Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.604.2017.2.AGW
z 15 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 25 sierpnia 2017 r. (data wpływu 30 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 8 listopada 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zbycia niezabudowanej działki gruntu nr 385 oraz planowanego zbycia niezabudowanej działki gruntu nr 387 i działki gruntu zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny, uzupełniony w dniu 8 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zbycia niezabudowanej działki gruntu nr 385 oraz planowanego zbycia niezabudowanej działki gruntu nr 387 i działki gruntu zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu złożonym przez:

• Zainteresowanego będącym stroną postępowania:

XXX;

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

XXX.

przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca, mieszka na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Aktem notarialnym z dnia 28 stycznia 1992 r. Wnioskodawca wraz z żoną (dalej: małżonkowie) nabyli do majątku wspólnego niezabudowaną nieruchomości o numerze ewidencyjnym 424, o powierzchni 1801 m², położoną we wsi G., w gminie G. W akcie notarialnym zaznaczono, iż działka ta była w momencie zakupu przeznaczona pod budownictwo jednorodzinne.

Aktem notarialnym z dnia 20 marca 1995 r. Wnioskodawca wraz z małżonką do majątku wspólnego nabyli sąsiednią działkę niezabudowaną o numerze ewidencyjnym 423 o powierzchni 2737 m², we wsi G., gmina G. W akcie notarialnym zaznaczono, iż działka ta stanowi działkę budowlaną.

Aktem notarialnym z dnia 4 grudnia 1998 r. Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli do majątku wspólnego sąsiednią działkę o numerze ewidencyjnym 126/5 o powierzchni 525 m² we wsi G., gmina G. W akcie notarialnym zaznaczono, iż zgodnie z ustaleniami szczegółowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi G., działka ta przeznaczona jest na powiększenie działki budowlanej.

Na działce zakupionej w dniu 28 stycznia 1992 r. o numerze 424 (numer ewidencyjny zmieniony z urzędu na numer 128) Wnioskodawca wraz z żoną rozpoczęli budowę domu jednorodzinnego, który został przyjęty do użytkowania przez Urząd Gminy w G. w dniu 20 stycznia 2003 r. Wnioskodawca wraz z żoną mieszka w tym domu do dnia dzisiejszego. Małżonkowie mają troje dzieci i chcieli aby dzieci w przyszłości wybudowały domy i mieszkały obok nich.

W związku z tym, zakupioną działkę w dniu 20 marca 1995 r. o numerze ewidencyjnym 423 Wnioskodawca wraz z żoną postanowili podzielić na dwie działki o numerach 129/1 i 129/2. Projekt podziału zatwierdził Wójt Gminy G. w dniu 13 września 2000 r. Trzecia działka zakupiona w dniu 4 grudnia 1998 r. o numerze ewidencyjnym 126/5 miała być przeznaczona dla trzeciego dziecka.

W 2017 roku w związku ze zmianą planów życiowych dzieci, małżonkowie dokonali podziału działek 129/1, 129/2 oraz 126/5 w ten sposób, że powstały działki nr 385 o pow. 0,1171 ha, 386 o pow. 0,0249 ha, 387 o pow. 0,0815 ha, i 388 o pow. 0,1012 ha. Wójt Gminy G. zatwierdził projekt podziału w dniu 3 kwietnia 2017 r. Działka o numerze 386 jest drogą dojazdową do pozostałych działek.

Wnioskodawca wraz z żoną zamierzają sprzedać lub darować synowi położony na działce 128/1 dom w którym obecnie mieszkają. Natomiast na nowo utworzonej działce o numerze ewidencyjnym 388 zamierzają wybudować dla siebie nowy dom, w którym zamieszkają w przyszłości. W związku ze zmianą planów życiowych dzieci Wnioskodawca wraz z żoną sprzedali działkę o numerze ewidencyjnym 385 w dniu 13 czerwca 2017 r. a notariusz pobrał od kupującego podatek od czynności cywilnoprawnych. Zamierzają również sprzedać działkę o numerze ewidencyjnym 387. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży obu działek zamierzają przeznaczyć na wybudowanie nowego domu, w którym zamieszkają.

Od roku 1989 Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi usługową działalność gospodarczą, początkowo w zakresie projektowania i budowy pomostów, a w chwili obecnej tylko w zakresie projektowania. Usługi wykonywał i wykonuje u usługodawcy. Od początku działalności siedzibą działalności gospodarczej jest miejsce zamieszkania Wnioskodawcy tj. od roku 1989 miejsce zamieszkania w miejscowości O., potem we wsi Ł., a od 1995 roku dom we wsi G. W zakresie wykonywanej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Małżonka Wnioskodawcy nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dla działek, które będą przedmiotem zbycia nie istnieje plan zagospodarowania. Na wniosek złożony przez Wnioskodawcę zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy w dniu 4 listopada 2016 r. oraz w dniu 19 maja 2017 r.

Budynek mieszkalny, w którym zamieszkuje Wnioskodawca z żoną nigdy nie był wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej. Pod adresem zameldowania (dom mieszkalny) została zgłoszona działalność gospodarcza w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. „Działalność” Wnioskodawcy zawsze odbywała się u zleceniodawcy, ponieważ budował pomosty. W domu mieszkalnym nie przechowuje dokumentów, ponieważ prowadzenie ewidencji księgowych zlecił biuru rachunkowemu. W ciężar kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności nigdy nie zaliczał części kosztów związanych z utrzymaniem domu, tj. prąd, gaz, woda, podatek od nieruchomości, itp. Budynek mieszkalny nie był i nie jest w żadnej części wpisany do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, nie dokonywał i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od swojego domu.

Przy budowaniu budynku mieszkalnego nigdy nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego od poniesionych wydatków. Wnioskodawca nigdy takich odliczeń nie dokonywał.

Nie dokonywał w budynku mieszkalnym żadnych ulepszeń związanych z działalnością gospodarczą, ponieważ w budynku mieszkalnym nie miał wyznaczonej części na działalność gospodarczą. Nie dokonywał więc żadnych ulepszeń i w związku z tym nie ponosił wydatków na ulepszenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wnioskodawca wraz z żoną postanowili, że zamierzają sprzedać synowi dom.

Elementy stanu faktycznego i zdarzeń przyszłych opisanych we wniosku dotyczą bezpośrednio sfery praw i obowiązków zainteresowanego niebędącego stroną postępowania, z tym, że żona nie prowadzi i nigdy nie prowadziła działalności gospodarczej, i nie jest, i nie była nigdy podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca wraz z małżonką od zawarcia związku małżeńskiego pozostają w małżeńskiej wspólnocie majątkowej i wszystkie nieruchomości opisane we wniosku są w ich majątku wspólnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż lub darowizna na rzecz syna przez Wnioskodawcę oraz małżonkę opisanego we wniosku domu mieszkalnego będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy sprzedaż w dniu 13 czerwca 2017 r., opisanej we wniosku działki o numerze ewidencyjnym 385 powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług i czy zamiar sprzedaży działki o numerze ewidencyjnym 387 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Zainteresowanych, sprzedaż działki przeznaczonej pod budownictwo jednorodzinne o numerze ewidencyjnym 385 nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a sprzedaż domu mieszkalnego oraz działki przeznaczonej pod budownictwo jednorodzinne o numerze ewidencyjnym 387 nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika iż Wnioskodawca zakupił działki budowlane dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych własnych i żony, a w przyszłości trójki dzieci. Zakup opisanych działek nigdy nie miał charakteru biznesowego, na jednej z działek Wnioskodawca wybudował dom, a na pozostałych miały w przyszłości zamieszkać dzieci. Zakup dla celów prywatnych Wnioskodawcy potwierdza fakt, iż opisane działki były w majątku Wnioskodawcy i małżonki przez ponad 20 lat. Chęć sprzedaży zgromadzonego podczas długich lat pracy majątku osobistego, nie powoduje iż Wnioskodawca stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług. Potwierdzają to podane poniżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz liczne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego, oraz wyroki TSUE.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowią ww. przepisy grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika. Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają bowiem wyłącznie czynności określone jako opodatkowane, dokonane przez podmiot występujący w odniesieniu do nich jako podatnik (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt I FSK 603/06).

Regulacje Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r„ w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej: „Dyrektywa VAT”) wyrażają ten wymóg wprost, wskazują bowiem na wykonywanie czynności opodatkowanych przez podatnika działającego w takim charakterze.

W świetle art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, jak stanowi art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wykonywanie czynności stanowiących dostawę towarów bądź świadczenie usług w rozumieniu ustawy, które nie odbywa się w ramach działalności gospodarczej, nie podlega opodatkowaniu.

