2017.11.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.533.2017.2.KM
z 22 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2017 r. (data wpływu 4 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 18 października 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia dla świadczonych usług ‒ jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 października 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia dla świadczonych usług.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Biuro Brokerskie X Sp. z o. o. z siedzibą w G. - dalej jako „broker” lub „spółka” zgodnie z wpisem do KRS świadczy usługi klasyfikowane w PKD do grupy 66.22.Z - działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych oraz usługi wspomagające ubezpieczenia i fundusze emerytalne.

Podstawowa działalność Spółki jako brokera polega przede wszystkim na poszukiwaniu optymalnej do oczekiwań Klienta ochrony ubezpieczeniowej. W tych transakcjach spółka działa na podstawie udzielonego jej pełnomocnictwa do wykonywania czynności brokerskich i swym działaniem dąży do zawarcia umowy ubezpieczenia pomiędzy Klientem a zakładem ubezpieczeń oraz z tego tytułu otrzymuje od firmy ubezpieczeniowej stosowne wynagrodzenie - prowizję brokerską zwaną wynagrodzeniem kurtażowym.

Z częścią firm ubezpieczeniowych Spółka ma zawarte porozumienia kurtażowe, a z częścią zakładów ubezpieczenia rozliczenia finansowe realizowane są na podstawie jednostronnego oświadczenia Ubezpieczyciela o przyznaniu określonego kurtażu. Podstawę do otrzymania wynagrodzenia i wystawienia faktury stanowi w każdym przypadku miesięczne zestawienie opłaconych składek od polis zawartych przy współudziale brokera oraz uzgodniona procentowa stawka od sumy opłaconych składek. Fakt udokumentowania usług pośrednictwa ubezpieczeniowego - usługi brokerskiej - jest dokumentowany w ten sposób, że do umowy ubezpieczeniowej zawierane jest stosowne pełnomocnictwo szczególne, upoważniające brokera do działania w imieniu ubezpieczającego, a ponadto fakt zawarcia umowy za pośrednictwem brokera wynika z systemów informatycznych brokera i ubezpieczyciela - kodów lub numerów, czy zapisów na polisach przyporządkowujących daną polisę do konkretnego pośrednika.

Jako uzupełnienie realizowanych funkcji sensu stricto brokerskiej Spółka udziela pomocy Ubezpieczonemu (a nie Ubezpieczycielowi) w likwidacji szkód, czy wykonuje inne czynności administracyjne związane np. z przypomnieniem o płatności składek, bądź o wygasającej umowie ubezpieczenia. Należy podkreślić, że przedmiotowe czynności pomocnicze do usług pośrednictwa w ubezpieczeniu realizowane są w interesie i dla Klientów nieodpłatnie, albowiem zadowolenie Klienta z tytułu świadczonych usług brokerskich i kompleksowej jego obsługi ma fundamentalne znaczenie dla podejmowania i kontynuowania współpracy z danym brokerem - co się przekłada w sposób oczywisty na wysokość wynagrodzenia kurtażowego.

Nowelizacja ustawy o VAT polegająca na wykreśleniu z ustawy w art. 43 ust. 13 i 14 skutkujących wyłączeniem ze zwolnienia w VAT dla usług pomocniczych stanowiących element usługi ubezpieczeniowej, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej, które są świadczone przez podmioty trzecie na rzecz zakładów ubezpieczeń - spowodowała dla Podatników liczne wątpliwości co do zakresu ograniczenia przedmiotowego zwolnienia z VAT, albowiem w przypadku nieodpłatnej pomocy Klientowi przy likwidacji szkód i przy nieostrych kryteriach nie sposób precyzyjnie wykazać na ile ta usługa realizowana jest na rzecz Ubezpieczonego a na ile na rzecz Ubezpieczyciela - skoro jest to umowa wzajemna stron umowy ubezpieczenia.

W ocenie Spółki, usługi takie jak pomoc w likwidacji szkód, przypominanie o ratach składek czy rocznicach polis są fundamentalną rolą brokera wynikającą z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.), który brzmi: „czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska)”.

Reasumując powyższe bezspornym jest, że przedmiotowe czynności pomocnicze świadczone nieodpłatnie jako część składowa usługi brokerskiej takie jak: pomoc w zgłoszeniu szkody Ubezpieczycielowi, przygotowanie roszczenia do Ubezpieczyciela, przygotowanie odwołania od decyzji Ubezpieczyciela, przypomnienie o przypadającej racie składki, czy rocznicy polisy Ubezpieczającemu są bezsprzecznie uczestniczeniem w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie są świadczone na rzecz Ubezpieczającego/ Ubezpieczonego z którym łączy brokera stosowne pełnomocnictwo a nie są świadczeniem na rzecz Ubezpieczyciela.

Należy przyjąć, że Ubezpieczyciel też czerpie z tego dla siebie pewne korzyści, np. otrzymuje profesjonalne zgłoszenie szkody, roszczenie czy odwołanie, jak również wpływa do niego terminowo składka, bądź wznawiane są u niego są umowy ubezpieczenia i dlatego właśnie w polskim modelu współpracy z brokerem ubezpieczyciel płaci za to całościową prowizję brokerską (kurtaż) - jako wynagrodzenie za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Podkreślono, iż jest to jedyne wynagrodzenie, jakie z tytułu opisanej j działalności brokerskiej uzyskuje Spółka - to prowizja brokerska (kurtaż), której podstawę naliczania stanowi suma opłaconych składek z tytułu zawarcia/odnowienia umowy ubezpieczenia (opłata polis).

Czynności pomocnicze towarzyszące takiej umowie nigdy nie były przedmiotem odrębnej wyceny, ani nie są odrębnie zlecane Spółce przez firmę ubezpieczeniową.

Kwestia opodatkowania w VAT czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego budziła i budzi nadal wątpliwości interpretacyjne. Zmiana regulacji prawnych w tym zakresie, która weszła w życie z dniem 1 lipca 2017 r. jedynie zmultiplikowała dotychczasowe problemy podatników w tych tematach. Wątpliwości interpretacyjne prawa podatkowego w tym zakresie mają nie tylko firmy brokerskie, ale również firmy ubezpieczeniowe, które w zakresie stosowania zwolnienia przedmiotowego w VAT dla usług towarzyszących umowie ubezpieczenia odsyłają do doradców podatkowych, lub sugerują Spółce wystąpienie o indywidualną interpretację prawa podatkowego.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że zarówno porozumienia kurtażowe, jak i oświadczenia o przyznaniu określonego kurtażu zawarte przez „Wnioskodawczynie” z firmami ubezpieczeniowymi nie nakładają na Spółkę innych obowiązków, niż wynikające z ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, gdzie spółka nie działa jako agent ubezpieczeniowy realizujący zadania zakładu ubezpieczeń, lecz działając jako broker realizuje czynności wynikające z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, sprowadzające się do zawarcia przez Klienta umowy ubezpieczenia oraz realizuje inne czynności wspomagające Ubezpieczonego w związku z realizacją polisy ubezpieczeniowej. Podstawę do naliczania wynagrodzenia kurtażowego stanowi wyłącznie suma opłaconych składek w związku ze świadczeniem usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych o których mowa w normie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Oczywiście działając na podstawie art. 4 ust. 2 ww. ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym - jako uzupełnienie realizowanych funkcji sensu stricto brokerskiej Spółka udziela pomocy Ubezpieczonemu w likwidacji szkód, czy wykonuje inne czynności administracyjne związane np. z przypomnieniem o płatności składek, bądź o wygasającej umowie ubezpieczenia. Należy podkreślić, że przedmiotowe czynności pomocnicze stanowią element składowy usług pośrednictwa w ubezpieczeniu i są realizowane na podstawie ww. ustawy, a nie na podstawie porozumień kurtażowych oraz realizowane są wyłącznie w interesie Klienta, a nie na rzecz zakładu ubezpieczeń, mimo, że ze względu na specyfikę tej branży za te świadczenia wynagrodzenie prowizyjne (kurtaż) płaci ubezpieczyciel.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawione w opisie stanu faktycznego dodatkowe nieodpłatne usługi pomocnicze stanowiące w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym element składowy usługi brokerskiej świadczone w imieniu i na rachunek Ubezpieczonego należy uznać jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i po nowelizacji ustawy o VAT nadal korzystają ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone przez Spółkę przedstawione w opisie stanu faktycznego w stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2017 r. nadal korzystają ze zwolnienia przedmiotowego opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Zgodnie z zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem VAT jaki wynika z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”.

Jak wynika z definicji legalnej jaka wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy „Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7”.

Jednocześnie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy „Zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji”.

W stanie prawnym obowiązującym do 30 czerwca br. norma art. 37 zawierała ustęp 13, który nowelizacją ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. (Dz.U.2016.2024) uchylono, a który stanowił, że „zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37 - 41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37 - 41”.

Aby poznać jaki był rzeczywisty cel Ustawodawcy w zawężeniu stosowania tego zwolnienia w powyższej nowelizacji ustawy o VAT należy sięgnąć przede wszystkim do rządowego uzasadnienia do projektu noweli ustawy o VAT, w którym czytamy między innymi co następuje:

„Proponowana zmiana prowadzi do usunięcia z regulacji dotyczących zwolnień od VAT, zwolnienia dla usług stanowiących element zwolnionej od podatku usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 37 - 41 ustawy, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej (...) Po wprowadzeniu zmiany przepisów polegających na wykreśleniu ust. 13 i 14 w art. 43 ustawy VAT, ze zwolnienia zostaną wyłączone usługi, które przed zmianą przepisów były uznawane za stanowiące element usługi ubezpieczeniowej, które były świadczone przez podmioty trzecie na rzecz zakładów ubezpieczeń. Do takich usług zaliczane będą usługi likwidacji szkód, które świadczone odrębnie nie stanowią usługi ubezpieczeniowej ani usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy VAT. Usługa likwidacji szkód obejmuje m.in. usługi cali center obsługi likwidacji szkód, ustalanie przyczyn i okoliczności powstania szkód, szacowanie wysokości szkód (dokonanie wyceny, przygotowanie dokumentacji fotograficznej), przygotowanie kompletnej dokumentacji niezbędnej do rozpatrzenia zgłoszonego roszczenia, podejmowanie decyzji merytorycznych w sprawach szkodowych, zorganizowanie pomocy w miejscu zdarzenia, naprawa uszkodzonych rzeczy, wynajem samochodu zastępczego, holowanie uszkodzonego pojazdu, rezerwacja miejsca w hotelu, lustracja miejsca zdarzenia, udzielanie poszkodowanym informacji o warunkach ubezpieczenia i wszelkie inne czynności natury technicznej”.

Pomimo, że jest katalog otwarty z charakterystyki wyszczególnionych usług wynika, iż bezspornie są to usługi inne, odrębnie świadczone przez podmioty trzecie na rzecz zakładu ubezpieczeń, niż uzupełniające świadczenia ze strony brokera będące elementem realizacji zawartej umowy brokerskiej i dotyczące uczestniczenia w imieniu Klienta w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia. Nieodpłatna pomoc Klientowi w profesjonalnym przygotowaniu dokumentów niezbędnych do zgłoszenia szkody nie jest odrębną usługą likwidacji szkód w rozumieniu Ustawodawcy.

Odnosząc powyższe uprawnionym jest przyjęcie stanowiska interpretacyjnego w ślad za rządowym uzasadnieniem do projektu ustawy nowelizującej VAT, że ze zwolnienia przedmiotowego opodatkowania podatkiem VAT wyłączono jedynie te usługi, stanowiące co prawda element usługi ubezpieczeniowej i właściwe oraz niezbędne dla realizacji umowy ubezpieczeniowej, które same w sobie stanowią odrębną całość i które są świadczone odrębnie (poza pośrednictwem w świadczeniu usług ubezpieczeniowych) przez podmioty trzecie na rzecz zakładów ubezpieczeń.

Powyższe nie dotyczy jednakże przypadków, jakie przedstawiono powyżej w opisie stanu faktycznego, albowiem świadczone przez Spółkę uzupełniające nieodpłatne usługi stanowią w myśl prawa element składowy usługi brokerskiej - pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i co do zasady nie są świadczone na rzecz i na zlecenie zakładu ubezpieczeń a wyłącznie w interesie ubezpieczonego.

Tak więc uprawnionym jest stanowisko Spółki, iż usługi przedstawione w opisie stanu faktycznego, które są fakturowane całościowo jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i wynagradzane prowizyjnie od wpłat składek ubezpieczeniowych (kurtaż) - w stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2017 r. nadal korzystają ze zwolnienia przedmiotowego w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W uzupełnieniu wniosku dodatkowo wskazano, że pomimo, że jest katalog otwarty z charakterystyki wyszczególnionych usług wynika, iż wprowadzając ograniczenie w stosowaniu zwolnienia przedmiotowego w VAT dla usług okołoubezpieczeniowych Ustawodawca miał na myśli wyłącznie inne, odrębnie świadczone przez podmioty trzecie usługi na rzecz zakładu ubezpieczeń (np. wycena i likwidacja szkód, opinie rzeczoznawców itp.), niż wynikające z realizacji przez brokera ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym świadczenia dodatkowe na rzecz ubezpieczonego, będące elementem realizacji zawartej umowy brokerskiej i dotyczące uczestniczenia w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia. Nieodpłatna pomoc Klientowi w profesjonalnym przygotowaniu dokumentów niezbędnych do zgłoszenia szkody nie jest odrębną usługą likwidacji szkód w rozumieniu Ustawodawcy pomimo, że Ubezpieczyciel też czerpie z tego świadczenia dla siebie pewne korzyści, np. otrzymuje profesjonalne zgłoszenie szkody, czy odwołanie, lub że wpływa do niego terminowo składka, bądź wznawiane są umowy ubezpieczenia na kolejny okres. Korzyści ubezpieczyciela wynikają tutaj wyłącznie ze sprawnej realizacji umowy dwustronnej łączącej zakład ubezpieczeń z ubezpieczonym. Pomimo tego otrzymywana przez Spółkę prowizja brokerska (kurtaż) dotyczy wyłącznie wynagrodzenia za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, czyli jest to wynagrodzenie za doprowadzenie do zawarcia i realizację umowy ubezpieczenia, jako że świadczenia dodatkowe wspomagające Klienta nie mają znamion odrębnego zlecenia powierzonego przez ubezpieczyciela, jak np. wydawanie opinii przez rzeczoznawców, wycena i likwidacja szkód do których odwołuje się wnioskodawca nowelizacji ustawy o VAT.

Odnosząc zatem powyższe uprawnionym jest przyjęcie stanowiska interpretacyjnego - w ślad za Rządowym uzasadnieniem do projektu nowelizacji ustawy o VAT - że ze zwolnienia przedmiotowego wyłączono jedynie te usługi, stanowiące co prawda element realizacji usługi ubezpieczeniowej i właściwe oraz niezbędne dla realizacji umowy ubezpieczeniowej, które same w sobie stanowią odrębną całość i które są świadczone odrębnie (poza pośrednictwem w świadczeniu usług ubezpieczeniowych) przez podmioty trzecie na rzecz zakładów ubezpieczeń. Powyższe wyłączenie nie dotyczy jednakże przypadków, jakie przedstawiono w opisie stanu faktycznego, albowiem przedstawione uzupełniające nieodpłatne świadczenia realizowane przez brokera na rzecz Klienta stanowią w myśl prawa (art. 4 ust. w ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym) element składowy usługi brokerskiej - pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT i co do zasady nie są to świadczenia zlecone przez zakład ubezpieczeń. Zawarte przez Spółkę porozumienia kurtażowe i oświadczenia o przyznaniu określonego kurtażu nie nakładają bowiem na brokera innych obowiązków, niż wynikające z ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Tak więc uprawnionym jest stanowisko Spółki, iż przedstawione w opisie stanu faktycznego dodatkowe świadczenia brokera na rzecz ubezpieczonego, takie jak pomoc w likwidacji szkód, przypominanie o ratach składek czy rocznicach polis są fundamentalną rolą brokera wynikającą z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym i jako stanowiące element składowy usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych - w stanie prawnym obowiązującym od 1 lipca 2017 r. na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT nadal korzystają ze zwolnienia przedmiotowego w tym podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu. Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług lub dostawy towarów, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści związane z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),
w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka, poza doprowadzeniem do zawarcia umowy ubezpieczeniowej pomiędzy klientem a zakładem ubezpieczeń, udziela także pomocy ubezpieczonemu w likwidacji szkód (przygotowanie roszczenia do Ubezpieczyciela, przygotowanie odwołania od decyzji Ubezpieczyciela) oraz wykonuje inne czynności administracyjne związane np. z przypomnieniem o płatności składek, bądź o wygasającej umowie ubezpieczenia. Czynności te wykonywane są – jak wskazano we wniosku – nieodpłatnie, a ich realizacja wynika z ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii zastosowania dla tak opisanych czynności zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Z treści powołanego wyżej art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem od podatku usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usług świadczonych przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji. Wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania z tego zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Z uwagi na opis stanu faktycznego oraz przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych. Czynność ubezpieczeniowa, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Zainteresowany nie występuje także w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta. Zauważyć należy, że „czynność ubezpieczeniowa”, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, że ustawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Należy jednak podkreślić, że w świetle utrwalonej linii orzeczniczej TSUE, przewidziane w Dyrektywie 2006/112/WE zwolnienia stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, których celem jest uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT, i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wyroki w sprawach: C-169/04 Abbey National pkt 38, C-472/03 Arthur Andersen pkt 25, C-240/99 Skandia pkt 23 i inne).

Dlatego też interpretacji zwolnień od podatku należy dokonywać w pierwszej kolejności w oparciu o regulacje Dyrektywy 2006/112/WE w kontekście celu tych zwolnień i przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE.

Z uwagi na wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 2006/112/WE nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

Natomiast zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym astronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że pojęcie pośrednictwa „(…) obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy (zob. podobnie wyrok z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services, Rec. str. I 10237, pkt 39). Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie CSC Financial Services, pkt 40)” – pkt 23.

Natomiast w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13B(d)(5), „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.”

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,
strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,
celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),
czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową.

Mając na uwadze powyższe należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. z 2015 r. poz. 1844 ze zm.).

I tak, na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy przez działalność ubezpieczeniową rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych.

W przepisach art. 4 ust. 7-9 powołanej ustawy, wymienione zostały czynności ubezpieczeniowe, o których mowa w ust. 1.

Zgodnie z art. 4 ust. 7 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, czynnościami ubezpieczeniowymi, o których mowa w ust. 1, są:

zawieranie umów ubezpieczenia, umów gwarancji ubezpieczeniowych lub zlecanie ich zawierania uprawnionym pośrednikom ubezpieczeniowym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz.U. Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.), a także wykonywanie tych umów;
zawieranie umów reasekuracji lub zlecanie ich zawierania brokerom reasekuracyjnym w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, a także wykonywanie tych umów, w zakresie cedowania ryzyka z umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych (reasekuracja bierna);
składanie oświadczeń woli w sprawach roszczeń o odszkodowania lub inne świadczenia należne z tytułu umów, o których mowa w pkt 1 i 2;
ustalanie składek i prowizji należnych z tytułu zawieranych umów, o których mowa w pkt 1 i 2;
ustanawianie w drodze czynności cywilnoprawnych zabezpieczeń rzeczowych lub osobistych, jeżeli są one bezpośrednio związane z zawieraniem umów, o których mowa w pkt 1 i 2.

W myśl art. 4 ust. 8 ww. ustawy, czynnościami ubezpieczeniowymi są również:

ocena ryzyka w ubezpieczeniach osobowych i ubezpieczeniach majątkowych oraz w umowach gwarancji ubezpieczeniowych;
wypłacanie odszkodowań i innych świadczeń należnych z tytułu umów, o których mowa w ust. 7 pkt 1 i 2;
przejmowanie i zbywanie przedmiotów lub praw nabytych przez zakład ubezpieczeń w związku z wykonywaniem umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej;
prowadzenie kontroli przestrzegania przez ubezpieczających lub ubezpieczonych, zastrzeżonych w umowie lub w ogólnych warunkach ubezpieczeń, obowiązków i zasad bezpieczeństwa odnoszących się do przedmiotów objętych ochroną ubezpieczeniową;
prowadzenie postępowań regresowych oraz postępowań windykacyjnych związanych z wykonywaniem:
1. umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych,
2. umów reasekuracji w zakresie cedowania ryzyka z umów ubezpieczenia i umów gwarancji ubezpieczeniowych;
lokowanie środków zakładu ubezpieczeń;
wykonywanie innych czynności określonych w przepisach innych ustaw.

Natomiast aktem określającym zasady wykonywania pośrednictwa ubezpieczeniowego w zakresie ubezpieczeń osobowych i majątkowych jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 1450 z późn. zm.).

Stosownie do art. 2 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia i jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych (...).

W myśl art. 4 pkt 2 ww. ustawy, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).

Jak wynika z powołanych przepisów krajowych, wskazanego przepisu Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwa TSUE, zwolnieniu od podatku podlegają usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, w tym wykonywane przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. W orzecznictwie TSUE dotyczącym tej tematyki wyraźnie jednak zostało podkreślone, że pośrednictwo ubezpieczeniowe to czynności, których celem jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę ubezpieczenia. Zgodnie z tym orzecznictwem, istotnymi aspektami pośrednictwa ubezpieczeniowego jest wyszukiwanie klientów ubezpieczeniowych i kontaktowanie ich z ubezpieczycielem w celu zawarcia umowy.

W związku z tym należy stwierdzić, że spośród czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów ubezpieczenia, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów ubezpieczeniowych stanowi pośrednictwo ubezpieczeniowe zwolnione od podatku VAT.

Analiza wymienionych we wniosku czynności, w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzeczeń TSUE prowadzi do wniosku, że wykonywanie przez Wnioskodawcę czynności związanych z wykonywaniem i administrowaniem już zawartych za pośrednictwem Wnioskodawcy umów ubezpieczenia polegających na udzielaniu pomocy ubezpieczonemu w likwidacji szkód (przygotowanie roszczenia do Ubezpieczyciela, przygotowanie odwołania od decyzji Ubezpieczyciela) oraz na przypominaniu o płatności składek, bądź o wygasającej umowie ubezpieczenia - to przejaw uczestniczenia Wnioskodawcy w wykonaniu lub utrzymaniu zawartych wcześniej umów ubezpieczenia. Czynności te mają charakter techniczny i wspierający towarzystwo ubezpieczeniowe w procesie obsługi roszczeń, w związku z tym nie stanowią one pośrednictwa ubezpieczeniowego i nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Jednocześnie analizując przedstawione okoliczności sprawy, w konfrontacji z zadanym pytaniem w kwestii zastosowania zwolnienia przedmiotowego, w ocenie organu, nie można uznać, że opisywane czynności dokonywane są nieodpłatnie.

Jak wskazano we wniosku, zarówno porozumienia kurtażowe, jak i oświadczenia o przyznaniu określonego kurtażu zawarte z firmami ubezpieczeniowymi nie nakładają na Spółkę innych obowiązków, niż wynikające z ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym, gdzie Spółka działając jako broker realizuje czynności wynikające z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, sprowadzające się do zawarcia przez Klienta umowy ubezpieczenia oraz realizuje inne czynności wspomagające Ubezpieczonego w związku z realizacją polisy ubezpieczeniowej. Podstawę do naliczania wynagrodzenia kurtażowego stanowi suma opłaconych składek w związku ze świadczeniem usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, to niemniej jednak „zadowolenie klienta z tytułu świadczonych usług brokerskich i kompleksowej jego obsługi ma fundamentalne znaczenie dla podejmowania i kontynuowania współpracy z danym brokerem”, co przekłada się – jak wskazano - na wysokość wynagrodzenia kurtażowego. Podkreślono, że przedmiotowe czynności „realizowane są wyłącznie w interesie Klienta, a nie na rzecz zakładu ubezpieczeń, mimo, że ze względu na specyfikę tej branży za te świadczenia wynagrodzenie prowizyjne (kurtaż) płaci ubezpieczyciel”.

Zatem w niniejszej sprawie przyjąć należy, że z tytułu tych czynności ubezpieczyciel, który czerpie dla siebie pewne korzyści np. otrzymuje profesjonalne zgłoszenie szkody, roszczenie czy odwołanie, jak również wpływa do niego terminowo składka, bądź wznawiane są u niego są umowy ubezpieczenia, płaci za to całościową prowizję brokerską (kurtaż) - jako wynagrodzenie za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Bez znaczenia pozostać musi sposób kalkulacji tej prowizji (podstawa), czy też brak odrębnej wyceny oraz sposób fakturowania.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że wskazane usługi, które Wnioskodawca określa mianem „dodatkowe” i „pomocnicze”, sprowadzają się w istocie do ułatwienia kontaktu klienta z towarzystwem ubezpieczeniowym już po zawarciu umowy ubezpieczeniowej i stanowią czynności o charakterze czysto technicznym, w związku z tym nie mogą być objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin