2017.12.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.217.2017.1.SG
z 20 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 10 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia:

czy przedmiotowa Umowa winna być uznana za umowę leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz będą do niej miały zastosowanie przepisy art. 23f ustawy PIT (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1),
czy przedmiotem leasingu jest „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT, także w przypadku gdy strony zdecydują się, w odniesieniu do towarów handlowych/zapasów, na przeniesienie prawa własności już w dacie zawarcia umowy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2),
czy opłaty (raty leasingowe) uzyskiwane przez Wnioskodawcę (wstępna, miesięczne i końcowa), w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowią przychodu podatkowego w związku z art. 23f ustawy PIT (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie ustalenia:

czy przedmiotowa Umowa winna być uznana za umowę leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz będą do niej miały zastosowanie przepisy art. 23f ustawy PIT (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1),
czy przedmiotem leasingu jest „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT, także w przypadku gdy strony zdecydują się, w odniesieniu do towarów handlowych/zapasów, na przeniesienie prawa własności już w dacie zawarcia umowy (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2),
czy opłaty (raty leasingowe) uzyskiwane przez Wnioskodawcę (wstępna, miesięczne i końcowa), w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowią przychodu podatkowego w związku z art. 23f ustawy PIT (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi obecnie działalność gospodarczą w zakresie eksploracji surowców skalnych z przeznaczeniem dla budownictwa, drogownictwa itp. Działalność ta prowadzona jest jako działalność gospodarcza osoby fizycznej (w oparciu o wpis do Ewidencji Działalności Gospodarczej).

Mając na względzie wielkość prowadzonej działalności, szereg ryzyk gospodarczych i prawnych związanych z prowadzeniem tejże działalności, a także wiek oraz ewentualne plany życiowe, Wnioskodawca planuje oddanie tejże działalności do prowadzenia w ramach umowy leasingu przedsiębiorstwa (dalej: „Umowa”), która będzie zawarta, na czas oznaczony ze sp. z o.o. (dalej: „Spółka”). Spółka ta jest podmiotem prowadzącym działalność przedmiotowo pokrewną.

Przedmiotem leasingu byłoby, co do zasady całe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy (dalej: „Przedsiębiorstwo”), ewentualnie z wyłączeniem niektórych aktywów, które nie są związane z podstawową działalnością Przedsiębiorstwa lub też nie mają istotnego wpływu na funkcjonowanie tego Przedsiębiorstwa (jak np. kilka relatywnie wyeksploatowanych maszyn).

W opinii Wnioskodawcy przedmiotem leasingu będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 4a pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: ustawa o CIT), jak również przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Nie mniej jednak Wnioskodawca zwraca również uwagę, że przedmiotem jego wniosku jest właśnie interpretacja art. 4a pkt 3 ustawy o CIT, pod kątem oceny czy przedmiotem planowanej transakcji będzie przedsiębiorstwo.

Umowa leasingu zawierać będzie jednocześnie zapis wskazujący, iż w okresie trwania umowy odpisów amortyzacyjnych, w rozumieniu wchodzących w skład Przedsiębiorstwa środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „WNIP”), dokonywać będzie leasingobiorca, za wyjątkiem gruntów lub praw wieczystego użytkowania gruntów, gdyż w stosunku do tychże aktywów amortyzacja nie jest/nie będzie dokonywana przez żadną ze stron.

Umowa zostanie zawarta na czas określony, zaś suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadać będzie, co najmniej wartości rynkowej Przedsiębiorstwa, a w tym wartości rynkowej wchodzących w jego skład m.in. środków trwałych i WNIP. Umowa leasingu będzie przewidywała, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową, w tym zapłaty wszystkich rat leasingowych, Finansujący przeniesie na Spółkę własność Przedsiębiorstwa. Przeniesienie może nastąpić również przed terminem na jaki zawarto umowę leasingu, jeżeli Spółka skorzysta z opcji wcześniejszego wykupu.

Z tytułu przedmiotowej Umowy, Wnioskodawca uzyskiwać będzie wynagrodzenie w postaci miesięcznych rat leasingowych, dla których podstawą obliczenia będzie wartość rynkowa Przedsiębiorstwa (część kapitałowa) powiększona o część odsetkową. W rezultacie suma kapitałowych rat leasingowych wynikających z Umowy (wstępna, miesięczna i końcowa) odpowiadać będzie wartości rynkowej Przedsiębiorstwa.

Leasingobiorca ma zamiar kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej w dotychczasowym zakresie (eksploatacja surowców skalnych z przeznaczeniem dla budownictwa, drogownictwa itp.).

Na dzień wniesienia wkładu zarówno Wnioskodawca, jak również leasingobiorca będą podatnikami VAT czynnymi.

Wnioskodawca ma zamiar prowadzić działalność gospodarczą po przeniesieniu własności całości przedsiębiorstwa w ramach umowy leasingu, tym samym nie ma on zamiaru składać wniosku o wykreślenie z CEIDG.

Z uwagi na aspekty praktyczne i pragmatyczne związane z przedmiotową Umową, Wnioskodawca nie wyklucza, iż w odniesieniu do aktywów obrotowych w postaci materiałów, towarów handlowych, czy tzw. zapasów, prawo własności zostanie przeniesione już w dniu podpisania tej umowy, z zastrzeżeniem, iż cena za te aktywa byłaby uiszczana w perspektywie okresu trwania Umowy lub w innym terminie ustalonym przez Strony (w przypadku zaś pozostałych aktywów, umowa leasingu zawierać będzie zapis, iż prawo własności zostanie ewentualnie przeniesione, pod warunkiem zapłaty ostatniej raty leasingowej określonej w umowie).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

Czy przedmiotowa Umowa winna być uznana za umowę leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 oraz będą miały do niej zastosowanie przepisy art. 23f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm., dalej: „ustawa PIT”)?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Czy zasadne jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w opisanym stanie przyszłym przedmiotem leasingu jest „przedsiębiorstwo” w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT, także w przypadku gdy strony zdecydują się, w odniesieniu do materiałów, towarów handlowych/zapasów, na przeniesienie prawa własności już w dacie zawarcia umowy?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż opłaty uzyskiwane przez Wnioskodawcę (wstępna, miesięczne i końcowa), w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowią przychodu podatkowego w związku z art. 23f ustawy PIT?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa Umowa winna być uznana za umowę leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 oraz będą miały do niej zastosowanie przepisy art. 23f ustawy PIT.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ustawy PIT ilekroć w rozdziale 4a ustawy PIT jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w Kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie eksploracji surowców skalnych zamierza oddać tą działalność, na czas oznaczony, do prowadzenia innemu podmiotowi (spółce z o.o.) w ramach umowy leasingu przedsiębiorstwa. Przedmiotem umowy leasingu byłoby co do zasady całe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, w skład którego wchodzą między innymi środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z Umową, Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy zostanie oddane do używania innemu podmiotowi w zamian za odpłatność. Z tytułu przedmiotowej Umowy, Wnioskodawca uzyskiwać będzie wynagrodzenie w postaci miesięcznych rat leasingowych, dla których podstawą obliczenia będzie wartość rynkowa Przedsiębiorstwa (część kapitałowa) powiększona o część odsetkową.

W konsekwencji biorąc pod uwagę treść art. 23a pkt 1 ustawy PIT przedmiotowa Umowa winna być uznana za umowę leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy PIT, w związku z art. 23f ustawy o PIT.

Art. 23f ustawy PIT określa zasady rozliczenia przychodów i kosztów podatkowych dla stron umowy leasingu w rozumieniu art. 23a pkt 1 ustawy PIT, w przypadku gdy są spełnione następujące warunki:

umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu: odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 23a pkt 2 ustawy PIT ilekroć w rozdziale 4a ustawy PIT jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W myśl art. 23a pkt 7 ustawy PIT ilekroć w rozdziale 4a ustawy PIT jest mowa o spłacie wartości początkowej - rozumie się przez to faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określoną zgodnie z art. 22g, w podstawowym okresie umowy leasingu; spłaty tej nie koryguje się o kwotę wypłaconą korzystającemu, o której mowa w art. 23d albo art. 23h.

Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Umowa zawierać będzie zapis wskazujący, iż w okresie jej trwania odpisów amortyzacyjnych od wchodzących w skład Przedsiębiorstwa środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (WNIP), za wyjątkiem gruntów lub praw wieczystego użytkowania gruntów, dokonywać będzie leasingobiorca. Umowa zostanie zawarta na czas określony, zaś suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadać będzie, co najmniej wartości rynkowej Przedsiębiorstwa oraz wartości rynkowej wchodzących w jego skład środków trwałych i WNIP.

W konsekwencji biorąc pod uwagę wskazane powyżej postanowienia przedmiotowej Umowy będą miały do niej zastosowanie przepisy art. 23f ustawy PIT.

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem leasingu w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT, także w przypadku gdy strony zdecydują się w odniesieniu do materiałów, towarów handlowych/zapasów, na przeniesienie prawa własności już w dacie zawarcia umowy.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy PIT ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie rozumie się przez to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm., dalej: „KC”).

