2017.11.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0115-KDIT2-2.4011.275.2017.2.ENB

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.275.2017.2.ENB
z 7 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 25 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym w dniu 27 października 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 27 października 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownica Wnioskodawcy pracowała od 1 września 2013 r. do 31 grudnia 2016 r. na stanowisku Menadżer ds. Kluczowych Klientów. Pracownica otrzymała oświadczenie Wnioskodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 30 sierpnia 2013 r. za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia. Za przyczynę wypowiedzenia umowy Wnioskodawca wskazał brak oczekiwanych wyników pracy. Pismem z dnia 5 października 2016 r. powódka została zwolniona z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Umowa o pracę z powódką uległa rozwiązaniu w dniu 31 grudnia 2016 r.

Pracownica Wnioskodawcy złożyła do Sądu Pracy odwołanie, wskazując, że w jej ocenie wypowiedzenie umowy o pracę nie było prawidłowo uzasadnione. W pozwie domagała się od Sądu Pracy nakazania Wnioskodawcy przywrócenia jej do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Wnioskodawca wniósł odpowiedź na pozew, zaprzeczając roszczeniu byłej pracownicy. Sprawa zakończyła się zawarciem przez strony w dniu 20 czerwca 2017 r. ugody sądowej zgodnie z którą: „Pozwana B. reprezentowana przez adwokat Katarzynę K.- B. zobowiązuje się zapłacić na rzecz powódki Iwony H.-C. reprezentowanej przez adwokata Michała M. kwotę 29.568 zł tytułem odszkodowania w terminie 21 dni przelewem na znany rachunek bankowy powódki”. Strony również ustaliły, że: „Niniejsza ugoda wyczerpuje roszczenie powódki zgłoszone w niniejszym postępowaniu”.

Wnioskodawca otrzymał odpis ugody na podstawie, której dokonał w dniu 13 lipca 2017 r. przelewu na rachunek byłego pracownika kwoty 24.246 zł, potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Pracownica, za pośrednictwem swojego pełnomocnika, w piśmie z dnia 8 sierpnia 2017 r. wezwała Wnioskodawcę do zapłaty kwoty 5.322 zł (potrąconej na poczet zaliczki od podatku dochodowego), pod rygorem wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu wyjaśniono, że Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty świadczenia określonego w ugodzie z dnia 22 czerwca 2017 r. w celu uniknięcia czasochłonnego postępowania sądowego; nie ma więc charakteru rekompensaty za realne straty pracownika.

Spółka na żadnym etapie postępowania sądowego nie uznała powództwa Iwony H. - C. Pracodawca nie dopuścił się czynu niedozwolonego, ani też nie spowodował szkody poprzez niewykonanie zobowiązania na etapie ustawania stosunku pracy.

Stąd, w ocenie Wnioskodawcy „odszkodowanie”, przewidziane w ugodzie, stanowiło formę dodatkowego wynagrodzenia jakie zostało wypłacone pracownikowi za zgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy na wniosek pracodawcy i ma charakter „umownej odprawy”, o jakiej mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym sensie może być również uznane za swoistą rekompensatę za wynagrodzenie, które Iwona H. – C. uzyskałaby za okres trzech miesięcy, gdyby nie została z nią rozwiązana umowa o pracę (czyli „utracony zysk” za okres trzech miesięcy).

Wnioskodawca zawierając ugodę zobowiązał się do wypłaty umownego „odszkodowania” w kwocie określonej w wyniku negocjacji (wypracowanego kompromisu); jego wysokość lub zasady ustalania nie wynikały zatem wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ani postanowień układów zbiorowych pracy, czy też innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. z poz. 1666).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy odszkodowanie przewidziane w powyżej opisanej ugodzie sądowej stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy odszkodowanie przewidziane w powyższej ugodzie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych czy też korzysta z przedmiotowego zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
W razie odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1: czy wobec rozwiązania stosunku na Wnioskodawcy - jako dotychczasowym pracodawcy - ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych od odszkodowania wypłaconego pracownicy w dniu 13 lipca 2017 r., to jest po dacie rozwiązania stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie wypłacone przez Wnioskodawcę zgodnie z ugodą sadową w sposób ewidentny wynika ze stosunku pracy, jaki wiązał go z pracownicą. Wynika to już z treści ugody i rodzaju sądu (sądu pracy) przed którym została zawarta. Ugoda wspomina wprost, że pracodawca zobowiązuje się do zapłaty odszkodowania w związku z rozwiązaniem tego stosunku prawnego.

Dość zauważyć, że orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego dosyć jednolicie przyjmuje, że kryterium decydującym o tym, czy dane świadczenie jest świadczeniem ze stosunku pracy, jest okoliczność, czy może otrzymać je tylko pracownik oraz czy między świadczeniem a stosunkiem pracy istnieje prawny lub faktyczny związek (por. wyrok NSA z 12 października 2012 r. II FSK 309/2011, wyrok NSA z 24 czerwca 2009 r. II FSK 251/2008, wyrok NSA z 26 marca 1993 r., III SA 2219/92).

Nie bez znaczenia jest również, że ustawodawca w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posługuje się zwrotem „w szczególności”. Oznacza to, że przepis ten w sposób przykładowy - a nie enumeratywny- określa świadczenia, które kwalifikować należy jako przychody ze stosunku pracy.

