowo-usługowego-restauracyjnego oraz budynku myjni samochodowej i nieujęcia tych budynków w ewidencji środków trwałych, jako element opisu sprawy. Tutejszy organ nie oceniał natomiast prawidłowości postępowania dłużnika w kontekście innych przepisów prawa.

Nadmienić należy, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Natomiast wniosek w zakresie uznania, czy sprzedaż nieruchomości nie będzie stanowić transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa i na mocy art. 6 pkt 1 ustawy nie będzie czynnością wyłączoną od opodatkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) został załatwiony w dniu 19 września 2017 r. interpretacją indywidualną nr 0112-KDIL2-3.4012.396.2017.1.AG

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin