2017.12.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.519.2017.2.MC
z 8 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia2 października 2017 r. (data wpływu 3 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 16 października 2017 r. (data wpływu 16 października 2017 r.) oraz uzupełnionym w dniu 14 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 6 listopada 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 7 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

ustalenia czy Kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe,

ustalania czy usługa logistyczna świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta jest usługą związaną z nieruchomością (pytanie nr 2) – jest prawidłowe,

ustalania miejsca świadczenia usługi logistycznej świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta (pytanie nr 3) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy Kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, ustalania czy usługa logistyczna świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta jest usługą związaną z nieruchomością oraz ustalania miejsca świadczenia usługi logistycznej świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 13 października 2017 r., złożonym w dniu 16 października 2017 r. (data wpływu 16 października 2017 r.) oraz pismem z dnia 14 listopada 2017 r., złożonym w dniu 14 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 6 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej również Wnioskodawca) będąca częścią Grupy, jest producentem kontraktowym z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca realizuje produkcję w obiekcie na terytorium Polski (dalej: Placówka).
Kontrahent (dalej również Zainteresowany) będący częścią Grupy, jest podmiotem z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech.

Spółka zawarła z Kontrahentem:

umowę o produkcję i dostawę towarów na rzecz Kontrahenta,

umowę o świadczenie usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta.

Zgodnie z umową o produkcję i dostawę towarów - własność dostarczanych Kontrahentowi towarów (jak również przejście prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przechodzi ze Spółki na Kontrahenta w momencie zakończenia produkcji i zeskładowania towarów w części magazynowej Placówki.

W ramach świadczonej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej (usługa kompleksowa):

Spółka odbiera towary do składowania w Placówce,

załadowuje/wysyła i dokonuje generalnej obsługi towarów w tym zakresie,

składuje towary w Placówce,

pakuje towary,

organizuje transport towarów,

inwentaryzuje towary,

- jednak w ramach świadczonej usługi logistycznej Kontrahent nie będzie posiadał żadnej przestrzeni do wyłącznej dyspozycji, ani nie będzie dysponował stale żadną przestrzenią w Placówce, bowiem:

Spółka decyduje o sposobie i miejscu składowania towarów w ramach Placówki, a

Kontrahent uprawniony jest wyłącznie do określania wielkość zapotrzebowania na usługę logistyczną.

W ramach usługi logistycznej:

Kontrahent nie ma faktycznej ani prawnej kontroli nad pracownikami i infrastrukturą - częścią Placówki Spółki dedykowaną do świadczenia usługi logistycznej, jednak w określonych sytuacjach (w szczególności w celu weryfikacji jakości świadczonych usług) Kontrahent ma prawo wstępu przedstawicieli do Placówki, za zgodą i zgodnie z wewnętrznymi procedurami Spółki, przy czym takie wizyty mogą być okazjonalne (charakter tymczasowy, ad hoc).

Decyzje biznesowe podejmowane przez Kontrahenta zarówno w zakresie:

produkcji i dostaw w ramach umowy o produkcję i dostawę towarów (np. zarządzanie wielkością produkcji),

świadczonej na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej (np. zarządzanie łańcuchem dostaw, zgłaszanie przewidywanego zapotrzebowania na przestrzeń składową)

- są podejmowane poza terytorium Polski - na terytorium Niemiec (miejsce siedziby zarządu Kontrahenta).

Umowa o świadczenie usługi logistycznej jest zawarta na czas określony.

Towary składowane w placówce mogą być przedmiotem:

przemieszczenia własnych towarów przez Kontrahenta na terytorium Niemiec,

wywiezienia z Polski do innych krajów UE (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów),

wywiezione poza terytorium UE (eksportu towarów),

sprzedaży w Polsce (dostawa krajowa w Polsce).

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że Kontrahent:

nie będzie posiadał na terytorium Polski osoby tj. osoby fizycznej lub spółki lub każdego innego zrzeszenia osób, posiadającej i wykonującej pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Kontrahenta;

nie będzie posiadać na terytorium Polski zaplecza technicznego w postaci nieruchomości (nie jest właścicielem ani nie będzie użytkować w Polsce żadnych nieruchomości), maszyn, urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce;

nie będzie zatrudniać na terytorium Polski personelu - ani na podstawie umowy o pracę ani na podstawie umów cywilnoprawnych.

Zarówno Spółka jak i Kontrahent są zarejestrowani w Polsce, jako podatnicy VAT. Kontrahent zarejestrowany jest również dla celów VAT w Niemczech.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że niezależnie od nabycia usługi logistycznej Kontrahent udostępnienia Maszyny na rzecz Spółki, które Spółka wykorzystuje w działalności produkcyjnej.

Maszyny przez cały czas pozostają własnością Kontrahenta.

W ramach udostępnienia Maszyn:

Spółka decyduje o sposobie i zakresie wykorzystania Maszyn we własnej działalności produkcyjnej,

Spółka jest odpowiedzialna za odpowiednie przystosowanie Maszyn, poniesienie kosztów bieżącego ich utrzymania, drobnych napraw oraz ubezpieczenia, a także zatrudnienie wedle własnego uznania odpowiednio wykwalifikowanej kadry do ich obsługi,

Kontrahent decyduje jedynie o ich udostępnieniu bądź zaprzestaniu udostępniania.

Kontrahent:

w ramach udostępnienia Maszyn nie posiada żadnej przestrzeni do wyłącznej dyspozycji,
nie posiada na terytorium Polski osoby tj. osoby fizycznej lub spółki lub każdego innego zrzeszenia osób, posiadającej i wykonującej pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Kontrahenta;
nie posiada na terytorium Polski zaplecza technicznego w postaci nieruchomości (nie jest właścicielem ani nie będzie użytkować w Polsce żadnych nieruchomości), urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce,
nie zatrudnia na terytorium Polski personelu - ani na podstawie umowy o pracę ani na podstawie umów cywilnoprawnych.

Decyzje biznesowe dotyczące udostępniania lub zwrotu Maszyn są podejmowane przez Kontrahenta poza terytorium Polski - na terytorium Niemiec (w siedzibie Kontrahenta).

W uzupełnieniu wniosku na wezwanie tut. Organu o wyczerpujące przedstawienie konkretnego opisu zdarzenia przyszłego, do którego ma się odnieść Organ tak aby opis zawierał wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia przepisów z zakresu podatku od towarów i usług, których interpretacji oczekuje Wnioskodawca, tj. jednoznaczne i precyzyjne:

wskazanie konkretnie na jaki czas została zawarta umowa o produkcję i dostawę towarów między Wnioskodawcą a Kontrahentem
wskazanie konkretnie na jaki czas została zawarta umowa o świadczenie usługi logistycznej między Wnioskodawcą a Kontrahentem
wskazanie jakie konkretnie towary Wnioskodawca produkuje i dostarcza a następnie magazynuje na rzecz Kontrahenta w ramach zawartej umowy o produkcję i dostawę towarów oraz umowy o świadczenie usługi logistycznej,
wskazanie (należy opisać) na czym konkretnie polega działalność Kontrahenta prowadzona na terytorium Niemiec (jaką działalność prowadzi, w jakim zakresie), w tym wskazanie czy przedmiotem działalności Kontrahenta jest produkcja towarów (jeśli tak należy wskazać jakie towary produkuje Kontrahent),
wskazanie (opisanie) na czym polega oraz w jaki sposób jest realizowana (jak jest zorganizowana) działalność Kontrahenta na terytorium Polski,
wskazanie czy Kontrahent poza świadczeniami nabywanymi od Wnioskodawcy dokonuje zakupu jakiś usług bądź towarów na terytorium Polski od innych podmiotów niż Wnioskodawca, jeśli tak należy precyzyjnie wskazać jakie to są usługi oraz na czym polegają oraz jakie to są towary
wskazanie przez jaki okres czasu (w przybliżeniu) Wnioskodawca magazynuje towary Kontrahenta na terytorium Polski
wskazanie (należy opisać) na czym konkretnie polega działalność Wnioskodawcy (jaką działalność prowadzi, w jakim zakresie)
wskazanie czy Wnioskodawca poza realizacją świadczeń na rzecz Kontrahenta (produkcja i dostawa towarów, świadczenie usługi logistycznej) realizuje jakieś świadczenia na rzecz innych podmiotów, czy też Wnioskodawca realizuje świadczenia tylko i wyłącznie na rzecz Kontrahenta,
wskazanie (opisanie) w jaki sposób (na jakich zasadach) odbywa się produkcja i dostawa towarów na rzecz Kontrahenta,
wskazanie w jaki sposób Wnioskodawca pozyskuje surowce/materiały/produkty do produkcji towarów produkowanych na rzecz Kontrahenta w ramach zawartej umowy

Wnioskodawca wskazał:

„1.

Umowa o produkcję i dostawę towarów między Wnioskodawcą a Kontrahentem będzie obowiązywać do 31 grudnia 2032 r.

Umowa o świadczenie usługi logistycznej między Wnioskodawcą a Kontrahentem będzie obowiązywać do 31 grudnia 2032 r.

Umowie o produkcję i dostawę towarów oraz umowie o świadczenie usługi logistycznej podlegają elementy dystansowe dla budownictwa wytwarzane z różnego rodzaju materiałów (tworzywa sztuczne, beton, stal).

Obecnie Kontrahent realizuje wszystkie funkcje związane z produkcją i dostawą produktów (elementy dystansowe dla budownictwa wytwarzane z różnego rodzaju materiałów) do odbiorców. Planowane jest stopniowe przeniesienie produkcji do zakładu Wnioskodawcy, tak aby w marcu 2018 r. funkcja produkcyjna realizowana była wyłącznie przez Wnioskodawcę. Poniższe funkcje nadal realizowane będą przez Kontrahenta w Niemczech: opracowanie strategii działania, rozwój produktu, opracowanie strategii rynkowej, określenie polityki produktowej, odpowiedzialność za markę, sprzedaż i sprzedaż do klienta końcowego (odpowiedzialność za proces sprzedaży, magazynowanie, transport, odprawy celne, opakowania, organizacja logistyki, obsługa klienta), wsparcie techniczne, marketing (badania rynku, reklama, public relations). Dodatkowo Kontrahent może wspierać Wnioskodawcę w następującym zakresie: realizacja zakupów, finanse (finansowanie spółek zależnych, controlling inwestycyjny), informatyka, przygotowywanie umów i specyfikacji.

Działalność Kontrahenta na terytorium Polski ograniczona jest do zakupu od Wnioskodawcy usługi produkcji i dostawy towarów oraz usługi logistycznej, które nabywane są w celu prowadzenia działalności głównej (sprzedaż towarów ostatecznym odbiorcom). W ramach przedmiotowych usług na terytorium Polski znajdować się będą towary należące do Kontrahenta, jednakże Kontrahent nie ma jakiejkolwiek struktury umożliwiającej mu prowadzenie samodzielnej działalności w Polsce tj.: nie posiada personelu ani wyposażenia technicznego (obsługa towarów realizowana jest na podstawie zawartych z Wnioskodawcą umów). Wszelkie decyzje dotyczące działalności Kontrahenta dotyczące produktów znajdujących się w Polsce lub umów z polskimi podmiotami są podejmowane w Niemczech.

