INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 18 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu w związku z przesunięciem towarów, materiałów, półfabrykatów i wyrobów gotowych do Oddziału - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu w związku z przesunięciem towarów, materiałów, półfabrykatów i wyrobów gotowych do Oddziału.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka założyła zagraniczny zakład w formie oddziału w Finlandii (dalej „Oddział"). Centrala Spółki z siedzibą w Polsce (dalej „Centrala") położona jest na terytorium Polski, a Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

Zgodnie z przyjętymi założeniami w szczególności planuje się:

1. Centrala oraz Oddział będą prowadziły działalność produkcyjną. Oddział będzie również prowadził sprzedaż wyrobów Centrali lub innych oddziałów Spółki.
2. Centrala oraz Oddział prowadzi księgi rachunkowe według przepisów właściwych dla miejsca ich siedziby.
3. Oddział jest jednostką samobilansującą wyodrębnioną organizacyjnie, pozbawioną odrębnej od Centrali osobowości prawnej.
4. Centrala oraz Oddział są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi w państwie siedziby.
5. Centrala wyposaża Oddział w aktywa niezbędne do rozpoczęcia prowadzenia działalności.
6. Nadzór i bieżąca organizacja działalności operacyjnej Oddziału prowadzona jest lokalnie przez Oddział, natomiast ogólny zarząd Oddziałem sprawowany jest przez Centralę.
7. Planowanie produkcji i sprzedaży oraz budżetowanie zakupów dla Oddziału odbywa się w Centrali lub w Oddziale.
8. Tworzenie ogólnych zasad polityki finansowej dla Oddziału leży w gestii Centrali.
9. Polityka kadrowa dotycząca Oddziału prowadzona jest pod kierunkiem przedstawicieli Centrali.
10. Centrala dokonuje zakupów podstawowych materiałów i towarów i dostarcza je do Oddziału ze swoich magazynów lub bezpośrednio od dostawców.
    
    

Zgodnie z założeniami, planuje się, iż działalność w ramach nowej struktury prowadzona będzie w oparciu o następujące schematy:

1. Centrala przesuwać będzie swoje wyroby do Oddziału, który prowadzić będzie sprzedaż tych wyrobów na rzecz podmiotów trzecich będących: własnymi kontrahentami Oddziału albo kontrahentami wskazanymi przez Centralę.
2. Centrala będzie dostarczać do Oddziału na warunkach DDU materiały podstawowe ze swoich magazynów w Polsce. Oddział będzie dokonywał zakupu materiałów pomocniczych do produkcji i będzie produkował wyroby gotowe. Następnie:
1. Oddział będzie sprzedawał swoje wyroby podmiotom trzecim, będącym: własnymi kontrahentami tego Oddziału albo kontrahentami wskazanymi przez Centralę,
2. Oddział będzie przemieszczał część wyrobów własnych do Centrali, skąd będą one sprzedawane podmiotom trzecim przez Centralę,
3. Oddział będzie przemieszczał swoje wyroby do innego Oddziału, który będzie je sprzedawał podmiotom trzecim, będącym: własnymi kontrahentami tego Oddziału albo kontrahentami wskazanymi przez Centralę lub Oddział, który wyprodukował wyroby.
3. Centrala będzie dostarczała do Oddziału na warunkach DDU materiały podstawowe do produkcji bezpośrednio od swoich dostawców z Unii Europejskiej lub z krajów trzecich oraz materiały pomocnicze bezpośrednio z Centrali. Sprzedaż gotowych wyrobów dokonywana będzie zgodnie z jednym ze schematów opisanych w punkcie 2 powyżej.
4. Centrala będzie dostarczała do Oddziału półprodukty, które będą elementem produkowanych przez Oddział wyrobów gotowych. Sprzedaż wyrobów dokonywana będzie zgodnie z jednym ze schematów opisanych w punkcie 2 powyżej.
5. Centrala będzie dostarczała do Oddziału materiały podstawowe. Oddział będzie wytwarzał z tych materiałów (oraz własnych materiałów pomocniczych) półprodukty, będące elementem wyrobów gotowych produkowanych przez Centralę i inne Oddziały. Półprodukty będą przemieszczane do Centrali, która będzie dokonywała sprzedaży wyrobów gotowych na rzecz podmiotów zewnętrznych.
6. Oddział będzie przemieszczał do Centrali własne półprodukty, które będą sprzedawane na rzecz podmiotów trzecich lub wykorzystywane przez Centralę do produkcji wyrobów gotowych, sprzedawanych następnie zewnętrznym kontrahentom Centrali.
   
