2017.11.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.323.2017.1.IP
z 3 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2017 r. (data wpływu 4 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania usług dożywiania zleconych przez Gminę Wykonawcy na podstawie porozumienia oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Wykonawcę usług dożywiania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania usług dożywiania zleconych przez Gminę Wykonawcy na podstawie porozumienia oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Wykonawcę usług dożywiania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (dalej Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jedną z gminnych samorządowych jednostek organizacyjnych jest Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS).

OPS przyznaje dofinansowanie do obiadów dla dzieci. Adresatem decyzji o dofinansowaniu jest rodzic dziecka.

Następnie OPS (Gmina) podpisuje porozumienie z konkretną jednostką, w której wydawane są posiłki, dotyczące konkretnego dziecka. Porozumienie dotyczy współpracy w realizacji programu osłonowego „Pomoc Gminy w zakresie dożywiania (…)”.

Gmina podpisała umowę m.in. z samorządową jednostką powiatową. Powiat jest podatnikiem VAT.

W porozumieniach określono że OPS (Zamawiający) zleca danej jednostce (Wykonawca) wykonanie usług dożywiania w postaci wydania posiłków przygotowanych w formie cateringu lub przygotowania i wydawania posiłków uczniom posiadającym stałe miejsce zameldowania na terenie Gminy i zakwalifikowanym przez Zamawiającego do udzielenia pomocy w formie dożywiania. Wykaz dzieci objętych dożywianiem przygotowuje Zamawiający i stanowi on podstawę do wydawania posiłku.

W porozumieniu postanowiono dodatkowo że:

Wykonawca zapewnia, że posiada niezbędne warunki do składowania artykułów spożywczych i pomieszczenie do wydania posiłków uczniom zgodnie z obowiązującymi normami i przepisami;
Wykonawca zobowiązuje się do zapewnienia wydawanym posiłkom należytej wartości kalorycznej i odżywczej;
za wykonanie usługi Wykonawca otrzyma wynagrodzenie odpowiadające iloczynowi liczby wydanych w danym miesiącu posiłków i dziennej stawki za każdy wydany posiłek w kwocie określonej w porozumieniu;
należność regulowana będzie w okresach miesięcznych, przelewem, na podstawie przedłożonego przez Wykonawcę rachunku oraz imiennej listy osób dożywianych w danym okresie;
uprawnienie do spożywania posiłku ustalone będzie decyzją administracyjną wydaną przez Zamawiającego, porozumienie zawierane jest na czas określony, ale Strony przewidziały możliwość rozwiązania porozumienia z miesięcznym okresem wypowiedzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy usługi wykonywane przez Wykonawcę, zgodnie z porozumieniem określonym w stanie faktycznym, powinny być przez Wykonawcę dokumentowane fakturą?
Czy usługi wykonywane przez Wykonawcę korzystają ze zwolnienia z VAT, a jeśli nie to czy Gmina ma prawo do odliczenia z ewentualnie wystawianej faktury?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

W ocenie Gminy, usługi wykonywane przez Wykonawcę, zgodnie z porozumiem określonym w stanie faktycznym, powinny być przez Wykonawcę dokumentowane fakturą.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Gmina (OPS) będzie zawierać porozumienie z samorządową jednostką powiatową. A zatem podatnikiem z tytułu wykonywanych usług będzie Powiat, który jest podatnikiem VAT.

Z kolei, na podstawie zawartego porozumienia, to Gmina będzie odbiorcą usługi, albowiem to ona jest Stroną porozumienia i zamawiającym usługi. Uczniowie są jedynie adresatami decyzji OPS. Owszem konsumują świadczenie, niemniej nie są Stroną umowy z Powiatem (daną Jednostką) i nie zlecają wykonania usługi.

Podobna sytuacja występuje, gdy pracodawca zamawia i opłaca obiady dla swoich pracowników, w której to sytuacji nie ma wątpliwości, że faktura winna być wystawiona na pracodawcę.

Skoro to Gmina (OPS) jest odbiorcą świadczenia, to zastosowanie znajdzie przepis art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, który stanowi, że podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Ad 2.