Kontrahent planuje od 2018 r. nabywać od innego polskiego podmiotu elementy dystansowe dla budownictwa wykonane ze stali.

W zależności od zbywalności towarów okres świadczenia usługi logistycznej w ich zakresie wynosi od jednego dnia do jednego roku.

Wnioskodawca realizuje funkcję produkcyjną, w ramach której podejmuje następujące działania: magazynowanie surowców i półproduktów, realizacja planów produkcyjnych, monitorowanie produkcji, produkcja właściwa, opakowanie, zapewnienie odpowiednich zasobów ludzkich do realizacji produkcji, rekrutacja personelu, szkolenie personelu, dokonywanie zamówień. Dodatkowo w zakresie następujących funkcji Wnioskodawca jest wspierany przez Kontrahenta: realizacja zakupów, finanse, informatyka, lokalna infrastruktura.

Wnioskodawca realizuje świadczenia wyłącznie na rzecz Kontrahenta (nie realizuje świadczeń dla innych podmiotów).

10.

Każdego roku najpóźniej do 30 października Kontrahent wysyła Wnioskodawcy przewidywany budżet dotyczący ilości produktów, które zamierza nabyć w kolejnym roku. Do 10 dnia pierwszego miesiąca każdego kwartału Kontrahent wskazuje Wnioskodawcy ilość towarów jaka ma zostać dostarczona w danym kwartale. Na podstawie powyższych prognoz Kontrahent składa konkretne zamówienia na produkty, w których wskazany jest termin dostawy.

Wnioskodawca produkuje towary we własnym zakładzie zgodnie z uzgodnioną specyfikacją i otrzymanymi zamówieniami. Plastikowe elementy dystansowe są wykonywane z granulatu tworzyw sztucznych poprzez formowanie wtryskowe. Betonowe przekładki są produkowane przez wtłaczarkę betonu. W przypadku stalowych przekładek dystansowych arkusze są formowane na maszynach do gięcia oraz przetwarzania i są łączone z metalowymi lub plastikowymi częściami za pomocą automatycznego bądź półautomatycznego montażu.

Dostawa produktu odbywa się gdy gotowe produkty zostają zeskładowane w części magazynowej Placówki Wnioskodawcy. Dostarczane produkty powinny być odpowiednio oznaczone nazwą, numerem serii, datą produkcji, ilości produktów, warunków przechowywania i informacją dotyczącą bezpieczeństwa/zagrożenia oraz nazwą/adresem miejsca produkcji.

11.

Wnioskodawca nabywa surowce i półprodukty wskazane przez Kontrahenta od dostawców wskazanych przez Kontrahenta. W ramach realizowanych zamówień Wnioskodawca podejmuje decyzje o wielkości zamówień i rodzaju surowców ze wskazanego przez Kontrahenta i dostawców spektrum.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że Kontrahent w związku z przedstawionym stanem faktycznym, nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT? (pytanie dotyczące Kontrahenta)
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że usługa logistyczna nie jest usługą związaną z nieruchomością, do której zastosowanie ma art. 28e ustawy o VAT? (pytanie dotyczące Wnioskodawcy).
Czy w związku ze świadczeniem usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta miejscem świadczenia usługi zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT będzie terytorium Niemiec, a Spółka powinna wystawiać fakturę z oznaczeniem „odwrotne obciążenie”? (pytania dotyczące Wnioskodawcy).

Zdaniem Wnioskodawcy:

Kontrahent w związku z przedstawionym stanem faktycznym, nie będzie posiadał stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy o VAT (pytanie dotyczące Kontrahenta).
Usługa logistyczna nie jest usługą związaną z nieruchomością, do której zastosowanie ma art. 28e ustawy o VAT (pytanie dotyczące Wnioskodawcy).
Czy w związku ze świadczeniem usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta miejscem świadczenia usługi zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT będzie terytorium Niemiec, a Spółka powinna wystawiać fakturę z oznaczeniem „odwrotne obciążenie”? (pytania dotyczące Wnioskodawcy).

ad. 1

Zgodnie z art. 28a pkt 1 ustawy o VAT wskazuje się, że na potrzeby stosowania zasad dotyczących miejsca świadczenia przy świadczeniu usług - ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym, w ocenie Wnioskodawcy, Kontrahent będzie spełniać warunki dla uznania go za podatnika podatku VAT - w związku z tym Kontrahent postąpił prawidłowo dokonując rejestracji dla celów podatku VAT na terytorium Polski.

Należy wskazać, że rejestracja dla celów podatku VAT nie przesądza o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, co potwierdzają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach - przykładowo: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 15 maja 2013 r. sygn. IPPP3/443-133/13-5/LK:

sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju.

Przepis art. 28b ustawy o VAT wskazuje, że:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, natomiast gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym ustalenie istnienia na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności ma istotne znaczenie dla miejsca opodatkowania usług świadczonych/nabytych przez podatników.

Przepisy ustawy o VAT w art. 17 wskazują, że w określonych przypadkach, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu usług świadczonych przez podmioty niemające siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju jest usługobiorca. Istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności może mieć więc wpływ na ustalenie podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT od transakcji.

Kontrahent nie posiada w Polsce siedziby, wobec tego powstała wątpliwość czy w związku z nabywanymi usługami będzie miał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pojęcie to jest pojęciem prawa wspólnotowego definiowanego w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie).

Punkt 14 preambuły do Rozporządzenia wskazuje, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu:

należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu, a stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - Rozporządzenie

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się:

wystarczającą stałością oraz

odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto przepisy Rozporządzenia w art. 11 ust. 3 wprost wskazują, że:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl natomiast art. 53 Rozporządzenia:

na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Regulacje te mają znaczenie dla określenia podmiotu zobowiązanego do rozliczania podatku VAT.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - TSUE

W wyroku z dnia 14 października 2014 r. w spawie C-605/12 (Welmory przeciwko DIS w Gdańsku) TSUE wskazał, że:

Z orzecznictwa Trybunału w tej dziedzinie (zob. w szczególności wyrok Planzer Luxembourg, C-73/06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo), którym bezpośrednio inspiruje się brzmienie art. 11 rozporządzenia wykonawczego można wywnioskować, że stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Aby spółkę cypryjską, w okolicznościach takich jak w sprawie głównej, można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej, czyli zarządzania danym systemem aukcji elektronicznych, a także emisji i sprzedaży „bidów”.

Natomiast w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern), TSUE wskazał:

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I 4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16).

Zwłaszcza jeżeli chodzi o działalność transportową, to pojęcie to oznacza, dla celu wspólnotowych przepisów dotyczących podatku VAT, co najmniej pomieszczenie biurowe, w którym mogą być sporządzane umowy, i z którego mogą być podejmowane decyzje dotyczące zwykłego zarządu, a także miejsce postoju pojazdów służących wykonywaniu tej działalności (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 19 i 27, a także wyrok z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie C-390/96 Lease Plan, Rec. str. I 2553, pkt 26). Z kolei rejestracja tych pojazdów w danym państwie członkowskim niekoniecznie jest oznaką posiadania stałego przedsiębiorstwa w danym państwie członkowskim (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Lease Plan, pkt 21 i 27).

Stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że przesłanki jakie powinny łącznie zaistnieć w celu wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej to:

istnienie odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego,

prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna),

stałość prowadzenia działalności - zamiar podatnika w zakresie prowadzenia działalności z danego miejsca.

W ocenie Wnioskodawcy, żaden z powyższych warunków w przypadku Kontrahenta nie został spełniony w związku z wyświadczaniem na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej, ponieważ:

Kontrahent nie ma struktury, która pozwalałaby na funkcjonowanie w Polsce - nie zatrudnia personelu, nie posiada zaplecza technicznego (w tym zakresie Kontrahent jest jedynie właścicielem towarów nabytych od Spółki i przekazanych do świadczenia na nich usługi logistycznej),

Kontrahent jedynie zleca konkretne usługi Spółce, a usługi te świadczone są w celu wykonywania przez niego działalności głównej (sprzedaż towarów kontrahentom),

Kontrahent nie wykonuje głównej działalności w Polsce, a wszelkie decyzje biznesowe również związane z terytorium Polski są podejmowane w Niemczech,

fakt rejestracji przez Kontrahenta dla celów podatku VAT w żaden sposób nie powoduje wystąpienia w jego przypadku stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W związku z powyższym w ocenie Spółki, Kontrahent nie posiada zarówno w związku z nabyciem towarów, jak również wyświadczania na jego rzecz usługi logistycznej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

ad. 2

W zakresie ewentualnego rozpoznania usługi logistycznej, jako związanej z nieruchomością (art. 28e ustawy o VAT) Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 31a ust. 1 lit. a Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) z dnia 15 marca 2011 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 77, str. 1; dalej: Rozporządzenie wykonawcze):

„Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług”.

Na podstawie art. 31a ust. 2 lit. h Rozporządzenia wykonawczego:

„Ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę”.

Jednak zgodnie z art. 31a ust. 3 lit b Rozporządzenia wykonawczego:

„Ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę”.

Równocześnie Wnioskodawca wskazuje, że kwestia klasyfikacji dla potrzeb VAT usług logistycznych (logistyczno-magazynowych) była przedmiotem orzeczenia TSUE np. w wyroku z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. C-155/12 Ministerstwa Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Globar Turnkey Solution Poland Sp. z o.o., TSUE stwierdził, że:

art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, powinien być interpretowany w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem stanowią usługi związane z nieruchomością wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż aby usługę logistyczną zakwalifikować dla potrzeb VAT jako usługę związaną z nieruchomością (art. 28e ustawy o VAT) muszą być spełnione łącznie dwa warunki:

magazynowanie stanowi główny element kompleksowej usługi, oraz

usługobiorca ma prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W ocenie Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym usługa logistyczna nie będzie spełniać żadnego z powyższych warunków.

Jak wskazano, usługa logistyczna ma charakter kompleksowy:

poza usługą składowania towarów,

obejmuje szereg innych usług o charakterze logistycznym (odbiór towarów do składowania, dalszy załadunek/wysyłka towarów, pakowanie towarów, transport towarów, inwentaryzacja towarów).

W tym kontekście podkreślenia wymaga, że istotą kompleksowej usługi logistycznej jest generalna obsługa towarów schodzących z taśmy produkcyjnej, a nie ich magazynowanie.

Ponadto okoliczność w jakim miejscu (nieruchomości, magazynie) usługa logistyczna jest wykonywana pozostaje bez jakiegokolwiek wpływu zarówno na zakres usługi logistycznej jak i sposób jej wykonywania. W tym zakresie w ramach usługi logistycznej Spółka nie udostępniła jakiejkolwiek:

nieruchomości, czy

określonej przestrzeni

- do wyłącznej dyspozycji Kontrahenta.

Wskazać należy, że w ramach usługi logistycznej to Spółka decyduje o sposobie składowania towarów w obiekcie, a uprawnienie Kontrahenta ogranicza się w tym zakresie jedynie do wskazania przewidywanego zapotrzebowania na usługę logistyczną w związku z partią towarów, która zostanie przyjęta przez Spółę do obiektu.

Kontrahent nie ma więc wolnego dostępu do obiektu, ani nie ma możliwości podejmowania jakichkolwiek decyzji związanych z jego wykorzystaniem.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż usługa logistyczna świadczona przez Spółkę na rzecz Kontrahenta nie stanowi usługi związanej z nieruchomością w rozumieniu przepisów art. 28e ustawy o VAT.

Podobne stanowisko w kontekście usług logistycznych/logistyczno-magazynowych zajął np.:

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 18 lipca 2014 r. o sygn. ITPP2/443-549/14/AP: „Zatem, wykonywane przez Spółkę usługi na rzecz kontrahenta z Niemiec będą stanowiły usługi kompleksowe składające się z usług przeładunku towarów oraz ich składowania. Z uwagi na fakt, że składowanie towarów - jak wskazała Spółka - nie będzie się wiązało z prawem kontrahenta do wyłącznego używania magazynu lub jego części oraz prawem wstępu na jego teren, usług tych nie należy traktować jako odrębnych usług wynajmu powierzchni magazynowej. Tym samym usługi składowania nie będą dotyczyły użytkowania/używania nieruchomości (magazynu), a w konsekwencji, nie będą usługami związanymi z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e ustawy o podatku od towarów i usługi”;

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 27 listopada 2014 r. o sygn. IPPP3/443-854/14-2/KB: „Analiza przedstawionego stanu faktycznego, przywołanych przepisów prawa podatkowego oraz treści powołanego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pozwala stwierdzić, że ponieważ jak wskazano w treści wniosku, Wnioskodawca, będący usługodawcą nie udziela usługobiorcy prawa do używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości, to usługa ta nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością. Tym samym, w opisanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 28e ustawy.”

ad. 3

Zgodnie z zasadą ogólną dotyczącą miejsca świadczenia usług wskazaną w przepisach art. 28b ust. 1 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Od zasady ogólnej zawartej w art. 28b ustawy o VAT przepisy zawierają szereg wyjątków wskazanych w przepisach art. 28b ust. ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy o VAT. W tym zakresie wskazuje się, że przepisy:

art. 28f dotyczą usług transportowych,

art. 28g dotyczą usług wstępu na imprezy kulturalne,

art. 28i dotyczą usług restauracyjnych i cateringowych,

art. 28j dotyczą usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu,

art. 28n dotyczą usług turystyki

- przepisy te nie mają zastosowania do świadczonej przez Spółkę usługi logistycznej.

Zgodnie natomiast z przepisem:

art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej,

art. 28e ustawy o VAT wskazuje, iż miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

W tym miejscu należy podkreślić, że jak zostało wskazane w stanowisku Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 i 2 żaden z przedmiotowych przypadków nie zachodzi w kontekście świadczenia przez Spółkę usługi logistycznej.

W świetle przepisów art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia przez Spółkę na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej jest miejsce, w którym Kontrahent, jako ich usługobiorca, posiada siedzibę działalności gospodarczej - Niemcy.

W tym zakresie Spółka dokumentując świadczenie przedmiotowej usługi powinna zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT wystawiać fakturę z oznaczeniem „odwrotne obciążenie”.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że udostępnianie Maszyn przez Kontrahenta nie wpływa na ocenę w zakresie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Kontrahenta w Polsce. W związku z udostępnianiem Maszyn, żaden z warunków zaistnienia stałego miejsca w jego przypadku nie został spełniony, ponieważ:

Kontrahent nie ma struktury, która pozwalałaby mu na funkcjonowanie w Polsce - nie będzie zatrudniać personelu, natomiast

udostępnianie Maszyn nie stanowi wystarczającej infrastruktury technicznej, która pozwoliłaby Kontrahentowi na prowadzenie własnej działalności gospodarczej na terytorium Polski, bowiem

Kontrahent jedynie udostępnia Maszyny do Spółki, która wykorzystuje je w ramach własnej działalności gospodarczej (własny personel oraz zaplecze techniczne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

ustalenia czy Kontrahent posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (pytanie nr 1) jest nieprawidłowe,

ustalania czy usługa logistyczna świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta jest usługą związaną z nieruchomością (pytanie nr 2) jest prawidłowe,

ustalania miejsca świadczenia usługi logistycznej świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta (pytanie nr 3) jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług(Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
nabywcą jest:
- w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest producentem kontraktowym z siedzibą w Polsce. Wnioskodawca realizuje produkcję w obiekcie na terytorium Polski (Placówka). Kontrahent będący częścią Grupy, jest podmiotem z siedzibą działalności gospodarczej w Niemczech. Spółka zawarła z Kontrahentem umowę o produkcję i dostawę towarów na rzecz Kontrahenta oraz umowę o świadczenie usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta. Zgodnie z umową o produkcję i dostawę towarów - własność dostarczanych Kontrahentowi towarów (jak również przejście prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przechodzi ze Spółki na Kontrahenta w momencie zakończenia produkcji i zeskładowania towarów w części magazynowej Placówki. W ramach świadczonej przez Spółkę na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej (usługa kompleksowa) Spółka odbiera towary do składowania w Placówce, załadowuje/wysyła i dokonuje generalnej obsługi towarów w tym zakresie, składuje towary w Placówce, pakuje towary, organizuje transport towarów, inwentaryzuje towary. W ramach świadczonej usługi logistycznej Kontrahent nie będzie posiadał żadnej przestrzeni do wyłącznej dyspozycji, ani nie będzie dysponował stale żadną przestrzenią w Placówce. Spółka decyduje o sposobie i miejscu składowania towarów w ramach Placówki. Kontrahent uprawniony jest wyłącznie do określania wielkość zapotrzebowania na usługę logistyczną.

W ramach usługi logistycznej Kontrahent nie ma faktycznej ani prawnej kontroli nad pracownikami i infrastrukturą - częścią Placówki Spółki dedykowaną do świadczenia usługi logistycznej, jednak w określonych sytuacjach (w szczególności w celu weryfikacji jakości świadczonych usług) Kontrahent ma prawo wstępu przedstawicieli do Placówki, za zgodą i zgodnie z wewnętrznymi procedurami Spółki, przy czym takie wizyty mogą być okazjonalne (charakter tymczasowy, ad hoc). Decyzje biznesowe podejmowane przez Kontrahenta w zakresie produkcji i dostaw w ramach umowy o produkcję i dostawę towarów (np. zarządzanie wielkością produkcji) oraz świadczonej na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej (np. zarządzanie łańcuchem dostaw, zgłaszanie przewidywanego zapotrzebowania na przestrzeń składową) są podejmowane poza terytorium Polski na terytorium Niemiec (miejsce siedziby zarządu Kontrahenta). Umowa o świadczenie usługi logistycznej jest zawarta na czas określony.

Towary składowane w placówce mogą być przedmiotem przemieszczenia własnych towarów przez Kontrahenta na terytorium Niemiec, wywiezienia z Polski do innych krajów UE (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów), wywiezienia poza terytorium UE (eksportu towarów), sprzedaży w Polsce (dostawa krajowa w Polsce).

Kontrahent nie będzie posiadał na terytorium Polski osoby tj. osoby fizycznej lub spółki lub każdego innego zrzeszenia osób, posiadającej i wykonującej pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Kontrahenta. Kontrahent nie będzie posiadać na terytorium Polski zaplecza technicznego w postaci nieruchomości (nie jest właścicielem ani nie będzie użytkować w Polsce żadnych nieruchomości), maszyn, urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Kontrahent nie będzie zatrudniać na terytorium Polski personelu - ani na podstawie umowy o pracę ani na podstawie umów cywilnoprawnych. Zarówno Spółka, jak i Kontrahent są zarejestrowani w Polsce, jako podatnicy VAT. Kontrahent zarejestrowany jest również dla celów VAT w Niemczech.

Wnioskodawca wskazał, że niezależnie od nabycia usługi logistycznej Kontrahent udostępnienia Maszyny na rzecz Spółki, które Spółka wykorzystuje w działalności produkcyjnej. Maszyny przez cały czas pozostają własnością Kontrahenta. W ramach udostępnienia Maszyn Spółka decyduje o sposobie i zakresie wykorzystania Maszyn we własnej działalności produkcyjnej. Spółka jest odpowiedzialna za odpowiednie przystosowanie Maszyn, poniesienie kosztów bieżącego ich utrzymania, drobnych napraw oraz ubezpieczenia, a także zatrudnienie wedle własnego uznania odpowiednio wykwalifikowanej kadry do ich obsługi. Kontrahent decyduje jedynie o ich udostępnieniu bądź zaprzestaniu udostępniania.

Kontrahent w ramach udostępnienia Maszyn nie posiada żadnej przestrzeni do wyłącznej dyspozycji, nie posiada na terytorium Polski osoby tj. osoby fizycznej lub spółki lub każdego innego zrzeszenia osób, posiadającej i wykonującej pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu Kontrahenta, nie posiada na terytorium Polski zaplecza technicznego w postaci nieruchomości (nie jest właścicielem ani nie będzie użytkować w Polsce żadnych nieruchomości), urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz nie zatrudnia na terytorium Polski personelu - ani na podstawie umowy o pracę ani na podstawie umów cywilnoprawnych. Decyzje biznesowe dotyczące udostępniania lub zwrotu Maszyn są podejmowane przez Kontrahenta poza terytorium Polski - na terytorium Niemiec (w siedzibie Kontrahenta).

Umowa o produkcję i dostawę towarów między Wnioskodawcą a Kontrahentem będzie obowiązywać do 31 grudnia 2032 r. Umowa o świadczenie usługi logistycznej między Wnioskodawcą a Kontrahentem będzie obowiązywać do 31 grudnia 2032 r.

Obecnie Kontrahent realizuje wszystkie funkcje związane z produkcją i dostawą produktów (elementy dystansowe dla budownictwa wytwarzane z różnego rodzaju materiałów) do odbiorców. Planowane jest stopniowe przeniesienie produkcji do zakładu Wnioskodawcy, tak aby w marcu 2018 r. funkcja produkcyjna realizowana była wyłącznie przez Wnioskodawcę. Funkcje nadal realizowane przez Kontrahenta w Niemczech to opracowanie strategii działania, rozwój produktu, opracowanie strategii rynkowej, określenie polityki produktowej, odpowiedzialność za markę, sprzedaż i sprzedaż do klienta końcowego (odpowiedzialność za proces sprzedaży, magazynowanie, transport, odprawy celne, opakowania, organizacja logistyki, obsługa klienta), wsparcie techniczne, marketing (badania rynku, reklama, public relations). Dodatkowo Kontrahent może wspierać Wnioskodawcę w zakresie realizacji zakupów, finansów (finansowanie spółek zależnych, controlling inwestycyjny), informatyki, przygotowywania umów i specyfikacji.

Kontrahent planuje od 2018 r. nabywać od innego polskiego podmiotu elementy dystansowe dla budownictwa wykonane ze stali.

W zależności od zbywalności towarów okres świadczenia usługi logistycznej w ich zakresie wynosi od jednego dnia do jednego roku.

Wnioskodawca realizuje funkcję produkcyjną, w ramach której podejmuje określone działania tj.: magazynowanie surowców i półproduktów, realizacja planów produkcyjnych, monitorowanie produkcji, produkcja właściwa, opakowanie, zapewnienie odpowiednich zasobów ludzkich do realizacji produkcji, rekrutacja personelu, szkolenie personelu, dokonywanie zamówień. Dodatkowo w zakresie następujących funkcji Wnioskodawca jest wspierany przez Kontrahenta: realizacja zakupów, finanse, informatyka, lokalna infrastruktura.

Wnioskodawca realizuje świadczenia wyłącznie na rzecz Kontrahenta (nie realizuje świadczeń dla innych podmiotów).

Wątpliwości dotyczą między innymi ustalenia czy Kontrahent będzie posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 28b ust. 2 ustawy.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne. Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie, tezy zawarte w wyrokach WSA sygn. akt III SA/Wa 3332/14 i III SA/Wa 3741/14 uwzględniające dorobek orzeczniczy TSUE, są pomocne dla analizy kwestii określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwa polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Co istotne, do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Wystarczy, że podmiot korzysta zarówno z zaplecza personalnego jak i technicznego innych podmiotów, tak, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Niezbędna jest jedynie struktura organizacyjna konieczna do prowadzenia danego rodzaju działalności, natomiast zasoby ludzkie niezbędne do jej wykonywania mogą być pozyskiwane z zasobów zewnętrznych. Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Kontrahent spełnia przesłanki do uznania opisanej w zdarzeniu przyszłym działalności Kontrahenta za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W przedmiotowej sprawie w stworzonej strukturze działalności Kontrahenta, kryterium stałości (rozumiane jako fakt, że podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny) wynika z zaangażowania w zadania związane z produkcją towarów (elementy dystansowe dla budownictwa wytwarzane z różnego rodzaju materiałów) oraz ich dostawą do odbiorców. Jak wynika z okoliczności rozpatrywanej sprawy w analizowanym przypadku Kontrahent obecnie realizuje wszystkie funkcje związane z produkcją i dostawą produktów do odbiorców. Planowane jest stopniowe przeniesienie produkcji do zakładu Wnioskodawcy, tak aby funkcja produkcyjna była realizowana wyłącznie przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca jako producent kontraktowy realizuje produkcję w obiekcie na terytorium Polski (Placówka). Wnioskodawca zawarł z Kontrahentem umowę o produkcję i dostawę towarów na rzecz Kontrahenta (umowa będzie obowiązywać do 31 grudnia 2032 r.) oraz umowę o świadczenie usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta (umowa będzie obowiązywać do 31 grudnia 2032 r.). Zgodnie z umową o produkcję i dostawę towarów własność dostarczanych Kontrahentowi towarów przechodzi z Wnioskodawcy na Kontrahenta w momencie zakończenia produkcji i zeskładowania towarów w części magazynowej Placówki. Wnioskodawca realizuje funkcję produkcyjną, w ramach której podejmuje działania obejmujące magazynowanie surowców i półproduktów, realizację planów produkcyjnych, monitorowanie produkcji, produkcję właściwą, opakowanie, zapewnienie odpowiednich zasobów ludzkich do realizacji produkcji, rekrutację personelu, szkolenie personelu, dokonywanie zamówień. W ramach świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej (usługa kompleksowa) Spółka odbiera towary do składowania w Placówce, załadowuje, wysyła i dokonuje generalnej obsługi towarów w tym zakresie, składuje towary w Placówce, pakuje towary, organizuje transport towarów, inwentaryzuje towary. Umowie o produkcję i dostawę towarów oraz umowie o świadczenie usługi logistycznej podlegają elementy dystansowe dla budownictwa wytwarzane z różnego rodzaju materiałów (tworzywa sztuczne, beton, stal). Z powyższego opisu sprawy wynika zatem, że działalność Kontrahenta w Polsce obejmuje czynności polegające na produkcji towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych Kontrahenta.

Jednocześnie, Kontrahent przy wykonywaniu wskazanych czynności dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego świadczącą o posiadaniu przez Kontrahenta stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Jak już wskazano w treści niniejszej interpretacji do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Istotne jest w tym przypadku ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca na podstawie zawartych umów będzie produkował towary (elementy dystansowe dla budownictwa) oraz świadczył usługę logistyczną na rzecz Kontrahenta w obiekcie na terytorium Polski tj. w Placówce (Wnioskodawca produkuje towary we własnym zakładzie zgodnie z uzgodnioną specyfikacją i otrzymanymi zamówieniami od Kontrahenta). W tym zakresie uprawnione jest stanowisko, że Kontrahent decydując się na przeniesienie produkcji towarów (elementów dystansowych dla budownictwa) do zakładu Wnioskodawcy, z wykorzystaniem zaplecza technicznego i personalnego Wnioskodawcy, zleca Wnioskodawcy produkcję i dostawę towarów. Kontrahent dokonuje zakupu od Wnioskodawcy usługi produkcji i dostawy towarów oraz usługi logistycznej, które nabywane są w celu prowadzenia działalności głównej (sprzedaż towarów ostatecznym odbiorcom). Zauważyć przy tym należy, że Wnioskodawca realizuje świadczenia wyłącznie na rzecz Kontrahenta (nie realizuje świadczeń dla innych podmiotów). Ponadto, w analizowanej sprawie Kontrahent w określonych sytuacjach (w szczególności w celu weryfikacji jakości świadczonych usług) ma prawo wstępu przedstawicieli do Placówki. Dodatkowo Kontrahent może wspierać Wnioskodawcę w zakresie realizacji zakupów, finansów, informatyki, przygotowywania umów i specyfikacji. Co więcej, jak wskazał Wnioskodawca, Kontrahent udostępnia Maszyny na rzecz Wnioskodawcy, które Spółka wykorzystuje w działalności produkcyjnej (Maszyny przez cały czas pozostają własnością Kontrahenta). Kontrahent planuje ponadto nabywać od innego polskiego podmiotu elementy dystansowe dla budownictwa wykonane ze stali. Jednocześnie w analizowanym przypadku towary składowane w Placówce (będące własnością Kontrahenta) mogą być przedmiotem przemieszczenia własnych towarów przez Kontrahenta na terytorium Niemiec, wywiezienia z Polski do innych krajów UE (wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów), wywiezienia poza terytorium UE (eksportu towarów), sprzedaży w Polsce (dostawa krajowa w Polsce). Zatem Kontrahent w sposób zorganizowany i ciągły prowadzi działalność na terytorium Polski, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Tym samym, z punktu widzenia prowadzonej przez Kontrahenta działalności na terytorium kraju polegającej na produkcji towarów (elementy dystansowe dla budownictwa wytwarzane z różnego rodzaju materiałów) oraz ich dostawie do odbiorców istotne jest posiadanie ww. wskazanych zasobów technicznych i personalnych niezbędnych do prowadzenia części działalności gospodarczej na terytorium kraju. Na podstawie powyższego opisu, należy stwierdzić, że cechy i skala posiadanego w kraju zaplecza umożliwiają Kontrahentowi prowadzenie niezależnej działalności.