Stad też, w ocenie Wnioskodawcy odszkodowanie, o którym mowa w ugodzie zawartej przez niego z pracownicą, stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotem sporu pomiędzy Wnioskodawcą a pracownicą była prawidłowość złożonego przez tego pierwszego wypowiedzenia umowy o pracę. Ostatecznie jednak, jak wynika z treści ugody, Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. Przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodek pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) nie przewidują zasadniczo obowiązku wypłaty w takim przypadku jakichkolwiek odszkodowań. Odszkodowania określone w Kodeksie pracy wiązane są z naruszeniem przez pracodawcę przepisów dotyczących wypowiadania pracownikom umów o pracę lub ich rozwiązywania bez zachowania okresu wypowiedzenia i rzeczywiście ustawa Kodeks pracy określa tu sposób ustalania ich wysokości.

W rozważanej sprawie umówione wynagrodzenie nie jest związane z odszkodowaniem za naruszenie przez Wnioskodawcę przepisów dotyczących wypowiadania pracownikom umów o pracę. Na żadnym etapie postępowania Wnioskodawca nie uznał roszczenia pracownicy. Przedmiotem ugody nie był również sposób zakończenia stosunku pracy. Ugoda stanowi zatem wyraz kompromisu kończącego proces nie przesądzającego jednak o racji którejkolwiek ze stron sporu.

Ponadto, pomimo, że ugoda zawarta została w ramach postępowania sądowego, to w ocenie Wnioskodawcy nie podlega ona zwolnieniu opisanemu w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co prawda przepis ten generalnie odszkodowania otrzymywane na podstawie takich ugód zwalnia od podatku do wysokości określonej w ugodzie. Niemniej jednak przepis ten zawiera dwa wyjątki, zgodnie z którymi nawet odszkodowania przyznane w wyroku sądowym lub ugodzie podlegać będą opodatkowaniu tym podatkiem. Dotyczy to odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (lit. a) oraz dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lit. b).

Należy zatem zauważyć, że odszkodowanie przewidziane w omawianej ugodzie obejmuje tzw. lucrum cessans, to jest utracone korzyści w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Korzyści owe należy co do zasady wiązać z możliwością uzyskiwania wynagrodzenia za pracę przez pracownicę, która ustała wobec rozwiązania umowy o pracę zgodnie z postanowieniami ugody. Tymczasem, zwolnienie podatkowe dotyczy jedynie odszkodowań restytucyjnych, to jest w zakresie szkód rzeczywistych. Ze zwolnienia nie korzystają natomiast odszkodowania za utracone korzyści.

Z tych też względów ugoda, jaką Wnioskodawca zawarł z pracownicą w postępowaniu sądowym, nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, odszkodowanie otrzymane przez pracownicę na podstawie ugody sądowej z 20 czerwca 2017 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca zaś jako „zakład pracy” w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest płatnikiem tego podatku zobowiązanym do obliczenia i pobrania zaliczki na poczet tego podatku od wypłaconej kwoty odszkodowania. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje kwestia uprzedniego rozwiązania stosunku pracy, albowiem przychód osiągnięty został w związku z tym stosunkiem, a przepis obowiązki zakładu pracy wiąże zasadniczo z samym faktem pochodzenia przychodu ze stosunkiem pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Świadczenia tego rodzaju stanowią przychód ze stosunku pracy, także w sytuacji gdy ich wypłata następuje już po rozwiązaniu stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są świadczenia o charakterze odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Natomiast zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, obejmuje swym zakresem świadczenia o charakterze odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy. Przy czym ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy mieć również na uwadze, że o kwalifikacji danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter. Świadczenie nazwane odszkodowaniem, nie musi mieć bowiem rzeczywiście charakteru odszkodowawczego bądź odwrotnie – nie sprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem nie determinuje takiego charakteru tegoż świadczenia.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, iż aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy (art. 471 K.c. i nast.) oraz deliktową - wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c. i nast.). W konsekwencji na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują generalnie przepisy art. 361 i 363 Kodeksu cywilnego. W świetle powyżej wskazanych uregulowań wypłata odszkodowania jest więc konsekwencją wystąpienia szkody.

Zgodnie natomiast z art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia – art. 444 § 1 K.c.) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zdefiniowane w zacytowanym przepisie zadośćuczynienie, to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej w związku z doznaną krzywdą.

W świetle powyższego, stwierdzić zatem należy, iż ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub pkt 3b ustawy, korzystać mogą jedynie świadczenia rekompensujące wyrządzoną szkodę lub krzywdę.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownica Wnioskodawcy otrzymała oświadczenie Wnioskodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 30 sierpnia 2013 r. za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia. Za przyczynę wypowiedzenia umowy Wnioskodawca wskazał brak oczekiwanych wyników pracy. Pismem z dnia 5 października 2016 r. powódka została zwolniona z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Umowa o pracę z powódką uległa rozwiązaniu w dniu 31 grudnia 2016 r.

Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty świadczenia określonego w ugodzie w celu uniknięcia czasochłonnego postępowania sądowego; nie ma więc charakteru rekompensaty za realne straty pracownika.

Przenosząc powyższe rozważania, na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że wskazane we wniosku odszkodowanie wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie zawartej ugody sądowej stanowiło przychód ze stosunku pracy, który nie korzystał ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nawet bowiem w sytuacji, uznania iż wypłacone świadczenie miało charakter odszkodowawczy to nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zastosowanie tych zwolnień.

W świetle przesłanego uzupełnienia wysokość lub zasady ustalania świadczenia nie wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ani postanowień układów zbiorowych pracy, czy też innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. z poz. 1666), a ponadto świadczenie to nie miało charakteru rekompensaty za realne straty pracownika, lecz dotyczyło spodziewanych korzyści.

Wobec powyższego w związku z wypłatą świadczenia o którym mowa we wniosku na Wnioskodawcy stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin