Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.129.2017.1.BK
z 24 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 września 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu rekompensaty za zerwanie umów najmu przez kontrahenta zawartych na nieruchomości, nabytej przez Wnioskodawcę w drodze licytacji komorniczej od podmiotu, który zawarł z ww. kontrahentem umowę najmu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu rekompensaty za zerwanie umów najmu przez kontrahenta zawartych na nieruchomości, nabytej przez Wnioskodawcę w drodze licytacji komorniczej od podmiotu, który zawarł z ww. kontrahentem umowę najmu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Sp. z o.o.), na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej m.in. w zakresie handlu (…), korzysta z nieruchomości własnych (właściciel), a także użytkowanych na podstawie umów najmu. W ramach zawartej na czas nieokreślony umowy najmu z „X” sp. z o.o. Wnioskodawca korzystał z nieruchomości, obejmującej obiekt magazynowy. Czynsz najmu ustalono na kwotę 4.500,00 zł netto miesięcznie. Wskazaną nieruchomością „X” sp. z o.o. dysponowała jako Najemca, a więc Wnioskodawca korzystał z tej nieruchomości jako Podnajemca. W 2016 r., w drodze licytacji komorniczej, Wnioskodawca kupił nieruchomość będącą przedmiotem opisanej wyżej umowy najmu od „Y” sp. z o.o. Postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości uprawomocniło się w dniu 9 czerwca 2016 r. i z tym dniem Wnioskodawca stał się właścicielem nieruchomości. W 2016 r. nieruchomość została przyjęta do używania przez Wnioskodawcę jako środek trwały. Na zakupionej nieruchomości ustanowiona została w 2011 r. data pewna (forma szczególna czynności prawnych, o której mowa w art. 81 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm., dalej: „Kodeks Cywilny”), na rzecz „X” sp. z o.o., na podstawie poświadczenia notarialnego dokonanego w dniu 27 kwietnia 2011 r., a dotyczącego umowy najmu z 15 kwietnia 2011 r. zawartej pomiędzy ówczesnym właścicielem tj.: „Y” sp. z o. o. a „X” sp. z o.o. Umowa najmu z 15 kwietnia 2011 r., w której prawa i obowiązki wszedł Wnioskodawca przewiduje, że prawo najmu zostało ustanowione na okres 9 lat i 10 miesięcy i nie przewiduje możliwości jej wypowiedzenia. Art. 81 § 1 Kodeksu Cywilnego przewiduje, iż jeżeli ustawa uzależnia ważność albo określone skutki czynności prawnej od urzędowego poświadczenia daty, poświadczenie takie jest skuteczne także względem osób nieuczestniczących w dokonaniu tej czynności prawnej (data pewna). Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca w celu uregulowania stanu prawnego nieruchomości i umożliwienia korzystania z niej w prowadzonej działalności, w dniu 21 marca 2017 r. zawarł z „X” sp. z o.o. porozumienie w sprawie rozwiązania przez „X” sp. z o.o. wszelkich umów najmu dotyczących ww. nieruchomości nabytej przez Wnioskodawcę w drodze licytacji komorniczej, w tym umowę najmu zawartą w dniu 15 kwietnia 2011 r. W wyniku tego porozumienia Wnioskodawca zobowiązał się do wypłaty na rzecz „X” sp. z o.o. odszkodowania w postaci rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, stanowiącej następstwo istniejącej daty pewnej. Odszkodowanie płatne jest przez Wnioskodawcę w ratach, na podstawie not księgowych (obciążeniowych) wystawionych przez „X” sp. z o.o. Strony ustaliły w porozumieniu, iż kwotę rekompensaty Wnioskodawca będzie płacił w 9 miesięcznych ratach, począwszy od kwietnia 2017 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z płatnościami wynikającymi z porozumienia z 31 marca 2017 r. opisanego w stanie faktycznym, a jeżeli tak, to w jakim momencie Wnioskodawca będzie uprawniony do uznania tych wydatków za koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z płatnościami wynikającymi z porozumienia z 31 marca 2017 r. opisanego w stanie faktycznym. Natomiast momentem uznania tych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów jest data ujęcia tych wydatków w księgach rachunkowych na podstawie noty księgowej otrzymanej od „X” sp. z o.o.

Przechodząc do analizy przepisów podatkowych, Wnioskodawca wskazał, że przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.), w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 22 tej ustawy, nie uznają za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Dodatkowo art. 16 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy zawiera kolejne wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów dotyczące odszkodowań, jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy, natomiast art. 16 ust. 1 pkt 19 tej ustawy wskazuje na wykluczenie z kosztów uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu: nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska, niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

W ocenie Wnioskodawcy, żadne ze wskazanych wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów odszkodowań nie ma tu zastosowania.

