Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-2.4011.261.2017.2.DJ
z 19 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 29 września 2017 r., nr 0112-KDIL3-2.4011.261.2017.1.DJ, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 29 września 2017 r., skutecznie doręczono w dniu 9 października 2017 r., natomiast w dniu 17 października 2017 r. (data nadania 13 października 2017 r.), do tut. organu wpłynęło pismo stanowiące odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w 2014 roku przeszła badanie RM, które wykazało guz śródrdzeniowy. W miesiącu lutym 2015 roku przeprowadzona została operacja usunięcia ww. guza powodując u Wnioskodawczyni zanik czucia, niedowład prawostronny.

W miesiącu marcu 2015 roku Zainteresowana została wypisana ze szpitala. Niestety konieczna była dalsza rehabilitacja.

Wnioskodawczyni przy pomocy swoich bliskich, następnie sama dojeżdżała na powyższe rehabilitacje samochodem (własnym – zarejestrowanym na Zainteresowaną).

Zainteresowana posiada orzeczenie o niepełnosprawności. Niepełnosprawności „nie da się ustalić”, co oznacza że nie da się jednoznacznie ustalić daty jej powstania, jednak jej powstanie było spowodowane wykryciem guza śródrdzeniowego i podjęciem próby jego usunięcia w wyniku operacji przeprowadzonej w miesiącu lutym 2015 roku.

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowana doprecyzowała, że orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane zostało w dniu 18 stycznia 2016 roku, w którym ustalono, że:

• niepełnosprawność istnieje od – nie da się ustalić, oraz
• ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od – 18 stycznia 2016 roku.
  
  

Zabiegi, na które Wnioskodawczyni dojeżdżała własnym samochodem i z których korzystała w 2015 roku były zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi i miały związek z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni i zostały zlecone przez lekarzy specjalistów.

Samochód, który był wykorzystywany do przejazdów na rehabilitację, będący własnością Wnioskodawczyni jest samochodem osobowym.

Zainteresowana nie korzystała z finansowania dojazdów własnym samochodem na rehabilitację ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia od dochodu (przychodu) ulgi rehabilitacyjnej na cele rehabilitacyjne – w wysokości 2 280,00 zł (na dojazdy) za rok podatkowy 2015?

Zdaniem Wnioskodawczyni, posiadając orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym Zainteresowana ma prawo do odliczenia od dochodu (przychodu) kwoty ulgi rehabilitacyjnej.

Niepełnosprawność Wnioskodawczyni została orzeczona w 2016 roku, jednak jej początku nie da się jednoznacznie ustalić, a jej podstawą jest wykrycie guza śródrdzeniowego i operacja chirurgiczna, przeprowadzona w miesiącu lutym 2015 roku. Co za tym idzie, początek niepełnosprawności powinien być datowany na rok 2015, co oznacza, że już w tym roku istniała niepełnosprawność Wnioskodawczyni i już w tym roku miała Zainteresowana prawo do dokonania odliczenia od dochodu za 2015 rok kwoty ulgi rehabilitacyjnej, związanej z dojazdami Wnioskodawczyni na rehabilitację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4 -4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

W punkcie 14 art. 26 ust. 7a ustawy zawarte zostało wskazanie, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uprawniające do skorzystania z odliczeń od uzyskanego dochodu uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a – zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy – jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Jak stanowi art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Przepis art. 26 ust. 7c natomiast stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego wskazano, że Wnioskodawczyni przy pomocy swoich bliskich, następnie sama dojeżdżała w 2015 roku własnym samochodem osobowym na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, które miały związek z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni i zostały zlecone przez lekarzy specjalistów. Zainteresowana posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, wydane w dniu 18 stycznia 2016 roku, w którym ustalono, że: niepełnosprawność istnieje od – nie da się ustalić, oraz ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od – 18 stycznia 2016 roku. Zainteresowana nie korzystała z finansowania dojazdów własnym samochodem na rehabilitację ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Wskazać zatem w tym miejscu należy, że – jak już wspomniano powyżej – stosownie do uregulowań zawartych w punkcie 14 artykułu 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatkiem na cele rehabilitacyjne uprawniającym do skorzystania z odliczeń od uzyskanego dochodu są wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Warto dodatkowo zauważyć, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, tzn. związana jest z faktycznym ponoszeniem określonych wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określeniu limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, a kwota 2 280 zł jest limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie będą podlegały zwolnieniu.

Zaznaczyć też należy, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy podatkowej, a jedynie te, które związane są z koniecznym dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, wypełniające dyspozycję tegoż przepisu. Co istotne, odliczeniu podlegają tylko te wydatki, które uprawnieni podatnicy ponieśli z własnych środków. Ponadto w kwocie odliczenia mogą być uwzględnione jedynie wydatki poniesione w tym roku podatkowym, za który składane jest zeznanie podatkowe.

Kwestią, która wzbudziła wątpliwość Wnioskodawczyni, jest możliwość dokonania odliczenia od dochodu za 2015 rok kwoty ulgi rehabilitacyjnej w wysokości 2 280 zł, związanej z dojazdami Wnioskodawczyni na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w sytuacji, gdy orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane zostało w dniu 18 stycznia 2016 roku, a jej początku nie da się ustalić, natomiast ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 18 stycznia 2016 roku.

W opinii Zainteresowanej, mimo, że niepełnosprawność Wnioskodawczyni została orzeczona w 2016 roku, jednak jej początku nie da się jednoznacznie ustalić, a jej podstawą jest wykrycie guza śródrdzeniowego i operacja chirurgiczna przeprowadzona w miesiącu lutym 2015 roku. Zatem początek niepełnosprawności powinien być datowany na rok 2015, co oznacza, że już w tym roku istniała niepełnosprawność Wnioskodawczyni i już w tym roku miała Zainteresowana prawo do dokonania odliczenia od dochodu za 2015 rok kwoty ulgi rehabilitacyjnej, związanej z dojazdami Wnioskodawczyni na rehabilitację.

Tut. organ nie może zgodzić się z powyższym stanowiskiem Wnioskodawczyni.

Należy bowiem wskazać, że z analizy cytowanego powyżej przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że aby osoba mogła skorzystać z odliczenia od dochodu wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł) musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez odpowiedni organ, a ponadto m.in.:

• być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego,
• używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
• ponieść z tego tytułu wydatki.
  
  

Zatem, podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności bądź posiadanie decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności. Stopień niepełnosprawności musi być bowiem już ustalony na dzień poniesienia wydatków.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w analizowanej sprawie, w dniu 18 stycznia 2016 r. wydano Wnioskodawczyni orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, w którym ustalono, że: niepełnosprawność istnieje od – nie da się ustalić, oraz ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od – 18 stycznia 2016 roku.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie może skorzystać z tzw. ulgi rehabilitacyjnej za 2015 rok, gdyż z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 18 stycznia 2016 r. jasno wynika, że stopień niepełnosprawności datowany jest od 18 stycznia 2016 r. Wskazanie w ww. orzeczeniu, że nie da się ustalić od kiedy istnieje niepełnosprawność oraz wyjaśnienia Wnioskodawczyni, że jej podstawą jest wykrycie guza śródrdzeniowego i operacja chirurgiczna przeprowadzona w miesiącu lutym 2015 roku, a więc – zdaniem Wnioskodawczyni – początek niepełnosprawności powinien być datowany na rok 2015, ponieważ już w tym roku istniała niepełnosprawność, nie mają w tym przypadku znaczenia. Jak już wyżej wskazano, warunkiem niezbędnym do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej jest m.in. posiadanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, co oznacza, że odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz przytoczone powyżej uregulowania stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni nie przysługuje możliwość odliczenia wydatków poniesionych w 2015 roku w związku z wykorzystywaniem własnego samochodu osobowego na dojazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w ramach ulgi rehabilitacyjnej, albowiem ww. wydatki poniesione zostały przed uzyskaniem przez Zainteresowaną orzeczenia o niepełnosprawności, jak również przed dniem wskazanym w nim jako data, od której istnieje ustalony stopień niepełnosprawności.

Końcowo wskazać należy, że specyfika postępowania interpretacyjnego polega na tym, że upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w trybie działu IV Ordynacji podatkowej. Zatem, tut. organ informuje, że dokumenty dołączone przez Zainteresowaną do wniosku oraz uzupełnienia wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.