Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.306.2017.1.RK
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2017 r. (data wpływu 15 września 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie utraty możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przekazanych w drodze darowizny (pytanie Nr 3) jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski oraz podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Na dzień sporządzenia wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – jako jednoosobowy przedsiębiorca, wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Głównym przedmiotem działalności gospodarczej, prowadzonej przez Wnioskodawcę jest sprzedaż hurtowa owoców i warzyw (PKD 46.31.Z). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w trzech lokalizacjach na terytorium województwa …, tj. w miejscowościach: …. (główna siedziba działalności gospodarczej oraz biuro), … (filia), (filia ….) oraz …. (filia), (filia ….). Dla działalności gospodarczej Wnioskodawcy prowadzone są księgi rachunkowe (pełna księgowość), zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca planuje wydzielić z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej składniki majątkowe, stanowiące zdaniem Wnioskodawcy, dwie zorganizowane części przedsiębiorstwa („ZCP”) w rozumieniu art. 2 pkt 27e) ustawy o podatku od towarów i usług oraz dokonać darowizny w drodze umowy darowizny dwóch ZCP na rzecz swoich synów - osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegających w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Każda ZCP będzie odpowiadała obecnie funkcjonującym filiom działalności gospodarczej Wnioskodawcy (filii …. oraz filii …..). Składniki majątku (przedsiębiorstwa), które pozostaną własnością Wnioskodawcy po dniu zawarcia umowy darowizny będą nadal służyły do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę oraz zdaniem Wnioskodawcy, również będą stanowiły ZCP w rozumieniu art. 2 pkt 27e) ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „filia ….”). Każda ZCP (zarówno dwie wydzielone ZCP z działalności gospodarczej Wnioskodawcy, jak i składniki majątku, które pozostaną własnością Wnioskodawcy będą służyły do prowadzenia działalności gospodarczej w takim zakresie, w jakim do tej pory były wykorzystywane przez Wnioskodawcę (przedmiot działalności gospodarczej pozostanie ten sam, jedynie działalność ta będzie działalnością gospodarczą prowadzoną przez odrębne osoby fizyczne, tj. przez Wnioskodawcę oraz przez synów Wnioskodawcy.

Jednocześnie:

1. każda ZCP będzie charakteryzować się wyodrębnieniem organizacyjnym oraz finansowym;
2. w skład każdej ZCP będą wchodziły zarówno składniki materialne, jak i niematerialne, umożliwiające dalsze prowadzenie działalności gospodarczej (realizację określonych zadań gospodarczych) zarówno przez Wnioskodawcę, jak i przez synów Wnioskodawcy;
3. każda ZCP będzie takim zespołem składników materialnych i niematerialnych, który mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze.
   
   

Na każdą ZCP - wyodrębnioną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy - jako odrębne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, zdaniem Wnioskodawcy, będą się składały następujące elementy (przynajmniej jeden w każdej poniższej kategorii):

1. nieruchomości;
2. ruchomości (w tym środki trwałe);
3. pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę;
4. umowy handlowe;
5. umowy na dostawę mediów;
6. umowy sprzedaży usług;
7. umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych;
8. do każdej ZCP są przyporządkowane w systemach księgowych aktywa i pasywa (przychody i koszty oraz należności i zobowiązania).
   
   

Wszystkie elementy wskazane powyżej potwierdzają, zdaniem Wnioskodawcy, że wyodrębnione przez Wnioskodawcę części Jego przedsiębiorstwa, które będą przedmiotem umowy darowizny oraz które po dniu zawarcia umowy darowizny będą nadal wykorzystywane przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej mogą stanowić niezależne przedsiębiorstwa, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym, wyodrębnione przez Wnioskodawcę części przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, które będą przedmiotem umowy darowizny (dwóch ZCP, tj. filia …. oraz filia ….) oraz które po dniu zawarcia umowy darowizny będą nadal wykorzystywane przez Niego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (filia ….) stanowią trzy odrębne ZCP w rozumieniu art. 2 pkt 27e) ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przyszłym, zawarcie umowy darowizny dwóch ZCP przez Wnioskodawcę na rzecz synów Wnioskodawcy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o ustawy o podatku od towarów i usług?
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że po dniu zawarcia umowy darowizny dwóch ZCP przez Wnioskodawcę na rzecz synów Wnioskodawcy, Wnioskodawca traci prawo do dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowiących własność Wnioskodawcy i wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej do dnia zawarcia umowy darowizny, nawet jeśli nie zostały one w pełni zamortyzowane do dnia zawarcia umowy darowizny?
4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że po dniu zawarcia umowy darowizny dwóch ZCP przez Wnioskodawcę na rzecz synów Wnioskodawcy, wartość nabytych przez Wnioskodawcę towarów handlowych (innych niż środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) przed dniem zawarcia umowy darowizny, które nie zostały odpłatnie zbyte przez Wnioskodawcę do dnia zawarcia umowy darowizny i będą przekazane w ramach umowy darowizny przez Wnioskodawcę na rzecz synów nie będzie stanowiła po stronie Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, na dzień zawarcia umowy darowizny, a jeśli wcześniej zostaną one uwzględnione w kosztach podatkowych Wnioskodawcy, wystąpi konieczność dokonania korekty tych kosztów?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania Nr 3, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 4, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oraz pytań oznaczonych Nr 1, Nr 2, w zakresie podatku od towarów i usług, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że w zdarzeniu przyszłym, po dniu zawarcia umowy darowizny dwóch ZCP przez Wnioskodawcę na rzecz Jego synów, Wnioskodawca traci prawo do dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, stanowiących własność Wnioskodawcy i wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej do dnia zawarcia umowy darowizny, nawet jeśli nie zostały one w pełni zamortyzowane do dnia zawarcia umowy darowizny.

Wnioskodawca wskazuje, że zawarcie umowy darowizny dwóch ZCP na rzecz dwóch synów wiąże się z przekazaniem przez Wnioskodawcę na rzecz synów składników majątku, stanowiących u Niego środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 22a i następne ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albo towary handlowe, niebędące jednocześnie środkami trwałymi i wartościami niematerialnymi i prawnymi, które były, są obecnie i będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej do dnia zawarcia umowy darowizny.

Z uwagi na ww. przekazanie składników majątku Wnioskodawcy, stanowiących środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, na podstawie umowy darowizny przez Wnioskodawcę na rzecz synów, zdaniem Wnioskodawcy, po dniu zawarcia umowy darowizny, Wnioskodawca utraci prawo do dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych prawnych, stanowiących własność Wnioskodawcy i wykorzystywanych przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej do dnia zawarcia umowy darowizny, nawet jeśli nie zostały one w pełni zamortyzowane do dnia zawarcia umowy darowizny.

Jak bowiem wynika wprost m.in. z art. 22a ust. 1 ab initio ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają wskazane w tym przepisie składniki majątku (zwane środkami trwałymi), które stanowią własność lub współwłasność podatnika. W przypadku więc utraty własności składników majątkowych (spełniających definicję środków trwałych z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) przez Wnioskodawcę na skutek przekazania tych składników majątku na rzecz Jego synów w drodze umowy darowizny, Wnioskodawca traci prawo do dalszego dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych składników majątku.

Także w zakresie składników majątku stanowiących wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że można dokonywać odpisów amortyzacyjnych od takich składników majątku, jeśli są one wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą (art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Natomiast po przekazaniu takich składników majątku przez Niego na rzecz synów w drodze umowy darowizny, Wnioskodawca nie będzie mógł już nadal ich wykorzystywać na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc nie będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od takich składników majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o zorganizowanej części przedsiębiorstwa – oznacza to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych). Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową. Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

1. istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
2. zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
3. składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
4. zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
   
   

Zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów. Może więc nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, czy darowizny.

Jednocześnie, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów. Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby określony składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przypadku darowizny środków trwałych - darowizna jako jedna z form zbycia wyznacza datę zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Odpisy naliczone w okresie używania składnika majątku na potrzeby działalności pozostają kosztem uzyskania przychodu u darczyńcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje wydzielić z prowadzonej działalności gospodarczej składniki majątkowe, stanowiące dwie zorganizowane części przedsiębiorstwa oraz dokonać darowizny w drodze umowy darowizny dwóch ZCP na rzecz Jego synów. Każda ZCP będzie odpowiadała obecnie funkcjonującym filiom działalności gospodarczej Wnioskodawcy (filii …. oraz filii ….). Każda ZCP będzie charakteryzować się wyodrębnieniem organizacyjnym oraz finansowym. W skład każdej ZCP będą wchodziły zarówno składniki materialne, jak i niematerialne, umożliwiające dalsze prowadzenie działalności gospodarczej (realizację określonych zadań gospodarczych) zarówno przez Wnioskodawcę, jak i przez synów Wnioskodawcy. Każda ZCP będzie takim zespołem składników materialnych i niematerialnych, który mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania gospodarcze. Na każdą ZCP wyodrębnioną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy jako odrębne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, będą się składały następujące elementy (przynajmniej jeden w każdej z kategorii: nieruchomości; ruchomości (w tym środki trwałe); pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy o pracę; umowy handlowe; umowy na dostawę mediów; umowy sprzedaży usług; umowy na świadczenie usług telekomunikacyjnych. Do każdej ZCP są przyporządkowane w systemach księgowych aktywa i pasywa (przychody i koszty oraz należności i zobowiązania).

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że w przypadku darowizny środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – darowizna jako jedna z form zbycia wyznacza datę zakończenia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Ostatniego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego od wartości początkowej amortyzowanych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które następnie zostają darowane, można dokonać za miesiąc, w którym darowizna została dokonana. Wobec powyższego, Wnioskodawca na skutek przekazania w drodze darowizny dwóch zorganizowanych części przedsiębiorstwa na rzecz Jego synów, traci prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem darowizny, nawet jeśli nie zostały one w pełni zamortyzowane.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać należy, że interpretacja odnosi się wyłącznie do przepisów wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie rozstrzyga o zgodności opisanych we wniosku czynności z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, które Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia przyszłego.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, kontroli celno-skarbowej. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….. w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.