Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.387.2017.1.EC
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2017 r. (data wpływu 30 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania:

• zakupu metali żelaznych i metali nieżelaznych formularzem przyjęcia odpadów – jest prawidłowe,
• zakupu puszek aluminiowych dowodem wewnętrznym – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokumentowania zakupu metali żelaznych i metali nieżelaznych formularzem przyjęcia odpadów oraz zakupu puszek aluminiowych dowodem wewnętrznym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą od 2 stycznia 2017 roku, w ramach której dokonuje zakupu złomu oraz puszek aluminiowych zarówno od osób fizycznych jak i podmiotów gospodarczych.

Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Zakup złomu od osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej dokumentuje i ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów formularzem przyjęcia odpadów metali, odrębnym dla każdej przeprowadzonej transakcji. Natomiast zakup puszek aluminiowych dokumentuje dowodem wewnętrznym i zbiorczym zestawieniem z danego dnia ujmuje do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca wskazał, że jest początkującym przedsiębiorcą i nie wie czy prawidłowo dokumentuje zakup złomu i puszek aluminiowych, a chciałby prowadzić działalność gospodarczą zgodnie z przepisami prawa podatkowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo Wnioskodawca dokumentuje i ujmuje w podatkowej książce przychodów i rozchodów zakup złomu i puszek aluminiowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, warunkiem uruchomienia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w zakresie zakupu i sprzedaży złomu było uzyskanie zezwolenia od starosty na zbieranie pewnych rodzajów odpadów odpowiednio sklasyfikowanych, między innymi: opakowań z metali - kod 15 01 04, metali żelaznych - kod 16 01 17, metali nieżelaznych - kod 16 01 18.

W grupie opakowań z metali znajdują się między innymi puszki aluminiowe, które Wnioskodawca skupuje od osób indywidualnych oraz od dzieci, czyli osób niepełnoletnich.

Wnioskodawca uważa, iż dokumentowanie zakupu metali żelaznych i metali nieżelaznych od osób fizycznych formularzem przyjęcia odpadów, odrębnym dla każdej transakcji i ujmowanie w podatkowej księdze przychodów rozchodów jest zgodnie z paragrafem 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Natomiast zakup puszek aluminiowych sklasyfikowany jako odpad opakowany z metali (kod 15 01 04) może być dokumentowany dowodami wewnętrznymi zgodnie z par. 14 ust. 2 ww. Rozporządzenia ponieważ nie wchodzi do grupy metali nieżelaznych i nie został wyłączony w pkt 6 przytoczonego rozporządzenia. Z brzmienia ww. przepisu wynika, iż wyłączeniu podlega wyłącznie:

• zakup (skup) metali nieżelaznych
• zakup (skup) samochodów i ich części składowych przeznaczonych na złom.
  
  

Wnioskodawca uważa, że przy zachowaniu zgodności przepisów o ochronie środowiska i prawie podatkowym jego rozumowanie jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości dokumentowania:

• zakupu metali żelaznych i metali nieżelaznych formularzem przyjęcia odpadów – jest prawidłowe,
• zakupu puszek aluminiowych dowodem wewnętrznym – jest nieprawidłowe.
  
  

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga jednak, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie w oparciu o zgromadzone dowody, faktu poniesienia kosztu oraz jego celowości (związku z przychodem).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r., poz. 1037 ze zm.).

Zgodnie z § 11 pkt 1 ww. rozporządzenia podatnik jest obowiązany prowadzić księgę rzetelnie i w sposób niewadliwy.

Za niewadliwą uważa się księgę prowadzoną zgodnie z przepisami rozporządzenia i objaśnieniami do wzoru księgi (§ 11 pkt 2).

Stosownie do treści § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami (§ 12 ust. 3 pkt 1).

Ponadto – zgodnie z § 12 ust. 3 pkt 2 omawianego rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Stosownie do treści § 12 ust. 4 rozporządzenia dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

W myśl § 13 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów za dowody księgowe uważa się również:

1. dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
2. noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
3. dowody przesunięć;
4. dowody opłat pocztowych i bankowych;
5. inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.
   
   

Ponadto – zgodnie z treścią § 14 ust. 1 rozporządzenia – na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

W myśl § 14 ust. 2 pkt 6 ww. rozporządzenia, dowodami wewnętrznymi można udokumentować m.in. zakup od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych.

Przy czym, pod pojęciem ludności, należy rozumieć osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają bowiem możliwości wystawienia faktury. Dlatego też, podatnik dokonując zakupu od tych osób, dokumentuje go dowodem wewnętrznym.

Zgodnie z § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia, zakup materiałów podstawowych oraz towarów handlowych musi być wpisany do księgi, z zastrzeżeniem § 30, niezwłocznie po ich otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub dalszej sprzedaży.

W myśl § 17 ust. 2 ww. rozporządzenia, zapisów dotyczących pozostałych wydatków dokonuje się, z zastrzeżeniem § 20 i 30, jeden raz dziennie, po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 22 ustawy o podatku dochodowym.

W świetle powyższego przepisy § 17 stanowią o sposobie dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Natomiast sposób dokumentowania dokonywanych zapisów jest wskazany w ww. § 12, 13 i 14 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Stosownie do § 3 pkt 1 lit. g) rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2016 r., poz. 1987, z późn. zm.), przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

W myśl art. 102 ust. 1 ww. ustawy o odpadach, posiadacz odpadów prowadzący punk zbierania odpadów metali jest obowiązany, przy przyjmowaniu tych odpadów od osób fizycznych niebędących przedsiębiorcami, do wypełniania formularza przyjęcia odpadów metali w dwóch egzemplarzach, po jednym egzemplarzu dla przekazującego i dla przyjmującego odpady.

Zgodnie z art. 8 ust. 8 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Dz. U. z 2016r., poz 1863) ilekroć w ustawie jest mowa o odpadach opakowaniowych – rozumie się przez to opakowania wycofane z użycia, stanowiące odpady w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, z wyjątkiem odpadów powstających w procesie produkcji opakowań.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, iż złom żelazny stanowi odpad poużytkowy, a puszki aluminiowe stanowią odpad opakowaniowy poużytkowy.

Zważywszy zatem, iż odpad ten stanowi surowiec wtórny, dopuszczalnym jest dokumentowanie jego zakupu (skupu) od ludności za pomocą dowodów wewnętrznych, z wyłączeniem jednak zakupu puszek wykonanych z aluminium i innych metali nieżelaznych, co bezpośrednio wynika z treści cyt. powyżej § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach, której dokonuje zakupu złomu i puszek aluminiowych. Zakup złomu od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej dokumentuje formularzem przyjęcia odpadów metali, natomiast zakup puszek aluminiowych dokumentuje dowodem wewnętrznym.

Odnosząc się do kwestii dokumentowania przez Wnioskodawcę - dla celów prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej – zakupu złomu od osób fizycznych nieprowadzących pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie formularza przyjęcia odpadów metali, wskazać należy, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być (co do zasady) faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Dokumentami, stanowiącymi podstawę wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów mogą jednak także być dokumenty, o których mowa w § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, tj. dokumenty zawierające dane wymienione w § 12 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia.

Jeśli wystawiony przez Wnioskodawcę dowód dowód przyjęcia odpadów metali zawiera dane wskazane w § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, to sposób w jaki Wnioskodawca dokumentuje zakup złomu od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej jest prawidłowy i umożliwia ujęcie takiego wydatku w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w tej części uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do możliwości dokumentowania dowodami wewnętrznymi zakupu puszek aluminiowych, wskazać należy, że puszki aluminiowe stanowią odpad opakowaniowy poużytkowy. Nie jest możliwe dokumentowanie zakupu (skupu) puszek aluminiowych dowodami wewnętrznymi, co wynika bezpośrednio z cytowanego powyżej § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości dokumentowania dowodami wewnętrznymi zakupu od ludności, a więc osób nieprowadzących działalności gospodarczej puszek aluminiowych będących odpadem poużytkowym, stanowiącym surowiec wtórny, wykonany z metali nieżelaznych należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) nie jest możliwe potwierdzenie mocy dowodowej wystawianych przez Wnioskodawcę dowodów źródłowych. Z uwagi na charakter postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych odpowiedź w ww. kwestii może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy dla uznania konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów wystarczające jest jego udokumentowanie w sposób opisany we wniosku może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy Ordynacja podatkowa, a także rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.