W analizowanym przypadku bez znaczenia pozostaje okoliczność, że decyzje biznesowe podejmowane przez Kontrahenta zarówno w zakresie produkcji i dostaw w ramach umowy o produkcję i dostawę towarów (np. zarządzanie wielkością produkcji), jak i świadczonej na rzecz Kontrahenta usługi logistycznej (np. zarządzanie łańcuchem dostaw, zgłaszanie przewidywanego zapotrzebowania na przestrzeń składową) są podejmowane poza terytorium Polski tj. na terytorium Niemiec (miejsce siedziby zarządu Kontrahenta) bowiem stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie mają miejsca w kraju. Przy tym, należny wskazać, że to dla ustalenia miejsca siedziby prowadzenia działalności gospodarczej decydujące znaczenie ma określenie miejsca funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstw. Natomiast funkcje te nie decydują o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę powyższe, zostaną spełnione przez Kontrahenta kryteria posiadania minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości, w której będzie miała miejsce obecność zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika. Tym samym należy stwierdzić, że w przedstawionym przypadku wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Kontrahenta w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Kontrahenta na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wątpliwości dotyczą ustalenia miejsca świadczenia usługi logistycznej świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy Wnioskodawca zawarł z Kontrahentem umowę o świadczenie usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta. Przedmiotowa umowa będzie obowiązywała do 31 grudnia 2032 r. W ramach świadczonej usługi logistycznej (usługa kompleksowa) Wnioskodawca odbiera towary do składowania w Placówce, załadowuje, wysyła i dokonuje generalnej obsługi towarów w tym zakresie, składuje towary w Placówce, pakuje towary, organizuje transport towarów, inwentaryzuje towary. W ramach świadczonej usługi logistycznej Kontrahent nie będzie posiadał żadnej przestrzeni do wyłącznej dyspozycji, ani nie będzie dysponował stale żadną przestrzenią w Placówce. Wnioskodawca decyduje o sposobie i miejscu składowania towarów w ramach Placówki. Kontrahent uprawniony jest wyłącznie do określania wielkość zapotrzebowania na usługę logistyczną.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, według art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a i 31b rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 – ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku opisana we wniosku kompleksowa usługa logistyki nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy. W przedmiotowej sprawie bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, w ramach świadczonej usługi logistycznej Kontrahent nie będzie posiadał żadnej przestrzeni do wyłącznej dyspozycji, ani nie będzie dysponował stale żadną przestrzenią w Placówce. Wnioskodawca decyduje o sposobie i miejscu składowania towarów w ramach Placówki. Kontrahent uprawniony jest wyłącznie do określania wielkości zapotrzebowania na usługę logistyczną. Zatem stwierdzić należy, że w niniejszym przypadku kompleksowa usługa logistyki świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta nie jest usługą związaną z nieruchomością. W konsekwencji do przedmiotowej usługi art. 28e ustawy nie znajduje zastosowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia czy w związku ze świadczeniem usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta miejscem świadczenia usługi zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy będzie terytorium Niemiec, a Spółka powinna wystawiać fakturę z oznaczeniem „odwrotne obciążenie”.

Odnosząc się do niniejszych wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że zgodnie z cytowanym powyżej art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Natomiast na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego te usługi są świadczone.

Na mocy art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi faktura powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku miejscem świadczenia usługi logistycznej na rzecz Kontrahenta będzie zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy terytorium Polski. W przedmiotowej sprawie Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech. Jednocześnie, jak ustalono powyżej, Kontrahent posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, a do przedmiotowej usługi logistycznej nie znajduje zastosowania art. 28e ustawy. Ponadto do świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta usługi nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy. Zatem w analizowanym przypadku miejscem świadczenia usługi logistycznej jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Kontrahenta tj. terytorium Polski na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy. Tym samym przedmiotowa usługa będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. W konsekwencji faktura dokumentująca wykonanie usługi logistycznej przez Wnioskodawce na rzecz Kontrahenta nie powinna zawierać oznaczenia „odwrotne obciążenie”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin