Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.284.2017.1.ES
z 30 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 31 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania zawartej umowy za umowę leasingu oraz obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania zawartej umowy za umowę leasingu oraz obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od lipca 1989 r. w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z).

Wnioskodawca zamierza w niedalekiej przyszłości zawrzeć długoterminową umowę najmu samochodu osobowego. Wnioskodawca zamierza używać samochód dla celów prowadzonej działalności oraz w celach prywatnych.

Ewidencję księgową prowadzi w księdze przychodów i rozchodów. Podatek dochodowy od osób fizycznych opłaca według stawki liniowej.

Przedstawiona mu przez wynajmująca firmę umowa najmu samochodu osobowego określa najem na 36 lub 48 miesięcy, zastrzegają, że wartość umowy jest większa niż wartość samochodu. Samochód przez cały okres najmu jest własnością wynajmującej firmy. To ona dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Firma wynajmująca w projekcie umowy nie wspomniała o wstępnej opłacie, a podczas rozmów zapewniała, że takiej opłaty nie będzie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może uznać długoterminową umowę najmu samochodu osobowego, w świetle art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za tożsamą z umową leasingu uregulowaną w art. 709¹ -709¹⁸ Kodeksu cywilnego?,
2. W razie odpowiedzi pozytywnej, czy w razie zawarcia umowy najmu samochodu osobowego Wnioskodawca będzie miał obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu samochodu, ograniczenia kosztów z tytułu eksploatacji samochodu do limitu tzw. „kilometrówki”?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obie umowy, leasing i najem są uregulowane w Kodeksie cywilnym. Według przepisów regulujących leasing, finansujący zobowiązuje się w zakresie prowadzonego przedsiębiorstwa nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w umowie i oddać ją korzystającemu do używania albo do używania i poobierania pożytków przez cały czas oznaczony, zaś korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego (art. 709¹ Kodeksu cywilnego).

Przepisy Kodeksu cywilnego regulujące umowę najmu stwierdzają, że wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez cały czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Przy porównaniu powyższych definicji wyraźnie widać, że są one podobne. Różnią się na przykład okresami ich obowiązywania. Najem może być zawarty na czas oznaczony zaś leasing na czas oznaczony (wyłącznie). Ponadto wynagrodzenie dla finansującego musi być świadczone w pieniądzu, zaś dla wynajmującego także w innych świadczeniach.

Przy uwzględnieniu przepisu art. 353¹ Kodeksu cywilnego strony umów mogą zawrzeć umowę według swojego uznania, a więc w umowie najmu mogą być włączone postanowienia z umów leasingu, które strony uznają za korzystne.

Tak więc, zdaniem Wnioskodawcy umowa najmu jest tożsama z umową leasingu, jeśli zawiera postanowienia określone w przepisach w art. 709¹ – 709¹⁹ Kodeksu cywilnego.

Ad. 2. W sytuacji gdy uznaje się, że najem długoterminowy ma wszystkie postanowienia istotne dla umowy leasingu operacyjnego to zgodnie z art. 23 ust. 6b updof Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu wykazania limitu wydatków aby je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na eksploatację należy zgodnie z prawem podatkowym właściwie udokumentować. Tak więc czynsz ustalony przez strony w umowie oraz wydatki związane z eksploatację samochodu Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodu za zasadach ogólnych nie prowadząc ewidencji przebiegu pojazdu (art. 23 ust. 3b pdof w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 46 updof).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z niniejszej regulacji wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• jest definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.
  
  

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób fizycznych reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23a pkt 1 tej ustawy: przez umowę leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Umowa leasingu, o której stanowi ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zasadniczo umową leasingu w rozumieniu prawa cywilnego.

Zgodnie z przepisem art. 709¹ kodeksu cywilnego przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Tak więc umowa – aby mogła być uznana za leasing – musi być zawarta na czas oznaczony, zaś wynagrodzenie korzystającego (leasingobiorcy) musi być równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy. Ponadto finansujący (leasingodawca) musi być przedsiębiorcą.

Stosownie do art. 23b ust. 1 powołanej ustawy: opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Stosownie do art. 23b ust. 2 tej ustawy: jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

– do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z zacytowanych regulacji wynika, że – co do zasady – jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz nie zachodzą wyłączenia wskazane w ust. 2 tego przepisu, to wówczas ponoszone w podstawowym okresie przez leasingobiorcę wydatki (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą), z tytułu używania przedmiotu leasingu, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje, jako warunku zaliczenia wydatków z tytułu rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, konieczności wykorzystywania przedmiotu leasingu wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podstawą zaliczenia wydatków z tego tytułu jest spełnienie kryteriów wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zostaną one spełnione, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów raty leasingowe w pełnej wysokości.

Z opisu przedstawionego zdarzenie przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zawrzeć długoterminową umowę najmu samochodu osobowego. Wnioskodawca zamierza używać samochód dla celów prowadzonej działalności oraz w celach prywatnych. Przedstawiona mu przez wynajmująca firmę umowa najmu samochodu osobowego określa najem na 36 lub 48 miesięcy, zastrzegają, że wartość umowy jest większa niż wartość samochodu.

W tym miejscu twierdzić należy, że Wnioskodawca zawrze umowę, która spełniała by cechy umowy leasingowej. Umowa zawarta będzie na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 % normatywnego okresu amortyzacji przewidzianego dla tego rodzaju środka trwałego. Suma ustalona w umowie opłat przewyższać będzie wartość początkową samochodu.

W konsekwencji umowa najmu, którą zamierza zawrzeć Wnioskodawca spełniać będzie kryteria dla uznania jej za umowę leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 oraz art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza możność realizacji uprawnień przyznanych przez przepisy podatkowe w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów przez korzystającego (Wnioskodawcę) rat leasingowych bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Niniejsza regulacja nakłada na podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i ograniczenie kwoty kosztów do wysokości limitu ustalonego na podstawie dokonanych w niej zapisów.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 3b ustawy, przepis ust. 1 pkt 46 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1.

Ustawodawca wyraźnie więc wskazał w art. 23 ust. 3b ww. ustawy, iż samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 nie dotyczy przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy nakładający obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Tym samym Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu odnośnie do samochodu osobowego, który będzie używał na podstawie podatkowej umowy leasingu operacyjnego.

Reasumując, Wnioskodawca może uznać umowę najmu samochodu osobowego, w świetle art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za umowę leasingu uregulowaną w przepisach kodeksu cywilnego.

Raty leasingowe mogą być zaliczane w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodów bez obowiązku prowadzenia przez Wnioskodawcę ewidencji przebiegu pojazdu.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.