Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.162.2017.1.IP
z 19 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy samochodu osobowego wykorzystywanego na potrzeby Warsztatu i sposobu dokumentowania ww. czynności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy samochodu osobowego wykorzystywanego na potrzeby Warsztatu i sposobu dokumentowania ww. czynności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina w kwietniu 2017 r. dokonała sprzedaży samochodu osobowego. Dane techniczne: rok produkcji: 2009, data pierwszej rejestracji: 22 grudnia 2009 r., liczba miejsc: 9, pojemność/moc silnika: 1995 cm3, 84.0 kw, rodzaj silnika: diesel, rodzaj nadwozia: osobowy (4-drzwiowy), rodzaj skrzyni biegów: manualna 6-biegowa, przebieg: 253.667 km.

Sprzedaży dokonano w drodze przetargu ustnego. Samochód wykorzystywany był przez Warsztat, którego Gmina jest organizatorem na mocy umowy zawartej z Powiatem. Samochód służył do przewozu osób niepełnosprawnych na zajęcia w Warsztatu. Samochód zakupiony był w 2009 r. z dofinansowaniem ze środków Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych.

Przy zakupie pojazdu Gmina nie dokonała odliczenia podatku VAT naliczonego, gdyż pojazd ten nie służył do wykonywania działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Samochód nie został kupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a wyłącznie do bezpłatnego transportu osób niepełnosprawnych zgodnie z umową zawartą z PFRON. Samochód nie został nabyty jako towar używany zgodnie z art. 120 ustawy o VAT, był fabrycznie nowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku ze sprzedażą samochodu osobowego wykorzystywanego na potrzeby WTZ, sprzedaży należy dokonać poza ustawą na podstawie art. 15 ust. 6 o VAT? Czy należy zamiast faktury wystawić rachunek i nie ujmować w deklaracji VAT? Jeżeli należy wystawić fakturę VAT to, czy zastosować stawkę zwolnioną zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2, czy 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód nie został kupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, a wyłącznie do bezpłatnego transportu osób niepełnosprawnych zgodnie z umową zawartą z PFRON. Samochód był wykorzystywany wyłącznie do czynności poza ustawą VAT, tj. do celów publiczno-prawnych (pozostających poza VAT). W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Gmina nie działała w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15, zatem jej sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT, w związku z tym nie należy wystawiać faktury VAT i nie ujmować sprzedaży w deklaracji VAT.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 10 września 2014 r., sygn. IBPP2/443-524/14/KO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez pojęcie sprzedaży – zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się zarówno odpłatną dostawę towarów, jak i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty (art. 7 ust. 1 cyt. ustawy).

Z art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej, a także z zakresu organizacji przygotowań i przeprowadzenia wyborów powszechnych oraz referendów.

Na mocy art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, zadania z zakresu administracji rządowej gmina może wykonywać również na podstawie porozumienia z organami tej administracji.

Gmina może wykonywać zadania z zakresu właściwości powiatu oraz zadania z zakresu właściwości województwa na podstawie porozumień z tymi jednostkami samorządu terytorialnego (art. 8 ust. 2a ustawy o samorządzie gminnym).

I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814, z późn. zm.), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie wspierania osób niepełnosprawnych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Należy nadmienić, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza ma miejsce również wówczas, gdy nie przyniosła ona żadnych widocznych efektów (bez względu na cel lub rezultat takiej działalności). Charakterystyka ta pozwala na uznanie, że pojęcie podatnika na gruncie podatku od towarów i usług ma wymiar autonomiczny – niezależny od uregulowań innych aktów normatywnych regulujących stosunki prawnopodatkowe.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina w kwietniu 2017 r. dokonała – w drodze przetargu ustnego – sprzedaży samochodu osobowego. Samochód wykorzystywany był przez Warsztat, którego Gmina jest organizatorem na mocy umowy zawartej z Powiatem. Samochód służył do przewozu osób niepełnosprawnych na zajęcia w ww. Warsztacie. Samochód zakupiony był w 2009 r. z dofinansowaniem ze środków Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych. Przy zakupie pojazdu Gmina nie dokonała odliczenia podatku VAT naliczonego, gdyż pojazd ten nie służył do wykonywania działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Samochód nie został kupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a wyłącznie do bezpłatnego transportu osób niepełnosprawnych zgodnie z umową zawartą z PFRON. Samochód nie został nabyty jako towar używany zgodnie z art. 120 ustawy o VAT, był fabrycznie nowy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. tego, czy sprzedaż samochodu podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Celem rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości w pierwszej kolejności ustalić należy, czy Wnioskodawca w związku z wykonywaniem ww. czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, czy też korzysta z wyłączenia od opodatkowania jako organ władzy publicznej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy w kontekście powołanych przepisów należy stwierdzić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodu osobowego wykorzystywanego przez Warsztat, nie wystąpił w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a zatem sprzedaż ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe wynika z faktu, że przedmiotowy samochód – po pierwsze – nie został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a po drugie, pojazd służył wyłącznie do bezpłatnego transportu osób niepełnosprawnych na zajęcia w Warsztacie, a zatem pojazd był wykorzystywany do celów publiczno-prawnych, pozostających wyłącznie poza zakresem ustawy o VAT.

Podsumowując, Wnioskodawca dokonując sprzedaży samochodu osobowego wykorzystywanego na potrzeby przewozu osób niepełnosprawnych na zajęcia Warsztatu, którego Gmina jest organizatorem na mocy umowy zawartej z Powiatem, Wnioskodawca korzysta z wyłączenia od opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, a zatem nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług. Czynność tą należy więc traktować jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wątpliwości Zainteresowanego w dalszej kolejności dotyczą także kwestii ustalenia, czy sprzedaż ta powinna być udokumentowana fakturą, czy rachunkiem oraz, czy sprzedaż ta powinna być uwzględniona w deklaracji VAT.

Regulacje w zakresie wystawiania faktur zawarte są m.in. w przepisach art. 106a-106q ustawy.

Stosownie do art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast, w myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zatem z ww. przepisów wynika, że do wystawienia faktury, co do zasady, zobowiązany jest podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z kolei kwestie dotyczące wystawiania rachunków zawarte zostały w Rozdziale 12 Działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 87 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Natomiast według § 5 ww. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

Na mocy art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa w kontekście przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że skoro – jak rozstrzygnięto wyżej – Wnioskodawca dokonując transakcji sprzedaży przedmiotowego samochodu nie działa jako podatnik VAT, a czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktury dokumentującej tę sprzedaż.

Zatem przy dokumentowaniu transakcji, o której mowa we wniosku, nie znajdą zastosowania przepisy art. 106b ustawy, a transakcja sprzedaży przez Gminę samochodu osobowego wykorzystywanego do przewozu osób niepełnosprawnych na zajęcia Warsztatu może być udokumentowana innym dokumentem księgowym, w tym również rachunkiem. Ponadto, skoro Gmina nie działa w charakterze podatnika podatku VAT dla przedmiotowej transakcji, to sprzedaży tej nie należy wykazywać w składanej deklaracji podatkowej.

Podsumowując, odpowiadając na sformułowane we wniosku pytania należy stwierdzić, że w związku ze sprzedażą samochodu osobowego wykorzystywanego do przewozu osób niepełnosprawnych na zajęcia Warsztatu, Gmina – zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy – działa jako organ władzy, a zatem czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem z tytułu dokonania ww. czynności Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktury oraz nie powinien ujmować tej czynności w deklaracji podatkowej. Przy czym nie ma przeciwwskazań do udokumentowania przedmiotowej transakcji sprzedaży rachunkiem.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem i uznaniem, że sprzedaż samochodu osobowego wykorzystywanego do przewozu osób niepełnosprawnych na zajęcia Warsztatu nie podlega opodatkowaniu, odpowiedź na pytanie w części dotyczącej określenia stawki podatku VAT w stosunku do ww. czynności dostawy samochodu stała się bezprzedmiotowa.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.