Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.248.2017.2.NL
z 5 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 września 2017 r. (data wpływu 2 października 2017 r.), uzupełnionym 14 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pozarolniczej działalności gospodarczej:

• wydatków z tytułu odszkodowania za „utracone korzyści” przez zleceniobiorcę oraz transportu jego pracowników do kraju – jest nieprawidłowe,
• pozostałych wydatków – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznychh, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków, którymi Wnioskodawca został obciążony przez firmę transportową. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 listopada 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4011.176. 2017.1.NL, wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 14 grudnia 2017 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychów i rozchodów. W 2013 r. wystawił fakturę dla Kontrahenta z Wielkiej Brytanii dotyczącą sprzedaży towarów, która została zaksięgowana i podatek został zapłacony. Do wywozu tego towaru została wynajęta firma transportowa. Niestety okazało się że towar ten nie przekroczył granicy ze względu na niedopełnienie formalności ze strony odbiorcy. Towar został skonfiskowany i w efekcie przekazany do utylizacji bez możliwość odzyskania go. Wnioskodawca posiada pełną dokumentację z izby celnej przedstawiającą zaistniałą sytuację. Wyjaśnienie sprawy trwało dość długo. Skutek był taki, że towar nie trafił do odbiorcy, ani też Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za towar. Po rozeznaniu sytuacji w Wielkiej Brytanii okazało się, że nie ma możliwości kontaktu z odbiorcą, a proces założenia sprawy w sądzie jest bardzo kosztowny, na co Wnioskodawcy nie stać. Tym bardziej, że dodatkowo Wnioskodawca został obciążony kosztami ze strony firmy transportowej w wysokości 46.119,75 zł. Na koszty te wpłynęły m.in koszty utraconych korzyści w związku z zatrzymaniem samochodu do transportu na czas wyjaśnienia sprawy oraz koszty pracowników firmy transportowej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 grudnia 2017 r. wskazano ponadto, że działalność Wnioskodawcy prowadzona jest od 2013 r., a jej przedmiotem jest sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana żywności, napojów i wyrobów tytoniowych PKD 46.39.Z. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że odbiorca nie zgłosił transportu tej transakcji na granicy. Towar został zatrzymany a następnie po około pół roku zutylizowany przez Służby Celne. Zdaniem Wnioskodawcy, niedostarczenie towaru nastąpiło z winy odbiorcy, ze względu na to że był to częściowo towar akcyzowy, co wymaga załatwienia formalności ze strony odbiorcy. Przedmiotem transakcji były artykuły spożywcze oraz piwo. Wnioskodawca współpracował kilkakrotnie z tym Kontrahentem. Nigdy nie było żadnych problemów zarówno z zapłatą jak i odbiorem. Po rozeznaniu rynku w Wielkiej Brytanii Wnioskodawca zdecydował się na współpracę. Pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem z Wielkiej Brytanii nie było żadnej umowy, z której wynikałoby, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Zleceniodawcy, Zleceniodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Płatność za dostarczony towar miała nastąpić przelewem z odroczonym terminem płatności 14 dni. Nie została uiszczona żadna zaliczka za ten towar.

Przed wysłaniem towaru Wnioskodawca kontaktował się z Kontrahentem telefonicznie i nic nie wskazywało na jakiekolwiek problemy dotyczące tej transakcji. Ustalono czas i miejsce wysyłki towaru oraz rodzaj. W związku z niedostarczeniem towarów, odbiorca gdy dowiedział się o zatrzymaniu transportu przybył na granicę państwa w celu odzyskania towaru niestety nieskutecznie. W skład kosztów, którymi został obciążony Wnioskodawca wchodziła usługa transportowa, odszkodowanie firmy transportowej za okres zatrzymania samochodu, koszty powrotu pracowników do kraju, w tym bilety lotnicze. Wnioskodawcę nie wiąże z firmą transportową żadna umowa, z której wynika, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Jedyną formą było zlecenie transportowe, natomiast wszystkie formalności były załatwiane telefonicznie.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty, którymi Wnioskodawca został obciążony przez firmę transportową, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów?

(pytanie wymienione we wniosku jako drugie)

