Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.298.2017.1.DP
z 8 listopada 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 3 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawczyni, będąca osobą fizyczną, dnia 14 sierpnia 2017 r. założyła jednoosobową działalność gospodarczą, uzyskując wpis w CEIDG. Jednocześnie, na potrzeby prowadzonej działalności, została zarejestrowana jako czynny podatnik VAT, zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów rozliczając podatek dochodowy według skali podatkowej. W związku z faktem, iż przed założeniem działalności Wnioskodawczyni była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy jako bezrobotna, wystąpiła o przyznanie jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Na podstawie umowy zawartej z Prezydentem Miasta dnia 10 sierpnia 2017 r. środki takie zostały jej przyznane w kwocie 18.800 zł. Wnioskodawczyni prowadzi kancelarię adwokacką, na potrzeby której nabyła z otrzymanych środków m.in. urządzenia i wyposażenie biura o wartości netto: komputer - laptop (2.901,63 zł), laserowe urządzenie wielofunkcyjne (2.862,60 zł), niszczarka (536,95 zł), meble biurowe (2.178,59 zł), fotel biurowy (349,66 zł), krzesła (536,59 zł).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy nabyte przez Wnioskodawczynię składniki majątku sfinansowane z dofinansowania, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej?
Wnioskodawczyni uważa, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zdaniem Wnioskodawczyni poniesione przez nią wydatki wyczerpują treść przepisu, bowiem zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów oraz zostały należycie udokumentowane. Kwestią budzącą wątpliwości jest stwierdzenie, czy katalog określony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza z kosztów uzyskania przychodów otrzymane przez Wnioskodawczynię środki.
Zdaniem Wnioskodawczyni, jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137. Otrzymane przez Wnioskodawczynię dofinansowanie zostało uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 121. Wobec powyższego art. 23 nie wyłącza możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów przedmiotów sfinansowanych z dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawczynię.
Aby móc zakwalifikować nabyte przez Wnioskodawczynię składniki majątku, jako koszty uzyskania przychodów, należy ustalić ich charakter. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonych od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu
przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Nabyte przez Wnioskodawczynię składniki niewątpliwie posiadają cechy środka trwałego, bowiem stanowią jego własność, zostały nabyte we własnym zakresie, są kompletne i zdatne do użytku a ich przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.
Stosownie do treści art. 22f ust. 3 omawianej ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej, w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Zdaniem Wnioskodawczyni w świetle powyższego, dla składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł podatnik ma możliwość wyboru czy nabyte składniki zakwalifikuje jako środek trwały a następnie dokonuje odpisów amortyzacyjnych, czy też nie zakwalifikuje ich jako środki trwałe odnosząc bezpośrednio w koszty. W takim przypadku zakwalifikowane będą jako wyposażenie. Zgodnie z treścią art. 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wyposażenie stanowią rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do środków trwałych.
Zdaniem Wnioskodawczyni nabyte przez nią składniki, ze względu na wartość początkową niższą niż 3.500 zł, na mocy art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą nie zostać zakwalifikowane jako środki trwałe i w związku z tym nie podlegają wyłączeniu na mocy art. 23 ust. 1 pkt 45 tej ustawy. W takiej sytuacji Wnioskodawczyni zakwalifikuje nabyte składniki jako wyposażenie odnosząc ich wartość w koszty uzyskania przychodów.
Reasumując, w świetle powyższego, nabyte składniki majątku sfinansowane ze środków przyznanych jednorazowo bezrobotnemu na podjęcie działalności, Wnioskodawczyni może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie działalności.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.
Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.
Ponadto zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a,
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.