Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.510.2017.2.DG
z 23 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.) uzupełnionym pismem Strony z dnia 3 listopada 2017 r. (data wpływu 9 listopada 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 października 2017 r. znak sprawy 0114‑KDIP1‑1.4012.510.2017.1.DG (skutecznie doręczone 30 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uiszczenia podatku VAT od sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym z częścią warsztatową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem Strony z dnia 3 listopada 2017 r. (data wpływu 9 listopada 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 października 2017 r. znak sprawy 0114‑KDIP1‑1.4012. 510.2017.1.DG (skutecznie doręczone 30 października 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku uiszczenia podatku VAT od sprzedaży w trybie egzekucji sądowej nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym z częścią warsztatową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym, wskazuje, że w dniu 24 października 2016 r. dokonał sprzedaży w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego nieruchomości (działka ewidencyjna nr 105, o powierzchni 711 m2), opisanej jako teren mieszkaniowy B – teren osiedla, zabudowanej budynkiem murowanym o powierzchni użytkowej 172 m², dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą – stanowiącej własność dłużnika: Doroty B.

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy Wydział Cywilny nakazał Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym rozważenie uzyskania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy sprzedaż nieruchomości o numerze w postępowaniu egzekucyjnym podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Dorota B. prowadziła działalność gospodarczą, którą rozpoczęła 1 kwietnia 1997 r. i zakończyła z dniem 30 grudnia 2013 r.

Komornik wskazuje, że dłużnik Dorota B. prowadziła działalność gospodarczą i z tego tytułu była zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Przedmiotem sprzedaży licytacyjnej była wskazana wyżej nieruchomość zabudowana budynkiem budynkiem mieszkalnym o powierzchni 172 m², w tym 96 m² – część mieszkalna oraz 76 m² – część warsztatowa. Charakter zabudowy: budynek mieszkalny jednorodzinny z częścią gospodarczą. Rodzaj zabudowy: mieszkaniowa jednorodzinna. Rodzaj prawa do nieruchomości: własność, wyłączny właściciel – Dorota B. Przedmiotowa nieruchomość od momentu rozpoczęcia działalności przez Panią Dorotę B. wykorzystywana była do celów mieszkaniowych oraz w mniejszej części na cele gospodarcze. Komornik nie posiada informacji, że dłużnicy wybudowali przedmiotowy budynek.

W księdze wieczystej przedmiotowej nieruchomości w odpisie zupełnym w dziale II –własność figuruje jako jedna z podstaw wpisów wzmianka – umowa darowizny, data sporządzenia: 14 marca 1984 r.

W tym miejscu Komornik pragnie wskazać, że odpowiednio do zaświadczenia z dnia 16 lipca 2002 r. wydanego przez Urząd Miejski Wydział Architektury, Urbanistyki i Zagospodarowania Przestrzennego:

„Urząd Miejski działając na podstawie art. 217 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071) oraz porozumienia pomiędzy Starostą Powiatu a Zarządem Miasta zawartego w dniu 31sierpnia 1999 r., na podstawie dokumentacji znajdującej się w archiwum Wydziału Architektury stwierdza, że na działce nr 105 znajduje się budynek mieszkalny z warsztatem w przyziemiu wybudowany w latach 1984-86 na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 26 czerwca 1984 r. wydanego przez Urząd Miejski dla inwestorów: Państwa Doroty i Mirosława B.” Komornik nie posiada wiedzy na temat dokonywanych ulepszeń budynku. Wedle wiedzy Komornika dłużnicy Dorota B. i jej mąż Mirosław B. nie ponosili wydatków na ulepszenie budynku posadowionego na nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej tego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dostawa wskazanej w stanie faktycznym nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym sprzedaż licytacyjna nieruchomości, dla której Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze nie rodzi obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r., poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Powołane powyżej przepisy wskazują, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik, natomiast w przypadku gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 cyt. ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik zachowywał się jak profesjonalny handlowiec, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze, czynność powinna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
  

• po drugie, musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
  
  
  

Zatem, jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży towaru należącego do jej majątku osobistego, czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z kolei na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Definicja pierwszego zasiedlenia, o której mowa powyżej została zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT albo będzie opodatkowana w zależności od daty pierwszego zasiedlenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W praktyce oznacza to, że dostawa gruntu będzie opodatkowana stawką właściwą dla dostawy budynków, a gdy dostawa budynków będzie zwolniona od podatku VAT, wówczas zwolnienie ma zastosowanie do pełnej wartości transakcji. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – Komornik Sądowy w dniu 24 października 2016 r. dokonał w trybie egzekucji sądowej sprzedaży nieruchomości należącej do Dłużnika, którą stanowił budynek mieszkalny położony na działce o powierzchni 711 m². Działka zabudowana jest budynkiem murowanym o powierzchni użytkowej 172 m², w tym 96 m² – stanowi część mieszkalna oraz 76 m² – część warsztatowa. Charakter zabudowy: budynek mieszkalny jednorodzinny z częścią gospodarczą. Dłużniczka w okresie od kwietnia 1997 r. do grudnia 2013 r. prowadziła działalność gospodarczą i była czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotowa nieruchomość od momentu rozpoczęcia działalności przez Dłużniczkę wykorzystywana była do celów mieszkaniowych oraz w mniejszej części na cele gospodarcze.

Z zaświadczenia Urzędu Miasta wynika, że Dłużniczka i Jej mąż wybudowali ww. budynek mieszkalny z warsztatem w przyziemiu w latach 1984-86 na podstawie wydanego dla nich pozwolenia na budowę.

Zdaniem Komornika Dłużnicy nie ponosili wydatków na ulepszenie budynku posadowionego na nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które by stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej tego budynku.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest, czy licytacyjna sprzedaż nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym z częścią warsztatową podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie nie można uznać Dłużnika za podatnika podatku od towarów i usług, w związku ze sprzedażą nieruchomości, tj.: części mieszkalnej budynku mieszkalnego o pow. 96 ², wraz z przypadającym udziałem w działce. Jak wskazał Wnioskodawca – Komornik Sądowy - część mieszkalna opisanego budynku była wykorzystywana przez Dłużniczkę do celów mieszkalnych, czyli stanowiła majątek prywatny Dłużników. Z wniosku także nie wynika, aby część mieszkalna była oddana w najem, dzierżawę.

Zatem brak jest przesłanek wskazujących na to, że Dłużnik w odniesieniu do dokonanej sprzedaży nieruchomości - części mieszkalnej budynku mieszkalnego stanowiącej majątek prywatny działał w charakterze „handlowca” w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, zbycie ww. części mieszkalnej nieruchomości wraz z przypadającym udziałem w działce gruntu nie będzie dokonane w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i będzie działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Tym samym sprzedaż w drodze licytacji komorniczej części mieszkalnej budynku mieszkalnego jednorodzinnego i udziału w działce należącej do Dłużnika nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nieruchomość ta została wybudowana w celu prywatnym i nie była wykorzystania w prowadzonej działalności gospodarczej.

Skoro zatem dłużnik z tytułu omawianej transakcji nie wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT, również dostawa dokonana przez Komornika sądowego nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. Komornik nie wystąpi z tytułu tej transakcji jako płatnik podatku od towarów i usług.

W opisie sprawy wskazano także, że w budynku tym znajduje się część warsztatowa, która była wykorzystywana przez Dłużniczkę w prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy wskazać, że zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że (…) „definicja pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku.

W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu” (...).

W świetle powyższego należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do zbycia tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem „pierwsze zasiedlenie” budynku (budowli lub ich części) – w myśl art. 2 pkt 14 po jego wybudowaniu – należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku (budowli lub ich części), używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej a także oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy, Dłużniczka wykorzystywała znajdujące się w budynku mieszkalnym (wybudowanym w 1986 r.) pomieszczenie warsztatowe w prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od 1997 r. do grudnia 2013 r. Ponadto Dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie tego budynku, które przekraczałyby 30% jego wartości początkowej.

Zatem analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do opisanej przez Wnioskodawcę części warsztatowej budynku mieszkalnego doszło już do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynął okres przekraczający dwa lata.

W kontekście powołanych powyżej przepisów prawa oraz przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że dla dostawy części warsztatowej nieruchomości opisanej we wniosku zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT zdefiniowane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął już okres przekraczający dwa lata.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT będzie miało również zastosowanie dla dostawy udziału w gruncie przypadającym na część warsztatową, na którym budynek ten jest posadowiony, gdyż zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z uwagi na to, że do dostawy części ww. zabudowań ma zastosowanie zwolnienie wskazane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10, analiza zwolnienia ww. dostawy budynku na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest bezprzedmiotowa.

Tym samym Komornik Sądowy nie będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku z tytułu dostawy, dokonanej w trybie licytacji publicznej, przedmiotowej nieruchomości, gdyż czynność ta w części dotyczącej pomieszczenia warsztatowego korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, natomiast w części dotyczącej pomieszczeń mieszkalnych jako sprzedaż majątku prywatnego Dłużnika nie podlegała regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.