Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.301.2017.1.BK
z 22 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 22 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest matką samotnie wychowującą dwoje nieletnich dzieci w wieku 9 i 12 lat. W październiku 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z dziećmi wyprowadziła się od męża. Miesiąc później, tj. w listopadzie 2013 r. złożyła pozew do Sądu Okręgowego o rozwiązanie małżeństwa. Na początku roku 2015 wydana została opinia kuratora sądowego w sprawie warunków mieszkaniowych Wnioskodawczyni i Jej dzieci oraz sprawowania przez Nią władzy rodzicielskiej. W marcu 2015 r. został zasądzony rozwód. Dzieci zostały pod opieką Wnioskodawczyni, która sprawuje faktyczną władzę rodzicielską. Były mąż – jak wskazała Wnioskodawczyni - dopiero po postanowieniu sądowym zaczął płacić alimenty, ale nie w terminach ustalonych przez Sąd – spóźnia się, nie przestrzega też wyznaczonych przez Sąd terminów spotkań z dziećmi. Ponadto podkreśla, że kontakty z dziećmi nie są w pełni wykorzystywane. Ojciec po dzieci przyjeżdża spóźniony, albo zamiast Niego przyjeżdżają jego rodzice, bo on nie ma czasu. W większości przypadków po dzieci przyjeżdża Jej teściowa i to ona – jak wskazała Wnioskodawczyni - w tym okresie zajmuje się nimi m.in. zawozi je na basen, który miały w sobotę. Większość czasu, który jest przeznaczony na widzenia u taty dzieci spędzają u dziadków. Wnioskodawczyni dodaje, że nieraz przez cały weekend dzieci widzą tatę tylko wtedy, kiedy odwozi je z powrotem do domu. W okresie wakacyjnym, czyli od 15 lipca do 5 sierpnia – termin ustalony podczas rozprawy rozwodowej – ojciec dzieci nie wziął ich do siebie, gdyż stwierdził, że dużo one kosztują i nikt tych pieniędzy Mu nie zwróci. Stwierdził, że skoro płaci alimenty, to Wnioskodawczyni powinna dawać dzieciom, np. piżamy, szczoteczki do zębów, bo szkoda na to pieniędzy. Wnioskodawczyni podkreśla również, że nie interesują go dodatkowe wydatki na sport (nie chce wozić dzieci na mecze w czasie, gdy przypada Jego termin widzenia z nimi), na szkołę, korepetycje, czy wyjazdy na zieloną szkołę. Uważa, że jest to problem matki dzieci, i że poza alimentami nic więcej dzieciom nie będzie dawał.

Po analizie treści wniosku z dnia 20 września 2017 r., mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tut. organowi i treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa przyjęto, że intencją Wnioskodawczyni było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy Wnioskodawczyni miała prawo dokonać odliczenia ulgi na dzieci w latach 2015 i 2016?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ze względu na to, że przez cały rok 2015 i 2016 dzieci mieszkały z Nią, są u Niej zameldowane, sprawowała faktyczną opiekę nad nimi, interesowała się szkołą, zajęciami dodatkowymi, leczeniem oraz łożyła na codzienne potrzeby, to Wnioskodawczyni powinna rozliczać się z ulgi prorodzinnej na dzieci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
      
      
      
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
      

Stosownie do art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Jednocześnie jak stanowi art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Zatem z literalnego brzmienia art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że warunkiem zastosowania ulgi na dzieci przez rodzica jest wykonywanie w stosunku do tego dziecka władzy rodzicielskiej.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy.

Podkreślić należy, że samo posiadanie władzy rodzicielskiej jest niewystarczające do zastosowania przedmiotowej preferencji. Dla nabycia prawa do ulgi konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie, czyli wykonywanie wszystkich obowiązków, dzięki którym dziecko wychowywane jest w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, w szczególności sprawowanie faktycznej pieczy nad dzieckiem i jego wychowywanie, troszczenie się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, a więc zapewnienie /zabezpieczenie wszystkich potrzeb dziecka od bytowych po edukacyjne, rozwojowe, zdrowotne i emocjonalne.

W konsekwencji, samo utrzymywanie kontaktów z dzieckiem nie jest rozstrzygające dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Dotyczy to również wykonywania obowiązku alimentacyjnego.

Jak wskazała Wnioskodawczyni w opisie stanu faktycznego jest matką samotnie wychowującą dwoje nieletnich dzieci w wieku 9 i 12 lat. W październiku 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z dziećmi wyprowadziła się od męża. Miesiąc później, tj. w listopadzie 2013 r. złożyła pozew do Sądu Okręgowego o rozwiązanie małżeństwa. Na początku roku 2015 wydana została opinia kuratora sądowego w sprawie warunków mieszkaniowych Wnioskodawczyni i Jej dzieci oraz sprawowania przez Nią władzy rodzicielskiej. W marcu 2015 r. został zasądzony rozwód. Dzieci zostały pod opieką Wnioskodawczyni, która sprawuje faktyczną władzę rodzicielską. Były mąż – jak wskazała Wnioskodawczyni - dopiero po postanowieniu sądowym zaczął płacić alimenty, ale nie w terminach ustalonych przez Sąd – spóźnia się, nie przestrzega też wyznaczonych przez Sąd terminów spotkań z dziećmi. Ponadto podkreśla, że kontakty z dziećmi nie są w pełni wykorzystywane. Ojciec po dzieci przyjeżdża spóźniony, albo zamiast Niego przyjeżdżają jego rodzice, bo on nie ma czasu. W większości przypadków po dzieci przyjeżdża Jej teściowa i to ona – jak wskazała Wnioskodawczyni - w tym okresie zajmuje się nimi m.in. zawozi je na basen, który miały w sobotę. Większość czasu, który jest przeznaczony na widzenia u taty dzieci spędzają u dziadków. Wnioskodawczyni dodaje, że nieraz przez cały weekend dzieci widzą tatę tylko wtedy, kiedy odwozi je z powrotem do domu. W okresie wakacyjnym, czyli od 15 lipca do 5 sierpnia – termin ustalony podczas rozprawy rozwodowej – ojciec dzieci nie wziął ich do siebie, gdyż stwierdził, że dużo one kosztują i nikt tych pieniędzy Mu nie zwróci. Stwierdził, że skoro płaci alimenty, to Wnioskodawczyni powinna dawać dzieciom, np. piżamy, szczoteczki do zębów, bo szkoda na to pieniędzy. Wnioskodawczyni podkreśla również, że nie interesują go dodatkowe wydatki na sport (nie chce wozić dzieci na mecze w czasie, gdy przypada Jego termin widzenia z nimi), na szkołę, korepetycje, czy wyjazdy na zieloną szkołę. Uważa, że jest to problem matki dzieci, i że poza alimentami nic więcej dzieciom nie będzie dawał.

W świetle opisanych okoliczności faktycznych oraz powołanych przepisów prawa podatkowego uznać należy, że skoro w stosunku do małoletnich dzieci Wnioskodawczyni wykonywała władzę rodzicielską, sprawując nad nimi faktyczną pieczę w sposób zapewniający ich prawidłowy rozwój, to za lata 2015-2016 była uprawniona (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej.

Jeżeli natomiast były mąż Wnioskodawczyni nie wywiązywał się z podstawowych obowiązków rodzicielskich, nie uczestniczył aktywnie w wychowaniu dzieci, nie troszczył się o fizyczny i duchowy ich rozwój, to w przedmiotowej sprawie wyłącznie Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do skorzystania z ulgi na dzieci i odliczenia w zeznaniu podatkowym za rok 2015 i 2016 na każde z nich w całości kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.