Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.151.2017.3.WS
z 13 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu rozliczenia wkładu do wspólnego przedsięwzięcia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu z tytułu rozliczenia wkładu do wspólnego przedsięwzięcia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca nabył w 2005 r. za kwotę 3 200 000,00 zł nieruchomość o pow. 0,6766 ha, ze środków i na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

W dniu 30.06.2005 r. Wnioskodawca, jako współinwestor, podpisał z innym inwestorem umowę, na mocy której przekazał inwestorowi powyższą nieruchomość w celu wybudowania budynków mieszkalno-usługowych w ramach prowadzonej przez inwestora działalności gospodarczej, a inwestor nieruchomość przyjął. Wnioskodawca zobowiązał się do udzielenia inwestorowi wszelkich pełnomocnictw niezbędnych do przeprowadzenia inwestycji, a w szczególności dla uzyskania pozwolenia na budowę oraz do sprzedaży lokali. Strony ustaliły, że Wnioskodawca, po zakończeniu inwestycji sprzedaży lokali, będzie partycypował w zyskach z tego przedsięwzięcia w wysokości 40%, na podstawie rozliczenia przedstawionego przez inwestora. W dniu 03.08.2006 r. Wnioskodawca podpisał z inwestorem umowę, na podstawie której przekazał inwestorowi nieruchomość oraz upoważnił inwestora do zawierania umów z wykonawcami, klientami oraz do zarządzania nieruchomością według własnego uznania. Inwestor zobowiązał się prowadzić inwestycję na ww. nieruchomości oraz dokonać sprzedaży lokali w taki sposób, aby wynik na tym przedsięwzięciu był korzystny i nieobciążony kosztami zarządu przedsiębiorstwa inwestora. Z umowy tej wynika również, że Wnioskodawca przekazuje wkład niepieniężny do wspólnego przedsięwzięcia i ma prawo do zwrotu równowartości wkładu w gotówce, przy dokonaniu ostatecznego lub częściowego rozliczenia umowy współpracy.

Sprzedaż wybudowanych lokali rozpoczęła się w październiku 2010 r. i trwała przez szereg kolejnych lat. Wszystkie umowy zarówno z klientami, jak i z wykonawcami robót i dostawcami materiałów budowlanych dokonywane były przez Inwestora. Wszystkie płatności od klientów i zapłaty związane z poniesionymi kosztami wpływały i były realizowane wyłącznie przez Inwestora. W gestii Wnioskodawcy był zakup i sfinansowanie nieruchomości przekazanej inwestorowi w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia. W związku z zawarciem aktów notarialnych z klientami wykazano w zeznaniach rocznych za 2010 oraz 2011 r. Wnioskodawcy kwoty odpowiadające udziałowi 40% przychodów ze sprzedaży lokali oraz kwotę 40% poniesionych kosztów odpowiadających sprzedanym lokalom. W ramach rozliczenia wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawca otrzymał w 2010 r. kwotę 2 150 000,00 zł natomiast w 2011 r. kwoty 757 216,02 zł, 200 000,00 zł, 700 000,00 zł, 452 349,82 zł oraz kwotę 1 050 000, 00 zł. Przekazane kwoty wyczerpywały roszczenia Wnioskodawcy w stosunku do inwestora z tytułu przekazania inwestorowi nieruchomości i rozliczenia lokali sprzedanych (zawartych aktów notarialnych) w 2010 i 2011 r.

W zeznaniu rocznym za 2011 r. Wnioskodawca wykazał, oprócz kwot odpowiadające udziałowi 40% przychodów ze sprzedaży lokali oraz kwotę 40% poniesionych kosztów odpowiadających sprzedanym lokalom, również kwotę przychodów 1 050 000,00 zł wpłaconą przez inwestora tytułem częściowego zwrotu wartości przekazanej nieruchomości do wspólnego przedsięwzięcia. Od dochodu wykazanego w zeznaniu rocznym został odprowadzony podatek dochodowy zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykazanie przez Wnioskodawcę w zeznaniu rocznym, oprócz kwot przychodów i kosztów wynikających ze wspólnego przedsięwzięcia na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o PIT, również jednej z kwot w wysokości 1 050 000,00 zł otrzymanych od inwestora w ramach wzajemnego rozliczenia inwestycji jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. W myśl art. 14 ust. 1c ustawy o PIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. W świetle art. 8 ust. 1 i 1a ustawy o PIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, ze wspólnego przedsięwzięcia lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych, u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku.

Zgodnie z powyższym zadeklarowane przez Wnioskodawcę w zeznaniu PIT-36L za 2011 r. przychody i koszty odpowiadające jego udziałowi wynikającemu z umowy o współpracy z 2005 r. (40% przychodów wynikających z zawartych aktów notarialnych sprzedaży lokali i kosztów uzyskania przychodów wynikających z prowadzonych ksiąg rachunkowych ze wspólnego przedsięwzięcia) jest zgodne z przytoczonymi powyżej przepisami. Natomiast z punktu widzenia podatku dochodowego nie ma znaczenia moment i wysokość kwot przekazywanych Wnioskodawcy przez inwestora w związku z wzajemnym rozliczeniem umowy o wspólnym przedsięwzięciu. Odnośnie wysokości przekazywanych kwot oraz ich terminowości mają zastosowanie art. 450 i nast. Kodeksu Cywilnego. W świetle tego wykazanie w rocznym zeznaniu podatkowym Wnioskodawcy kwoty 1 050 000,00 zł, jako jednej z kwot wzajemnego rozliczenia wspólnego przedsięwzięcia, przekazanej Wnioskodawcy przez inwestora, jest nieprawidłowe. Kwota ta jest jedynie uregulowaniem wzajemnych rozrachunków pomiędzy stronami umowy, a nie jest przychodem z działalności gospodarczej. Podobnie zasadę memoriałową, ą nie kasową, zastosowano przy rozliczeniu wpłat i wypłat realizowanych przez inwestora z własnych rachunków bankowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.): przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Poza powołanym przepisem określającym w sposób ogólny pojęcie przychodu ustawodawca przewidział również szczegółowe regulacje dotyczące przychodów z konkretnych źródeł.

Jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 1c tej ustawy: za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h–1j i 1n–1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Natomiast w myśl art. 14 ust. 1i omawianej ustawy: w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Należy przy tym podkreślić, że przychód pojawia się wówczas, gdy podatnik osiąga konkretne przysporzenie majątkowe.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy: zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Polskie prawo nie wyodrębnia w Kodeksie cywilnym odrębnego typu umowy na wspólne przedsięwzięcie, nie mniej jednak dopuszczalność zawierania tego typu umów jest niezaprzeczalna w świetle obowiązującej w prawie polskim zasady swobody umów. Zgodnie z jej treścią strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny – Dz.U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.).

Należy także wskazać, że ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zdefiniował pojęcia „wspólnego przedsięwzięcia”. Dlatego też zasadne jest odwołanie się do wykładni literalnej, bazującej na brzmieniu językowym tych wyrazów. I tak – słowo wspólny oznacza „wykonywany lub przeżywany przez wiele osób, razem z innymi”, „należący do wielu osób”, „jednakowy dla wielu osób”. Natomiast przedsięwzięcie jest definiowane jako „projekt, działanie podjęte w jakimś celu”, a przedsięwziąć – przedsiębrać to „zdecydować się na wykonanie czegoś” (Słownik Języka Polskiego pod red. W. Doroszewskiego, sjp.pwn.pl).

Zatem zwrot „wspólne przedsięwzięcie” należy postrzegać jako wszelkiego rodzaju projekty, których realizacja wiąże się z udziałem co najmniej dwóch podmiotów niezwiązanych formalnie strukturą organizacyjną. Wspólne przedsięwzięcie charakteryzuje się wspólnym działaniem podejmowanym w celu realizacji zamierzonego celu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył nieruchomość ze środków i na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca, jako współinwestor, podpisał z innym inwestorem umowę, na mocy której przekazał inwestorowi powyższą nieruchomość w celu wybudowania budynków mieszkalno-usługowych w ramach prowadzonej przez inwestora działalności gospodarczej, a inwestor nieruchomość przyjął. Strony ustaliły, że Wnioskodawca, po zakończeniu inwestycji sprzedaży lokali, będzie partycypował w zyskach z tego przedsięwzięcia w wysokości 40%, na podstawie rozliczenia przedstawionego przez inwestora. Wnioskodawca uwzględni również kwotę 40% poniesionych kosztów odpowiadających sprzedanym lokalom. Wnioskodawca przekazał inwestorowi nieruchomość. Z umowy wynika również, że Wnioskodawca przekazuje wkład niepieniężny do wspólnego przedsięwzięcia i ma prawo do zwrotu równowartości wkładu w gotówce, przy dokonaniu ostatecznego lub częściowego rozliczenia umowy współpracy. W ramach rozliczenia wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawca otrzymał m.in. kwotę 1 050 000,00 zł tytułem częściowego zwrotu wartości przekazanej nieruchomości do wspólnego przedsięwzięcia.

W przedstawionym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem, w którym udział Wnioskodawcy wynosi 40%.

Należy zatem zauważyć, że porozumienie dotyczące wspólnego przedsięwzięcia stanowi określony w umowie sposób regulowania rozliczeń między podmiotami je tworzącymi (tu: Wnioskodawca i drugi inwestor) oraz wprowadza zasady, którymi strony powinny się kierować w swoich działaniach. Przedsiębiorcy działający w ramach porozumienia powinni więc dokonywać m.in. podziału przychodów czy też kosztów ich uzyskania zgodnie z ustaleniami wynikającymi z zawartej umowy (proporcjonalnie do ustalonego prawa do udziału w zysku), a jednocześnie ww. umowa przewiduje – przy dokonaniu ostatecznego lub częściowego jej rozliczenia – wypłatę na rzecz Wnioskodawcy równowartości przekazanego przez niego do wspólnego przedsięwzięcia wkładu niepieniężnego.

Zatem w okolicznościach niniejszej sprawy należy stwierdzić, że uzyskiwanie określonych przychodów w związku z realizacją wspólnego przedsięwzięcia w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, w tym również otrzymanie będącej przedmiotem zapytania kwoty 1 050 000 zł, wiąże się z ich kwalifikacją jako przychodów podatkowych ze źródła, jakim jest działalność gospodarcza.

Reasumując – kwota otrzymana od inwestora w ramach wzajemnego rozliczenia inwestycji (tytułem częściowego zwrotu wartości przekazanej nieruchomości do wspólnego przedsięwzięcia) stanowi przychód Wnioskodawcy na podstawie art. 14 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd podlega ona wykazaniu w zeznaniu rocznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.