Stosownie do treści art. 55¹ KC, przez przedsiębiorstwo należy rozumieć zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wyliczenie zawarte w art. 55¹ KC ma charakter przykładowy. W rezultacie, w konkretnym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym), przedsiębiorstwo może obejmować także inne, niewymienione w tym przepisie składniki, jak również może składać się tylko z niektórych wymienionych w nim elementów. Potwierdza to treść art. 55² KC, w myśl którego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze pewnych elementów. Ważne jest więc, aby przykładowo w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki między poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Jest to kluczowa kwestia przy ocenie, tego czy dana transakcja ma za przedmiot przedsiębiorstwo czy też nie.

Sam tylko fakt wyłączenia jakiegokolwiek składnika majątku z dokonywanej transakcji nie pozwala na stwierdzenie, że już z tego powodu przedmiotem tej transakcji nie jest przedsiębiorstwo. Decydujące jest bowiem rozstrzygnięcie czy przy użyciu danego zespołu składników materialnych i niematerialnych można samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą.

Wnioskodawca planuje oddanie swojej działalności gospodarczej do prowadzenia w ramach umowy leasingu przedsiębiorstwa, która będzie zawarta ze sp. z o.o.

Przedmiotem leasingu byłoby, co do zasady całe przedsiębiorstwo Wnioskodawcy, ewentualnie z wyłączeniem niektórych aktywów, które nie są związane z podstawową działalnością Przedsiębiorstwa lub też nie mają istotnego wpływu na funkcjonowanie tego Przedsiębiorstwa (jak np. kilka relatywnie wyeksploatowanych maszyn).

Z uwagi na aspekty praktyczne i pragmatyczne związane z przedmiotową Umową, Wnioskodawca nie wyklucza również, iż w odniesieniu do aktywów obrotowych w postaci towarów handlowych, czy tzw. zapasów, prawo własności zostanie przeniesione już w dniu podpisania tej umowy (w przypadku zaś pozostałych aktywów, prawo własności zostałoby ewentualnie przeniesione z chwilą zapłaty ostatniej raty leasingowej określonej w umowie).

Zdaniem Wnioskodawcy fakt, że w odniesieniu do aktywów obrotowych w postaci towarów handlowych, czy tzw. zapasów prawo własności zostanie przeniesione już w dniu podpisania umowy nie zmienia kwalifikacji przedmiotu opisanej w stanie faktycznym planowanej transakcji jako leasingu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT.

Biorąc pod uwagę powyższe zdaniem Wnioskodawcy przedmiotem leasingu w opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 5a pkt 3 ustawy PIT, także w przypadku gdy strony zdecydują się w odniesieniu do towarów handlowych/zapasów, na przeniesienie prawa własności już w dacie zawarcia umowy.

Ad.3

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty uzyskiwane przez Wnioskodawcę (wstępna, miesięczne i końcowa), w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie będą stanowiły przychodu podatkowego w związku z art. 23f ustawy PIT.

Zgodnie z art. 23f ust. 1 ustawy PIT do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu;
umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:
1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Jak zostało to wskazane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) Umowa zawierać będzie zapis wskazujący, iż w okresie jej trwania odpisów amortyzacyjnych od wchodzących w skład Przedsiębiorstwa środków trwałych i WNIP (za wyjątkiem gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów), dokonywać będzie leasingobiorca. Umowa zostanie zawarta na czas określony, zaś suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadać będzie, co najmniej wartości rynkowej Przedsiębiorstwa oraz wartości rynkowej wchodzących w jego skład środków trwałych i WNIP.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej postanowienia przedmiotowej Umowy spełnione zostaną warunki, o których mowa w art. 23f ustawy PIT. W konsekwencji opłaty uzyskiwane przez Wnioskodawcę (wstępna, miesięczne i końcowa), w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie będą stanowiły przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy w związku z art. 23f ustawy PIT.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane przykładowo w następujących interpretacjach podatkowych wydanych przez:

Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 lutego 2017 r., Znak: 3063-ILPB1- 3.4511.253.2016.1.AK, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym, w odniesieniu do części kapitałowej rat leasingowych przychodem wnioskodawcy proporcjonalnie przypadającym na niego, jako wspólnika spółki, będzie wyłącznie element części kapitałowej opłat leasingowych odpowiadający spłacie wartości składników majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa innych niż środki trwale oraz wartości niematerialne prawne (...). Jednocześnie w pozostałej części, stosownie do art. 23f ust. 1 ustawy o PDOF, rata kapitałowa nie będzie stanowiła przychodu po stronie wnioskodawcy;
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 12 kwietnia 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-175/16/BKD (interpretacja wydana na gruncie podatku CIT), w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym raty kapitałowe stanowiące spłatę wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodu dla spółki. Z drugiej strony, rata kapitałowa stanowiąca spłatę wartości początkowej, a otrzymywana przez finansującego nie będzie stanowiła przychodu wspólników finansującego, w tym spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy oraz zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin