Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.90.2017.4.BK
z 14 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 sierpnia 2017 r., który w tym samym dniu wpłynął do Organu za pośrednictwem platformy e-PUAP, uzupełnionym 10 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie określenia, czy otrzymywane przez Wnioskodawcę spłaty nabytych uprzednio wierzytelności będą stanowiły dla niego przychód podatkowy w momencie otrzymania tych spłat – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie określenia, czy otrzymywane przez Wnioskodawcę spłaty nabytych uprzednio wierzytelności będą stanowiły dla niego przychód podatkowy w momencie otrzymania tych spłat. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 października 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.90.2017.2.BK, 0111-KDIB1-1.4010.98.2017.2.BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 10 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce, gdzie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sekurytyzacji wierzytelnościami. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabył od innego podmiotu (zwanego dalej Zbywcą) pakiet niespornych i wymagalnych wierzytelności (pieniężnych) w stosunku do dłużników Zbywcy - wynikających ze świadczonych przez Zbywcę usług telekomunikacyjnych, przy czym są to zarówno wierzytelności z tytułu czynności podlegających VAT, udokumentowane fakturami, jak i czynności niepodlegających VAT, udokumentowane jedynie notami obciążeniowymi (np. przewidziane w umowach z dłużnikami kary umowne). Wierzytelności zostały nabyte w celu windykacji i zarządzania nimi, przy czym Wnioskodawca jako nabywca przejął od Zbywcy ryzyko nieściągalności tych wierzytelności. Jednocześnie w umowie Wnioskodawca oświadczył, iż jest świadomy faktu, że dłużnicy (których dotyczą nabywane wierzytelności) nie wywiązali się ze swoich zobowiązań z tytułu wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży, w związku z czym zrzeka się roszczeń wobec Zbywcy z tego tytułu. W umowie Wnioskodawca oświadczył nadto, iż akceptuje okoliczność, że niektóre spośród nabywanych wierzytelności mogą być przedawnione. Wraz z wierzytelnościami Zbywca przeniósł na Wnioskodawcę wszelkie związane z nimi prawa, w tym prawo do naliczania odsetek ustawowych. Cena sprzedaży ww. portfela wierzytelności ustalona została na poziomie niższym niż wartość nominalna wierzytelności wchodzących w skład portfela (zgodnie z umową 1% wartości nominalnej), co wynikało w szczególności z faktu, iż są to wyłącznie wierzytelności przeterminowane (tj. takie, z których dłużnicy nie wywiązali się w terminie), z których wiele ma charakter trudny w tym sensie, że ich ściągalność może być z różnych względów utrudniona, a ich dochodzenie będzie musiało odbywać się również na drodze postępowania sądowego, wobec braku woli dobrowolnej spłaty po stronie dłużnika; dodatkowo w grę wchodzić mogą przypadki niewypłacalności dłużników, za co Zbywca nie będzie ponosił odpowiedzialności w świetle umowy sprzedaży wierzytelności, jak również przypadki wierzytelności przedawnionych. Cena sprzedaży wierzytelności została skalkulowana przy uwzględnieniu tych czynników, a tym samym w ocenie stron umowy sprzedaży odzwierciedla ekonomiczną wartość tych wierzytelności. Wierzytelności zostały przez Wnioskodawcę nabyte na własną rzecz i na własne ryzyko - wyłącznie w celu samodzielnego ich dochodzenia przez Wnioskodawcę (również na jego rzecz i na jego własne ryzyko). Również Wnioskodawca samodzielnie finansuje proces windykacji tych wierzytelności (także dochodzenia na drodze sądowej), przy czym Wnioskodawca powierzył obsługę prawną nabytych wierzytelności (obejmującą wszystkie etapy postępowania - przedsądowego, sądowego, egzekucyjnego - do czasu wyegzekwowania należności) zewnętrznej kancelarii, za wynagrodzeniem co do zasady określonym procentem od każdej odzyskanej należności (niezależnie od etapu windykacji) oraz w postaci przyznanych kosztów zastępstwa na etapie sądowym lub egzekucyjnym. Ponadto, Wnioskodawca nie wyklucza sytuacji, w której w stosunku do danej wierzytelności czy portfela wierzytelności, których nie uda się Wnioskodawcy samodzielnie wyegzekwować, Wnioskodawca podejmie decyzję o dalszej sprzedaży takich wierzytelności/portfela wierzytelności na rzecz ewentualnego zainteresowanego nabywcy. Przy czym zgodnie z treścią umowy sprzedaży zawartej między Wnioskodawcą a Zbywcą, Wnioskodawca (jako nabywca) bez zgody Zbywcy nie jest upoważniony do przeniesienia wierzytelności na rzecz osób trzecich. W przypadku zaś zwrócenia się przez Wnioskodawcę o zgodę na przeniesienie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej, Zbywca będzie mógł udzielić negatywnej odpowiedzi wyłącznie w następujących sytuacjach, określonych w umowie sprzedaży wierzytelności:

1. wobec osoby trzeciej zostało wszczęte postępowanie upadłościowe lub złożony wniosek o ogłoszenie upadłości,
2. sytuacja majątkowa osoby trzeciej jest niestabilna i w przewidywalnym czasie wykonywanie przez nią działalności gospodarczej jest zagrożone,
3. osoba trzecia złożyła oświadczenie o wszczęciu postępowania naprawczego lub toczy się w stosunku do niej takie postępowanie,
4. na rzecz osoby trzeciej z kapitałem zagranicznym,
5. zbycie wierzytelności z przyczyn obiektywnych godziłoby w renomę i wizerunek Zbywcy.
   
   

W związku z omawianą sprzedażą (cesją) wierzytelności pieniężnych Wnioskodawca w żadnym wypadku nie otrzymał i nie otrzyma od Zbywcy żadnego przysporzenia majątkowego (wynagrodzenia). W żadnym wypadku Wnioskodawca nie będzie także pobierał od Zbywcy żadnej dodatkowej opłaty z tytułu sprzedaży wierzytelności. Wnioskodawca nie jest nadto zobowiązany z tytułu nabycia wierzytelności do wykonania na rzecz Zbywcy żadnych dodatkowych czynności czy świadczeń, ponad zobowiązanie do zapłaty umówionej ceny sprzedaży (która została zapłacona w krótkim okresie po zawarciu umowy sprzedaży), niższej niż wartość nominalna wierzytelności; w szczególności nie jest zobowiązany wobec Zbywcy do ściągania długu w zamian za wynagrodzenie. Wspomnianej sprzedaży wierzytelności nie towarzyszą także jakiekolwiek dodatkowe porozumienia między Wnioskodawcą i Zbywcą, regulujące jakiejkolwiek kwestie prawne lub finansowe związane z odzyskiwaniem wierzytelności będących przedmiotem sprzedaży, w szczególności obligujące Wnioskodawcę do podejmowania jakikolwiek dodatkowych czynności w imieniu lub na rzecz Zbywcy czy też ustalające z tego tytułu wynagrodzenie za czynności dokonane między stronami. Innymi słowy, w żadnym wypadku omawiana sprzedaż (cesja) wierzytelności pieniężnych na rzecz Wnioskodawcy nie jest i nie będzie związana z dodatkową odpłatnością ze strony Zbywcy na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy otrzymywane przez Wnioskodawcę spłaty nabytych uprzednio wierzytelności będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w momencie otrzymania tych spłat?

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. 2014, poz. 851, z poźn. zm. – winno być t.j. Dz.U. z 2016 r. poz 1888 z późn. zm.; dalej: „u.p.d.o.p.”), nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. W związku z powyższym należy wskazać, że co do zasady przychód podatkowy podatnika stanowi każde uzyskane przez niego definitywne przysporzenie, za wyjątkiem przychodów enumeratywnie wymienionych
w art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p.

Art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera przykładowe wyliczenie przysporzeń stanowiących przychody podatkowe. I tak, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, spłaty nabywanych uprzednio wierzytelności nie stanowią przychodu z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, gdyż w omawianej sytuacji nie dochodzi do transakcji odpłatnego zbycia. W rezultacie przepisy art. 14 u.p.d.o.p nie znajdą zastosowania w omawianej sytuacji.

Z kolei zgodne z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W opinii Wnioskodawcy, w opisywanym zdarzeniu przyszłym (winno być: stanie faktycznym) nie mamy do czynienia z osiąganiem przez Spółkę przychodów należnych, w szczególności, przychodu należnego nie stanowi wartość nominalna nabytych wierzytelności ustalona na dzień ich nabycia.

Ponadto Wnioskodawca stoi na stanowisku, że do otrzymywanych spłat nabywanych uprzednio wierzytelności nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy otrzymywane przez Spółkę spłaty nabywanych uprzednio wierzytelności stanowią przychody podatkowe na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

W odniesieniu natomiast do momentu rozpoznania przychodu podatkowego należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p., za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3 (związanego z działalnością gospodarczą), uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Stosownie do art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p., w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

W opinii Spółki przepisy art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f u.p.d.o.p., nie znajdą zastosowania, w związku z czym, za datę powstania przychodu należy uznać dzień otrzymania przez Spółkę spłaty nabytych uprzednio wierzytelności (lub ich części).

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane przez Wnioskodawcę spłaty nabytych uprzednio wierzytelności będą w całości stanowiły dla Spółki przychód podatkowy w momencie ich otrzymania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Nadmienić należy również, że pełna weryfikacja prawidłowości momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku spłaty na rzecz Wnioskodawcy uprzednio nabytych przez niego wierzytelności może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.