Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.701.2017.2.KO
z 22 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.), uzupełnionym pismem w dniu 20 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie faktur wystawianych przez nabywcę w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie faktur wystawianych przez nabywcę w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem w dniu 20 grudnia 2017 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 6 grudnia 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.701.2017.1.KO.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się transportem drogowym towarów. Wnioskodawca zamierza zawrzeć z niektórymi kontrahentami umowę, która umożliwi nabywcom z poszczególnych krajów UE wystawianie faktur w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Faktury, jakie będą wystawiane dokumentować będą usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów. Na takich fakturach kontrahenci wskazywać będą, że są zobowiązani do rozliczenia podatku z takich faktur tj. będą wpisywać „reverse charge”. Wnioskodawca i nabywca usług zawarli porozumienie co do sposobu otrzymywania faktur tj. Wnioskodawca otrzymuje je na wskazane elektroniczne konto pocztowe (@mail).

Wystawiane faktury zawierać będą niezbędne elementy, o jakich stanowi art. 106e ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwana dalej ustawa o VAT.

Mając na uwadze brzmienie przepisu art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT, u Wnioskodawcy powstały pewne wątpliwości, a mianowicie, czy faktury VAT wystawiane przez nabywców towarów z UE w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy muszą zawierać sformułowanie „samofakturowanie” czy może ono zostać zastąpione przez inne sformułowania, które mają to samo znaczenie lecz są w innym języku np. (self-billing, gutschrift, invoicing by receiver).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy faktura wystawiona przez nabywcę w imieniu Wnioskodawcy dokonującego na rzecz tego nabywcy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów winna zostać wystawiona zgodnie z przepisami obowiązującymi w kraju dostawcy, tj. ustawą o podatku od towarów i usług?
2. Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, to czy faktura wystawiona przez nabywcę w imieniu Wnioskodawcy dokonującego na rzecz tego nabywcy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, nie zawierająca sformułowania „samofakturowanie” lecz zawierająca inne równoznaczne sformułowanie w języku niemieckim lub języku właściwym dla wystawcy faktury, przy założeniu posiadania wszystkich pozostałych elementów wymaganych przez ustawę o podatku od towarów i usług, jest wystawiona w sposób prawidłowy?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy posłużenie się w wystawionej przez nabywcę fakturze sformułowaniem oznaczającym wystawienie faktury w imieniu i na rzecz dostawcy w innym języku niż polski, a co za tym idzie nie umieszczenie na fakturze słowa „samofakturowanie” nie będzie stanowiło o wadliwości wystawionej faktury.

Zgodnie z art. 106d ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

-jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

W ocenie Wnioskodawcy, skoro ustawodawca pod pojęciem sprzedaży - rozumie odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów to właśnie taki zakres czynności objęty jest art. 106d ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym do wystawiania faktur VAT przez nabywcę w ramach dokonywanych na rzecz tego nabywcy wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zastosowanie mają również regulacje ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do zasad i treści wystawiania faktur.

Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 106e ust. pkt 17 ustawy o VAT - faktura powinna zawierać w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie”.

Istotne jest, że wskazana przez Ustawodawcę adnotacja (to jedyne konkretne brzmienie) nie ma wpływu na prawo zastosowania zerowej stawki podatku od towarów i usług do dokonywanej na rzecz wystawcy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, przy założeniu spełnienia warunków wskazanych ustawą o VAT. Nie wpływa również na powstanie zobowiązania, ani na prawo do odliczenia podatku naliczonego po stronie odpowiednio sprzedawcy i nabywcy. Jest to jedynie informacja o przeniesieniu na nabywcę prawa wystawienia faktury.

Użycie w tym przypadku polskich słów nie wynika także z ustawy o języku polskim. Ustawa ta nakłada na wystawcę faktury wyraźny obowiązek sporządzenia jej w języku polskim w przypadku dokumentowania sprzedaży dokonanej z polskim konsumentem, a także w przypadku obrotu dokonywanego pomiędzy jednostkami prawa publicznego. Wymogu takiego nie muszą spełniać faktury wystawiane na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania czy siedzibę poza terytorium kraju, jak również na rzecz podmiotów krajowych w przypadku transakcji związanych z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą.

