Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.302.2017.2.MAP
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2017 r. (data wpływu 14 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności wzniesionych na nim budynków – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 października 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.302.2017.1.MAP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 października 2017 r. (data doręczenia 16 października 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 21 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty … w dniu 23 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest byłym właścicielem firmy „...”, który jako osoba fizyczna wraz z żoną zakupił nieruchomość w 1995 r. w Gminie .... W akcie notarialnym powyższa nieruchomość została przeznaczona pod działalność gospodarczą. W 1995 r. w jednej trzeciej budynku Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych i podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca otworzył sklepik i bar, potem tylko wynajmował pokoje gościnne. Była to działalność sezonowa, prowadzona co roku od maja lub czerwca do 31 sierpnia lub września, jeśli był ciepły miesiąc. Wnioskodawca nie wprowadził budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też nie odliczał amortyzacji. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczał tylko drobne remonty, jak: malowanie pomieszczeń, wymianę zamków, wymianę wykładzin, itp. Wnioskodawca w 2012 r. zakończył działalność gospodarczą. W maju 2012 r. żona Wnioskodawcy rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej „...”, opodatkowanej w formie karty podatkowej. Była to również działalność sezonowa - wynajem pokoi. Żona Wnioskodawcy powyższą działalność prowadziła do sierpnia 2016 r. W marcu 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną dokonali sprzedaży powyższej nieruchomości.

Uzupełniając wniosek Wnioskodawca wskazał, że w dniu 30 maja 1995 r. wraz z żoną w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej zakupił nieruchomość w postaci prawa użytkowania wieczystego gruntu, stanowiącą dwie działki, zabudowaną murowanym budynkiem gastronomiczno-usługowym niebędącym budynkiem mieszkalnym oraz murowanym budynkiem gospodarczym (dalej jako: nieruchomość). Budynek gastronomiczno-usługowy miał powierzchnię 98 m², a wraz z poddaszem 143 m² powierzchni użytkowej. Budynek gospodarczy miał powierzchnię 55,40 m² i powierzchnię użytkową 46 m². Dwie działki miały łączną powierzchnię 691 m². W okresie od dnia 25 listopada 1995 r. do dnia 30 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie prowadzenia baru, zaś w kolejnych latach w zakresie wynajmu pokoi letnikom, w miesiącach od maja do września. Do przedmiotowej działalności wykorzystywał nieruchomość w 1/3 części powierzchni użytkowej - tj. 47,7 m². Natomiast grunt działek nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej. Prowadzona działalność była opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz podatkiem od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawca nie dokonywał od powyższej nieruchomości odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszty uzyskania przychodów. W dniu 1 listopada 2011 r. z powodu ciężkiej choroby Wnioskodawca zawiesił działalność gospodarczą, natomiast w dniu 27 sierpnia 2013 r. dokonał likwidacji działalności gospodarczej. Z dniem 1 maja 2012 r. żona Wnioskodawcy rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, prowadząc ją samodzielnie w zakresie wynajmu pokoi gościnnych w 1/2 części ww. nieruchomości, tj. na 72 m². Żona Wnioskodawcy prowadziła działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej do dnia 31 sierpnia 2016 r. W dniu 25 marca 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedali przedmiotową nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości o powierzchni 691 m2 wraz z prawem własności wzniesionych na niej budynków, tj. budynku pensjonatowego oraz budynku gospodarczego - stanowiących odrębne od gruntu przedmioty własności - podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód u Wnioskodawcy nie powstaje, gdyż nie ujmował On przedmiotowych nieruchomości w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych - art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) oraz art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotowa nieruchomość nie stanowiła majątku firmy oraz nie stanowiła nieruchomości mieszkalnej. Ponadto, po likwidacji działalności przez Wnioskodawcę w przedmiotowej nieruchomości pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu pokoi (hotele i podobne obiekty zakwaterowania - PKD 55.10) rozpoczęła żona Wnioskodawcy od dnia 1 maja 2012 r., opodatkowaną zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie karty podatkowej. Dodatkowo, działalność w zakresie wynajmu pokoi prowadzono wyłącznie sezonowo, tj. maj - wrzesień, gdyż nieruchomość położona jest nad jeziorem. Ostatnim użytkownikiem przedmiotowej nieruchomości była żona Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c powołanej ustawy).

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jednocześnie zauważyć należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, prowadzonych samodzielnie.

Przy czym w myśl art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej lub prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej - jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, spółki niebędącej osobą prawną lub nastąpiło wystąpienie wspólnika z takiej spółki, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 30 maja 1995 r. wraz z żoną w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej zakupił prawo użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego murowanym budynkiem gastronomiczno-usługowym niebędącym budynkiem mieszkalnym oraz murowanym budynkiem gospodarczym. W akcie notarialnym powyższa nieruchomość została przeznaczona pod działalność gospodarczą. W 1995 r. w jednej trzeciej budynku Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, opodatkowanej na zasadach ogólnych. Otworzył sklepik i bar, później wynajmował pokoje gościnne. Była to działalność sezonowa. Wnioskodawca nie wprowadził nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też nie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca w dniu 1 listopada 2011 r. zawiesił działalność gospodarczą, a jej likwidacji dokonał w dniu 27 sierpnia 2013 r. W maju 2012 r. żona Wnioskodawcy rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej, opodatkowanej w formie karty podatkowej, w budynku posadowionym na powyższej nieruchomości. Była to działalność sezonowa - wynajem pokoi. Żona powyższą działalność prowadziła do sierpnia 2016 r. W marcu 2017 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał powyższą nieruchomość.

Zauważyć należy, że niewprowadzenie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej pozostaje bez wpływu na kwalifikację przychodu uzyskanego ze zbycia tych składników, w tym nieruchomości, do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie zalicza się do przychodów z działalności gospodarczej. Jednocześnie, z powołanych przepisów nie wynika, aby sposób opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej był uzależniony od tego, czy składnik majątku jest we współwłasności małżeńskiej, czy też nie.

W sytuacji, gdy nieruchomość będąca przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, po wycofaniu z działalności gospodarczej prowadzonej przez męża, była wykorzystywana do celów działalności gospodarczej prowadzonej przez żonę, przychód z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości w całości stanowił przychód z działalności gospodarczej żony.

W tym miejscu wskazać należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W piśmiennictwie podaje się, że o zaliczeniu danego przedmiotu majątkowego do majątku wspólnego decyduje moment faktycznego jego nabycia. Z punktu widzenia przynależności prawa do majątku wspólnego bez znaczenia jest, czy jego nabycia dokonali małżonkowie wspólnie, czy też tylko jeden z nich. Nie jest istotna także podstawa (sposób) nabycia danego przedmiotu. Obowiązuje domniemanie, że przedmioty majątkowe nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku wspólnego na rzecz wspólności majątkowej. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bezudziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego.

Odnosząc się do sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości wraz z prawem własności wzniesionych na niej budynków w części wykorzystywanej przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że część przedmiotowej nieruchomości stanowiąca współwłasność majątkową małżeńską, po zakończeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę była następnie wykorzystywana w działalności gospodarczej żony, to przyjąć należy, analogicznie do sytuacji gdyby sprzedaż następowała w trakcie prowadzenia przez nią działalności gospodarczej, że również po jej zakończeniu to żona Wnioskodawcy – w rozumieniu przepisów podatkowych - dokonała jej sprzedaży w ramach działalności gospodarczej. Tym samym, z tytułu sprzedaży tej części nieruchomości, która była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a następnie Jego żony, u Wnioskodawcy nie powstał przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz budynków w części niewykorzystywanej w działalności gospodarczej nie zostanie objęta normą art. 14 ww. ustawy. Zatem, do odpłatnego zbycia tej części budynków i gruntu zastosowanie znajdzie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro sprzedaż tej części nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie gruntu, to uzyskany z tego tytułu przychód nie będzie stanowił źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, tym samym nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ Wnioskodawca uznał, że przychód u Niego nie powstaje, gdyż nie ujmował On przedmiotowych nieruchomości w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, Jego stanowisko w sprawie uznano za nieprawidłowe.

Z uwagi na to, że wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. zakresie, został złożony tylko przez Wnioskodawcę, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Końcowo wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.