Zdaniem Gminy, usługi wykonywane przez Wykonawcę korzystają ze zwolnienia z VAT.

A gdyby nawet ze zwolnienia nie korzystały, to Gmina nie ma prawa do odliczenia z uwagi na brak związku ze sprzedażą opodatkowaną.

Jak podkreślono w wydanej dla Gminy interpretacji z 3 lipca 2017 r., sygn. (…) „zatem, bez wpływu na zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy pozostaje, kto dokonuje płatności, która jednostka pobiera opłaty za wyżywienie oraz czy beneficjentem usług są uczniowie i nauczyciele z danej jednostki, z innych jednostek oraz z jednostek spoza Gminy. Jeżeli do usług wyżywienia faktycznie znajduje zastosowanie zwolnienie wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 24 ustawy, to fakt, że jednostki wydają posiłki na rzecz uczniów oraz nauczycieli spoza Gminy, jak i jednostek z danej Gminy, pozostaje również bez wpływu na to zwolnienie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast według art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują m.in. sprawy: pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych (art. 7 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy), edukacji publicznej (art. 7 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Zasady dokumentowania przez podatników czynności podlegających opodatkowaniu regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

I tak, na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Na mocy art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Regulacja określona w art. 106b ust. 2 ustawy wyraża zasadę, zgodnie z którą nie ma obowiązku wystawiania faktury dla sprzedaży zwolnionej od podatku. Przepis ten pozwala, aby faktury nie były wystawiane dla czynności zwolnionych przedmiotowo na mocy ustawy bądź na mocy przepisów wykonawczych. Nie pozbawia on wszakże podatników dokonujących tych czynności prawa do wystawiania faktury dokumentującej te czynności. Wystawienie faktury dla sprzedaży zwolnionej jest – co do zasady – pozostawione wyborowi wykonującego czynność.

Jednakże, stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118,

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

A zatem jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, podatnik VAT – co do zasady – jest zobowiązany wystawiać fakturę dokumentującą sprzedaż towarów i usług na rzecz innego podatnika. Ustawodawca nie nakłada jednak na podatników obowiązku wystawiania faktur dokumentujących sprzedaż zwolnioną od podatku na podstawie przepisów ustawy lub rozporządzeń wykonawczych do niej oraz sprzedaż realizowaną na rzecz podmiotów nie będących podatnikami VAT. Niemniej jednak, stosownie do art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż zwolnioną, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w przewidzianym przepisem terminie.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jedną z gminnych samorządowych jednostek organizacyjnych jest Ośrodek Pomocy Społecznej (OPS). OPS przyznaje dofinansowanie do obiadów dla dzieci. Adresatem decyzji o dofinansowaniu jest rodzic dziecka. Następnie OPS (Gmina) podpisuje porozumienie z konkretną jednostką, w której wydawane są posiłki, dotyczące konkretnego dziecka. Porozumienie dotyczy współpracy w realizacji programu osłonowego „Pomoc Gminy w zakresie dożywiania (…)”. Gmina podpisała umowę m.in. z samorządową jednostką powiatową. Powiat jest podatnikiem VAT. W porozumieniach określono, że OPS (Zamawiający) zleca danej jednostce (Wykonawca) wykonanie usług dożywiania w postaci wydania posiłków przygotowanych w formie cateringu lub przygotowania i wydawania posiłków uczniom posiadającym stałe miejsce zameldowania na terenie Gminy i zakwalifikowanym przez Zamawiającego do udzielenia pomocy w formie dożywiania. Wykaz dzieci objętych dożywianiem przygotowuje Zamawiający i stanowi on podstawę do wydawania posiłku. W porozumieniu postanowiono dodatkowo że Wykonawca zapewnia, że posiada niezbędne warunki do składowania artykułów spożywczych i pomieszczenie do wydania posiłków uczniom zgodnie z obowiązującymi normami i przepisami, Wykonawca zobowiązuje się do zapewnienia wydawanym posiłkom należytej wartości kalorycznej i odżywczej, za wykonanie usługi Wykonawca otrzyma wynagrodzenie odpowiadające iloczynowi liczby wydanych w danym miesiącu posiłków i dziennej stawki za każdy wydany posiłek w kwocie określonej w porozumieniu, należność regulowana będzie w okresach miesięcznych, przelewem, na podstawie przedłożonego przez Wykonawcę rachunku oraz imiennej listy osób dożywianych w danym okresie, uprawnienie do spożywania posiłku ustalone będzie decyzją administracyjną wydaną przez Zamawiającego, porozumienie zawierane jest na czas określony, ale Strony przewidziały możliwość rozwiązania porozumienia z miesięcznym okresem wypowiedzenia.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące m.in. kwestii dokumentowania usług dożywiania zleconych przez niego Wykonawcy (samorządowej jednostce powiatowej) na podstawie porozumienia.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy nie wynika, że to na Powiecie ciąży obowiązek wydania posiłku uczniowi. Zainteresowany wskazał natomiast jednoznacznie, że na podstawie zawartego porozumienia, to Gmina – jako strona porozumienia i zamawiający usługi – będzie odbiorcą świadczenia realizowanego przez Zamawiającego (samorządową jednostkę powiatową).

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Powiat na podstawie porozumienia świadczy na rzecz Gminy usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, za którą wypłacane jest Powiatowi wynagrodzenie. Tym samym, świadczenie przedmiotowych usług przez Wykonawcę (Powiat), który jak wynika z opisu sprawy jest podatnikiem VAT, co do zasady – zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy – powinno zostać udokumentowane fakturą. Zaznaczenia wymaga jednak, że stosownie do treści art. 106b ust. 2 i ust. 3 ustawy, w przypadku, gdy świadczenie przez Wykonawcę usług dożywiania korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, to Wykonawca może udokumentować transakcję fakturą, natomiast obowiązany jest do wystawienia faktury wyłącznie w przypadku, gdy nabywca usługi (Gmina) wystąpi z takim żądaniem w terminie wskazanym w art. 106b ust. 3 ustawy.

Oprócz rozstrzygniętej wyżej kwestii, Wnioskodawca ma również wątpliwości dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego z wystawionych przez Wykonawcę faktur dokumentujących świadczenie usług dożywiania.

Podstawowa zasada dotycząca odliczania podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Według art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych regulacji prawnych wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z powyższego, uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego w pierwszej kolejności warunkuje spełnienie przesłanek wskazanych w art. 86 ust. 1 stawy, tj.:

status dokonującego odliczenia jako zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług,
związek towarów i usług, z których nabyciem podatek został naliczony, z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT.

W przypadku, gdy oba ww. warunki są spełnione, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego należy dodatkowo wykluczyć zaistnienie przesłanek wymienionych w art. 88 ustawy.

W analizowanym przypadku, Wnioskodawca (Gmina) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jednakże – jak wynika z wniosku – nabycie usług dożywania pozostaje bez związku ze sprzedażą opodatkowaną Gminy, nie jest zatem spełniona jedna ze wskazanych w art. 86 ust. 1 ustawy przesłanek warunkujących prawo do odliczenia podatku naliczonego. Skoro w przedmiotowej sprawie nie jest spełniona dyspozycja art. 86 ust. 1 ustawy i z tego tytułu Wnioskodawca nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług dożywiania, bez znaczenia pozostaje badanie zaistnienia ewentualnych przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy, w tym m.in. czy sprzedaż ww. usług korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Gminie (Zamawiającemu) nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług dożywiania świadczonych przez Wykonawcę (Powiat) na podstawie porozumienia. Nabywane usługi nie służą bowiem Wnioskodawcy do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, nie jest zatem spełniona jedna ze wskazanych w art. 86 ust. 1 ustawy przesłanek warunkujących istnienie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z tym tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, bądź we własnym stanowisku, które nie dotyczą bezpośrednio kwestii praw lub obowiązków Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto cyt. wyżej przepis art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej jednoznacznie wskazuje, że indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie dotyczącej stosowania przepisów prawa podatkowego. Wobec powyższego należy podkreślić, że wydana interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla Wykonawcy usług dożywiania.

Na marginesie należy też zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tutejszy organ nie jest nią związany.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin