Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.293.2017.2.KC
z 21 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 12 października 2017 r., uzupełnionym pismami złożonymi w dniu 8 listopada 2017 r. oraz w dniu 29 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty zaległych świadczeń zasądzonych wyrokiem Sądu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 października 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.293.2017.1, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 października 2017 r. (data doręczenia 30 października 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym w dniu 8 listopada 2017 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 6 listopada 2017 r.

Następnie pismem z dnia 20 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.293.2017.2.KC, Organ na podstawie art. 169 § 1 ww. ustawy, ponownie wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 20 listopada 2017 r., (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 21 listopada 2017 r.). Pismem złożonym w dniu 29 listopada 2017 r. Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek (data nadania 21 listopada 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W styczniu 2015 r. z uwagi na zmianę sytuacji mieszkaniowej, Wnioskodawca nabył prawo do równoważnika mieszkaniowego za brak mieszkania. Wnioskodawca złożył wniosek do Dyrektora Aresztu Śledczego o jego wypłatę. Wniosek Wnioskodawcy został rozpatrzony negatywnie i odmówiono Mu wypłaty ww. świadczenia. Po otrzymaniu odmowy Wnioskodawca złożył do Sądu Rejonowego w … pozew o ustalenie prawa do równoważnika za brak mieszkania. Po korzystnym dla Wnioskodawcy rozstrzygnięciu sprawy, pracodawca Wnioskodawcy odwołał się do Sądu drugiej instancji, co wydłużyło czas otrzymania prawomocnego wyroku. Finalnie został podtrzymany wyrok Sądu pierwszej instancji, nakazujący wypłatę odmówionego wcześniej Wnioskodawcy równoważnika wraz z odsetkami. Równoważnik wypłacono Wnioskodawcy w 2017 r., lecz jest to kwota za 2015 r. oraz 2016 r. Z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, nie otrzymał On kwoty cyklicznie co miesiąc, nie przekraczając kwoty wolnej od podatku, tylko jednorazowo, co skutkowało odprowadzeniem kwoty 703 zł.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca doprecyzował, że:

1. jest funkcjonariuszem Służby Więziennej,
2. w 2017 r. zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w … została wypłacona Mu kwota 6 183,25 zł;
3. wyrok uprawomocnił się w dniu 15 czerwca 2017 r.
4. Sąd zasądził wypłatę równoważnika za brak mieszkania od stycznia 2015 r. do grudnia 2016 r. w kwocie 6 183,25 zł.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy kwota 6 183,25 zł zasądzona wyrokiem Sądu i wypłacona Wnioskodawcy w 2017 r. nie powinna zostać ujęta w latach 2015 oraz 2016 (za te lata należy się równoważnik) w formie korekty?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, wypłacona w dniu 27 czerwca 2017 r. przez Areszt Śledczy w … kwota 6 183,25 zł tytułem równoważnika pieniężnego za brak mieszkania była sumą 12 miesięcy 2015 r. oraz 12 miesięcy 2016 r. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zmuszony był wystąpić na drogę sądową, pieniądze otrzymał jednorazowo a nie w formie co miesiąc. Gdyby Wnioskodawca otrzymał w roku 2015 kwotę 2 870,87 zł i taką samą w roku 2016, to w latach tych przekroczyłby kwotę wolną od podatku o 590,87 zł i odciągnięto by kwotę 106,35 zł x 2 co dałoby kwotę 212,71 zł za 2015 r. i 2016 r. Kwota wypłacona Wnioskodawcy w 2017 r. z uwagi na opóźnienie została powiększona o odsetki ustawowe w kwocie 441,51 zł.

Następnie, Wnioskodawca wskazał następujące wyliczenia za 2017 r.:

6 183,25 zł kwota zasądzona (6 183,25 zł - 2 280 zł) x 18% = 702,59 zł (pobrany podatek) - 441,5 zł (odsetki ustawowe)

5 741,74 zł ÷ 2 (lata) = 2 870,87 zł na rok

2 870,87 zł - 2 280 zł = 590,87 zł x 18% = 106,35 zł x 2 212,71 zł

W sytuacji wypłaty równoważnika za dwa lata oraz dodaniu odsetek ustawowych w 2017 r., Wnioskodawca przekroczył kwotę wolną od podatku o 3 903,25 zł, z czego został naliczony podatek w kwocie 702,59 zł na podstawie art. 11 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, kwota wypłacona Wnioskodawcy w 2017 r., a należąca się za 2015 r. oraz 2016 r., powinna zostać wykazana w latach, za które były należne, a nie w roku, w którym została wypłacona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Świadczenia tego rodzaju stanowią przychód ze stosunku pracy, także w sytuacji gdy ich wypłata następuje już po rozwiązaniu stosunku pracy.

Ponadto, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust.1aa, 7 i 8.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 77 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są równoważniki pieniężne za brak kwatery, wypłacone: funkcjonariuszom Policji i Służby Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Służby Celnej, Biura Ochrony Rządu oraz strażakom Państwowej Straży Pożarnej – do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł.

Wskazać przy tym należy, że przy stosowaniu wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze przepis art. 84 Konstytucji RP, dotyczący zasady powszechności opodatkowania. Z zasady tej wywieść można regułę, że wszelkie przepisy dotyczące zwolnień i ulg podatkowych, stanowiące odstępstwo od tej zasady, wymagają ścisłej ich interpretacji, wykluczając jednocześnie jakąkolwiek interpretację rozszerzającą. Dlatego też niedopuszczalne jest uzupełnianie przepisu prawa w drodze interpretacji o treść, której ten przepis nie zawiera.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest funkcjonariuszem Służby Więziennej. Z uwagi na zmianę sytuacji mieszkaniowej, Wnioskodawca nabył prawo do równoważnika mieszkaniowego za brak mieszkania w związku z czym złożył wniosek do Dyrektora Aresztu Śledczego o jego wypłatę. Wniosek Wnioskodawcy został rozpatrzony negatywnie i odmówiono Mu wypłaty ww. świadczenia. Po otrzymaniu odmowy, Wnioskodawca złożył do Sądu rejonowego pozew o ustalenie prawa do równoważnika za brak mieszkania. Po korzystnym dla Wnioskodawcy rozstrzygnięciu sprawy, pracodawca Wnioskodawcy odwołał się do Sądu drugiej instancji, co wydłużyło czas otrzymania prawomocnego wyroku. Wyrok uprawomocnił się w dniu 15 czerwca 2017 r. Finalnie został podtrzymany wyrok Sądu pierwszej instancji, nakazujący wypłatę odmówionego wcześniej Wnioskodawcy równoważnika wraz z odsetkami. Równoważnik wypłacono Wnioskodawcy w 2017 r., lecz jest to kwota za okres od stycznia 2015 r. do grudnia 2016 r.

Kluczowym dla oceny stanowiska Wnioskodawcy jest ustalenie, w świetle art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym momencie powstał uzyskany przez Niego przychód.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tych pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest zatem, określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wypłacone Wnioskodawcy w 2017 r. na mocy wyroku sądowego, zaległe świadczenia – równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego za okres od stycznia 2015 r. do grudnia 2016 r. wraz z odsetkami za zwłokę stanowią dla Wnioskodawcy przychód roku 2017.

W związku z powyższym, wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy otrzymane przez Niego w 2017 r. zaległe świadczenia nie mogą być uznane za przychód osiągnięty w latach 2015 i 2016, ponieważ w tych latach nie zostały otrzymane przez Wnioskodawcę, ani nie były postawione do Jego dyspozycji. Tym samym, nie mogą być wykazane w korektach zeznań podatkowych za 2015 r. i 2016 r. oraz opodatkowane jako przychód osiągnięty w tych latach.

Przychód w postaci równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego wypłacony Wnioskodawcy w roku 2017, a należny za lata 2015-2016, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 77 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł w roku podatkowym 2017. Zaznaczyć należy, że w przypadku gdy Wnioskodawca oprócz ww. zaległych świadczeń, w 2017 r. otrzyma także równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego należny za rok 2017, to kwota 2 280 zł, o której mowa w ww. przepisie dotyczy łącznie wszystkich wypłat z tego tytułu dokonanych w 2017 r., niezależnie za który rok były one należne. Nadwyżka ponad wskazaną kwotę podlega natomiast opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach obowiązujących w 2017 r. jako przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej wyżej ustawy.

Ww. przychód uzyskany w 2017 r. z tytułu zaległych świadczeń z Aresztu Śledczego należy wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2017 łącznie z pozostałymi przychodami osiągniętymi w tym właśnie roku i opodatkować na zasadach ogólnych, zgodnie z obowiązującą skalą podatkową, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacji podatkowej, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.