Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.373.2017.1.MJ
z 24 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 25 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług świadczonych przez Wnioskodawcę oraz obowiązku skorygowania pierwotnie wystawionej faktury – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług świadczonych przez Wnioskodawcę oraz obowiązku skorygowania pierwotnie wystawionej faktury.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca składa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości zafakturowania wykonanych w grudniu 2016 r. robót budowlanych.

Wnioskodawca jest firmą wykonującą roboty budowlane jako podwykonawca.

W dniu 17 stycznia 2017 r. Wnioskodawca z tytułu robót budowlanych (wykonanie instalacji elektrycznych i teletechnicznych) wystawił spółce (…) fakturę typu: odwrotne obciążenie VAT na kwotę roszczenia głównego 173.225,30 zł bez podatku VAT.

Jednakże w dniu 25 stycznia 2017 r. Wnioskodawca na skutek audytu wewnętrznego w swej firmie, wystawił korektę do tej faktury (…) wskazując, iż omyłkowo ominął obowiązek wystawienia faktury z VAT. Wskazał więc, że roszczenie główne wynosi 173.225,30 zł, a VAT 13.858,02 zł.

Z taką interpretacja nie zgodziła się spółka (…) i pismem z dnia 8 lutego 2017 r. odesłała zwrotnie do Wnioskodawcy ww. korektę, stwierdzając, że „nie akceptuje korekty” i „nie akceptuje poniesionych kosztów”.

W piśmie z dnia 19 marca 2017 r. Wnioskodawca zwrócił się do spółki (…) z zapytaniem o przyczynę odmowy przyjęcia korekty z 25 stycznia 2017 r. wystawionej przez Wnioskodawcę (…). Wnioskodawca powołał się na okoliczność, że w dniu l kwietnia 2016 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną dotyczącą momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT w przypadku świadczenia usług budowlanych i budowlano-montażowych. Powołał się również na treść wyroków sądów administracyjnych (wyroki w sprawach: sygn. akt I SA/Kr 708/15, I SA/Ol 118/15, I SA/Bd 190/15, I SA/Wr 2386/14, III SA/Wa 1664/14) oraz orzecznictwo sądów europejskich. Podniósł też, że Minister Finansów stwierdził, iż ,,(...) za datę wykonania usługi budowlanej lub budowlano-montażowej należy przyjąć datę faktycznego wykonania usługi, tj. dzień, w którym – w związku z wykonaniem określonej umową usługi lub jej części (jeżeli usługa jest przyjmowana częściowo) doszło do faktycznego zakończenia prac lub ich części – wykonawca zgłasza je do odbioru.

Poza tym Wnioskodawca podniósł, że „takie zgłoszenie zostało dokonane przez firmę (…) w grudniu 2016 r. i nie ulega wątpliwości, że w grudniu 2016 r. faktycznie dokonano usługi”. Zatem bez znaczenia pozostaje fakt przyjęcia przez (…) zgłoszenia w dniu 2 stycznia 2017 r. i bez wpływu pozostają uregulowania (procedury) łączące strony umowy, określające daty i terminy sporządzania odpowiedniej dokumentacji, na podstawie której następują wzajemne rozliczenia. Wnioskodawca wskazał, że żadne czynności administracyjne – ani przyjęcie zgłoszenia, ani podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego w ogóle nie mają wpływu na faktyczną datę wykonania usługi. Dlatego uznał, że wystawiona przez Wnioskodawcę korekta z 25 stycznia 2016 r. jest zasadna.

W odpowiedzi na powyższe spółka (…) potwierdziła zajęcie wcześniejszego stanowiska, wedle którego „data sprzedaży na fakturze Podwykonawcy musi być zgodna z datą przyjęcia wniosku o Przejściowe Świadectwo Płatności (IPC) przez Wykonawcę”. Spółka ta powołała się na swój akt wewnętrzny (dosłownie: „co wyraźnie określiliśmy w instrukcji dla Podwykonawców, którą m.in. Pan (…) otrzymał osobiście w naszym biurze budowy”). Dlatego (…) uznała, że wiążący jest czyn faktyczny, polegający na tym, że „faktura została zaakceptowana z odwrotnym obciążeniem tak jak została (...) pierwotnie wystawiona”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zgodnie z nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1-go stycznia br., uwzględniając moment wykonania usługi opisanej powyżej, wystawiając fakturę sprzedaży za wykonane roboty budowlane na rzecz (…). Wnioskodawca powinien zastosować „odwrotne obciążenie”, czy raczej jednak przepisy obowiązujące do końca 2016 r. i wykazać na fakturze podatek należny VAT?

Czy Wnioskodawca przyjął prawidłową praktykę, że w odniesieniu do wystawionej w dniu 17 stycznia 2017 r. – z tytułu robót budowlanych wobec spółki (…) – faktury typu: odwrotne obciążenie VAT na kwotę roszczenia głównego 173.225,30 zł bez podatku VAT, wystawił dodatkowo w dniu 25 stycznia 2017 r. korektę do tej faktury, a więc czy Wnioskodawca prawidłowo przyjął, że spoczywał na nim obowiązek wystawienia faktury z kwotą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność doręczenia faktury na rzecz (…) w miesiącu styczniu 2017 r. nie ma znaczenia, gdyż liczy się termin wykonania robót, a nie ich odbioru czy doręczenia faktury za te roboty. Wnioskodawca zatem powinien wystawić fakturę VAT na zasadach obowiązujących do końca 2016 r., tj. naliczając podatek należny VAT na fakturze w wysokości 23%, gdyż wykonał roboty w miesiącu grudniu 2016 r., a więc w okresie podatkowym 2016 r. Zgodnie bowiem z art. 17 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obecnie obowiązującym, wystawienie faktury „odwrotne obciążenie” stosuje się do usług, które zostały wykonane po 1 stycznia 2017 r., a do usług wykonanych wcześniej, mimo dostarczenia Spółka (…) nie może natomiast w drodze czynności faktycznej wpływać na kwestie, które rozstrzygnął ustawodawca. Datą zakończenia robót jest bowiem ich faktyczne zakończenie na terenie budowy, a nie okoliczność, czy zlecający (...) przyjął fakturę. Wskazywany przez spółkę (…) akt w postaci „wniosku o Przejściowe Świadectwo Płatności (IPC)” jest aktem prawa umownego, a zatem aktem prawa niższego rzędu.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przyjął prawidłową praktykę, polegającą na tym, iż w odniesieniu do wystawionej w dniu 17 stycznia 2017 r. – z tytułu robót budowlanych wobec spółki (…) – faktury typu: odwrotne obciążenie VAT na kwotę roszczenia głównego 173.225,30 zł bez podatku VAT, wystawił następnie dodatkowo w dniu 25 stycznia 2017 r. korektę do tej faktury. Wnioskodawca jest bowiem zdania, że to na Wnioskodawcy od samego początku spoczywał obowiązek wystawienia faktury z kwotą VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne – art. 5a ustawy.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Ustawa z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 2024) – wprowadziła od dnia 1 stycznia 2017 r. obowiązek rozliczania w określonych okolicznościach podatku należnego przez nabywcę (mechanizm „odwrotnego obciążenia”) usług budowlanych i budowlano-montażowych wskazanych w załączniku nr 14 do ustawy.

I tak, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

Jednakże zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy – w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Załącznik nr 14 do ustawy obowiązujący od dnia 1 stycznia 2017 r. zawiera (w poz. 2-48) zamkniętą listę usług budowlanych identyfikowanych przy pomocy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążenia w przypadku świadczenia tych usług przez podwykonawców.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa budowlana wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

W stosunku do usług wykonanych na przełomie roku zastosowanie znajdą przepisy przejściowe. Na mocy art. 5 ustawy o zmianie ustawy od podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw – przepisy art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które zostały wykonane od dnia 1 stycznia 2017 r. W celu ustalenia momentu wykonania usług stosuje się przepisy art. 19a ust. 2 i 3 ustawy zmienianej w art. 1.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonał roboty budowlane w miesiącu grudniu 2016 r. W dniu 17 stycznia 2017 r. Wnioskodawca z tytułu robót budowlanych (wykonanie instalacji elektrycznych i teletechnicznych) wystawił nabywcy fakturę typu: odwrotne obciążenie VAT na kwotę roszczenia głównego bez podatku VAT. Jednakże w dniu 25 stycznia 2017 r. Wnioskodawca na skutek audytu wewnętrznego w swojej firmie, wystawił korektę do tej faktury wskazując, iż omyłkowo ominął obowiązek wystawienia faktury z VAT. Wnioskodawca wskazał kwotę roszczenia głównego oraz kwotę VAT.

Umowy o wykonanie usług budowlanych lub budowlano-montażowych mogą być skonstruowane w różny sposób, przewidując np. jednorazowe przekazanie całości wykonanych usług albo przekazywanie części wykonywanych usług (przekazywanie usług etapami) albo też mogą być ustalane następujące po sobie terminy płatności w związku ze świadczeniem tych usług, tj. usługa nie jest częściowo przyjmowana, lecz jest częściowo płacona (usługa o charakterze ciągłym) (Interpretacja ogólna Nr PT3.8101.41.2015.AEW.2016.AMT.141 Ministra Finansów z dnia 1 kwietnia 2016 r.).

Określenie momentu wykonania tych usług dla celów podatku od towarów i usług powinno następować na podstawie obiektywnych przesłanek, a postanowienia umowne mogą mieć tutaj jedynie charakter pomocniczy.

Nie należy zatem, dla celów podatku od towarów i usług, wiązać momentu wykonania usługi budowlanej lub budowlano-montażowej ze spełnieniem formalności cywilnoprawnej, jaką jest podpisanie protokołu zdawczo-odbiorczego, lub też np. w przypadku realizacji tych usług na warunkach kontraktowych FIDIC – z datą wystawienia określonych świadectw.

Mając powyższe na uwadze, za datę wykonania usługi budowlanej lub budowlano-montażowej należy przyjąć datę faktycznego wykonania usługi.

W sytuacji przedstawionej w złożonym wniosku usługa została wykonana (zakończona) w dniu grudniu 2016 r., zatem podlega ona opodatkowaniu na podstawie zasad ogólnych, a nie na podstawie obowiązującego od dnia 1 stycznia 2017 r. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, zgodnie z art. 106a ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy – faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Zatem zgodnie z nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług od dnia 1 stycznia 2017 r. – uwzględniając moment wykonania usługi opisanej w przedstawionym stanie faktycznym (grudzień 2016 r.) wystawiając fakturę sprzedaży za wykonane roboty budowlane Wnioskodawca powinien zastosować przepisy obowiązujące do końca 2016 r. i wykazać na fakturze podatek należny VAT.

W myśl art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury - podatnik wystawia fakturę korygującą.

W świetle art. 106j ust. 2 ustawy, faktura korygująca powinna zawierać:

1. wyrazy "FAKTURA KORYGUJĄCA" albo wyraz "KOREKTA";
2. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
3. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   1. określone w art. 106e ust. 1 pkt 1-6,
   2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych korektą;
4. przyczynę korekty;
5. jeżeli korekta wpływa na zmianę podstawy opodatkowania lub kwoty podatku należnego - odpowiednio kwotę korekty podstawy opodatkowania lub kwotę korekty podatku należnego z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku i sprzedaży zwolnionej;
6. w przypadkach innych niż wskazane w pkt 5 - prawidłową treść korygowanych pozycji.
   
   

Ze wskazanych przepisów wynika, że jeżeli po wystawieniu faktury wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik, wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Fakturę korygującą wystawia się m.in. w razie podwyższenia ceny, stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury, również gdy dokonano zwrotu podatnikowi towarów i opakowań, udzielono rabatu, bądź upustów i obniżek cen.

Zatem, co do zasady, korygowanie pierwotnie wystawionej faktury, z przyczyn wskazanych wyżej, powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej. Faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Tym samym, istotą faktur korygujących jest korekta faktur pierwotnych, tak aby dokumentowały rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych.

W przedmiotowej sytuacji Wnioskodawca błędnie udokumentował wykonane roboty budowlane. Wystawił on fakturę na zasadach przewidzianych dla dokumentowania wykonania usług objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia podczas gdy miały zastosowanie zasady ogólne opodatkowania. W związku z powyższym Wnioskodawca zobowiązany był do skorygowania pierwotnie wystawionej faktury.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania świadczonych usług oraz obowiązku skorygowania pierwotnie wystawionej faktury jest prawidłowe.

Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym tut. organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie, tut. organ informuje, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem, interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zaistniały stan faktyczny i projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będą z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.