Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.412.2017.1.DP
z 5 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2017 r. (data wpływu 14 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi obecnie jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje m.in. następujące nieruchomości stanowiące wyłączną własność oraz współwłasność Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, jak też nieruchomości oddane w użytkowanie wieczyste Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej:

1. nieruchomości stanowiące współwłasność Wnioskodawcy na zasadach małżeńskiej wspólności majątkowej:
   
   
   
   1. nieruchomości położone w miejscowości X. ul. D.;
      
   2. nieruchomość położona w miejscowości B. ul. G.;
      
   3. nieruchomości położone w miejscowości K.;
      
   4. nieruchomość położona w miejscowości T. ul. C.D.;
      
   5. nieruchomość położona w miejscowości J. ul. R.;
      
      
      
2. nieruchomość stanowiąca wyłączną własność Wnioskodawcy, położona w miejscowości Cz. ul. S.;
   
3. nieruchomość położona w miejscowości L., której Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym na zasadach małżeńskiej wspólności majątkowej.
   

Powyższe nieruchomości zabudowane są budynkami i budowlami wpisanymi do ewidencji środków trwałych.

Ponadto, Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej wykorzystuje budynki i budowlę położone na nieruchomości położonej w Z., której Wnioskodawca jest współużytkownikiem wieczystym na zasadach małżeńskiej wspólności majątkowej, przy czym przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zamierza wycofać ww. nieruchomości, a także budynki i budowle z ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nadal będzie wykorzystywał ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, w postaci najmu. Działalność ta będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że prowadzona przez niego działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej może ulec w 2017 r. lub w 2018 r. przekształceniu w spółkę kapitałową (spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością) w trybie określonym w art. 584¹ 584¹³ (dalej: „Ksh”).

Na obecnym etapie, Wnioskodawca przygotowuje plan przekształcenia, który będzie podlegał badaniu przez biegłego rewidenta, wyznaczonego przez sąd rejonowy. W dalszej kolejności, planowane jest podpisanie oświadczenia o przekształceniu oraz aktu założycielskiego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a także powołanie jej organów, a następnie złożenie wniosku o wpis spółki do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2):

W jakiej wysokości należy ustalić wartość początkową nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

Wnioskodawca uważa, że wartość początkową nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy a wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca we własnym stanowisku dotyczącym pytania oznaczonego we wniosku nr 1 dokonał ogólnego wywodu dotyczącego odpisów amortyzacyjnych wskazując, że w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Wobec powyższego kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o PIT, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawa przewiduje zasadę, że wydatki zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o PIT kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22c ustawy o PIT przewiduje, że amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność,

• zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Natomiast w uzupełnieniu do ogólnego wywodu dotyczącego odpisów amortyzacyjnych zaprezentowanego we własnym stanowisku do pytania oznaczonego we wniosku nr 1 Wnioskodawca wskazał, że stosownie do przepisu art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zgodnie z art. 22g ust. 13 ustawy powyższy przepis stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata, jeżeli przed przerwą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji.

W opisanym zdarzeniu przyszłym wszystkie lub część nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych prowadzonej dla dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w okresie nieprzekraczającym 3 lat od ich wycofania, zostaną ponownie wprowadzone do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym spełniona zostanie przesłanka z art. 22g ust. 13 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza że do ustalenia wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 12 ustawy, zgodnie z którym wartość przedmiotowych nieruchomości należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji dotychczasowej działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z przepisem art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych nieruchomości wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej:

• z uwzględnieniem wysokości odpisów dokonanych do dnia wycofania tych nieruchomości z ewidencji w dotychczasowej działalności gospodarczej oraz
• kontynuując metodę amortyzacji przyjętą w dotychczasowej działalności gospodarczej.

Stanowisko zgodne z przedstawionym wyrażono m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 6 lutego 2017 r. znak: 0461-ITPB1.4511.1054.2016.1.JŁ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo – skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo – skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22b ust. 1 powoływanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 roku – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Według art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalania wartości początkowej, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób nabycia, reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Zgodnie z art. 22g ust. 13 pkt 1 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata.

Przepis art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi obecnie jednoosobową działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje m.in. nieruchomości stanowiące wyłączną własność oraz współwłasność Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej, jak też nieruchomości oddane w użytkowanie wieczyste Wnioskodawcy na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej. Powyższe nieruchomości zabudowane są budynkami i budowlami. Ponadto, Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej wykorzystuje budynki i budowlę, której jest współużytkownikiem wieczystym na zasadach małżeńskiej wspólności majątkowej, przy czym przedmiotowa nieruchomość gruntowa nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza wycofać ww. nieruchomości, a także budynki i budowle z ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nadal będzie wykorzystywał ww. nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, w postaci najmu. Działalność ta będzie opodatkowana podatkiem VAT. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że prowadzona przez niego działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej może ulec w 2017 r. lub w 2018 r. przekształceniu w spółkę kapitałową (spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością) w trybie określonym w art. 584¹ i art. 584¹³ Kodeksu spółek handlowych.

Na obecnym etapie, Wnioskodawca przygotowuje plan przekształcenia, który będzie podlegał badaniu przez biegłego rewidenta, wyznaczonego przez Sąd Rejonowy. W dalszej kolejności, planowane jest podpisanie oświadczenia o przekształceniu oraz aktu założycielskiego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a także powołanie jej organów, a następnie złożenie wniosku o wpis spółki do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawca wycofa z ewidencji środków trwałych, opisane we wniosku nieruchomości, które wykorzystywane były przez niego w uprzednio prowadzonej działalności gospodarczej a następnie będzie je wykorzystywał w nowej jednoosobowej działalności – w celu uzyskiwania przychodów z najmu, to może dokonywać ich amortyzacji.

Jednakże z uwagi na fakt, że przedmiotowe środki trwałe były amortyzowane przez Wnioskodawcę w prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej, a następnie te same środki trwałe będą przedmiotem amortyzacji w prowadzonej przez Wnioskodawcę nowej działalności gospodarczej (podjętej po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata), to wartość początkową tych środków trwałych Wnioskodawca powinien ustalić na podstawie cytowanego uprzednio art. 22g ust. 13 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wysokości wartości przyjętej wcześniej przez Wnioskodawcę oraz kontynuować stosowaną wcześniej metodę amortyzacji przedmiotowych środków trwałych.

Przy dokonywaniu amortyzacji tych środków trwałych Wnioskodawca powinien również uwzględnić dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne. Środki trwałe już zamortyzowane w dotychczasowej działalności gospodarczej, należy ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nowej działalności gospodarczej, jednak bez możliwości ich amortyzacji.

Reasumując, powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakładają na Wnioskodawcę, w stosunku do przedmiotowych nieruchomości, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w nowej działalności gospodarczej, obowiązek dokonywania odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów dokonanych przez Wnioskodawcę oraz obowiązek kontynuowania przyjętej metody amortyzacji.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od rzeczywistego, to Wnioskodawca nie będzie mógł powołać się na wydaną niniejszą interpretację indywidualną.

Tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy pytania oznaczonego we wniosku nr 2. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.