2017.10.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.354.2017.2.AS
z 23 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 11 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 9 października 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.) i z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy:

Wnioskodawca, wnosząc nieruchomość aportem do spółki komunalnej, działa jako podatnik VAT i czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone nr 1 we wniosku) – jest nieprawidłowe,
czynność wniesienia aportem opisanej we wniosku nieruchomości, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust.1 pkt 10 ustawy (pytanie oznaczone nr 2 we wniosku) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, wnosząc nieruchomość aportem do spółki komunalnej, działa jako podatnik VAT i czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone nr 1 we wniosku) oraz w zakresie ustalenia, czy czynność wniesienia aportem opisanej we wniosku nieruchomości, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy (pytanie oznaczone nr 2 we wniosku). Wniosek uzupełniono pismami w dniach 9 i 10 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto (dalej: „Wnioskodawca”, „Miasto”) jest miastem na prawach powiatu, zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”, „podatek VAT”).

Miasto, z dniem 1 stycznia 2017 r. podjęło wspólne rozliczenie w zakresie podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi.

Miasto planuje wnieść jako wkład niepieniężny (aport) do spółki miejskiej „X” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej - „Spółka” lub „ZWiK”) nieruchomość gruntową, działkę nr X o powierzchni 27 m², zabudowaną przepompownią kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki, była komora wodomierzowa.

Na moment składania niniejszego wniosku, przedmiotowa przepompownia nie została jeszcze wniesiona aportem do Spółki.

Wskazaną nieruchomość Miasto nabyło od osób fizycznych (współwłaścicieli w częściach ułamkowych) na mocy umowy przekazania nieruchomości zawartej w dniu 25.04.2017 r. w trybie art. 902¹ § 1 Kodeksu cywilnego (tj. nieodpłatne przeniesienie na gminę własności nieruchomości).

Przekazanie tej nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia czynności handlowych, wytwórczych czy usługowych i nie ponosił On nakładów inwestycyjnych na przedmiotowe mienie, pełniąc jedynie funkcje właścicielskie.

Z umowy tej wynika, że udziały w przedmiotowej działce poszczególni przekazujący nabyli w różny sposób, tj.:

umowami sprzedaży zawartymi w 2008 i 2009 r.;
umową darowizny z dnia 18 marca 2011 r., wydanie działki wraz z częściami składowymi we współposiadanie obdarowanych nastąpiło w terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy, na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego;
umową darowizny z dnia 11 kwietnia 2011 r.;
umową sprzedaży z dnia 11 października 2011 r.;
umową sprzedaży z dnia 22 maja 2012 r.;
umową sprzedaży z dnia 20 września 2012 r.;
umową darowizny z dnia 11 października 2013 r.

Z posiadanych przez Miasto informacji wynika, że powyższą infrastrukturę wybudował deweloper w roku 2009 na potrzeby dostarczania wody i odprowadzania ścieków osiedla domków szeregowych.

Następnie mieszkańcy, umowami darowizn lub sprzedaży, stali się współwłaścicielami działki nr X w częściach ułamkowych, z zastrzeżeniem, że deweloper - osoba fizyczna, pozostała współwłaścicielem przedmiotowej działki w udziale 1/16, która także w ramach ww. umowy przekazania nieruchomości wystąpiła w charakterze „przekazującego”.

Przepompownia kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą zlokalizowana na przedmiotowej działce została oddana do użytkowania w maju 2009 r. (zgodnie z umową pomiędzy ZWiK a deweloperem). Oprócz napraw drobnych awarii, mieszkańcy nie ponosili nakładów na tę przepompownię i infrastrukturę. Po nabyciu własności przedmiotowej nieruchomości Miasto również nie ponosiło na nią żadnych nakładów.

Zgodnie z oświadczeniem zawartym w umowie przekazania nieruchomości, Miasto nabycia przedmiotowej działki wraz z częściami składowymi dokonuje do gminnego zasobu nieruchomości na potrzeby związane z realizacją zadań własnych i celów publicznych, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z przeznaczeniem na utrzymanie przepompowni ścieków. Miasto nie weryfikowało, czy nabycie przedmiotowej działki, czy też udziałów w przedmiotowej działce przez osoby przekazujące, odbyło się w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uzupełnienia z dnia 9 października 2017 r. do wniosku wynika, że:

W odpowiedzi na pytanie nr 1, tj.: „Czy znajdujące się na działce nr X przepompownia kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki, była komora wodomierzowa, mające być przedmiotem aportu, stanowią budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 i 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.)?”, Wnioskodawca wskazał, że:

