Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.334.2017.2.AR
z 19 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2017 r. (data wpływu 31 lipca 2017 r.), uzupełniony pismem z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 13 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska, sprecyzowanie nazwy Wnioskodawcy, wskazanie statusu Wnioskodawcy, przedłożenie prawidłowych pełnomocnictw oraz wskazanie adresu do doręczeń pełnomocnika Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług i prowadzi działalność w zakresie administracji przedszkoli. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zawarł umowę z innym przedsiębiorcą (kontrahentem), na mocy której zobowiązał się m.in. do sprzedaży określonych towarów oraz do rozwiązania łączącej go (jako najemcę) umowy najmu lokalu użytkowego, aby ten przedsiębiorca (kontrahent) mógł lokal ten wynająć i prowadzić w nim własną działalność gospodarczą. Zobowiązanie do rozwiązania umowy najmu było odpłatne – strony umówiły się, że Wnioskodawca za zobowiązanie się do rozwiązania umowy najmu z wynajmującym otrzyma od swojego kontrahenta wynagrodzenie. Zapłata wynagrodzenia, zgodnie z umową ma nastąpić w terminie 7 dni od zawarcia umowy między Wnioskodawcą a kontrahentem. Rozwiązanie umowy najmu ma nastąpić na mocy trójstronnego porozumienia.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 października 2017 r. o poniższe informacje:

• Dotychczasowym najemcą lokalu był Wnioskodawca.
• Przedsiębiorca (kontrahent) stał się najemcą lokalu użytkowego, którego dotychczasowym najemcą był Wnioskodawca.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy łączący strony stosunek prawny w zakresie zobowiązania do rozwiązania umowy najmu stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 Ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) i w konsekwencji czy otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu tego zobowiązania podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1, jako odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w piśmie z dnia 10 października 2017 r.), otrzymane wynagrodzenie w przedstawionym powyżej stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), ponieważ nie jest odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 tej ustawy, czyli świadczeniem na rzecz podmiotu trzeciego nie będącego dostawą towarów.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Definicja dostawy znajduje się w art. 7 ustawy i na jej podstawie można stwierdzić, że opisana czynność bez wątpienia nie stanowi dostawy towarów. Stąd też należy ustalić, czy stanowi ona usługę. Za odpłatne świadczenie usług, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, uznać należy każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W przedstawionym stanie faktycznym, przedmiotem zawartej umowy nie jest przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych. Nie jest nim też zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania jakiejś czynności lub sytuacji, jak również nie mamy do czynienia z działaniem nakazanym przez organy władzy publicznej. Ponadto w przedstawionym stanie faktycznym w ogóle nie mamy do czynienia z jakimkolwiek świadczeniem. Aby uznać, że mamy do czynienia ze świadczeniem musiałby istnieć jego przedmiot, a takiego brak. Wnioskodawca otrzymuje wprawdzie wynagrodzenie, ale nie oznacza to jednak, że przedmiot umowy polega na świadczeniu usług. Świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania bądź zaniechania innej strony. W tym wypadku kontrahent Wnioskodawcy nie uzyskuje żadnego przysporzenia, gdyż otrzyma je dopiero, gdy zawrze umowę najmu i to ta umowa stanowić będzie dopiero podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Aby świadczenie mogło zostać uznane za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

1. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji musi być odpłatne;
2. zobowiązanie to wynikać musi z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego;
3. musi istnieć konkretny podmiot/strona będący bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) tego zobowiązania.
   
   

W braku wystąpienia choćby jednej z powyższych przesłanek powstrzymanie się od działania, względnie tolerowanie czynności lub sytuacji nie będzie podlegało opodatkowaniu.

W przedstawionym stanie faktycznym brak jest konkretnego podmiotu będącego bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) odpłatnego zobowiązania Wnioskodawcy do zakończenia stosunku najmu lokalu użytkowego przeznaczonego do prowadzenia przedszkola. Wnioskodawca po prostu zobowiązuje się do zakończenia stosunku najmu i za to otrzymuje wynagrodzenie. Robi to w celu umożliwienia kontrahentowi zawarcia umowy na ten lokal, jednak to, czy taka umowa zostanie zawarta, jest zdarzeniem przyszłym i niepewnym. Wnioskodawca jedynie stwarza ku temu warunki i za to otrzymuje wynagrodzenie. Nie jest to jednak świadczenie, gdyż brak jest przedmiotu świadczenia. Przedmiotem świadczenia nie może być rozwiązanie umowy. Ponadto brak jest w takiej sytuacji wyraźnego beneficjenta, a istnienie beneficjenta jest warunkiem sine qua non uznania tej czynności za świadczenie. Jeśli uznać, że takie działanie jest świadczeniem, to należy postawić pytanie, kto jest jego beneficjentem? Czy kontrahent, który ma możliwość zawarcia umowy najmu interesującego go lokalu, czy wynajmujący, który może zawrzeć nową umowę na korzystniejszych dla siebie warunkach? Taka wątpliwość przekreśla możliwość stwierdzenia, że istnieje konkretny beneficjent. Jak podkreślają organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych, „usługą będzie tylko takie świadczenie w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym” (Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 lipca 2008 r., nr ILPP1/443-434/08-2/BD). Sama wymierna korzyść po stronie otrzymującego świadczenie nie przesądza jeszcze, że ma miejsce świadczenie usług. Konieczne jest bowiem, aby powstrzymywanie się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji odbywało się w ramach stosunków obligacyjnych, w wykonaniu zobowiązania do tego. W konsekwencji czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym czynność nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby dane świadczenie uznać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji, aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, i prowadzi działalność w zakresie administracji przedszkoli. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Zainteresowany zawarł umowę z innym przedsiębiorcą (kontrahentem), na mocy której zobowiązał się m.in. do sprzedaży określonych towarów oraz do rozwiązania łączącej go (jako najemcę) umowy najmu lokalu użytkowego, aby ten przedsiębiorca (kontrahent) mógł lokal ten wynająć i prowadzić w nim własną działalność gospodarczą. Zobowiązanie do rozwiązania umowy najmu było odpłatne – strony umówiły się, że Wnioskodawca za zobowiązanie się do rozwiązania umowy najmu z wynajmującym otrzyma od swojego kontrahenta wynagrodzenie. Zapłata wynagrodzenia, zgodnie z umową ma nastąpić w terminie 7 dni od zawarcia umowy między Zainteresowanym a kontrahentem. Rozwiązanie umowy najmu ma nastąpić na mocy trójstronnego porozumienia.

Dotychczasowym najemcą lokalu (do 31 sierpnia 2017 r.) był Wnioskodawca. Przedsiębiorca (kontrahent) z dniem 1 września 2017 r. stał się najemcą lokalu użytkowego, którego dotychczasowym najemcą był Wnioskodawca.

W rozpatrywanej sprawie kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie, czy czynność polegająca na zobowiązaniu się Wnioskodawcy do rozwiązania umowy najmu w zamian za wynagrodzenie otrzymane od kontrahenta stanowi świadczenie usług i w konsekwencji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tak więc strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane. Oznacza to, że Strony mogą także swobodnie umówić się, w kwestiach dotyczących wynagrodzenia za realizację warunków umowy.

Jak wskazuje art. 353 § 2 k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo zaniechaniu.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że zobowiązanie się Wnioskodawcy (dotychczasowego Najemcy) do rozwiązania umowy najmu z wynajmującym w celu umożliwienia kontrahentowi (przyszłemu nowemu najemcy) zawarcia nowej umowy najmu z wynajmującym jest świadczeniem, za które Wnioskodawca otrzyma ustalone wynagrodzenie (świadczenie pieniężne). Powyższe zobowiązanie wynika z zawartej między Wnioskodawcą a kontrahentem umowy. Między Zainteresowanym a kontrahentem zaistniała zatem więź o charakterze zobowiązaniowym, która na gruncie ustawy stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca podjął bowiem określone działania (tj. na mocy umowy zawartej z kontrahentem zobowiązał się do rozwiązania z wynajmującym umowy najmu lokalu, aby kontrahent mógł lokal ten wynająć i prowadzić w nim własną działalność gospodarczą), za które otrzymał wynagrodzenie. Z kolei kontrahent był beneficjentem tych czynności jako bezpośredni odbiorca świadczenia. Jak bowiem wynika z opisu sprawy, rozwiązanie umowy najmu miało nastąpić na mocy trójstronnego porozumienia i kontrahent Wnioskodawcy stał się najemcą lokalu użytkowego, którego dotychczasowym najemcą był Wnioskodawca.

W konsekwencji, w ramach tego konkretnego stosunku prawnego powstałego na mocy umowy między Wnioskodawcą a kontrahentem oraz trójstronnego porozumienia, Wnioskodawca zrealizował na rzecz kontrahenta (nowego najemcy) świadczenie, które polegało na umożliwieniu kontrahentowi wstąpienie w prawa i obowiązki przysługujące wcześniej Najemcy – Wnioskodawcy. Dzięki temu kontrahent uzyskał wymierną korzyść – stał się (jako nowy najemca) stroną umowy najmu, w zamian za co zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy określonego wynagrodzenia.

Z uwagi na powyższe unormowania należy wskazać, że zobowiązanie się przez Wnioskodawcę do rozwiązania umowy najmu z wynajmującym w zamian za otrzymane od kontrahenta wynagrodzenie stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, łączący strony (Wnioskodawcę i kontrahenta) stosunek prawny w zakresie zobowiązania do rozwiązania umowy najmu w zamian za wynagrodzenie stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje, że w świetle art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanej przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.