Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.359.2017.1.AK
z 19 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajęcie mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 18 października 2017 r. po złożeniu stosownego wniosku Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności firmy jest działalność związana z oprogramowaniem (PKD 62.01.Z). Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej będzie dokonywał rozliczenia w zakresie podatku dochodowego na podstawie art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w formie tzw. „podatku liniowego”. Rozliczeń będzie dokonywał na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jako datę rozpoczęcia działalności wskazał dzień 2 listopada 2017 r. Siedziba firmy znajduje się w miejscu zamieszkania i zameldowania Wnioskodawcy, które jest jednocześnie głównym miejscem wykonywania działalności.

W dniu 19 października 2017 r. (po nadaniu numeru NIP i REGON) Wnioskodawca nawiązał współpracę z firmą z X, z którą podpisał umowę o współpracy partnerskiej. W ramach niniejszej umowy będzie wykonywał usługi na rzecz klienta docelowego firmy z siedzibą w Y. Umowa została zawarta od dnia 2 listopada 2017 r. Jednocześnie strony niniejszej umowy, czyli firma z X oraz firma Wnioskodawcy ustalają, iż umowa wygaśnie najpóźniej z dniem 2 listopada 2018 r. Każda ze stron może rozwiązać umowę z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia ze skutecznością na koniec miesiąca kalendarzowego.

Przedmiotem umowy jest świadczenie usług polegających na wspieraniu realizacji projektów informatycznych oraz usług związanych z rozwojem i utrzymaniem systemów informatycznych na rzecz firmy z siedzibą w Y. Wynagrodzenie z tytułu umowy ustalane będzie według stawki godzinowej. Umowa uwzględnia również przeniesienie praw autorskich na rzecz tej firmy. Zapisy umowy stanowią, że miejscem świadczenia usług jest siedziba klienta docelowego, czyli Y. Wynika to z faktu, iż projekt na rzecz ww. firmy będzie realizowany w ramach zespołu programistycznego w siedzibie klienta i wymaga koordynacji między członkami zespołu.

W związku z tym, że wymogi umowy zmuszają Wnioskodawcę do częstych i przedłużonych podróży służbowych a odległość między miejscem zamieszkania i świadczenia usług dla klienta jest znaczna, Wnioskodawca planuje podpisać umowę najmu mieszkania w Y w okresie trwania umowy. Mieszkanie nie będzie wykorzystywane do prowadzenia działalności i ma służyć jedynie celom mieszkaniowym związanym z przedłużonym wyjazdem służbowym poza siedzibę firmy i miejsce zamieszkania. Odległość między obecnym miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia usług dla klienta wynosi około 300 kilometrów, zatem dojazdy do siedziby klienta byłyby zbyt czasochłonne a koszt wynajęcia hotelu byłby znacznie wyższy. Jednocześnie podkreślić należy, że pobyt w Y ma charakter czasowy wynikający tylko z zawartej umowy i nie wiąże się ze zmianą miejsca zamieszkania i prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2023, z późn. zm.) wydatki związane z wynajęciem mieszkania, tj. czynsz wynikający z umowy najmu oraz wszelkie opłaty z tytułu użytkowania wynajętego lokalu mieszkalnego stanowią koszt uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z orzecznictwem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące warunki:

• powinien pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
• musi być właściwie udokumentowany

Dokonując analizy art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w oparciu o wykładnię językową Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przysługuje mu prawo do zaliczenia wydatków związanych z wynajęciem lokalu mieszkalnego i wydatków z tytułu użytkowania tego lokalu do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki z tytułu najmu mieszkania wynikają z konieczności realizacji zlecenia w siedzibie klienta a zatem są poniesione w celu osiągnięcia przychodu jak również zachowania tego źródła przychodu. Wydatki te nie zostały wymienione w art. 23 oraz będą udokumentowane fakturą wystawioną przez wynajmującego.

Ponadto wydatki wynikające z umowy najmu będą stanowiły niższy koszt niż korzystanie z usług hotelowych, co przemawia za tym, że będą one poniesione w sposób celowy, racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Podobne stanowisko w zbliżonych stanach faktycznych było prezentowane w interpretacjach indywidualnych przedstawiających sposób wykładni przepisów prawa podatkowego, m.in.:

• 1462-IPPB1.4511.112.2017.1.MJ – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 13 kwietnia 2017 r.
• 2461-IBPB-1-1.4511.51.2017.1.PB – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, z dnia 16 lutego 2017 r.
• 0461-ITPB1.4511.1049.2016.1.PSZ – Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, z dnia 14 lutego 2017 r.
• ITPB1/4511-487/16/JŁ – Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, z dnia 27 listopada 2016 r.
• 0111-KDIB-1-1.4011.36.2017.1.WRZ – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, z dnia 16 maja 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidwe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 18 października 2017 r. Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności firmy jest działalność związana z oprogramowaniem (PKD 62.01.Z). W związku z tym, że wymogi umowy z kontrahentem zmuszają Wnioskodawcę do częstych i przedłużonych podróży służbowych a odległość między miejscem zamieszkania i świadczenia usług dla klienta jest znaczna, Wnioskodawca planuje podpisać umowę najmu mieszkania w Y w okresie trwania umowy. Mieszkanie nie będzie wykorzystywane do prowadzenia działalności, ma służyć jedynie celom mieszkaniowym związanym z przedłużonym wyjazdem służbowym poza siedzibę firmy i miejsce zamieszkania. Odległość między obecnym miejscem zamieszkania a miejscem świadczenia usług dla klienta wynosi około 300 kilometrów, zatem dojazdy do siedziby klienta byłyby zbyt czasochłonne a koszt wynajęcia hotelu byłby znacznie wyższy. Jednocześnie podkreślić należy, że pobyt w Y ma charakter czasowy wynikający tylko z zawartej umowy i nie wiąże się ze zmianą miejsca zamieszkania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy tym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża Wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-563 Olsztyn w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.