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione koszty mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w części za prawidłowe, w części za nieprawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, iż niniejszą interpretację wydano w odniesieniu do sprecyzowanego we wniosku opisu stanu faktycznego, w którym wskazano, że Wnioskodawca został obciążony przez Zleceniobiorcę kosztami usługi transportowej, kosztami zatrzymania samochodu na czas odprawy celnej, jak również kosztami powrotu pracowników firmy transportowej do kraju.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Ustawodawca posługując się w treści analizowanego przepisu zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia „koszty poniesione w celu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ale również czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionego wydatku z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia opisie stanu faktycznego wynika m.in., że w 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę z kontrahentem z Wielkiej Brytanii na dostarczenie towarów, co zostało potwierdzone wystawiona przez niego fakturą. Faktura ta została zaewidencjonowana w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów i podatek został zapłacony. Do wywozu tego towaru została wynajęta firma transportowa. Niestety okazało się, że towar ten nie przekroczył granicy ze względu na niedopełnienie formalności ze strony odbiorcy. Towar został skonfiskowany i w efekcie przekazany do utylizacji bez możliwość odzyskania go. Skutek był taki, że towar nie trafił do odbiorcy, ani też Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty za towar. Po rozeznaniu sytuacji w Wielkiej Brytanii okazało się, że nie ma możliwości kontaktu z odbiorcą, a proces założenia sprawy w sądzie jest bardzo kosztowny na co Wnioskodawcy nie stać. W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 8 grudnia 2017 r. wskazano ponadto, że działalność Wnioskodawcy prowadzona jest od 2013 r., a jej przedmiotem jest sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana żywności, napojów i wyrobów tytoniowych PKD 46.39.Z. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że odbiorca nie zgłosił transportu tej transakcji na granicy. Towar został zatrzymany a następnie po około pół roku zutylizowany przez Służby celne. Zdaniem Wnioskodawcy, niedostarczenie towaru nastąpiło z winy odbiorcy, ze względu na to że był to częściowo towar akcyzowy, co wymaga załatwienia formalności ze strony odbiorcy. Przedmiotem transakcji były artykuły spożywcze oraz piwo. Wnioskodawca współpracował kilkakrotnie z tym Kontrahentem. Nigdy nie było żadnych problemów zarówno z zapłatą jaki i odbiorem. Pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem z Wielkiej Brytanii nie było żadnej umowy, z której wynikałoby, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Zleceniodawcy, Zleceniodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Płatność za dostarczony towar miała nastąpić przelewem z odroczonym terminem płatności 14 dni. Nie została uiszczona żadna zaliczka za ten towar. Przed wysłaniem towaru Wnioskodawca kontaktował się z Kontrahentem telefonicznie i nic nie wskazywało na jakiekolwiek problemy dotyczące tej transakcji. Ustalono czas i miejsce wysyłki towaru oraz rodzaj. W związku z niedostarczeniem towarów, odbiorca gdy dowiedział się o zatrzymaniu transportu przybył na granicę państwa w celu odzyskania towaru niestety nie skutecznie. W skład kosztów, którymi został obciążony Wnioskodawca wchodziła usługa transportowa, odszkodowanie firmy transportowej za okres zatrzymania samochodu, koszty powrotu pracowników do kraju, w tym bilety lotnicze. Wnioskodawcę nie wiąże z firmą transportową żadna umowa, z której wynika, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody. Było jedynie zlecenie transportowe, wszystkie formalności były załatwiane telefonicznie.

Bez wątpienia wydatki związane z zapłatą kwoty należnej za usługę transportową, określonej w umowie zawartej w warunkach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy podmiotami gospodarczymi mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych zlecającego, albowiem możliwe jest wykazanie związku jego poniesienia z oczekiwanym przez zlecającego przychodem z działalności gospodarczej. Z tego też względu, Wnioskodawca będzie uprawnionym do uznania tego wydatku za koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Warunku tego nie spełniają jednakże wydatki związane z transportem do kraju pracowników zleceniobiorcy, ani też odszkodowania zapłaconego zleceniobiorcy za utracone przez niego korzyści.

Z wniosku nie wynika bowiem w żadnej mierze że zapłata ww. świadczeń na rzecz zleceniobiorcy wiązała się z możliwością uzyskania przez Wnioskodawcę przychodów, oraz zabezpieczeniem źródła przychodów w przyszłości. Tym bardziej, iż jak sam Wnioskodawca twierdzi, Wnioskodawcę nie wiąże z firmą transportową żadna umowa, z której wynika, że w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi z winy Wnioskodawcy, Wnioskodawca zobowiązany będzie do naprawienia wynikłej z tego tytułu szkody.

Wprawdzie wydatki transportu pracowników zleceniobiorcy do Polski, ani też wydatki związane z odszkodowaniem za zatrzymanie samochodu wskazane we wniosku jako „utracone korzyści” nie zostały wprost wyłączone z kosztów na podstawia art. 23 ww. ustawy, jednakże nie upoważnia to Wnioskodawcy do zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów własnej działalności gospodarczej, bowiem między tymi kosztami a przychodem musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Wydatki te muszą również dotyczyć określonego źródła przychodów, którym w przypadku będącym przedmiotem wniosku jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Odnosząc się do pierwszej z ww. kategorii wydatków, wskazać należy, że wydatki dotyczące transportu pracowników zleceniobiorcy do Polski, stanowią w istocie wydatki związane z zapewnieniem funkcjonowania innego podmiotu gospodarczego tj. zleceniobiorcy, a więc nie dotyczące samego Wnioskodawcy. Wskazani we wniosku pracownicy są pracownikami zleceniobiorcy, a Wnioskodawca nie zawarł ze zleceniobiorcą umowy, z której wynikałaby konieczność poniesienia takiego wydatku w przypadku zaistnienia okoliczności wskazanych we wniosku. Ani też nie wskazał we wniosku powodu, dla którego uważa poniesienie tych wydatków za istotne z punktu widzenia prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Nie negując prawa Wnioskodawcy do zapłaty na rzecz zleceniobiorcy wskazanych powyżej wydatków, czy też nawet obowiązku ich poniesienia na gruncie prawa cywilnego, możliwość uznania ich za koszt podatkowy ograniczona jest warunkami określonymi w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które jak wskazano powyżej warunków w tym przypadku nie zostały spełnione. W związku z czym i z tej przyczyny, wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Tego rodzaju wydatki są bowiem kosztami innego podmiotu, gdyż wiążą się, co do zasady, z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą, a nie z działalnością Wnioskodawcy.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych naliczonego Wnioskodawcy przez zleceniobiorcę odszkodowania za zatrzymanie samochodu przez organ celny, nazwanego we wniosku jako związanego z „utraconymi korzyściami” przez zleceniobiorcę wskazać należy, że, co do zasady, zlecającemu przysługują koszty postoju, na podstawie art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459), zgodnie z którym, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, z które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jednocześnie, stosownie do art. 473 § 1 Kodeksu cywilnego, dłużnik może przez umowę przyjąć odpowiedzialność za niewykonanie lub za nienależyte wykonanie zobowiązania z powodu oznaczonych okoliczności, za które na mocy ustawy odpowiedzialności nie ponosi. Z punktu widzenia art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, zastrzeżenie takie należy uznać za zastrzeżenie kary umownej obciążającej zlecającego.

Natomiast pojęcie utraconych korzyści jest instytucją prawa cywilnego uregulowana w art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego. Korzyści utracone przez poszkodowanego (lucrum cessans) oznaczają stratę tego, co poszkodowany by uzyskał, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wskutek doznania tego rodzaju uszczerbku poszkodowany nie staje się bogatszy o to, czego - bez wyrządzenia mu szkody - mógł oczekiwać w przyszłości, nie może już zatem uzyskać określonych korzyści majątkowych. Szkoda ma tu charakter hipotetyczny, ponieważ z reguły nie można mieć pewności, czy poszkodowany osiągnąłby ową korzyść, gdyby szkoda nie została mu wyrządzona. Hipotetyczny charakter korzyści jest wielkością odmienną od wielkości uregulowanej umownie, gdy podmioty gospodarcze określają wysokość odpowiedzialności do z góry określonej kwoty. Konieczne jest również i w tym względzie, aby roszczenie wynikało z zawartej między stronami umowy, co jak wynika ze złożonego wniosku nie miało miejsca.

Skoro zatem wydatki, które Wnioskodawca zamierza ponieść na bezumowne odszkodowanie, polegające na zrekompensowaniu zleceniobiorcy hipotetycznej straty za zatrzymanie przez urząd celny samochodu, którym świadczone były na rzecz Wnioskodawcy usługi transportowe, to wydatek taki nie ma na celu osiągnięcia przychodów przez Wnioskodawcę, lecz ma na celu ochronę interesów osób trzecich (zleceniobiorcy).

Jednocześnie sam fakt, że na gruncie przepisów prawa niebędących przepisami prawa podatkowego, a zatem niepodlegających interpretacji przez tut. Organ, zleceniobiorcy przysługiwać mogą określone świadczenia nie uprawnia Wnioskodawcy do uznania tych świadczeń jako koszt podatkowy w prowadzonej działalności gospodarczej. Konieczne jest bowiem ziszczenie się wszystkich warunków określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności wykazania wpływu poniesienia wydatków na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Mając powyższe na względzie, w okolicznościach przedstawionych we wniosku oraz jego uzupełnieniu, Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych wydatków związanych z uregulowaniem należności za usługę transportową, natomiast wydatki związane z wypłaconym odszkodowaniem oraz transportem pracowników zleceniodawcy do kraju, nie mogą zostać uznane na koszt podatkowy w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Niemniej jednak ostateczna ocena, czy wskazane we wniosku wydatki mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów podatkowych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny, albowiem postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej wyklucza analizę materiału dowodowego w sprawie.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu pozarolniczej działalności gospodarczej:

• wydatków z tytułu odszkodowania za „utraconych korzyści” przez zleceniobiorcę oraz transportu jego pracowników do kraju – jest nieprawidłowe,
• pozostałych wydatków – jest prawidłowe.
  
  

Jednocześnie nadmienić należy, że postępowanie w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego jest postępowaniem szczególnym. Wydając interpretację indywidualną w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nie przeprowadza postępowania dowodowego, mogącego prowadzić do ustalenia stanu faktycznego odmiennego, niż wskazany we wniosku, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Zgodnie bowiem z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, jako organ uprawniony do wydawania interpretacji indywidualnej, wydając tą interpretację nie przeprowadza postępowania dowodowego i opiera się wyłącznie na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Nadmienia się, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.