Powyższe oznacza, iż odszkodowania wypłacone z innych tytułów niż te wymienione powyżej stanowią koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle ww. przepisu, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Jak wskazuje Wnioskodawca, chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku.

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny.

Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wskazać również należy, że to na podatniku, jako podmiocie odnoszącym ewidentne korzyści z zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (zmniejszenie podstawy opodatkowania), spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek stanowi koszt podatkowy. Na podstawie prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń musi wynikać ponad wszelką wątpliwość, że dany wydatek jest celowy i racjonalnie uzasadniony.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W ocenie Wnioskodawcy, odnosząc powyższą analizę przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przedstawionego stanu faktycznego, nie znajdą zastosowania w opisanym stanie faktycznym przepisy art. 16 tej ustawy, dotyczące odszkodowań.

Odszkodowanie, o którym mowa we wniosku ma charakter rekompensaty, to oznacza że wyrównuje uszczerbek, który powstał u poszkodowanego wskutek zdarzenia wywołującego szkodę, powstałą z tytułu daty pewnej.

Z kolei rekompensata, jaką wypłaca Wnioskodawca na rzecz „X” sp. z o.o. ma wyrównać uszczerbek tej Spółce, który powstał na skutek jej rezygnacji z możliwości czerpania pożytków z tytułu najmu nieruchomości na podstawie umowy wskazanej w stanie faktycznym.

Wypłacając rekompensatę Wnioskodawca uzyskuje natomiast pełne prawo do wykorzystania zakupionej nieruchomości na cele prowadzonej działalności gospodarczej, wykorzystując nabytą nieruchomość obejmującą; grunt, budynek magazynowy, budynek wagi, utwardzony i ogrodzony plac głównie dla potrzeb magazynowania oferowanych do sprzedaży towarów, tj. nawozów, pasz, zbóż i opału.

Ponadto, Wnioskodawca podkreśla, iż wypłacana przez niego rekompensata nie stanowi następstwa naruszenia przepisów prawa, niedbalstwa czy innych nieracjonalnych działań.

Reasumując, wypłacona przez Wnioskodawcę na rzecz „X” sp. z o.o. na podstawie porozumienia rekompensata, nie została wymieniona w żadnym z postanowień art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednocześnie spełnia warunki wynikające z art. 15 ust. 1 tej ustawy, zatem w całości podlega zaliczeniu do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Za uznaniem wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę tytułem rekompensaty płaconej na podstawie porozumienia, jako kosztu uzyskania przychodów, jego zdaniem, przemawia również fakt, iż nie mógłby w pełni korzystać z nabytej nieruchomości, pomimo tego, że stał się jej właścicielem.

Wynika to z tego, iż Wnioskodawca nabył wierzytelność w drodze licytacji komorniczej niejako z dobrodziejstwem inwentarza, tj. wszedł w prawa i obowiązki wynikające z umów najmu zawartych przez byłego właściciela nieruchomości objętej licytacją komorniczą.

Oznacza to, że w przypadku rozwiązania przez Wnioskodawcę umowy podnajmu z 1 czerwca 2010 r., „X” sp. z o.o. na mocy umowy najmu z 15 kwietnia 2011 r. obowiązującej do 15 lutego 2021 r., mogłaby podnająć przedmiotową nieruchomość na rzecz osób trzecich, uniemożliwiając Wnioskodawcy dysponowanie tą nieruchomością aż do 15 lutego 2021 r.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, zawarcie porozumienia z „X” sp. z o.o. i ponoszenie wydatków w postaci zapłaty rekompensaty za rozwiązaniem umów najmu, na podstawie których „X” sp. z o.o. dysponowała nieruchomością nabytą przez Wnioskodawcę, spełnia warunki uznania tych wydatków za ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, bowiem dzięki zapłacie rekompensaty, Wnioskodawca uzyskuje możliwość swobodnego dysponowania nabytą nieruchomością i wykorzystania jej w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z kolei, w zakresie momentu zaliczenie wydatków w postaci rekompensaty wypłacanej „X” sp. z o.o. na podstawie zawartego porozumienia, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie znajduje art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z wniosku wynika, że strony ustaliły kwotę rekompensaty w wysokości: 130.000,00 zł płatne w 9 ratach. Celem udokumentowania poniesionego wydatku „X sp. z o.o. wystawia noty księgowe — obciążeniowe w cyklach miesięcznych począwszy od kwietnia 2017 r.

Uwzględniając powyższe przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłacona rekompensata na mocy porozumienia z 21 marca 2017 r. stanowi dla niego koszty pośrednie potrącane w dacie poniesienia, tj. w dacie ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie noty księgowej wystawionej przez „ X” sp. z o.o.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy również, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn zm..) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.