   

Znaczenie użytych powyżej określeń jest następujące:

• materiał do produkcji - składnik majątku obrotowego zakupiony w celu zużycia do produkcji, w szczególności: blacha aluminiowa, farby, lakiery, granulaty,
• towar - składnik majątku obrotowego zakupiony w celach handlowych bez dokonywania na nim zmian, w szczególności: wieczka i puszki aluminiowe, blacha aluminiowa, granulat,
• wyrób gotowy - produkt wytworzony w celu sprzedaży, w szczególności: wieczka i puszki aluminiowe,
• półprodukt - wyrób wytworzony w celu dalszej obróbki i sprzedaży, w szczególności: blacha cięta w arkusze i/lub lakierowana i/lub litografowana.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym momencie u Spółki powstanie przychód w związku z przesunięciem towarów, materiałów do produkcji, półfabrykatów, czy też wyrobów gotowych do Oddziału utworzonego w Finlandii - w zakresie w jakim jest to konieczne ze względu na istniejącą na gruncie Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu fikcję traktowania oddziału jako niezależnego przedsiębiorstwa ...

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jak wskazuje art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. za datę powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., uważa się (z zastrzeżeniem art. 12 ust. 3c - 3e) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „wydanie rzeczy”. W opinii Spółki wydanie rzeczy, o którym mowa w art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p., oznacza przekazanie władztwa nad rzeczą kontrahentowi zewnętrznemu. Natomiast przesunięcie towaru w ramach jednego organizmu prawnego, jakim jest Spółka akcyjna z siedzibą w Polsce, nie jest wydaniem rzeczy, gdyż nie można wydać rzeczy samemu sobie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (PWN, Warszawa 1981, Tom III, str. 792) „wydawać” znaczy „dać, przydzielić, wydzielić coś komuś, zaopatrzyć w coś". Zdaniem Spółki, czynność „wydania” jest więc czynnością realizowaną przez dany podmiot na zewnątrz, w stosunku do kogoś innego niż on sam, natomiast przesunięcia towarów pomiędzy częściami jednego podmiotu (tj. pomiędzy centralą a oddziałem) mają charakter wewnątrzzakładowy, gdyż towary znajdują się wciąż w majątku jednego podmiotu.

Celem rozróżnienia momentu powstania przychodu należnego w zależności od przedmiotu transakcji, którym w przypadku transakcji dotyczących praw jest moment zbycia prawa majątkowego, a w przypadku transakcji dotyczących rzeczy - moment wydania rzeczy, jest zdaniem Spółki przyspieszenie momentu powstania przychodu w przypadku transakcji na rzeczach na moment fizycznego przekazania władztwa nad rzeczą a nie odroczenie go do momentu prawnie skutecznego przekazania własności rzeczy. Niemniej należy zauważyć, że w przypadku, gdyby wydanie rzeczy nastąpiło bez tytułu prawnego, to przychodu nie można byłoby uznać za należny, albo też dokonać jego ponownej kwalifikacji (jako np. przychód z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy). W związku z powyższym, Spółka jest zdania, iż fizyczne przesunięcie towaru do oddziału nie skutkuje powstaniem przychodu na dzień przekazania, gdyż czynność ta nie stanowi wydania rzeczy w myśl art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p.