Wskazać należy, że analiza brzmienia nowelizacji art. 226 dyrektywy 2006/112/WE w wersji angielskiej oraz niemieckiej wskazuje, że wyraz „samofakturowanie” określony został odpowiednio jako „self-billing” czy „gutschrift”.

Oznacza to, że faktury wystawione przez nabywców w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy zawierające słowo „self-billing”, „gutschrift” - oznaczające samofakturowanie - zawierają niezbędny element określony przepisem art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy. Analogiczna sytuacja wystąpi w przypadku użycia odpowiednika słowa samofakturowanie w języku innym niż język angielski a obowiązującym w kraju kontrahenta Wnioskodawcy.

Z brzmienia przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1 ze zm.) - dalej zwanej Dyrektywą, wynika, że w przypadku samofakturowania dokonywanego przez nabywcę towarów i usług - których to miejscem opodatkowania będzie inne niż Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej - zastosowanie znajdą regulacje dotyczące fakturowania obowiązujące w tym państwie członkowskim.

Na mocy art. 220 ust. 1 pkt 1 Dyrektywy - każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią, w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 224 Dyrektywy - faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

W myśl art. 226 pkt 10a Dyrektywy - bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie w przypadku gdy zamiast dostawcy lub usługodawcy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca - wyraz „samofakturowanie”.

Wobec powyższego Wnioskodawca jest zdania, że skoro Dyrektywa 2006/112/WE nie stawia wymogu, aby słowa te były użyte w języku krajowym, a jedynie nakazuje umieszczenie właściwego sformułowania, to umieszczenie tego sformułowania lecz w innym języku, zgodnie z brzmieniem art. 226 Dyrektywy w danym języku nie powinno wpływać negatywnie na prawidłowość wystawionej faktury VAT.

Uznać należy, że do instytucji samofakturowania przy transakcjach wewnątrzwspólnotowej dostawy na rzecz nabywcy (wystawcy) mają zastosowanie krajowe, tj. polskie przepisy oraz że użycie w wystawionych przez nabywców fakturach sformułowania stanowiącego w danym języku odpowiednik wyrazu „samofakturowanie” nie będzie stanowiło o wadliwości wystawionych faktur.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106d ust. 1 ustawy, podmiot, o którym mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1, nabywający towary lub usługi od podatnika może wystawiać w imieniu i na rzecz tego podatnika faktury:

1. dokumentujące dokonanie przez podatnika sprzedaży na rzecz tego podmiotu,
2. o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4,
3. dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 lit. b

-jeżeli ten podmiot i ten podatnik wcześniej zawarli umowę w sprawie wystawiania faktur w imieniu i na rzecz tego podatnika, w której została określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności.

Stosownie do art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy, faktura powinna zawierać w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie”.

W przypadku natomiast samofakturowania dokonywanego przez nabywcę towarów i usług – których to miejscem opodatkowania będzie inne niż Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej – należy mieć na względzie regulacje dotyczące fakturowania obowiązujące w tym państwie członkowskim, co znajduje potwierdzenie w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L. z 2006 r., nr 347, str. 1 z późn. zm.) – dalej zwanej Dyrektywą.

Z przepisu art. 219a Dyrektywy wynika, że bez uszczerbku dla art. 244-248 zastosowanie ma, co następuje:

1. Fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług zgodnie z przepisami tytułu V.
   
2. W drodze odstępstwa od pkt 1 fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego wykonywana jest dostawa towaru lub świadczona usługa, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w państwie członkowskim, w którym dostawca lub usługodawca ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, w przypadku gdy:
   
   1. dostawca lub usługodawca nie ma siedziby w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, zgodnie z przepisami tytułu V, lub gdy jego przedsiębiorstwo w tym państwie członkowskim nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług w rozumieniu art. 192a, a osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest osoba, której dostarczane są towary lub na rzecz której świadczone są usługi.
      Jednak w przypadku gdy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca (samofakturowanie), stosuje się pkt 1;
      
   2. uznaje się, że dostawa towarów lub świadczenie usług nie odbywają się wewnątrz Wspólnoty, zgodnie z przepisami tytułu V.

Na mocy art. 220 ust. 1 pkt 1 Dyrektywy, każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią w przypadku dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 224 Dyrektywy, faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

W myśl art. 226 pkt 10a Dyrektywy, bez uszczerbku dla przepisów szczególnych przewidzianych w niniejszej dyrektywie, faktury wystawione zgodnie z przepisami art. 220 i 221, do celów VAT, zawierają wyłącznie następujące dane; w przypadku gdy zamiast dostawcy lub usługodawcy fakturę wystawia nabywca lub usługobiorca - wyraz „samofakturowanie”.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierza zawrzeć z niektórymi kontrahentami umowę, która umożliwi nabywcom z poszczególnych krajów UE wystawianie faktur w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Faktury, jakie będą wystawiane dokumentować będą usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów. Na takich fakturach kontrahenci wskazywać będą, że są zobowiązani do rozliczenia podatku z takich faktur tj. będą wpisywać „reverse charge”. Wnioskodawca i nabywca usług zawarli porozumienie co do sposobu otrzymywania faktur tj. Wnioskodawca otrzymuje je na wskazane elektroniczne konto pocztowe (@mail. Wystawiane faktury zawierać będą niezbędne elementy, o jakich stanowi art. 106e ust. 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy faktury wystawione przez nabywców w imieniu Wnioskodawcy dokonującego na ich rzecz wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów winny zostać wystawione zgodnie z przepisami obowiązującymi w kraju dostawcy, tj. ustawą o podatku od towarów i usług oraz czy faktury wystawione przez nabywców w imieniu Wnioskodawcy dokonującego na rzecz nabywców wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, nie zawierające sformułowania „samofakturowanie” lecz inne równoznaczne sformułowanie w języku niemieckim lub innym języku właściwym dla wystawcy faktury, przy założeniu posiadania wszystkich pozostałych elementów wymaganych przez ustawę o podatku od towarów i usług, są wystawione w sposób prawidłowy.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że faktury będące przedmiotem rozważań powinny zawierać wyraz „samofakturowanie”.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w art. 226 pkt 10a ww. Dyrektywy w wersji angielskiej oraz niemieckiej wyraz „samofakturowanie” określony został odpowiednio jako „Self-billing” i „Gutschrift”.

Wystawione więc faktury przez nabywców w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy zawierające słowo „self-billing”, „gutschrift” – oznaczające samofakturowanie – zawierają niezbędny element określony przepisem art. 106e ust. 1 pkt 17 ustawy o VAT. Analogiczna sytuacja wystąpi w przypadku użycia odpowiednika słowa samofakturowanie w języku innym niż język niemiecki a obowiązującym w kraju kontrahenta Wnioskodawcy.

Zatem w sprawie objętej wnioskiem prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że do instytucji samofakturowania przy transakcjach wewnątrzwspólnotowej dostawy na rzecz nabywcy (wystawcy) mają zastosowanie krajowe, tj. polskie przepisy oraz że użycie w wystawionych przez nabywców fakturach sformułowania stanowiącego w danym języku odpowiednik wyrazu „samofakturowanie” nie będzie stanowiło o wadliwości wystawionych faktur.

Należy również mieć na uwadze, że w przypadku kontroli podatkowej stosownie do art. 287 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej kontrolowany, jego pracownik oraz osoba współdziałająca z kontrolowanym są obowiązani umożliwić wykonywanie czynności, o których mowa w art. 286, w szczególności przedstawić, na żądanie kontrolującego, tłumaczenie na język polski sporządzonej w języku obcym dokumentacji dotyczącej spraw będących przedmiotem kontroli.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie pytania i stanowiska Wnioskodawcy, stąd wszelkie inne kwestie poruszone we wniosku nie objęte pytaniem i stanowiskiem Wnioskodawcy, a w szczególności kwestia czy w okolicznościach sprawy są spełnione warunki do zastosowania procedury samofakturowania, nie były przedmiotem interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.