Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.297.2017.1.ES
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, osoba fizyczna będąca obywatelem Belgii, rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca zadeklarował adres zamieszkania w Belgii, na terytorium kraju natomiast wynajmuje biuro, będące jednoczenie głównym miejscem prowadzenia działalności. Przedmiotem działalności wnioskodawcy są usługi wspomagania działalności przedsiębiorców, głównie posiadające charakter doradczy. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, z powodu po pierwsze świadczenia usług doradczych/consultingowych, a po drugie z powodu nieposiadania miejsca zamieszkania na terytorium Polski, zobowiązany jest do rejestracji jako podatnik VAT czynny, nie ma on bowiem prawa do zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca postanowił skorzystać z oferty leasingu, spółki posiadającej siedzibę na terytorium Belgii, która jednocześnie nie działa na terenie Polski przez zakład w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Belgią.

Warunki ogólne zaproponowane przez finansującego przewidują zawarcie umowy na okres 48 miesięcy, przy czym korzystający zobowiązany jest do wykupu pojazdu w momencie zakończenia umowy, co zostało potwierdzone w zaproponowanych indywidualnych warunkach umownych. Powyższe warunki stanowią tzw. silną opcję wykupu. Oznacza to, że Wnioskodawca musi skorzystać z wykupu pojazdu po podstawowym okresie leasingowym.

Kwota wykupu wynosić będzie wartość rezydualną, bądź wartość księgową w momencie wykupu, w zależności czy nastąpi przekroczenie narzuconej przez leasingodawcę wartości granicznej ilości przejechanych kilometrów rocznie. Finansujący zastrzega, że w czasie trwania umowy przedmiot leasingu jest jego własnością, a przeniesienie własności po okresie trwania umowy wymaga rozliczenia się ze wszystkich należności z finansującym.

Finansujący zobowiązuje się do przedstawienia certyfikatu rezydencji potwierdzającego prowadzenia działalności na terenie Belgii.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest rozpoznać i jednocześnie pobrać tzw. podatek u źródła wynikający z należności licencyjnych w wysokości 5%, przy założeniu spełnienia warunku okazania przez finansującego ważnego certyfikatu podatkowego, spełniającego wszystkie warunki ustawowe co do jego treści?

Zdaniem Wnioskodawcy, za należności licencyjne w odniesieniu do Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. 2004 Nr 211, poz. 2139), (dalej uupoPL-BE), uważa się należności powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, jeżeli osoba ta jest właścicielem należności licencyjnych.

Ponadto w przypadku, gdy takie należności mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty należności licencyjnych brutto.

Korzystanie z należności licencyjnych w odniesieniu do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania obejmuje swoim zakresem również urządzenia, maszyny w tym samochody.

Zdaniem Wnioskodawcy korzystanie z takich należności ma charakter tymczasowy, przy czym po okresie trwania umowy korzystający zobowiązany jest do zwrotu rzeczy, które były przedmiotem umowy między stronami, ewentualnie korzystający ma prawo opcji wykupu należności licencyjnych. Prawo takie nie miałoby charakteru obligatoryjnego, byłoby ono fakultatywne, a wnioskodawca nie byłby zobowiązany do skorzystania z niego poprzez postanowienia umowne.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca zobligowany jest natomiast takimi postanowieniami do wykupu przedmiotowego samochodu. Postanowienie umowne, które powoduje konieczność wykupu traktowane jest jako tzw. silną opcję wykupu, Wnioskodawca bowiem nie może negocjować w tym zakresie warunków. Skoro tak, taki wykup jest warunkiem konicznym do przystąpienia do umowy zawartej w trybie, o którym mowa w art. 66 k.c., a więc w trybie ofertowym. Fakt zapisu, uzależniającego przeniesienie prawa własności od wcześniejszego uregulowania wszystkich zobowiązań finansowych względem finansującego nie może zdaniem Wnioskodawcy, negować postanowienia klauzuli silnego wykupu, ponieważ zakładać należy, że umowa wzajemna łącząca strony będzie wykonana bez uchybień.

Wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy należy zakwalifikować zawartą umowę za sprzedaż kredytową. Podobną kwalifikację zaproponował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 listopada 2008 r. sygnatura IPPB5/423-56/08-2/AJ. Taka kwalifikacja wykluczy obowiązek pobrania i odprowadzenia tzw. podatku u źródła.

Następująca wykładnia opisanej wyżej czynności prawnej, winna być interpretowana zgodnie z art. 65 § 2 k.c., mianowicie zgodnie z zamiarem stron i celem umowy, a nie ze względu na jej dosłowne brzmienie. Skoro bowiem umowa nosi nazwę umowy leasingu, a posiada ona wszystkie cechy charakteryzujące umowę sprzedaży kredytowej, zgodnie z przepisami prawa należy ją tak traktować. Taki sposób wykładni czynności prawnych zachodzi również na kanwie prawa podatkowego. Powołać się tu należy na przepisy ordynacji podatkowej, zgodnie bowiem z art. 199a o.p. ustalenie stanu faktycznego istotnego dla wymiaru podatku wymaga uprzednio poznania treści czynności prawnej, z którą ów się wiąże, o czym pisze L. Etel. Mimo, że organ wydający interpretację nie jest uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego o czym Wnioskodawca jest świadomy to chce zaznaczyć paralelny sposób wykładni czynności prawnej w prawie cywilnym jak i prawie podatkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy klauzula silnego wykupu w umowie zawartej pomiędzy wnioskodawcą, a spółką belgijską, wyklucza konieczność obliczania, poboru i odprowadzania przez wnioskodawcę podatku u źródła. Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotową umowę rozpatrywać należy na kanwie art. 13 uupoPL-BE, tym samym zgodnie z postanowieniami tam zawartymi należy opodatkowywać ją w państwie, w której przenoszący własność posiada siedzibę, a więc w Belgii. Tym samym art. 29 ust.1 i n ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 poz. 2032 z późn. zm.) nie będzie tu właściwy do zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 2032 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Z kolei w art. 3 ust. 2d ww. ustawy, ustawodawca wskazał, że za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6.

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium.

W myśl art. 4a powoływanej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanym przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 41 ust. 4 i art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Stosownie do art. 29 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 5a pkt 21 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i - na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej - mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca (obywatel Belgii) rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca zadeklarował adres zamieszkania w Belgii natomiast na terytorium kraju wynajmuje biuro, będące jednoczenie głównym miejscem prowadzenia działalności. Przedmiotem działalności wnioskodawcy są usługi wspomagania działalności przedsiębiorców, Wnioskodawca postanowił skorzystać z oferty leasingu, spółki posiadającej siedzibę na terytorium Belgii, która jednocześnie nie działa na terenie Polski przez zakład w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Belgią. Warunki ogólne zaproponowane przez finansującego przewidują zawarcie umowy na okres 48 miesięcy, przy czym korzystający zobowiązany jest do wykupu pojazdu w momencie zakończenia umowy. Finansujący zastrzega, że w czasie trwania umowy przedmiot leasingu jest jego własnością oraz zobowiązuje się do przedstawienia certyfikatu rezydencji potwierdzającego prowadzenia działalności na terenie Belgii.

Z art. 12 ust. 1 konwencji z dnia 20 sierpnia 2001 r. zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139; dalej umowa polsko-belgijska) wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Belgii, podlegają opodatkowaniu tylko w Belgii. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstały i zgodnie z prawem polskim, z tym że podatek nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych należności a osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Belgii (art. 12 ust. 2 umowy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko – belgijskiej określenie „należności licencyjne”(…) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego lub handlowego, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Pokreślić należy, iż zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również postanowienia umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem aby wyjaśnić sens tego pojęcia należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6.12.1996 r., sygn. akt III SA 1091-1092/94, publ. LEX nr 27418, Glosa 1998, nr 9, s. 31, Monitor Prawniczy 1998, nr 6, s. 237). I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

W efekcie, można postawić tezę, że pojęcie urządzenia przemysłowego należy rozumieć maksymalnie szeroko, ma ono bowiem charakter sformułowania ogólnego, mieszczącego w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące zespół elementów technicznych. Nie można go zatem zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.), samochody osobowe mieszczą się w grupie 7 (środki transportu), podgrupie 74 pojazdy mechaniczne, rodzaju 741.

W świetle zaprezentowanego rozumienia terminu urządzenie przemysłowe, uzasadniony jest pogląd, że samochody osobowe są zespołami elementów i służą do wykonywania określonych czynności, w szczególności są środkami transportu tym samym, należy traktować je jako urządzenia przemysłowe.

Zatem, uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu leasingu samochodów mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Tym samym będą one podlegały opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, o ile przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowią inaczej.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że pojazdy są zatem urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-belgijskiej. W związku z tym, iż kwoty uzyskane przez podmiot belgijski (będący rezydentem podatkowym zarejestrowanym w Belgii) z tytułu czynszu za leasing pojazdu stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-belgijskiej. Postanowienia dotyczące opodatkowania zysków z przeniesienia własności majątku (art. 13 umowy polsko-belgijskiej) nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W rezultacie Wnioskodawca jest zobowiązany pobierać jako płatnik, na podstawie art. 41 ust. 4 w związku z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotu belgijskiego wynagrodzenia. Jednak na mocy art. 29 ust. 2 tejże ustawy w związku z art. 12 ust. 2 umowy polsko - belgijskiej, o ile podmiot belgijski w dniu wypłaty należności licencyjnych jest ich właścicielem, Wnioskodawca ma prawo obniżyć stawkę podatku do wysokości 5 % kwoty brutto tych należności, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podmiotu belgijskiego dla celów podatkowych uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 listopada 2008 r. sygnatura IPPB5/423-56/08-2/AJ wskazać należy, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy w interpretacji nie zakwalifikowano umowy jako sprzedaż kredytowa. Wnoszone opłaty uznano za opłaty licencyjne, od wypłaty których Wnioskodawca będzie zobowiązany pobrać podatek u źródła.

Końcowo wskazać należy, że organ udzielił odpowiedzi wyłącznie na pytanie zawarte we wniosku. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego. Organ nie odniósł się do stanowiska Wnioskodawcy, że przedmiotową umowę należy zakwalifikować do specyficznego rodzaju sprzedaży ratalnej. Podstawą dla dokonania odpowiedzi na to pytanie musiałaby być ocena zawartej umowy ze spółką posiadającą siedzibę działalności na terenie Belgii. Ocena taka może być przeprowadzona wyłącznie w ramach postępowania dowodowego które nie jest możliwe w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn.zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.