Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.348.2017.2.BC
z 27 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2017 r. (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 października 2017 r. (data wpływu 5 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej. Wniosek uzupełniono w dniu 5 października 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 29 września 2016 r. spółka ogłosiła upadłość likwidacyjną. W skład masy upadłości wchodzi nieruchomość gruntowa, niezabudowana. Działka porośnięta jest roślinnością trawiastą oraz pojedynczymi krzewami. Nieruchomość uzbrojona jest w sieć elektryczną, sieć gazową oraz sieć telefoniczną w zasięgu. Dla nieruchomości prowadzona jest Księga Wieczysta przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego. Nieruchomość położona jest na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (…), uchwalonym uchwałą Rady Miasta. Zgodnie z ww. planem miejscowym nieruchomość znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem 3-u przeznaczone pod zabudowę usługową. Dalej wskazać należy, że zgodnie z decyzją udzielono warunków zabudowy na realizację budynku magazynowo-warsztatowego i biurowego. Na podstawie decyzji, wydano decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę. Z zapisów w dzienniku budowy wynika, że budowę rozpoczęto 7 września 2013 r. Obecnie prace budowlane nie są prowadzone. Spółka przed ogłoszeniem upadłości płaciła od ww. nieruchomości podatek w wymiarze jak dla nieruchomości rolnych. W KW wskazano sposób korzystania na „grunty orne”.

Syndyk otrzymał już zgodę Sędziego komisarza na sprzedaż nieruchomości, która nastąpi w najbliższym czasie.

W piśmie z dnia 3 października 2017 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Wnioskodawca wskazał, że:

Ad 1. W przedmiotowej sprawie nieruchomość została nabyta od osób fizycznych – Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego wydatku (zestawienie obrotów i sald, przelew).

Ad 2. Zarówno w momencie nabycia nieruchomości, jak i jej posiadania podjęto szereg czynności wskazujących na zamiar wykorzystania nieruchomości do działalności gospodarczej. Już bowiem na etapie podpisywania umowy przedwstępnej wskazywano, że warunkiem podpisania umowy przyrzeczonej będzie uzyskanie przez Spółkę warunków zabudowy (umowa z dnia 25 września 2007 r. wraz ze zmianami). Także po dokonaniu zakupu Spółka prowadziła dalsze działania zmierzające do wybudowania na nieruchomości swojej nowej siedziby – wykonała projekt, rozpoczęła prace budowlane, wykonała projekt sieci wodociągowej (fv, odbiór), podłączyła sieć gazową oraz elektryczną. Wszelkie działania spółki miały na celu doprowadzenie do kompleksowego zrealizowania inwestycji – wybudowania nowej siedziby Spółki, który jednak nie nastąpił w związku z pogarszającą się sytuacją finansową spółki. Działka porośnięta jest dziką roślinnością trawiastą, w czasie trwania posiadania przez Spółkę nigdy nie była wykorzystywana na cele rolnicze – nie była niczym obsiewana czy obsadzana.

Ad 3. Nieruchomość nie jest zabudowana.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy grunt należący do masy upadłości będzie korzystał ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Z kolei tereny budowlane to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy o VAT). Zatem znaczenie ma jedynie przeznaczenie terenu, natomiast o przeznaczeniu danego terenu pod zabudowę decydują obiektywne kryteria, nie zaś subiektywne przekonanie i zamiar sprzedawcy lub nabywcy takiego terenu. Z powyższego więc wynika, że zwolnienie na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przedmiotem planowanej dostawy będzie grunt położony na terenie przeznaczonym pod zabudowę w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a więc dostawa ta nie może korzystać ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – w świetle art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073) – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33 odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślić należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tych przepisach.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że dnia 29 września 2016 r. Spółka ogłosiła upadłość likwidacyjną. W skład masy upadłości wchodzi nieruchomość gruntowa, niezabudowana. Działka porośnięta jest roślinnością trawiastą oraz pojedynczymi krzewami. Nieruchomość uzbrojona jest w sieć elektryczną, sieć gazową oraz sieć telefoniczną w zasięgu. Dla nieruchomości prowadzona jest Księga Wieczysta przez Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego. Nieruchomość położona jest na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ww. planem miejscowym nieruchomość znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem 3-u przeznaczone pod zabudowę usługową. Dalej wskazać należy, że zgodnie z decyzją udzielono warunków zabudowy na realizację budynku magazynowo-warsztatowego i biurowego. Na podstawie decyzji wydano decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę. Z zapisów w dzienniku budowy wynika, że budowę rozpoczęto 7 września 2013 r. Obecnie prace budowlane nie są prowadzone. Spółka przed ogłoszeniem upadłości płaciła od ww. nieruchomości podatek w wymiarze jak dla nieruchomości rolnych. W KW wskazano sposób korzystania na „grunty orne”. Syndyk otrzymał już zgodę Sędziego komisarza na sprzedaż nieruchomości, która nastąpi w najbliższym czasie. Nieruchomość została nabyta od osób fizycznych – Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego wydatku (zestawienie obrotów i sald, przelew). Zarówno w momencie nabycia nieruchomości, jak i jej posiadania podjęto szereg czynności wskazujących na zamiar wykorzystania nieruchomości do działalności gospodarczej. Już bowiem na etapie podpisywania umowy przedwstępnej wskazywano, że warunkiem podpisania umowy przyrzeczonej będzie uzyskanie przez Spółkę warunków zabudowy. Także po dokonaniu zakupu Spółka prowadziła dalsze działania zmierzające do wybudowania na nieruchomości swojej nowej siedziby – wykonała projekt, rozpoczęła prace budowlane, wykonała projekt sieci wodociągowej (fv, odbiór), podłączyła sieć gazową oraz elektryczną. Wszelkie działania Spółki miały na celu doprowadzenie do kompleksowego zrealizowania inwestycji – wybudowania nowej siedziby Spółki, który jednak nie nastąpił w związku z pogarszającą się sytuacją finansową Spółki. Działka porośnięta jest dziką roślinnością trawiastą, w czasie trwania posiadania przez Spółkę nigdy nie była wykorzystywana na cele rolnicze – nie była niczym obsiewana czy obsadzana. Nieruchomość nie jest zabudowana.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania zwolnienia od opodatkowania – na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – sprzedaży nieruchomości gruntowej.

Jak wskazano wyżej, grunt budowlany to taki grunt, który objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w którym określono dla niego funkcję „pod zabudowę”, natomiast w przypadku gdy dany teren nie został objęty planem zagospodarowania przestrzennego, a dla którego to została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu z możliwością posadowienia na nim budynku, budowli bądź ich części – choćby nawet w ramach przeznaczenia uzupełniającego – to taki grunt należy uznać za teren budowlany.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, nieruchomość gruntowa opisana we wniosku jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym jej przeznaczenie to teren przeznaczony pod zabudowę usługową. Zatem przedmiotowa nieruchomość spełnia definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym dostawa ta nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Podsumowując, grunt należący do masy upadłości nie będzie korzystał ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Mając na uwadze zakres zadanego pytania, tutejszy organ dokonał oceny stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Z powyższego przepisu wynika również, że organ rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia zdarzenia przyszłego, tj. nie przeprowadza dowodów oraz nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.