Status podatnika VAT nie jest stałą cechą danego podmiotu. Działalność gospodarczą na gruncie ustawy o VAT stanowi w istocie wyłącznie ta aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 stycznia 2010 r. sygn. akt I FSK 1626/08, przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku podkreślił, że dla oceny, czy sprzedaż przez osobę fizyczną działek budowlanych jest opodatkowaną działalnością gospodarczą, w ramach której sprzedawca działa w charakterze podatnika, należy kierować się poniższymi kryteriami. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako handlowiec. Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonej w ww. orzeczeniu zawodowa (profesjonalna) działalność handlowca polega na nabywaniu i towarów i ich późniejszej sprzedaży z zyskiem. Ponadto w przytoczonym powyżej judykacie Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie zauważył, że taka profesjonalna działalność handlowa – co do zasady – nie jest ograniczona w czasie i nie kończy się po sprzedaży z góry określonej ilości towarów. Nie może być uznana za działalność handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Sprzedaż nieruchomości zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług.

Wyłącznie w sytuacji, gdy osoba sprzedająca działki swoim zachowaniem wykaże, że realizując tę sprzedaż działa i chce działać w charakterze podatnika (handlowca, który nabył grunty w celu ich zbycia i chce oprócz tej sprzedaży kontynuować tego rodzaju aktywność), czyli podmiotu prowadzącego w tym zakresie działalność profesjonalną, stałą i zorganizowaną – sprzedaż taka będzie opodatkowana VAT. Należy uznać, że przedstawione powyżej stanowisko ma charakter ugruntowany w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (vide m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 781/13; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1414/12; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1118/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 1814/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt I FSK 1536/10; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/PO 1015/09, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 października 2009 r., sygn. akt I FSK 1043/08; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I FSK 1629/07; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 253/08; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2008 r., sygn. akt I FSK 475/07; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (7) z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt I FSK 603/06).

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

W powołanym orzeczeniu Trybunał uznał, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Trybunał zwrócił także uwagę, iż inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie, w ocenie TSUE, nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony w niniejszym wniosku opis zdarzenia przeszłego i przyszłego należy stwierdzić, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę i jego małżonkę domu mieszkalnego oraz dwóch działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż ta nie została (a w przyszłości nie zostanie) dokonana przez podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawca nie kupił w celu jej dalszej odsprzedaży z zyskiem, lecz nabył je do majątku osobistego wraz z małżonką dla zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych oraz w przyszłości potrzeb mieszkaniowych dzieci. Opisane działki nie stanowiły także przedmiotu najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. W stosunku do tych nieruchomości Wnioskodawca nie podjął oraz nie będzie podejmować czynności zmierzających do podniesienia jej wartości, które wymagałyby angażowania środków finansowych podobnych do wykorzystywanych przez handlowców. W związku ze sprzedażą Wnioskodawca nie uzbroił tych działek w jakiekolwiek media, dokonał tylko podziału działek aby przeznaczyć te działki trójce dzieciom. Wnioskodawca nie ponosił i nie będzie ponosić nakładów na nie. Sprzedaży nie będzie także towarzyszyć prowadzenie działań marketingowych, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby była objęta tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy stanowią odzwierciedlenie przepisu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

W art. 12 ust. 1 lit. b) Dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności dostawy terenu budowlanego.

„Teren budowlany” to każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie (art. 12 ust. 3 Dyrektywy).

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub wykonujący wolny zawód.

Z treści cytowanych powyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze – czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów iusług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego i zdarzeń przyszłych oraz powołanych regulacji prawnych, przy uwzględnieniu wniosków płynących z ww. orzeczeń prowadzi do stwierdzenia, że zarówno planowane zbycie nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, jak i dokonane oraz planowane zbycie niezabudowanych działek gruntu nr 385 i 387, stanowiących własność Wnioskodawcy i małżonki we wspólności majątkowej ustawowej nie podlega/nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca dla tych czynności nie występił/nie wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z treści wniosku nie wynika bowiem, by przedmiotowy budynek mieszkalny był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie okoliczności sprawy nie wskazują, że również w związku ze sprzedażą działek Wnioskodawca działał/będzie działał w charakterze handlowca, gdyż nie podejmował zorganizowanych działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak: nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek, działania marketingowe). Ponadto Wnioskodawca nie podejmował i nie będzie podejmował czynności zmierzających do podniesienia wartości przedmiotowych działek, w tym nie będzie ich uzbrajał.

Reasumując, dla czynności zbycia przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawca nie wystąpił/nie będzie występował w charakterze podatnika, a sprzedaż stanowiła/stanowić będzie w takim przypadku sprzedaż majątku osobistego, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie miały/nie będą miały zastosowania.

Analogiczny wniosek należy wysnuć w przypadku zainteresowanego niebędącego stroną postępowania.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.