Zdaniem Spółki w przedstawionym stanie faktycznym do momentu sprzedaży towaru podmiotowi zewnętrznemu nie zostanie spełniona również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 12 ust. 3a pkt 1 - 2 u.p.d.o.p. Spółka dokonując przemieszczenia towarów pomiędzy Polską a Finlandią rozpozna na cele podatku od towarów i usług wewnątrzwspólnotową dostawę towarów z Polski do Finlandii, a w Finlandii wewnatrzwspólnotowe nabycie towarów i wystawi odpowiednie faktury dokumentujące to wewnatrzwspólnotowe przesunięcie towarów. Faktura dokumentująca przemieszczenie przez jednego podatnika własnych towarów pomiędzy dwoma różnymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej, wydana zgodnie z art. 106 u.p.t.u. nie stanowi zdaniem Spółki faktury, o której mowa w art. 12 ust. 3a pkt 1 u.p.d.o.p., gdyż nie dokumentuje sprzedaży na zewnątrz. Moment wystawienia faktury VAT dokumentującej wewnatrzwspólnotowe przemieszczenie towarów jednego podatnika nie powinien mieć znaczenia dla określenia momentu powstania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż faktura taka nie dokumentuje żadnej z czynności, o których mowa w art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. Należy wskazać, iż art. 13 ust. 4 u.p.t.u. wskazuje, kiedy przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 u.p.t.u. nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, a więc nie jest konieczne wystawienie faktury VAT dokumentującej to przemieszczenie, a więc gdyby stosować te zasady, szereg okoliczności faktycznych decydowałoby o tym, czy przychód już powstał, mimo tego, że pod względem ekonomicznym przedsiębiorstwo nie osiągnęłoby żadnego przysporzenia Faktura dokumentująca przesunięcie towarów tj. czynność zrównaną z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów nie dotyczy transakcji, która mogłaby skutkować dla Spółki jakimikolwiek korzyściami ekonomicznymi (faktycznym przysporzeniem kreującym przychód). Przesunięcie towarów nie jest więc zdarzeniem gospodarczym, które mogłoby prowadzić do powstania w dniu przesunięcia przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Jak wskazuje art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 8 czerwca 2009 r. (Dz. U. z dnia 11 marca 2010 r., dalej „Umowa z Finlandią"), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. W takim przypadku zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 2 Umowy z Finlandią, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to (z zastrzeżeniem ust. 3) w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem. Zdaniem Spółki, wskazana wyżej fikcja traktowania zakładu jako samodzielnego i niezależnego przedsiębiorstwa odnosi się jedynie do zasad podziału zysku, a nie do momentu jego rozpoznawania. Zatem samo przesunięcie wewnątrzzakładowe nie powinno prowadzić na ten moment do rozpoznania przychodu oraz kosztu podatkowego, i co za tym idzie, dochodu do opodatkowania. W literaturze wskazuje się, że opodatkowanie w momencie przesunięcia towarów w sytuacji, gdy krajowe przesunięcie towarów takiego opodatkowania nie powoduje, może być uznane za naruszające zakaz dyskryminacji podatkowej stałego zakładu wynikający z art. 24 MK OECD i wspólnotowe zasady wyrażane w orzeczeniach ETS (Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami, red. M. Jamroży, A. Cloer, Warszaw 2007, s. 121).

W związku z powyższym, w opinii Spółki moment powstania przychodu podatkowego dla Spółki należy wiązać zasadniczo z momentem wykonania (zrealizowania) świadczenia z punktu widzenia przedsiębiorstwa jako całości. Brak jest bowiem uzasadnienia dla powstania obowiązku podatkowego z tytułu jedynie transakcji wewnętrznej niemającej odbicia w obrocie zewnętrznym. Trzeba pamiętać, że zagraniczny zakład prowadzony w formie oddziału jest jedynie wyodrębnioną jednostką wewnętrzną przedsiębiorstwa i nie ma odrębnej od przedsiębiorstwa podmiotowości prawnej i podatkowej. Jest rzeczą niewątpliwą, że na gruncie prawa cywilnego jakiekolwiek „przesunięcie” masy majątkowej pomiędzy centralą a oddziałem lub pomiędzy oddziałami nie stanowi czynności prawnej, gdyż wszystko odbywa się w ramach majątku tej samej osoby prawnej. Przesunięcia pomiędzy jednostkami organizacyjnymi tego samego przedsiębiorstwa, nie powinny skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w momencie wewnętrznego przesunięcia, skoro z perspektywy przedsiębiorstwa nie mamy do czynienia ze sprzedażą na zewnątrz. Jak wspomniano wyżej, przesunięcie towarów na terenie kraju pomiędzy centralą a jej krajowym oddziałem, nie powoduje wykazania jakichkolwiek przychodów do momentu sprzedaży towarów na zewnątrz. Na gruncie podatkowym „przychód należny”, który wynika między innymi z dostaw, należy wiązać zasadniczo z momentem wykonania (zrealizowania) przez podatnika świadczenia na rzecz kontrahenta zewnętrznego. Brak jest uzasadnienia dla ponoszenia przez podatnika ciężarów podatkowych w Polsce jedynie z tytułu transakcji wewnętrznej, skoro wywiezione towary stanowią do momentu ich sprzedaży odbiorcy zewnętrznemu zapas w oddziale i przedsiębiorstwo nie osiągnęło ekonomicznych korzyści z przesunięcia tych towarów. Wyprowadzenie składników majątku, w tym rzeczowych aktywów obrotowych, spod jurysdykcji podatkowej państwa położenia zakładu powinno być neutralne pod względem podatkowym i tym samym nie dyskryminować podatników będących rezydentami w Polsce, a prowadzących zagraniczny zakład w rozumieniu Umowy z Finlandią.

Prawidłowość takiego podejścia potwierdzona została m.in. w interpretacji Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 8 września 2005 r. (nr 1473/226/WD/423/72/05/AD), a także Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 17 marca 2006 r. (nr ZD/406-138/CIT/05). Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę potwierdzają również interpretacje III Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 8 września 2005 r., sygn. 1473/226/WD/423/72/05/AD, a także I Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 17 marca 2006 r., sygn. ZD/406-138/CIT/05. W stanie faktycznym, w którym podatnik z siedzibą w Polsce przesuwa towary do magazynu konsygnacyjnego znajdującego się poza Polską, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 22 grudnia 2010 r., sygn. ILPB3/423-772/10-4/JG stwierdził, iż przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, podatnik powinien rozpoznawać w miesiącu pobrania towaru z magazynu konsygnacyjnego przez zewnętrznego odbiorcę. Podobne stanowisko zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 stycznia 2008 r., sygn. IBPB3/423-241/07/MO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy jedynie konsekwencji w podatku dochodowym od osób prawnych. Tut. Organ nie oceniał konieczności wystawiania faktur ze względu na „wewnątrzwspólnotowe przesunięcie towarów”.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedzibę lub zarząd, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zasady opodatkowania dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej przez podmioty Polskie na terytorium innych państw, a w szczególności gdzie dochody podlegają opodatkowaniu, regulują również stosowne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska. W przedstawionym opisie stanu faktycznego, zastosowanie mają przepisy konwencji z dnia 08 czerwca 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2010 r Nr 37, poz. 205, dalej „konwencja”).

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka założyła zagraniczny zakład w formie Oddziału w Finlandii. Centrala Spółki z siedzibą w Polsce położona jest na terytorium Polski, a Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

Wątpliwość Spółki dotyczy ustalenia momentu powstania przychodu w związku z wyposażeniem Oddziału przez Spółkę w ramach wyodrębnionego kapitału w aktywa tj. towary, materiały do produkcji, półfabrykaty czy wyroby gotowe.

Przechodząc do oceny stanowiska Spółki należy przede wszystkim zauważyć, że Oddział (Zakład) nie jest odrębnym od Spółki macierzystej podmiotem, stanowi jedynie wyodrębnioną organizacyjnie i majątkowo część tej Spółki. Zatem wzajemne rozliczenia pomiędzy Spółką, a jej oddziałem dokonywane są w ramach jednego podmiotu.

Mając na uwadze powyższe należy zwrócić uwagę, na przepis art. 7 ust. 1 konwencji, zgodnie z którym zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jak stanowi art. 7 ust. 2 konwencji, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 3 konwencji, przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym zakład jest położony, czy gdzie indziej.

Powołane wcześniej zapisy art. 7 ust. 2 i 3 konwencji, są uszczegółowieniem zasady zawartej w art. 7 ust. 1 konwencji, zgodnie z którą zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowanie w Państwie w którym znajduje się zakład, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Istotą powołanych norm jest zatem określenie sposobu podziału zysku, pomiędzy Spółką, a jej zagranicznym zakładem. W wyniku wzajemnych rozliczeń dokonywanych pomiędzy Spółką a zakładem nie może zatem dojść ani do powstania przychodu, ani do zwiększenia kosztów ich uzyskania. Wzajemne rozliczenia są bowiem przepływami wewnętrznymi dokonywanymi w ramach jednego podmiotu. Rozliczenia te są zatem neutralne podatkowo nie generują bowiem zysku (zysk jest pojęciem ekonomicznym, któremu na bazie przepisów prawa podatkowego odpowiada pojęcie dochodu), a ustalają jedynie, co wymaga ponownego podkreślenia, sposób jego podziału pomiędzy Spółką a jej zakładem.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym. Zaliczenie danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika uwarunkowane jest definitywnym charakterem takiego przysporzenia, czyli faktycznym i ostatecznym powiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika w wyniku uzyskania takiego przysporzenia. Skoro zatem przepływy jakie dokonywane są pomiędzy Spółką a jej zakładem są przepływami wewnętrznymi w obrębie tego samego podmiotu pozostają one bez wpływu na wielkość osiąganych przychodów podmiotu gospodarczego rozumianego łącznie jako Spółka i jej zagraniczny zakład.

Reasumując stwierdzić należy, iż wyposażenie Oddziału przez Spółkę w ramach wyodrębnionego kapitału w aktywa tj. towary, materiały do produkcji, półfabrykaty czy wyroby gotowe, przeznaczone do prowadzenia przez Oddział działalności na terenie Finlandii, dokonane zarówno przed rozpoczęciem działania Oddziału, jak i w okresie późniejszym (doposażenie) nie skutkuje dla Spółki powstaniem przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. W związku z powyższym przepisy rozstrzygające o momencie powstania przychodu (tj. art. 12 ust. 3a updop) nie mają w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.