Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.325.2017.1.KU
z 6 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2017 r. (data wpływu za pomocą platformy ePUAP 22 września 2017 r., identyfikator poświadczenia ePUAP – …) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia wydatków poniesionych na remont do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości (pytanie Nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2017 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 10 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przy ulicy …. Mieszkanie nabyto w celu najmu. Wnioskodawczyni wraz z mężem rozlicza się z najmu na zasadach ogólnych. Nieruchomość stanowi prawo wspólne, a pomiędzy małżonkami istnieje wspólnota majątkowa. Wnioskodawczyni posiada łącznie z nowo nabytym mieszkaniem przy ulicy … pięć mieszkań pod wynajem. Przed wynajmem każdego z mieszkań Izba Skarbowa wydała osobną interpretację indywidualną, która traktowała o zasadności zaliczenia kosztów remontu do wartości początkowej, kosztów wyposażenia w koszty bieżące i ewentualnie o zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Dnia 20 stycznia 2016 r. w siedzibie Pierwszego Urzędu Skarbowego … złożono oświadczenie o wyborze opodatkowania całości przychodów/dochodów z najmu przez jednego z małżonków, tj. …. Jako, że oświadczenie ma moc prawną do odwołania, a takiego odwołania nie złożono, całość przychodów/dochodów z najmu rozlicza …. Wnioskodawczyni i Jej mąż są osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Głównym źródłem utrzymania jest praca etatowa Wnioskodawczyni i Jej męża, najem mieszkań nie jest, ani podstawowym, ani jedynym źródłem utrzymania.

Ww. mieszkanie znajduje się w bloku z wielkiej płyty z końcówki lat 70-tych, w dniu nabycia wymagało gruntownego, kapitalnego remontu, gdyż przez wiele lat było zaniedbywane, ponieważ zamieszkiwane było przez osoby starsze. W celu znalezienia najemców i otrzymania planowanych przychodów z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje przeprowadzić generalny remont składający się z następujących koniecznych prac: wymiany stolarki okiennej, wymiany instalacji elektrycznej, w tym gniazdek, wyłączników, wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenia glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiany sanitariatów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowania, gipsowania, malowania ścian, wymiany podłóg w pokoju, przedpokoju, wymiany drzwi wewnętrznych, zewnętrznych. Koszty ww. prac remontowych zostaną zaliczone przez Wnioskodawczynię do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości. Lokal mieszkalny zostanie przed rozpoczęciem najmu przekwalifikowany na pełną własność z udziałem w gruncie, za zgodą spółdzielni mieszkaniowej. Wnioskodawczyni planuje zastosować wówczas indywidualną stawkę podatkową w wysokości 7% rocznie. Naliczanie amortyzacji zostanie rozpoczęte od miesiąca otrzymania pierwszego wpływu z tytułu najmu (tj. w miesiącu oddania nieruchomości do używania). Miesięczne odpisy amortyzacyjne stanowić będą dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu.

Ponadto, mieszkanie zostanie wyposażone w konieczne sprzęty i meble, tj.: piekarnik elektryczny, płytę indukcyjną, lodówkę, szafy, meble kuchenne, rolety okienne, stół z krzesłami, szafki, celem maksymalizacji ceny najmu i zmniejszenia okresów pustostanu mieszkania. Wartość jednostkowa żadnego składnika wyposażenia nie przekroczy kwoty 3 500 zł. Koszty zakupu ww. wyposażenia wynajmowanego mieszkania zaliczone zostaną do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych z najmu bezpośrednio w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania (tj. w miesiącu pierwszego wpływu z tytułu najmu). Stan mieszkania, w tym poszczególnych jego elementów (podłóg, ścian, sufitów, okien, drzwi, sprzętów, mebli), zostanie w sposób dokładny opisany w protokole zdawczo-odbiorczym, stanowiącym integralną część do umowy najmu podpisanej z najemcą. W protokole znajdować się będzie lista wszystkich składowych elementów wynajętego mieszkania wraz z opisem ich stanu początkowego. Protokół zostanie odczytany w dniu podpisania umowy najmu oraz podpisany przez obie strony (właścicieli i najemców). Protokół stanowić będzie tym samym potwierdzenie wynajęcia mieszkania wraz ze wszystkimi jego elementami. Wszystkie poniesione nakłady udokumentowane będą imiennymi fakturami.

Wartość początkowa przedmiotowej nieruchomości zostanie ustalona jako suma:

1. ceny nabycia, zgodnie z aktem notarialnym dotyczącym zakupu nieruchomości (na cenę nabycia składać się będzie: cena zakupu, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata sądowa, taksa notarialna, podatek od towarów i usług);
2. ceny przekształcenia spółdzielczego prawa do lokalu w pełną własność, zgodnie z aktem notarialnym przekształcenia (podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata sądowa, taksa notarialna).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje zaliczając koszty remontu do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości?
2. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo postępuje zaliczając koszty wyposażenia do bieżących kosztów uzyskania przychodów?
3. Czy zasadne jest zastosowanie przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 7% rocznie?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1. Natomiast, w odniesieniu do pytań oznaczonych Nr 2 i Nr 3, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ponieważ wszystkie koszty (nakłady remontowe) poniesione zostaną w celu uzyskania i zachowania przychodu z tytułu najmu, Wnioskodawczyni uznała za zasadne zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów. Zatem przeprowadzony remont będzie zasadny i bezpośrednio związany z prowadzonym najmem. Ponadto, Wnioskodawczyni spisze protokół zdawczo-odbiorczy dokumentujący stan faktyczny mieszkania na dzień zdania lokalu pierwszemu najemcy.

Koszty związane z remontem mieszkania (wymiana instalacji elektrycznej, w tym gniazdek, wyłączników, wymiana stolarki okiennej, instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenie glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiana sanitariatów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowanie, gipsowanie, malowanie ścian, wymiana podłóg w pokoju, przedpokoju, wymiana drzwi wewnętrznych, zewnętrznych) Wnioskodawczyni zaliczy do wartości początkowej mieszkania. Wszystkie wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w związku z przystosowaniem mieszkania do stanu umożliwiającego wykorzystanie na potrzeby najmu, uzna jako zwiększenie wartości początkowej mieszkania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, dopiero po zakończeniu prac remontowych, mieszkanie spełniać będzie warunek kompletności i zdatności do użytku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
   
   

Składnik majątku może zatem zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ponadto, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z cyt. powyżej przepisów wynika więc, że jeżeli środek trwały zostaje ulepszony, powoduje to konieczność powiększenia jego wartości początkowej o sumę wydatków poniesionych w związku z tym ulepszeniem. W efekcie poniesione wydatki nie będą stanowiły bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

• przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
  

• rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
  

• rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,
  

• adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
  

• modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.
  
  

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych, polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. Za remont nie mogą być, więc uznane prace, w wyniku których powstają nowe elementy. Należy również zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust. 17 ustawy, co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenia. Zatem, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym, mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio. Tym samym, wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że dnia 10 lipca 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Mieszkanie nabyto w celu najmu. Ww. mieszkanie znajduje się w bloku z wielkiej płyty z końcówki lat 70-tych, w dniu nabycia wymagało gruntownego, kapitalnego remontu, gdyż przez wiele lat było zaniedbywane. W celu znalezienia najemców i otrzymania planowanych przychodów z tytułu najmu Wnioskodawczyni planuje przeprowadzić generalny remont składający się z następujących koniecznych prac: wymiany stolarki okiennej, wymiany instalacji elektrycznej, w tym gniazdek, wyłączników, wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, sanitarnej, położenia glazury i terakoty w kuchni i łazience, wymiany sanitariatów (WC, umywalka, kabina prysznicowa, zlew), szpachlowania, gipsowania, malowania ścian, wymiany podłóg w pokoju, przedpokoju, wymiany drzwi wewnętrznych, zewnętrznych. Koszty ww. prac remontowych zostaną zaliczone przez Wnioskodawczynię do wartości początkowej wynajmowanej nieruchomości. Lokal mieszkalny zostanie przed rozpoczęciem najmu przekwalifikowany na pełną własność z udziałem w gruncie, za zgodą spółdzielni mieszkaniowej. Wszystkie poniesione nakłady udokumentowane będą imiennymi fakturami.

Biorąc pod uwagę zaprezentowany we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przepisy prawne należy stwierdzić, że wydatki poniesione na remont nieruchomości, poniesione przed oddaniem jej do używania, natomiast niezbędne, aby przedmiotowa nieruchomość była kompletna i zdatna do użytku, Wnioskodawczyni powinna zaliczyć do wartości początkowej tej nieruchomości ustalonej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawczyni. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonka Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.