„Kwestia ta nie została przedstawiona we wniosku w opisie zdarzenia przyszłego, ponieważ wymaga ona rozstrzygnięcia w ramach interpretacji indywidualnej. Stąd też, Wnioskodawca ustosunkował się do tej kwestii we wniosku o wydanie interpretacji, w części „Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej (...) zdarzenia przyszłego”, aby Organ odniósł się do tej kwestii i ocenił prawidłowość zaprezentowanego tam stanowiska. Wnioskodawca nie posiada specjalistycznej wiedzy pozwalającej na jednoznaczne przesądzenie, czy wskazana infrastruktura stanowi budowlę w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.). Wnioskodawca w tym zakresie nie zlecał także sporządzenia opinii osobie posiadającej taką wiedzę. W posiadanym przez Wnioskodawcę operacie szacunkowym z dnia 7 marca 2017 r., wykonanym przez rzeczoznawcę majątkowego w celu określenia wartości rynkowej przedmiotu umowy przekazania nieruchomości, brak także wprost wskazania, czy przedmiot wyceny spełnia definicję budowli w rozumieniu ustawy Prawo budowlane. Pomocniczo można wskazać, iż - zgodnie z Protokołem przyjęcia środka trwałego (dokument OT nr 1/2017) - środkowi trwałemu pn. „Przepompownia sieci kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą…” nadano symbol wg KŚT: 211.

Niemniej jednak, we wniosku Wnioskodawca przedstawił w tym zakresie własne stanowisko i w jego ocenie przedmiot planowanego aportu należy uznać za „budowlę” dla celów stosowania ustawy o podatku od towarów i usług. Uzasadniając to stanowisko, odwołano się do ustawy Prawo budowlane, ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług, mimo iż posługuje się pojęciem „budowla”, nie definiuje go. Skoro zatem przepisy ustawy podatkowej nie zawierają definicji budowli, ale posługują się tym terminem właściwym dla Prawa budowlanego, to w interpretacji organ nie może się uchylać od rozstrzygnięcia także i tej kwestii.

Niezależnie jednak od tego, iż przedstawiając własne stanowisko w sprawie uznania przedmiotu aportu za „budowlę” dla celów podatku VAT, posłużono się definicjami zawartymi w ustawie Prawo budowlane, to podkreślić należy, iż odniesienie się do przepisów Prawa budowlanego w tym zakresie może mieć jedynie charakter pomocniczy, a nie rozstrzygający. Innymi słowy, nie można uzależniać oceny prawnej przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego od tego, czy przedmiot planowanego aportu spełnia definicję budowli sformułowaną w ustawie Prawo budowlane. Na potwierdzenie takiego stanowiska przytoczyć można m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 918/11). Wynika z niego, iż:

nie ma uzasadnienia dla poszukiwania definicji legalnej budowli w ustawie - Prawo budowlane,
przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług, decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie jego definicja w krajowym prawie cywilnym, które przecież w każdym państwie członkowskim jest inne.

Ponadto, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego sytemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347), zawierają regulacje pozwalające na prawidłową interpretację pojęcia budowli dla potrzeb stosowania ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 2 Dyrektywy VAT, „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem. Posłużenie się tą definicją jest niezbędne, jako że polski ustawodawca dokonał „rozbicia” pojęcia budynku (zdefiniowanego w Dyrektywie VAT) na pojęcia budynki i budowle, którymi posłużono się w polskiej ustawie o VAT.

Wskazać należy, iż przedmiotem umowy przekazania nieruchomości (na mocy której Miasto nabyło opisywaną infrastrukturę) jest przeniesienie własności działki o powierzchni 0,0027 ha wraz z jej częściami składowymi.

Zgodnie natomiast z art. 48 ustawy - Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane.

Na tej podstawie wnioskować można zatem, że przedmiot aportu, to konstrukcja trwale związana z gruntem, i co za tym idzie, spełnia ona definicję, o której mowa w art. 12 ust. 2 Dyrektywy VAT. Ponadto, celem ekonomicznym planowanej transakcji (wniesienia aportu) do spółki nie jest z pewnością dostawa samego gruntu, ale właśnie przepompowni i związanej z nią określonej infrastruktury. Z powołanej umowy przekazania nieruchomości wynika, iż nabycia przedmiotowej działki wraz z częściami składowymi, Miasto dokonuje do gminnego zasobu nieruchomości na potrzeby związane z realizacją zadań własnych i celów publicznych, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tj. z przeznaczeniem na utrzymanie przepompowni ścieków. Zgodnie ze wspomnianym operatem szacunkowym, wartość gruntu stanowi zresztą niespełna 7% wartości przedmiotu aportu.

Pytanie nr 2 sformułowane w ww. wezwaniu.

Z uwagi na to, iż informacje pozwalające na udzielenie odpowiedzi na pytania sformułowane przez Organ dotyczą działań podejmowanych przez podmiot trzeci (tj. dewelopera) przed tym, jak nieruchomości te stały się własnością Miasta, Wnioskodawca nie posiada informacji w powyższym zakresie. Jednocześnie Wnioskodawca nie znajduje podstaw prawnych, aby żądać od dewelopera udzielenia takich informacji. Opierając się na treści oświadczeń zawartych w umowie przekazania nieruchomości, na mocy której Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości oraz na wspomnianym powyżej operacie szacunkowym, Wnioskodawca może jednak założyć, iż po roku 2009 nie były dokonywane ulepszenia. Dla celów rozpatrzenia niniejszego wniosku prosimy zatem o przyjęcie założenia, iż deweloper, który wybudował opisaną infrastrukturę, do momentu przekazania jej na rzecz mieszkańców, nie poniósł na tę infrastrukturę nakładów na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które wyniosły co najmniej 30% wartości początkowej tej infrastruktury”.

Z kolei w uzupełnieniu z dnia 10 października 2017 r. do wniosku, Wnioskodawca wskazał, że:

po zakończeniu inwestycji przepompowni kanalizacji sanitarnej i infrastruktury towarzyszącej, developer nie ponosi żadnych nakładów ani do momentu przekazania nieruchomości mieszkańcom, ani w terminie późniejszym;
przedmiotowa nieruchomość zabudowana przepompownią sanitarną nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, ani innej czynności podlegającej podatkowi od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Miasto, wnosząc nieruchomość aportem do spółki komunalnej, działa jako podatnik VAT i czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?
W przypadku twierdzącej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy czynność wniesienia aportem nieruchomości w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 2, czy czynność wniesienia aportem nieruchomości w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, czy też będzie ona opodatkowana podatkiem VAT według stawki 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, z tytułu wniesienia aportem do spółki kapitałowej działki X, Wnioskodawca nie występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a przedmiotowa czynność nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy (w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy) i nie jest opodatkowana podatkiem VAT.

W celu uzasadnienia stanowiska Wnioskodawców, w pierwszej kolejności analizy wymaga zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT), który wyznaczony jest przez kryterium przedmiotowe i podmiotowe.

Jeśli chodzi o kryterium przedmiotowe, to wskazać należy, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), dalej - „ustawa o VAT”, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1).

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, uznać należy zatem, że przedmiotową działkę nr X wraz z przepompownią i infrastrukturą towarzyszącą potraktować należy - dla celów zastosowania ustawy o VAT - jako towar(y) w rozumieniu art. 2 pkt 6 tej ustawy, a wniesienie owej działki aportem do spółki kapitałowej - jako odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 7 ust. 1 powołanej ustawy.

Co jednak istotne, opodatkowaniu będzie podlegała tylko taka odpłatna dostawa towarów, która dokonana została przez podatnika VAT w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Objawia się tu zatem „kryterium podmiotowe” opodatkowania VAT, tj. działanie w charakterze podatnika. W tym kontekście, kluczowy jest natomiast art. 15 ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, stosownie do ust. 2 powołanego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przy czym, w myśl ust. 6 powołanego artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W odniesieniu do tego ostatniego przepisu, należy jednakże od razu poczynić zastrzeżenia, że podatek VAT jest podatkiem zharmonizowanym na terytorium Unii Europejskiej, zatem sam fakt użycia przez polskiego ustawodawcę sformułowania „z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”, nie może automatycznie oznaczać, że wskazane wyłączenie nie znajdzie zastosowania, w związku z faktem, że określona umowa będzie miała charakter nazwanej umowy prawa cywilnego. Interpretując przepisy dotyczące opodatkowania VAT, należy mieć bowiem na względzie cel wyłączenia określonego w przepisie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, stanowiący implementację art. 13 Dyrektywy 2006/112, a nie dosłowne brzmienie przepisu polskiej ustawy.

Kluczowe jest zatem ustalenie, czy opisana powyżej czynność została wykonana przez Wnioskodawcę jako podmiot działający w charakterze podatnika.

Powołany już powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o VAT „uzupełnić” można o powołanie art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

O uznaniu danej osoby za podatnika VAT przesądza zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej. Podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT może występować jako podatnik VAT czynny tylko wyłącznie w odniesieniu do tych konkretnych transakcji, które wchodzą w zakres prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Status podatnika nie powoduje zatem automatycznego rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę jego aktywności, w konsekwencji, możliwa jest sytuacja, w której podmiot będący podatnikiem VAT czynnym, w odniesieniu do określonych czynności o charakterze odpłatnym, nie występuje w charakterze podatnika VAT, co powoduje, że takie czynności nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Każdorazowo należy zatem ocenić, czy konkretne transakcje dokonywane przez podatnika spełniają zakres definicji działalności gospodarczej (por. m.in. wyroki TSUE: z dnia 20 czerwca 1996 r., w sprawie C-155/94 Wellcome Trust Ltd v. Commissioners of Customs and Excise, z dnia 15 września 2011 r. w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby v. Ministrowi Finansów oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć v. Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie.

W analizowanej sytuacji uwzględnić musimy także specyficzne cechy podmiotu, jakim jest Wnioskodawca - tj. gmina, która jest „organem władzy publicznej”, o której mowa w przywołanym powyżej art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Jak wynika ze stanu faktycznego, zgodnie z oświadczeniem zawartym w umowie przekazania nieruchomości, nabycia działki nr X wraz z częściami składowymi Miasto dokonało do gminnego zasobu nieruchomości na potrzeby związane z realizacją zadań własnych i celów publicznych, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z przeznaczeniem na utrzymanie przepompowni ścieków.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, celami publicznymi w rozumieniu ustawy są m.in. budowa i utrzymywanie publicznych urządzeń służących do zaopatrzenia ludności w wodę, gromadzenia, przesyłania, oczyszczania i odprowadzania ścieków oraz odzysku i unieszkodliwiania odpadów, w tym ich składowania.

Powyższe wpisuje się zatem w zadania własne gminy określone w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity z dnia 4 kwietnia 2016 r., Dz. U. z 2016 r., poz. 446).

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 zd. 1 tej ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Natomiast w pkt 3 wskazano, że w szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

Podkreślić należy, że Miasto nabyło przedmiotową nieruchomość nie w celach handlowych, ale otrzymało ją nieodpłatnie na cele realizacji zadań, do jakich zostało powołane. Przedmiotowa czynność nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Zadania własne Wnioskodawcy, jako gminy, wykonywane są w szczególności za pośrednictwem spółek komunalnych. Wniesienie aportem przedmiotowej nieruchomości miało na celu właśnie przekazanie jej podmiotowi powołanemu przez Wnioskodawcę do realizacji tych zadań.

W tym kontekście należy mieć na uwadze orzeczenie TSUE z 20.03.2014 r. w sprawie C-72/13, a także wyrok NSA z 05.12.2014 r. (sygn. akt I FSK 1547/14). Powołane orzeczenia dotyczą wyłączenia przez gminę z zakresu VAT transakcji dotyczących dostawy nieruchomości, jeśli nie działa ona w charakterze podatnika VAT z uwagi na uprzednie nabycie nieruchomości, np.: w drodze darowizny, spadkobrania lub z mocy prawa w wyniku komunalizacji.

Jak czytamy w powołanym orzeczeniu TSUE, „Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej transakcji, takich jak te zamierzone przez Gminę W., o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy, oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

TSUE przypomniał także, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie powołanego orzeczenia NSA, przyjąć można, że samo nieodpłatne nabycie mienia i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, iż konstytuuje ono działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT. Przyjąć także można, że istotne jest to, że nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez gminę do prowadzenia czynności handlowych, wytwórczych czy usługowych i nie ponosiła ona nakładów inwestycyjnych na to mienie, pełniąc jedynie funkcje właścicielskie.

W przedstawionym stanie faktycznym mamy do czynienia właśnie z owym zwykłym wykonywaniem prawa własności przez Wnioskodawcę. Jak już podkreślono, nie nabyto tej nieruchomości w celach handlowych, prowadzenia działalności gospodarczej, a po jej nabyciu niezwłocznie przekazano ją do podmiotu, który taką działalnością się trudni - tj. spółki komunalnej.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, z tytułu wniesienia aportem do spółki kapitałowej działki X, Wnioskodawca nie występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a przedmiotowa czynność nie wchodzi w zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy (w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy) i nie jest opodatkowana podatkiem VAT.

Ad. 2.

Z ostrożności procesowej, w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, w ocenie Wnioskodawcy czynność wniesienia nieruchomości aportem do spółki komunalnej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zasadniczo, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują jednak dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Jednym z takich przepisów jest art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak już wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1, przedmiotową działkę nr X wraz z przepompownią i infrastrukturą towarzyszącą potraktować należy - dla celów zastosowania ustawy o VAT - jako towar(y) w rozumieniu art. 2 pkt 6 tej ustawy, a wniesienie owej działki aportem do spółki kapitałowej - jako odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 7 ust. 1 powołanej ustawy.

Dla określenia konsekwencji podatkowych dokonania przedmiotowej dostawy, konieczne jest jednak rozstrzygnięcie, czy ową przepompownię wraz z infrastrukturą towarzyszącą potraktować należy jako budowlę dla celów zastosowania ustawy o VAT.

Od tego będzie bowiem zależeć to, czy mamy do czynienia z dostawą budowli i czy zasadne jest rozważanie zastosowania ww. zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Jako że ustawa o VAT - mimo iż posługuje się pojęciem „budowla”, nie definiuje go. Stąd też, zasadne wydaje się odwołanie do ustawy Prawo budowlane.

Stosownie zaś do art. 3 pkt 3 tej ustawy, przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolnostojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym przepompownia wraz z infrastrukturą towarzyszącą, znajdujące się na zbywanej działce, winny być traktowane jako budowle w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, i tym samym także dla celów stosowania przepisów ustawy o VAT.

Natomiast co do opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budowle, to przytoczyć należy tu art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. A zatem, grunt będący przedmiotem sprzedaży, podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki, budowle lub ich części na nim posadowione. Oznacza to w szczególności, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Wychodząc z tego założenia, w pierwszej kolejności rozważenia wymaga zatem możliwość zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zależy w głównej mierze od rozumienia pojęcia „pierwsze zasiedlenie”, które zdefiniowane zostało w art. 2 pkt 14 powołanej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W celu ustalenia, czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania, czy też opodatkowanie stawką podstawową, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem posadowionych na przedmiotowej nieruchomości budowli, nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Interpretując literalnie pojęcie „pierwsze zasiedlenie”, należałoby zatem zweryfikować w szczególności, czy osoby przekazujące Miastu udziały w nieruchomości, nabyły je w ramach czynności opodatkowanej VAT oraz, czy ponoszone były ewentualnie nakłady (i w jakiej wysokości) na tę nieruchomość.

Z informacji posiadanych przez Miasto wynika, że osoby te nabyły przedmiotowe udziały w latach 2008-2013, z tym że część osób dokonała tego na podstawie umowy sprzedaży, a część - umowy darowizny.

Miasto nie weryfikowało natomiast, czy nabycie przedmiotowej działki, czy też udziałów w przedmiotowej działce przez osoby przekazujące, odbyło się w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając jednak na uwadze orzeczenie NSA z 14.05.2015 r., sygn. I FSK 382/14, jak też ostatnie interpretacje indywidualne (w tym m.in. interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19.01.2017 r., 1462-IPPP3.4512.13.2017.1.PC, „pierwsze zasiedlenie” należy interpretować szeroko i do oddania do użytkowania nie musi dojść wcale w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Czytamy tam bowiem m.in., że:

„definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w Dyrektywie 112, ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 112, czyli przebudowy budynku;
„…polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku...”;
wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”.

Z powyższego wynika zatem, że aby doszło do pierwszego zasiedlenia budynku lub budowli, wystarczy ich oddanie do jakiegokolwiek używania.

Taki przypadek niewątpliwie miał miejsce w analizowanym stanie faktycznym po wybudowaniu przez dewelopera na działce nr X przepompowni wraz z infrastrukturą towarzyszącą (co miało miejsce w roku 2009) i oddaniu jej do użytku w maju 2009 r. (zgodnie z umową pomiędzy ZWiK a deweloperem) i następnie przekazaniu jej mieszkańcom w latach 2011-2013.

Z uwagi na to, że - jak wskazano w stanie faktycznym - deweloper zbył na rzecz mieszkańców osiedla udział wynoszący 15/16 części w zabudowanej działce, nie można tu mówić o zasiedleniu jedynie części przedmiotowej nieruchomości. Nie jest to bowiem przypadek budynku, w którym wyodrębniono lokale i jedynie część została sprzedana/ oddana do użytkowania.

Istotą współwłasności, z którą mieliśmy tu do czynienia, jest bowiem to, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (por. art. 195 Kodeksu cywilnego).

W takim przypadku, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego).

Uznać zatem należy, że doszło już do pierwszego zasiedlenia tej nieruchomości, rozumianego jako faktyczne używanie przepompowni wraz z infrastrukturą towarzyszącą po jej (ich) wybudowaniu.

Na taką interpretację pojęcia „pierwszego zasiedlenia” wskazywałaby też opinia Rzecznika Generalnego dotycząca tego właśnie zagadnienia, przedstawiona w dniu 4 lipca 2017 r. w sprawie C-308/16 (Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie). W opinii tej czytamy bowiem, że: „artykuł 135 ust. 1 lit. j, w związku z art. 12 ust. 1 lit. a i art. 12 ust. 2 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że przepisy te stoją na przeszkodzie temu, by „pierwsze zasiedlenie” budynków, budowli lub ich części było w sposób konieczny związane z dokonaniem czynności podlegających opodatkowaniu VAT...”.

Jako że, nie były ponoszone nakłady na jej ulepszenie (w wysokości określonej w powołanych przepisach), w ramach planowanego aportu będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów dokonywaną już po upływie 2 lat od pierwszego zasiedlenia.

Dokonana przez Wnioskodawcę dostawa przepompowni wraz z infrastrukturą towarzyszącą, jak i działka (grunt), na której są one posadowione, korzysta zatem ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 3.

Z ostrożności procesowej, w przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 za nieprawidłowe, w ocenie Wnioskodawcy czynność wniesienia nieruchomości aportem do spółki komunalnej będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył działkę nr X w drodze umowy przekazania nieruchomości, a czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym podatek VAT przy nabyciu nie wystąpił.

W takim przypadku, tj. w sytuacji, w której przy nabyciu podatek VAT w ogóle nie wystąpił, przyjąć należy, że podatnikowi przy nabyciu działki (i posadowionych na niej budowli) nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Taka interpretacja przyjmowana jest powszechnie przez organy interpretacyjne (por. m.in. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 01.12.2014 r., IBPP2/443-829/14/IK oraz z 06.05.2015 r., IBPP3/4512-120/15/EJ).

Ponadto, Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków na ulepszenie budowli znajdujących się na przedmiotowej działce.

Tym samym należy stwierdzić, że w przypadku, gdyby dostawa działki nr X (i posadowionych na niej budowli) nie korzystałaby ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, w zw. z art. 29a ust. 8 tej ustawy, to przedmiotowa dostawa będzie zwolniona od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, w zw. z art. 29a ust. 8 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

nieprawidłowe - w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, wnosząc nieruchomość aportem do spółki komunalnej, działa jako podatnik VAT i czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (pytanie oznaczone nr 1 we wniosku),
prawidłowe – w zakresie ustalenia, czy czynność wniesienia aportem opisanej we wniosku nieruchomości, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy (pytanie oznaczone nr 2 we wniosku).

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne, czy zawodowe.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

W świetle wskazanych unormowań, jednostki samorządu terytorialnego, na gruncie podatku od towarów i usług, występować mogą w dwoistym charakterze:

podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz
podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na postawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem, jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1868), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Jak stanowi art. 92 ust. 2 powołanej ustawy – miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie.

Tym samym gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest miastem na prawach powiatu, zarejestrowanym jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Miasto, z dniem 1 stycznia 2017 r. podjęło wspólne rozliczenie w zakresie podatku VAT wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi. Miasto planuje wnieść jako wkład niepieniężny (aport) do spółki miejskiej nieruchomość gruntową, działkę nr X o powierzchni 27 m², zabudowaną przepompownią kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki, była komora wodomierzowa. Na moment składania niniejszego wniosku przedmiotowa przepompownia nie została jeszcze wniesiona aportem do Spółki. Wskazaną nieruchomość Miasto nabyło od osób fizycznych (współwłaścicieli w częściach ułamkowych) na mocy umowy przekazania nieruchomości zawartej w dniu 25.04.2017 r. w trybie art. 902¹ § 1 Kodeksu cywilnego (tj. nieodpłatne przeniesienie na gminę własności nieruchomości). Przekazanie tej nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia czynności handlowych, wytwórczych czy usługowych i nie ponosił On nakładów inwestycyjnych na przedmiotowe mienie, pełniąc jedynie funkcje właścicielskie. Z umowy tej wynika, że udziały w przedmiotowej działce poszczególni przekazujący nabyli w różny sposób, tj. umowami sprzedaży zawartymi w 2008 i 2009 r.; umową darowizny z dnia 18 marca 2011 r., wydanie działki wraz z częściami składowymi we współposiadanie obdarowanych nastąpiło w terminie 7 dni od dnia zawarcia umowy, na podstawie protokołu zdawczo-odbiorczego; umową darowizny z dnia 11 kwietnia 2011 r.; umową sprzedaży z dnia 11 października 2011 r.; umową sprzedaży z dnia 22 maja 2012 r.; umową sprzedaży z dnia 20 września 2012 r.; umową darowizny z dnia 11 października 2013 r. Powyższą infrastrukturę wybudował deweloper w roku 2009 na potrzeby dostarczania wody i odprowadzania ścieków osiedla domków szeregowych. Następnie mieszkańcy, umowami darowizn lub sprzedaży, stali się współwłaścicielami działki nr X w częściach ułamkowych, z zastrzeżeniem, że deweloper - osoba fizyczna, pozostała współwłaścicielem przedmiotowej działki w udziale 1/16, która także w ramach ww. umowy przekazania nieruchomości wystąpiła w charakterze „przekazującego”. Przepompownia kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą zlokalizowana na przedmiotowej działce została oddana do użytkowania w maju 2009 r. (zgodnie z umową pomiędzy ZWiK a deweloperem). Oprócz napraw drobnych awarii, mieszkańcy nie ponosili nakładów na tę przepompownię i infrastrukturę. Po nabyciu własności przedmiotowej nieruchomości Miasto również nie ponosiło na nią żadnych nakładów. Miasto nabycia przedmiotowej działki wraz z częściami składowymi dokonuje do gminnego zasobu nieruchomości na potrzeby związane z realizacją zadań własnych i celów publicznych, o których mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z przeznaczeniem na utrzymanie przepompowni ścieków. Miasto nie weryfikowało, czy nabycie przedmiotowej działki, czy też udziałów w przedmiotowej działce przez osoby przekazujące odbyło się w ramach czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. W ocenie Wnioskodawcy przedmiot planowanego aportu należy uznać za „budowlę” dla celów stosowania ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca założył, że po roku 2009 nie były dokonywane ulepszenia. Deweloper, który wybudował opisaną infrastrukturę, do momentu przekazania jej na rzecz mieszkańców, nie poniósł na tę infrastrukturę nakładów na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które wyniosły co najmniej 30% wartości początkowej tej infrastruktury. Z uzupełnienia z dnia 10 października 2017 r. wynika, że: po zakończeniu inwestycji przepompowni kanalizacji sanitarnej i infrastruktury towarzyszącej, developer nie ponosi żadnych nakładów ani do momentu przekazania nieruchomości mieszkańcom, ani w terminie późniejszym oraz że przedmiotowa nieruchomość zabudowana przepompownią sanitarną nie była przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, ani innej czynności podlegającej podatkowi od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca, wnosząc nieruchomość aportem do spółki komunalnej, działa jako podatnik VAT i czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT.

Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT. Zatem w przypadku, gdy gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Aby zatem określić możliwość zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, który wyłącza organy władzy publicznej (oraz urzędy obsługujące te organy) z definicji podatnika VAT, konieczne jest określenie czy zadania realizowane przez gminę (powiat) są zadaniami, dla których gmina (powiat) została powołana w ramach reżimu publicznoprawnego, czy też są to czynności wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższe oznacza, że decydującą przesłanką przesądzającą o uznaniu bądź nieuznaniu organu władzy publicznej za podatnika VAT będzie zachowanie się tego organu jako organu władzy publicznej, bądź jako przedsiębiorcy w stosunku do określonych świadczeń.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników, ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wymieniona norma nakazuje uznać, że w przypadku czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, dany podmiot nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Wykonywanie bowiem czynności na podstawie umów cywilnoprawnych mogłoby prowadzić do nierówności konkurencyjnej podmiotów działających na rynku oraz „organu władzy”, który korzystałby z wyłączenia z opodatkowania na podstawie ww. przepisu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że transakcja zbycia opisanej nieruchomości (przepompowni kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą) w drodze aportu, jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną).

Jak wskazano wyżej, gmina (powiat) – w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych tj. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – jako osoba prawna podlega obowiązkowi podatkowemu na zasadach ogólnych. W tym zakresie bowiem wykonywane przez nią czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że czynność wykonywana przez Wnioskodawcę, opisana we wniosku, nie podlega wyłączeniu spod opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Podmioty publiczne nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku dostawy nieruchomości za odpłatnością nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Działania gminy są w tym przypadku tożsame z działaniami każdego innego podmiotu dokonującego dostawy nieruchomości.

Mając na uwadze powyższą analizę oraz przywołane regulacje prawne należy stwierdzić, że wniesienie aportem nieruchomości zabudowanej przepompownią kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki, była komora wodomierzowa, będzie niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną).

Zatem planowana przez Wnioskodawcę czynność zbycia przedmiotowej nieruchomości w drodze aportu do spółki komunalnej, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy), jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja będzie dokonywana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Podsumowując, Wnioskodawca, wnosząc nieruchomość aportem do spółki komunalnej, będzie działał jako podatnik VAT, a czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Zainteresowanego dotyczą również kwestii ustalenia, czy czynność wniesienia aportem opisanej we wniosku nieruchomości, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust.1 pkt 10 bądź pkt 10a ustawy, czy też będzie opodatkowana stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość gruntowa - działka X o powierzchni 27 m², będąca przedmiotem wniosku, zabudowana jest przepompownią kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki, była komora wodomierzowa. Nadto wskazał również, że: „(…) w jego ocenie przedmiot planowanego aportu należy uznać za „budowlę” dla celów stosowania ustawy o podatku od towarów i usług”.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że przedmiotem zbycia (aportu) będzie nieruchomość zabudowana w rozumieniu Prawa budowlanego.

W następnej kolejności należy zatem sprawdzić, czy zbycie tej nieruchomości może korzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Według art. 2 pkt 14 ustawy – ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu – rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub,
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich doszło do pierwszego zasiedlenia, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą”, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających. Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie ww. Dyrektywy państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia, wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14.

Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko, jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem, a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego, „pierwsze zasiedlenie” budynku, budowli (po ich wybudowaniu) należy rozumieć szeroko, jako pierwsze zajęcie budynku (budowli), używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (art. 43 ust. 7a ustawy).

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, który stanowi, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z tym gruntem związanych.

Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Ponadto, w przypadku towarów (do których zaliczają się również nieruchomości) może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, o ile zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od opodatkowania, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem nieruchomości będącej przedmiotem wniosku nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Z treści wniosku wynika, że przepompownia kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą zlokalizowana na przedmiotowej działce, została oddana do użytkowania w maju 2009 r. Po zakończeniu inwestycji, deweloper nie ponosił żadnych nakładów ani do momentu przekazania nieruchomości mieszkańcom, ani w terminie późniejszym. Oprócz napraw drobnych awarii, mieszkańcy nie ponosili nakładów na przepompownię i infrastrukturę. Po nabyciu własności przedmiotowej nieruchomości, Miasto również nie ponosiło na nią żadnych nakładów.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecznictwa TSUE – należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie, w odniesieniu do nieruchomości zabudowanej przepompownią kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki i była komora wodomierzowa – nastąpiło pierwsze zasiedlenie. Powyższe wynika z faktu, że nieruchomość ta została oddana do użytkowania w maju 2009 roku. Ponadto, ani Wnioskodawca, ani poprzedni właściciele przedmiotowej nieruchomości, nie ponosili wydatków na jej ulepszenie, a od momentu oddania w używanie, minęły 2 lata.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie planowane przez Wnioskodawcę zbycie przepompowni kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki i była komora wodomierzowa w drodze aportu, będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji powyższego, ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 29a ust. 8, w związku z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, korzysta również dostawa (aport) gruntu stanowiącego działkę nr X o powierzchni 27 m².

Podsumowując, czynność wniesienia aportem nieruchomości zabudowanej przepompownią kanalizacji sanitarnej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, w skład której wchodzi: kanał przepompowni kanalizacyjnej wraz z urządzeniami, złącze licznikowe i linia kablowa WZL, ogrodzenie działki i była komora wodomierzowa, będzie stanowić odpłatną dostawę towarów zwolnioną od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, że odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca, kwestie dotyczące zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy oraz opodatkowania powyższej transakcji (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 3), stały się bezprzedmiotowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin